Chapter 3 : Family Games กิจกรรมสร้างความสัมพันธ์รุ่นพี่-รุ่นน้อง

วันต่อมา... “นี่เธอเคยคิดจะหยุดกินบ้างมั้ยเนี่ยเมลล์” ฉันเงยหน้าจากชีทเรียนขึ้นมองใบหน้าสวยหวานของเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า ในขณะที่ปากยังเคี้ยวขนมไปด้วย ตอนนี้เราสองคนกำลังนั่งอยู่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกคณะหลังจากที่ทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้วและกำลังรอเรียนวิชาในคาบบ่ายที่ตึกคณะบางวิชามีเนื้อหาค่อนข้างเยอะ อาจารย์สอนในคาบได้ไม่หมดพวกเราจึงต้องเอามาอ่านเองแต่ถึงแม้อาจารย์จะสอนในคาบทันพวกเราก็อ่านทบทวนบทเรียนอยู่ตลอด “การกินคือความสุขอย่างหนึ่งของฉัน ก็เหมือนที่เธอปลื้มพี่กล้วยเจ๋ง นั่นก็เป็นความสุขของเธอเมื่อได้เห็นหน้าเขาใช่มั้ยล่ะ”ฉันตอบแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ทำไมมาวกเข้าเรื่องฉันได้ล่ะเนี่ย-O-“ “พอพูดถึงชื่อพี่กล้วยเจ๋งหน่อยนี่เขินหน้าแดงเลยนะ ฮ่าๆๆ” “เขินอะไรกันล่ะ นี่ หยุดแซวเลยนะเมลล์นี่-///-“ยัยคุณหนูสั่งเสียงเข้มกลบเกลื่อนความเขิน แต่ไม่ทันแล้วล่ะ หน้าแดงๆนั่นมันฟ้องหมดแล้วว่ายัยนี่เขินจริงๆ ในขณะที่ฉันกำลังหยอกเพื่อนรักอยู่นั้นเองก็มีรถสีแดงสดสุดหรูวิ่งเข้ามาจอดบริเวณใกล้ๆ กัน ทุกสายตาจับจ้องไปยังรถคันนั้น และตอนที่ผู้เป็นเจ้าของก้าวลงจากรถมันช่างดึงดูดสายตาสุดๆ... ส้นสูงห้านิ้วสีแดงแปร๊ดที่ดูก็รู้ว่าราคาคงจะแพงหูดับตับไหม้ก้าวลงมาเย้ยสายตาทุกคนเป็นอันดับแรก ตามมาด้วยขาที่ยาวเรียวสวยเหมือนนางแบบระดับโลก หุ่นที่ดูดีสุดๆอยู่ในชุดนิสิตฟิตเปรี๊ยะจนฉันกลัวว่าคนที่อยู่ใกล้จะโดนกระดุมเสื้อหลุดกระเด็นโดนตา กระโปรงยาวเพียงคืบเศษๆ แต่ที่น่าดึงดูดใจที่สุดคงหนีไม่พ้นใบหน้าอันแสนเพอร์เฟ็กต์ ผมสีน้ำตาลแดงลอนใหญ่รับกับใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากได้รูปสวยถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีชมพู จมูกโด่งเชิดรั้นขึ้นนิดๆ เธอมาพร้อมกับแว่นกันแดดสีชา มันเหมือนภาพสโลมากตอนที่ผู้หญิงคนนั้นถอดแว่นตาออกแล้วคาดผมไว้เผยให้เห็นดวงตาที่ถูกแต่งแต้มด้วยอายไลน์เนอร์ยิ่งทำให้ดวงตาเธอดูคมและโฉบเฉี่ยวน่ามองผู้หญิงคนนี้ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ว่าเธอไม่สวย... สองเท้าและสองขาเรียวยาวพาร่างบางเดินมาหยุดลงตรงหน้าพวกฉัน...และรางสังหรณ์บางอย่างกระซิบบอกว่าฉันกำลังจะงานงอกซะแล้ว “เธอใช่มั้ยที่ชื่อเมลล์”ผู้หญิงตรงหน้าชี้นิ้วเรียวๆที่เล็บถูกทาด้วยสีแดงสดมายังหน้าฉันอย่างไม่ค่อยมีมารยาทสักเท่าไหร่ “คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ...คะ?”ฉันลงหางเสียงเพราะพิจารณาจากหนังหน้าแล้วเธอคงจะมีอายุมากกว่าฉันแน่ๆ “ฉันชื่อโรส ดาวคณะนิเทศ ปีสี่” “ใครถามคะ?” “นี่เธอ!!” คำถามฉันอาจจะฟังดูกวนๆจนคนฟังของขึ้น แต่ฉันสาบานเลยว่าไม่ได้ตั้งใจกวน ก็ฉันไม่ได้ถามชื่อเธอซะหน่อย(-..-) “ช่างเถอะ ฉันพอจะรู้มาบ้างว่าเธอเป็นยังไง”ยัยคนสวยควบคุมอารมณ์แล้วกลับมาพูดกับฉันดีๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลที่มองมาบ่งบอกม๊าก มากว่าเธอไม่ชอบขี้หน้าฉันอย่างแรง “ฉันเป็นแฟนไบรอัน” “แล้วยังไงคะ” “ก็เมื่อวานเธอไปหาเรื่องแฟนฉัน ที่เธอคอยหาเรื่องเขาเพราะเธอต้องการเรียกร้องความสนใจจากเขา เธอต้องการยั่วเขาใช่มั้ย” ฉันขำพรืดออกมาอย่างกลั้นไม่ได้เมื่อได้ยินแบบนั้นนี่ไอ้รุ่นพี่บ้านั่นไปฟ้องแฟนให้มาเล่นงานฉันแทนงั้นเหรอ เพราะเขาเป็นผู้ชายเลยทำอะไรฉันไม่ได้งั้นสิ “หัวเราะอะไรยะ มีอะไรตลกนักรึไง”ยัยพี่โรสขึ้นเสียงอย่างฉุนๆ “ขอโทษนะคะพี่โรส ไม่ทราบว่าพี่ใช้สมองคิดหรือว่าเอาต่อมไร้ท่อคิดกันแน่”ฉันลุกขึ้นพูดกับแขกไม่ได้รับเชิญอย่างให้เกียรติ (ประชด) ถึงแม้ว่าฉันจะตัวเล็กกว่าคนตรงหน้ามาก แต่อย่าคิดนะว่าคนอย่างเมลล์จะกลัวคนที่ท่าทางแรงๆแบบนี้ แถมยังเป็นรุ่นพี่อีกขนาดลูกตาวที่ทุกทีจะเป็นฝ่ายห้ามตอนนี้ยังนั่งขำกับประโยคของฉันที่พ่นออกไปเมื่อกี้เลย “หมายความว่ายังไงยะ?!!” “การที่ฉันทำแบบนั้นกับเขาเรียกว่ายั่วเหรอคะ แสดงว่าพี่ก็ยั่วเขาเหมือนกันน่ะสิถึงได้เขามาเป็นแฟน” “ยัยเด็กบ้า!!” “กลับไปหาแฟนพี่เถอะ อ้อ แล้วฝากบอกเขาด้วยนะว่าไปเอากระโปรงมาใส่ซะถึงขนาดขี้ขลาดให้ผู้หญิงมาเคลียร์ปัญหาให้ เหอะ!” “กรี๊ดดด!! นี่แกกล้าว่าไบรอันของฉันเหรอ”ยัยพี่โรสกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ เธอวาดฝ่ามือขึ้นเตรียมจะตบหน้าฉัน ลูกตาวเห็นว่าไม่ได้การจึงเตรียมลุกขึ้นมาห้าม แต่ก็ช้ากว่าฉันอยู่ดี ฉันหยิบดินสอกดที่ถูกออกแบบให้เหมือนเข็มฉีดยาบนโต๊ะขึ้นมาแล้วเงื้อขึ้นทำท่าว่าจะแทงเธอถ้าเธอตบฉัน โรสเห็นอย่างนั้นจึงชะงักทันทีคงเพราะคิดว่าฉันถือเข็มฉีดยาจริงๆอยู่ล่ะมั้ง ก็มันเหมือนเข็มจริงๆนี่ “นะ...นี่แกกล้าเอาเข็มฉีดยามาเล่นเลยเหรอ”ยัยพี่โรสลดมือลงพลางก้าวถอยหลังช้าๆ “ฝากไว้ก่อนเถอะ!!”ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นเจ้าหล่อนก็รีบวิ่งขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว “ฉันเพิ่งอยู่ปีหนึ่งยังไม่ได้จับเข็มฉีดยาง่ายๆหรอก แค่ดินสอกดก็กลัวเหรอ”ฉันตะโกนตามหลังรถแม้รู้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ยินก็ตาม คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็หัวเราะขำๆตามกันไป “เธอนี่แสบจริงๆ ฉันคิดว่าจะมีเรื่องอีกแล้วซะอีก”ลูกตาวว่า สีหน้าเหมือนโล่งอกที่ไม่ต้องห้ามศึก “ฉันก็หวังไว้ว่าฉันจะไม่ก่อเรื่องเพราะอารมณ์ร้อนของฉันให้ได้ตลอดไปนะ”ฉันบอกก่อนจะนั่งลงตามเดิม ลูกตาวยิ้มให้ฉันอย่างให้กำลังใจ ฉันยิ้มให้เพื่อนรักอย่างขอบคุณเช่นกัน... ___________________________________________ สองวันต่อมา... เสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานของเพื่อนๆร่วมคณะดังเข้ามาทักทายฉันกับลูกตาวทันทีที่เราเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียนในตอนเช้าที่แสนสดใส เพื่อนร่วมคณะฉันมีด้วยกันทั้งหมดร้อยยี่สิบห้าคน (รวมฉันกับลูกตาวด้วย) ตั้งแต่เปิดเทอมมาถึงตอนนี้พวกเราก็เริ่มสนิทกับหมดทุกคนแล้วล่ะ ฉันกับลูกตาวเดินไปนั่งยังโต๊ะที่ยังว่างอยู่กลางห้องเพื่อรอเรียนวิชาแรกของวัน อีกตั้งสิบห้านาทีกว่าจะถึงเวลาเรียน ทุกคนจึงเหลือเวลาเม้าส์กันอีกเยอะแยะ ฉันพอจะจับประเด็นจากเรื่องที่เพื่อนๆกำลังพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติอยู่นั้นได้ว่าเป็นเรื่องอะไร มันเป็นเรื่อง ‘งาน Family Games’ งาน Family Games ไม่ใช่เอาครอบครัวมาแข่งขันเกมกันนะ Family ในที่นี้หมายถึงพี่น้องในมหาวิทยาลัย B แห่งนี้ที่เปรียบเสมือนครอบครัว งาน Family Gamesครั้งนี้จัดขึ้นเป็นปีที่ 8 แล้ว ถือว่าเป็นงานใหญ่ที่สุดอีกงานหนึ่งของทางมหา’ลัยเรา ภายในงานก็จะมีการออกร้านต่างๆของแต่ละคณะ ทั้งงานแฮนด์เมด ของกิน ของประดับ งานวิชาการให้ความรู้ บลาๆๆ และไฮไลท์ของงานอยู่ที่จะมีการแข่งขันเกมของปี 1 กับพี่ปี 4 โดยที่มีพี่ปี 2 และปี 3เป็นคนคิดเกมและจัดเตรียมทุกอย่างให้เพื่อเป็นกิจกรรมกระชับความสัมพันธ์พี่กับน้อง และถือว่าเป็นเกมสนุกๆส่งท้ายการเรียนปีสุดท้ายของรุ่นพี่ปีนี้ เกมต่างๆ ที่จะมีขึ้นในวันนั้นมีหลากหลายเกม ไม่มีใครรู้ว่าจะมีเกมอะไรบ้างเพราะพี่ปี่ 2 กับพี่ปี 3 ที่คิดเกมช่วยกันเหยียบไว้เป็นความลับอย่างถึงที่สุด มันสนุกตรงไม่รู้ว่าเป็นเกมอะไรเนี่ยแหละฉันว่า จะพิสดารพันธุ์ลึกแค่ไหน เมื่อหลวมตัวเข้าไปลงเล่นแล้วก็ไม่สามารถที่จะถอนตัวได้ไม่ว่ากรณีใด อ้อ มันเป็นเกมเน้นฮาไม่เน้นการใช้กำลังอ่ะนะ ในปีนี้จะมีทั้งสิ้น 12 เกม (ได้ยินเพื่อนๆพูดกันมาแบบนี้) โดยแต่ละคณะจะส่งผู้เล่นชั้นปีละ 1 คนต่อ 1 เกม นั่นคือปี 1 จะมีตัวแทนเล่นเกมทั้งหมด 12 คนและปี 4 ก็เช่นเดียวกัน ซึ่งแต่ละเกมสามารถส่งผู้เล่นซ้ำได้ สรุปแล้ว 1 เกมจะมีผู้เล่นทั้งสิ้นยี่สิบกว่าคน (จากแต่ละคณะ) โดยจะแบ่งเป็น 2 ทีม ปี 1 จะเป็นทีมเดียวกันและปี 4 ก็เป็นอีกทีมหนึ่ง ฉันกับลูกตาวนั่งฟังเพื่อนคุยกันเงียบๆ เราคุยกันแล้วว่าเราอยากจะเป็นผู้ชมคอยนั่งเชียร์มากกว่า การตกเป็นเป้าสายตาของคนหลักพันไม่ใช่สิ่งที่ฉันชื่นชอบมากนัก (-_-) เพราะเกมนี้จะจัดกันที่สนามกีฬากลางของมหา’ลัยที่สามารถจุคนได้นับหมื่น แน่นอนว่างานใหญ่ๆ แบบนี้คนดูไม่น่าจะต่ำกว่าหลักพัน “งานนี้ฉันว่าจะลงเล่นเกมอ่ะ เธอลงป่ะ”เพื่อนคนหนึ่งหันไปถามเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างตื่นเต้น “ลงสิๆ เผื่อว่าจะได้เจอรุ่นพี่สามคนนั้นจากคณะบริหาร” “อ๊ายยยย (/// “ฉันชอบเลขห้าอ่ะเธอ ฉันลงเล่นเกมที่ห้าดีกว่า” “ฉันชอบเลขเก้า งั้นฉันขอลงเกมที่เก้าแล้วกัน” หนุ่มๆพูดถึงเกมกันอย่างตื่นเต้น ส่วนสาวๆ กระดี๊กระด๊ากันใหญ่เมื่อพูดถึงสามหนุ่มสุดฮอตจากคณะบริหาร พวกเธออาจจะโชคดีได้เล่นเกมกับพวกเขาก็ได้ ก็พวกนั้นอยู่ปีสุดท้ายกันแล้วนี่นา อ้อ อย่าคิดกันนะว่าคนเป็นนิสิตแพทย์จะมีแต่เด็กคงแก่เรียน ใส่แว่นตาหนาเตอะ เฉิ่มๆ เชยๆดูยัยพี่แนนสุดแสบนั่นเป็นตัวอย่างสิ นางค่อนข้างจะออกตัวแรงเลยทีเดียว ในขณะนั้นเองใครบางคนก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง ใครคนนั้นเป็นคนที่ฉันเห็นแล้วต้องเบ้ปากให้อย่างหมั่นไส้...อายุยืนจริงๆ พอนึกถึงก็มาให้เห็นหน้าถึงที่เลย(-_-)* ร่างบางระหงเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าห้องเรียนพร้อมด้วยลิ่วล้อทั้ง 2 นางข้างกาย พี่แนนยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ไปทั้งห้องก่อนจะอธิบายถึงการมาที่นี่ “น้องๆ คะ พี่ขอเวลาสัก 5 นาที”เสียงพูดคุยของทุกคนเงียบลงทันที ยัยพี่แนนจึงพูดต่อ “น้องๆ คงจะรู้กันมาบ้างแล้วนะคะว่าอาทิตย์หน้าเราจะมีงาน Family Games ซึ่งพี่ปี 2 และปี 3 ได้รับผิดชอบเรื่องเกมและซุ้มออกงานต่างๆ ที่พี่มาวันนี้เพราะต้องการรายชื่อผู้เล่นเกมทั้ง 12 เกม แต่ละเกมใครจะลงก็ให้เขียนชื่อให้ชัดเจนนะคะ”ยัยพี่แนนพูดจบเพื่อนคนหนึ่งของเธอก็เดินเอากระดาษกับปากกาที่เตรียมมาให้เพื่อนฉันที่นั่งอยู่หน้าสุดเพื่อลงชื่อ ไม่นานกระดาษแผ่นนั้นก็ถูกส่งต่อเพื่อให้คนเพื่อนคนอื่นได้ลงชื่อบ้าง “ว่าไงคะคุณน้องเมลล์ ไม่คิดจะลงเล่นเกมอะไรหน่อยเหรอ?”ยัยพี่รหัสจีบปากจีบคอถามฉันอย่างมีจริตเมื่อเห็นฉันส่งกระดาษรายชื่อให้เพื่อนที่นั่งถัดออกไปโดยไม่คิดแม้แต่จะอ่านรายละเอียดอะไรเลยด้วยซ้ำ “ไม่ล่ะค่ะพี่ พอดีอยากเป็นคนดูมากกว่า”ฉันตอบไปตามตรง ยัยพี่แนนไม่ตอบอะไรเพียงแต่ยักไหล่ขึ้นนิดๆ ประมาณว่า ‘ก็ตามใจเธอ’ แล้วหันไปพูดกับทุกคนอีกครั้งเมื่อลงชื่อกันครบแล้วก่อนจะเดินออกห้องไปอย่างเชิดๆ “พี่ขอบใจน้องๆทุกคนมากนะคะที่ให้ความร่วมมือ ขอให้น้องๆ ชนะเกมและเอาถ้วยรางวัลมาประดับในตู้โชว์ของเด็กปี 1 ให้ได้นะคะ อ้อ อีกสามวันไปเช็คดูรายชื่อที่บอร์ดหน้าตึกคณะกันด้วยนะสำหรับคนที่ลงเล่นเกม ถ้ามีรายชื่อแล้วก็ไม่สามารถที่จะถอนตัวได้นะ พี่ไปละ บาย~” “ให้ตายเถอะ หมอดัดจริตแบบนี้คนไข้คงจะพากันหมั่นไส้กันทั้งโรงพยาบาล” เพื่อนๆ ถึงกับขำกันใหญ่กับประโยคที่ฉันพูดไล่หลังพี่รหัสตัวเองไปด้วยความหมั่นไส้ระดับสิบไม่ใช่แค่ฉันหรอกที่หมั่นไส้ยัยนั่นน่ะ(- -)* อธิบายกันหน่อยดีกว่าว่าถ้วยรางวัลที่พี่แนนพูดถึง อย่างที่ทุกคนรู้ดีว่างานนี้เป็นงานใหญ่ ผู้ชนะเกมจะได้ถ้วยรางวัลเกียรติยศไประดับไว้ในตู้โชว์ของชั้นปีที่ชนะที่ตึกอธิการบดี ซึ่งที่ผ่านมาปี 1 ได้ถ้วยรางวัลน้อยกว่าปี 4 อยู่ 1ถ้วย ไม่ว่าเกมที่ออกมาจะแพ้หรือชนะยังไงพวกเราก็เป็นพี่น้องร่วมสถาบันกันอยู่ดี ^^