Chapter 1 : ไบรอัน...ผู้หยิ่งยโส

หลายวันต่อมา... “ฉันชอบวิชานี้จัง อาจารย์ตลกได้อีกแถมยังสอนเข้าใจอีกด้วยเนอะเมลล์เนอะ ^^” ลูกตาว (หรือที่รู้จักกันอีกชื่อหนึ่งก็คือลูกชิดนั่นเอง) บอกอย่างร่าเริงหลังจากที่เราเดินออกมาจากห้องเรียนบรรยายวิชาชีววิทยาที่อยู่ในตึกอาคารเรียนรวม (เป็นตึกที่ใหญ่ที่สุดของมหาวิทยาลัยแห่งนี้) ใบหน้าสวยหวานประดับไปด้วยรอยยิ้มสดใส ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของยัยเพื่อนรักของฉันคนนี้ ลูกตาว ลูกคนหนูที่มาจากตระกูลหมอ คุณแม่เป็นทันตแพทย์ คุณพ่อเป็นสัตวแพทย์ คุณปู่คุณย่าคุณตาคุญยาย ลุงป้าน้าอาก็เป็นหมอหมด และแน่นอนว่าคุณพ่อคุณแม่เธอก็อยากให้ลูกสาวคนเดียวเรียนหมอเช่นกัน ลูกตาวเป็นคนยิ้มเก่ง ร่าเริง สดใส ใจเย็น เอาเป็นว่าสมบัติผู้ดีหลายๆ อย่างอยู่ที่ตัวยัยนี่หมด ซึ่งมันตรงกันข้ามกันฉันมากๆเลยล่ะ มาแนะนำตัวกันก่อนดีกว่า^^ ฉันชื่อเมลล์ ใจร้อน ดื้อ โมโหง่าย สารพัดหลากหลายข้อเสียต่างก็กลั่นรวมตัวเป็นนิสัยของฉันแทบทั้งสิ้นทุกคนคงแปลกใจที่คนนิสัยอย่างฉันสามารถผ่านข้อสอบหินๆ เข้ามายืนในฐานนะ ‘นิสิตแพทย์’ ได้ เพราะฉันมีพ่อและพี่ชายเป็นแรงบันดานใจยังไงล่ะ “ใช่แล้ว”ฉันตอบเสียงสดใส “เอาเรื่องเรียนไว้ทีหลังดีกว่า ตอนนี้ฉันหิวจนไส้จะขาดแล้วอ่ะ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ”ฉันลูบท้องประกอบคำพูด “เธอนี่กินเก่งจริงๆเลย ตอนเรียนฉันยังเห็นเธอแอบกินขนมอยู่เลยนะ (-_-)^” “ก็คนมันหิวนี่นา –O-“ “จะกินเก่งไปไหนฮะ ตัวก็เล็กนิดเดียว” “ได้ข่าวว่าเธอสูงกว่าฉันแค่ 2 เซนต์” ลูกตาวได้แต่ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มนิดๆอย่างเอือมระอาที่ฉันเถียงคำไม่ตกฟาก กินเก่งนี่ก็ถือเป็นข้อเสียอีกข้อของฉันได้เลยล่ะมั้ง (แต่ไม่ยักอ้วนแฮะ) “วันนี้เธออยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย”ลูกตาวถามขึ้นตอนที่เรากำลังเดินดูอาหารตามร้านต่างๆที่ศูนย์อาหารกลาง ซึ่งเป็นศูนย์อาหารที่ใหญ่ที่สุดของมหาวิทยาลัย มีอาหารของทุกภาคขายละลานตาไปหมด ที่นี่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับอาคารเรียนรวม “ไม่รู้สิ ฉันหิวอ่ะ เห็นอะไรก็น่าอร่อยไปหมด” “งั้นฉันไปซื้อข้าวมันไก่ก่อนนะ^^”ลูกตาวบอกแล้วแยกกับฉันไปทางร้านข้าวมันไก่ ถึงยัยนี่จะเป็นลูกคุณหนูแต่เธอก็กินง่ายอยู่ง่าย แถมยังชอบข้าวมันไก่มากๆเลยล่ะ ฉันยืนมองป้ายเมนูแนะนำอาหารที่ติดอยู่ตามร้านต่างๆอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจเลือกก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋นในที่สุดเพราะร้านนี้ลูกค้ารายล่าสุดเพิ่งจะเดินออกไป ฉันเดินเข้าไปหวังจะสั่ง แต่ทว่า... “เล็กไก่ตุ๋น 3 ค่ะป้า” ร่างบางหุ่นนางแบบเดินมาตัดหน้าฉันพร้อมกับสั่งเมนูที่ต้องการ แน่นอนว่าเป็นใครก็คงต้องเสียอารมณ์ด้วยกันทั้งนั้นเพราะเรามาถึงก่อนแท้ๆ แต่กลับโดนปาดหน้าสั่งไปก่อนแบบนี้ ยิ่งเป็นคนที่คุ้นๆ กันด้วยแล้วฉันยอมไม่ได้ “ขอโทษนะคะ พอดีเมลล์มาถึงก่อนพี่แนน เพราะฉะนั้นเมลล์ก็ต้องมีสิทธิ์สั่งก่อนไม่ใช่เหรอ”ฉันบอกพลางจ้องหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ยัยพี่แนนคือพี่รหัสตัวแสบที่สั่งให้ฉันไปทำเรื่องบ้าบอคอหอยอะไรนั่น เหตุการณ์วันนั้นยังตามหลอกหลอนฉันไม่หาย เพราะฉันจะไปทางไหนก็มีแต่คนมองพร้อมเสียงนินทา (บางรายก็นินทาระยะเผาขน) แรกๆ ฉันก็ไม่พอใจจนเกือบจะเข้าไปถามว่าคนพวกนี้ต้องการอะไร และมีความสุขมากใช่มั้ยกับการนินทา แต่ลูกตาวกลัวจะเกิดเรื่องขึ้นจึงคอยห้ามฉันและคอยเตือนสติฉันอย่างใกล้ชิด นับตั้งแต่วันที่ฉันไปสารภาพรักรุ่นพี่ที่ชื่อ ‘ไบรอัน’ หนุ่มฮอตสุดๆ อีกคนของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เขาน่ะทั้งหยิ่ง ทั้งนิสัยไม่ดี จนถึงวันนี้มันก็ผ่านมาหลายวันแล้ว แล้วมันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับคนธรรมดาอย่างฉันเลยที่แฟนคลับเขาคอยแกล้งฉัน เช่น เดินชน แกล้งเดินเหยียบเท้า บลาๆๆๆ เทศกาลรับน้องที่ผ่านมาฉันโดนแกล้งหนักสุด ขอบอกว่าสุดๆ ฉันนี่แทบไม่เป็นผู้เป็นคน จากที่ฉันเคยคิดว่าอยากจะใช้ชีวิตในมหา’ลัยอย่างสงบสุขกลับต้องหยุดความคิดนั้นโดยทันที เพราะยัยพี่แนนหมั่นไส้ฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แล้วมันก็เป็นโชคร้ายของฉันด้วยนั่นแหละที่ได้ยัยพี่แนนนี่เป็นพี่รหัส เธอจึงสั่งให้ฉันไปสารภาพรักกับไบรอัน แน่นอนว่าเธอต้องรู้ว่าฉันจะต้องโดนหักหน้ามาอย่างแน่นอนเพราะคนอย่างไบรอันน่ะหยิ่งผยองขนาดไหน สาเหตุที่ฉันโดนเขม่นตั้งแต่แรกเลยก็คือยัยพี่แนนชอบพี่ชายฉัน (-_-); เธอไปสารภาพรักกับเขาซึ่งมันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาต้องปฏิเสธ และเมื่อเธอได้เห็นไบรอันถึงกับตกหลุมรัก เธอจึงรวบรวมความกล้าไปสารภาพรักกับเขา ผลเป็นยังไงทุกคนคงทราบดี เพราะฉันเป็นน้องของรักแรกที่เธอถูกปฏิเสธและเพราะเธอโดนหักหน้ามาจนยับเยินจากรักครั้งที่สอง คนซวยๆ (ไม่ใช่คนสวย) อย่างฉันจึงต้องมารับกรรมจากความแค้นของยัยพี่รหัสบ้าบอคนนี้ยังไงล่ะ เรื่องนี้ฉันถามมาจากเพื่อนรวมคณะน่ะ เรื่องนี้ก็ค่อนข้างดังเลยนะ เป็นที่รู้ๆ กันว่าสายรหัสสำคัญขนาดไหน ฉันจึงไม่อาจปฏิเสธที่จะทำอะไรงี่เง่าๆ นั่นได้ ช่างเถอะ เรื่องมันผ่านมาหลายวันแล้วฉันไม่อยากจำมันนัก กลับมาสนใจคนสวยนิสัยเสียที่อยู่ตรงหน้าฉันตรงนี้ก่อนดีกว่า “อุ้ย ขอโทษทีนะ พอดีพี่ไม่เห็น”ยัยพี่แนนจีบปากจีบคอพูด แล้วหันไปหัวเราะคิกคักกับเพื่อนอีกสองคนที่เป็นเสมือนผู้ติดตาม ประมาณว่าเธอไปไหนพวกฉันไปด้วย “ไม่เห็นได้ไง เมลล์เดินมาถึงก่อนแท้ๆ” “แต่พี่สั่งก่อน”พี่แนนกอดอก ดวงตาโฉบเฉี่ยวมองฉันอย่างเย้ยหยันเรื่องความสูงฉันสูงไม่ถึงหนึ่งร้อยหกสิบแต่ในขณะที่เธอสูงชะลูดเหมือนนางแบบ เหอะ! สูง 158 แล้วมันผิดตรงไหนไม่ทราบ “ป้าคะ เส้นใหญ่ไก่ตุ๋น 1 ค่ะ” ฉันเลิกสนใจคนตรงหน้าแล้วหันไปสั่งกับป้าเจ้าของร้านที่มองมาทางเราอยู่ก่อนแล้ว “ป้าคะ หนูสั่งก่อน” “แต่หนูมาก่อน” “ตกลงเอาไงกันแน่เนี่ยหนู”เมื่อไม่มีใครยอมใครป้าเจ้าของร้านจึงถามอย่างรอคำตอบ “หนูสั่งก่อน/หนูมาก่อน”ฉันกับยัยพี่แนนบอกพร้อมกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ป้าก็เห็นว่าหนูมาก่อน ป้าต้องทำให้หนูก่อนนะคะ”ฉันรีบสั่งกับป้าเจ้าของร้านอีกที “นี่!”ยัยพี่แนนขึ้นเสียงใส่ฉันอย่างไม่พอใจจนคนที่อยู่ใกล้ๆเริ่มมองมาทางเราอย่างสนใจ “เมลล์ ไม่เอาน่า”ลูกตาววิ่งหน้าตื่นมาจากร้านข้าวมันไก่ที่อยู่ไม่ไกลเข้ามาดึงแขนฉันให้ห่างจากพี่แนน เธอคงจะเห็นเหตุการณ์นี้เข้าเลยวิ่งมาห้ามก่อนที่จะทันได้สั่งอาหารด้วยซ้ำ “อย่ามีเรื่องกันเลยนะ ยอมๆพี่เขาไปเถอะ เธอไม่อายคนอื่นเหรอ เขามองกันใหญ่แล้วนะ” “แต่ฉันมาก่อนนะ”ฉันบอกพร้อมกับจ้องหน้าคู่กรณีอย่างไม่ลดละ “ฉันว่าเราไปกินที่อื่นกันดีกว่านะเมลล์นะ อย่ามีเรื่องกันเลย ถือว่าฉันขอร้องล่ะ”ลูกตาวบอกพลางกระตุกแขนฉันอย่างรบเร้า “แต่...” “นะเมลล์นะ”ลูกตาวมองมาอย่างอ้อนวอน ฉันถึงกับถอนหายใจระบายอารมณ์ออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปพูดกับป้าเจ้าของร้านแล้วเดินออกไปจากศูนย์อาหารแห่งนี้พร้อมกับเพื่อนรัก “ป้าคะ ไม่เอาแล้วนะคะ พอดีวันนี้ไม่อยากมีเรื่องกับคนแก่” ฉันเน้นประโยคหลังเสียงดัง กระตุกรอยยิ้มกวนๆ ตอนที่มองไปยังยัยพี่แนน เรียกเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บใจจากหล่อนได้เป็นอย่างดี ___________________________________________ “จะมีสักกี่ครั้งที่พวกเธอจะไม่มีเรื่องกัน (-O-)”ลูกตาวบ่นแล้วกดไหล่ฉันให้นั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ มินิมาร์ทภายในศูนย์อาหารที่อยู่ระหว่างตึกคณะสถาปัตย์ฯ และคณะบริหารฯ “แล้วมีสักครั้งมั้ยล่ะที่ยัยพี่แนนไม่มาหาเรื่องฉันก่อน”ฉันพูดก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ลูกตาวเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับฉัน“นี่ถ้าไม่เห็นแก่เธอฉันไม่ยอมให้ยัยนั่นแน่” “ขอบใจที่เห็นแก่ฉันนะ -_-”ลูกตาวบอกเหมือนประชดอยู่ในที “นั่งอยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันไปซื้ออะไรมาให้กินแล้วกัน”พูดได้แค่นั้นยัยเพื่อนรักก็เดินเข้ามินิมาร์ทไป ระหว่างทางที่มาที่นี่ฉันเซ็งจนหายหิวแล้วล่ะ ลูกตาวคงจะไปซื้อขนมมาให้ฉันรองท้อง ด้วยความโมโหทำให้ฉันลืมไปว่าบริเวณตึกคณะบริหารธุรกิจเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับฉัน!ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นฉันก็จะไม่เดินมาเฉียดใกล้เด็ดขาด เพราะฉันไม่อยากเจอคู่กรณีน่ะสิ T^T วันที่เกิดเรื่องคือครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอเขา ไม่รู้ว่าเขาคิดจะเอาคืนฉันรึเปล่า หวังว่าวันนี้ฉันคงจะไม่โชคร้ายเสนอหน้ามาให้เขาเห็นถึงถิ่นเขาหรอกนะ... ไม่นานลูกตาวก็เดินออกจากมินิมาร์ทพร้อมกับของกินในมือ เธอเดินเอามาวางตรงหน้าฉันแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม “ขอบใจนะ ^_^” “เห็นของกินนี่ยิ้มออกแล้วเหรอ (^-^)”ลูกตาวแซว รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยอย่างหยอกล้อ ฉันไม่ตอบอะไรเพียงแต่ยิ้มให้คนตรงหน้านิดๆ ถึงเราจะรู้จักกันได้ไม่นาน รวมถึงนิสัยที่ดูยังไงก็ไม่ค่อยจะเข้ากัน แต่เราก็เข้ากันได้และสนิทกันอย่างรวดเร็ว และแล้วฉันก็เหลือบไปเห็นร่างสูงที่ดูโดดเด่นท่ามกลางฝูงคนกำลังเดินเข้ามาบริเวณศูนย์อาหาร เขาคนนั้นเดินมาพร้อมกับผู้หญิงร่างเล็กน่าตาน่ารักมากๆคนหนึ่ง และผู้ชายตัวเล็กจัดฟันหน้าตาดีมากอีกคนหนึ่ง เขาคือพี่กล้วยเจ๋ง รุ่นพี่ปีสองคณะสถาปัตย์ฯ หนุ่มหล่ออีกคนที่กำลังฮอตมากๆในตอนนี้ จึงไม่แปลกที่เขาจะมีคนที่ปลื้มจำนวนมาก หนึ่งในนั้นก็มีเพื่อนฉันรวมอยู่ด้วย ผู้หญิงที่เดินมาพร้อมกับเขาคือพี่น้ำว้า เธอเป็นคนน่ารักทั้งหน้าตาและนิสัยจึงไม่แปลกที่จะมีหนุ่มๆตามขายขนมจีบให้ไม่ขาด แต่พวกเขาก็ต้องกินแห้วเพราะเธอมีเจ้าของหัวใจแล้ว ผู้ชายอีกคนก็คือพี่ตี๋เล็ก เขาเป็นคนเฮฮาและแน่นอนว่าระดับเขาก็มีเจ้าของหัวใจแล้วเช่นกัน “ใครกำลังเดินมาโน่นน่ะลูกตาว”ฉันบอกแล้วพยักเพยิดไปทางที่พี่กล้วยเจ๋งกับเพื่อนยืนซื้ออาหารกันอยู่ ลูกตาวที่นั่งหันหลังให้จึงหันไปมองตามอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงสามวิยัยเพื่อนตัวดีก็หันขวับกลับมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตื่นเต้น ยัยนี่กำลังตื่นเต้นและก็เขินไปพร้อมๆกัน ไม่อยากจะชมว่ามันน่ารักเอามากๆ นี่ขนาดฉันเป็นผู้หญิงด้วยกันฉันยังว่ายัยนี่น่ารักเลย “หน้าแดงเชียว เขินขนาดนั้นเลยเหรอ ฮ่าๆ”ฉันเคี้ยวขนมปังไปแซวเพื่อนไป “บ้าเหรอ ใครเขินกัน (/// “เหรอจ๊ะๆ” “นี่ หยุดแซวเลยนะเมลล์” “ฮันแหน่ๆ มานั่งข้างๆฉันสิ จะได้ไม่ต้องแอบหันไปมองให้เมื่อยคอ” “แหน่ะ ยังไม่หยุดอีก”ลูกตาวมองฉันอย่างค้อนๆ แกล้งเพื่อนให้เขินนี่สนุกดีนะ... “แค่กๆๆ” แต่แล้วเวรกรรมก็ตามสนองฉัน...ทันทีที่ใครบางคนเดินเข้ามาในสายตา ฉันก็ถึงกับสำลักหน้าดำหน้าแดง ร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล เขามาพร้อมกับรอยยิ้มโปรยเสน่ห์พิฆาตนารี ผมสีคาลาเมลนั่นเข้ากับเขาเอามากๆ ขับให้ใบหน้าลูกครึ่งเขาดูหล่อขึ้นเป็นกองเลยล่ะ ไม่ว่าจะเป็นคิ้วเรียวสวย จมูกโด่งเป็นสัน ปากสีแดงสด มันช่างตัดกับผิวสีขาวจัดของเขา แผงอกกว้างเผยออกมาล่อตาล่อใจสาวน้อยสาวใหญ่เพราะเขาติดกระดุมเสื้อนิสิตเพียงสองเม็ดเท่านั้น เขาคือ...พี่ดีแซมสินะ ร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาสีนิลดูเย็นชาแต่น่าค้นหา เขามีเครื่องหน้าที่ไม่ธรรมดา ไม่ว่าจะเป็นดวงตาคมกริบ จมูกโด่ง ริมฝีปากสีแดงธรรมชาติเข้ากับทรงผมซอยยาวระต้นคอสีดำของเขามากๆ ความสูงที่ดูยังไงๆ ก็ไม่น่าจะต่ำกว่าร้อยแปดสิบแน่ๆ ซึ่งเขาสูงพอๆกับพี่ดีแซม คนๆนี้คือ...พี่คอปเตอร์ หวานใจพี่น้ำว้านั่นเอง และ...เขา...คนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุด ร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาสีดำสนิทแสนคมกริบรับกับคิ้วเรียวสวยที่เข้ากัน จมูกโด่งเป็นสันสวยงามตามสายเลือดทางตะวันตกที่มีอยู่ในตัวเขาริมฝีปากสีแดงธรรมชาติน่าสัมผัสรับกับทรงผมซอยสไลด์ยาวระต้นคอได้อย่างลงตัว เขาสูงที่สุดในกลุ่ม ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรอารมณ์เสียอย่างนี้ ท่าทางหยิ่งๆ อย่างนี้มีคนเดียวเท่านั้น และฉันก็จำเขาได้ดี...ไบรอัน พวกเขาเดินด้วยกันแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับนายแบบที่หลุดออกมาจากนิตยสารระดับโลกเลยล่ะแล้วตอนนี้พวกเขาสามคนก็กำลังเดินมานั่งรวมกับกลุ่มของพี่กล้วยเจ๋งที่อยู่ไม่ไกลจากที่พวกฉันสองคนนั่งอยู่เท่าไหร่นัก ไบรอันทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเขาที่อยู่เยื้องจากฉันไปทางซ้ายมือ เรานั่งตรงข้ามกันแบบนี้มันก็มีเปอร์เซ็นต์สูงมากที่เขาจะเห็นฉัน รีบเผ่นก่อนดีกว่ามั้ย... “กินน้ำก่อนๆ เนี่ยแหละน้าเวรกรรม ชอบแกล้งฉันดีนัก” ฉันรับน้ำจากลูกตาวมากินอย่างรวดเร็ว เพราะความรีบจึงทำให้ฉันสำลักน้ำจนน้ำหูน้ำตาไหล จากที่พยายามจะไม่ทำให้ตกเป็นเป้าสายตาจนตอนนี้หลายๆคนเริ่มมองมาทางฉัน บางคนอาจจะมองว่าฉันเรียกร้องความสนใจด้วยการไอเสียงดัง แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย ฉันไอจนแสบคอไปหมด น้ำตาไหลเป็นทาง “เอ้าๆ ค่อยๆกินสิ”ลูกตาวลุกขึ้นมาตบหลังฉันเบาๆ จะลุกขึ้นมาทำม้ายยย นั่งบังฉันน่ะดีแล้วววว T^T ถึงจะบังได้ไม่มิดก็ตาม และเขาก็เห็นฉันจนได้...