Chapter 4 : เกมที่ไม่อยากเล่น

สามวันต่อมา... พรุ่งนี้แล้วสินะ งาน Family Games ฉันนั่งดูดชาเขียวเย็นๆ อย่างสบายอารมณ์อยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนที่ประจำหน้าตึกคณะหลังจากเลิกเรียนคาบสุดท้ายของวันในเวลาเย็นๆฉันนั่งเป็นเพื่อนลูกตาวแบบนี้ทุกวันเพื่อรอคนขับรถมารับยัยคุณหนูกลับบ้าน ลูกตาวจะไปส่งฉันกลับบ้านหลายครั้งแต่ฉันก็ปฏิเสธตลอด ก็ทางกลับบ้านเรามันคนละทางกันเลยนี่นา แถมบ้านยัยนี่ยังไกลกว่าบ้านฉันอีก ฉันจะขึ้นรถเมล์กลับบ้านทุกวัน อ้อ มีบางวันนะที่พี่แมกซ์จะโทรมาบอกว่าให้รอกลับบ้านพร้อมกันถ้าวันไหนเขาเลิกงานเร็ว เวลาเย็นๆแบบนี้มหา’ลัยเริ่มเงียบ เพราะพี่ปี 2 และปี 3 ไปช่วยกันทำซุ้มบริเวณด้านนอกของสนามกีฬากันหมด ส่วนพี่ๆปี 5 และปี 6 คงจะหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ในโรงพยาบาล ปีหนึ่งและปีสี่ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เตรียมฟิตเต็มที่เพื่องานวันพรุ่งนี้ จะว่าไปฉันก็แอบตื่นเต้นเหมือนกันนะ นานๆทีจะมีงานแบบนี้ให้คลายเครียดบ้าง “อยากรู้จังว่าพรุ่งนี้จะมีเกมอะไรบ้าง ^-^”ลูกตาวบอก ใบหน้าสวยยิ้มสดใสอย่างลุ้นๆ “นั่นสิ”ฉันรับคำแล้วดูดน้ำชาเขียวอีกอึกใหญ่ “เธอไม่เสียดายเหรอเมลล์ที่ไม่ลงเล่นเกมO.O?”ลูกตาวยื่นหน้ามาถามอย่างสงสัย “โอ้ย เพื่อนในคณะเรามีกันแค่นี้ยังแย่งกันลงหัวแทบแตก อีกอย่างเธอก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยชอบตกเป็นเป้าสายตา” “นั่นสินะ”ลูกตาวพยักหน้าน้อยๆอย่างเห็นด้วย ในตอนนั้นเองที่ฉันเหลือบเห็นเพื่อนร่วมคณะ 5-6 คนเดินหน้าตั้งเข้ามาทางฉันกับลูกตาว “เมลล์”แอมแปร์เรียกชื่อฉันเสียงเขียวจนฉันกับลูกตาวแปลกใจ “หือ มีอะไรเหรอ(- - )( - -)(- - )( - -)”ฉันมองหน้าเพื่อนทุกคนพร้อมกับถามอย่างสงสัย “ไหนเธอบอกไม่ลงแข่งเกมไงล่ะ” “ก็ไม่ลงไง ทำไมเหรอ?”ฉันขมวดคิ้วมุ่นกับคำถามของเพื่อนที่เริ่มไม่ชอบมาพากล “แล้วทำไมมีแต่ชื่อเธอทั้ง 12 เกมเลยล่ะ” “เฮ้ย!! บ้าน่า มันจะเป็นไม่ได้ยังไง”ฉันโพล่งขึ้นอย่างตกใจ “นั่นน่ะสิ มันจะเป็นไปได้ยังไง”ลูกตาวช่วยเสริม น้ำเสียงแสดงถึงความมึนงงอย่างชัดเจน “แต่มันก็เป็นไปแล้ว ไม่เชื่อเธอก็ไปดูรายชื่อที่บอร์ดสิ” ไม่รอให้เพื่อนต้องบอกเป็นรอบที่สอง ฉันกับลูกตาววิ่งไปดูประกาศที่บอร์ดทันที ฉันไล่สายตาหาไปตามประกาศต่างๆ ไม่นานก็เจอเข้ากับ... ‘รายชื่อยืนยันผู้เข้าแข่งขันเกมในงาน Family Games ผู้เข้าแข่งขันของคณะแพทยศาสตร์ชั้นปีที่ 1 มีดังนี้ เกมที่ 1 นางสาวปุณณมา ฤทธิก้องเกรียงไกร เกมที่ 2 นางสาวปุณณมา ฤทธิก้องเกรียงไกร . . . เกมที่ 12 นางสาวปุณณมา ฤทธิก้องเกรียงไกร ...’ “มันจะเป็นไปได้ยังไง ฉันสาบานก็ได้ว่าฉันไม่ได้ลงชื่อไปนะ”ฉันยืนยันเสียงหนักแน่นหลังจากที่ละสายตาจากประกาศทั้งๆที่ยังอ่านไม่จบแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนร่วมคณะ “มันเป็นไปไม่ได้แน่ๆที่จะมีรายชื่อเมลล์ ฉันอยู่กับเมลล์ตลอดนะ ฉันยืนยันได้ว่าเมลล์ไม่ทำแบบนี้แน่”ลูกตาวช่วยยืนยันอีกแรง ใบหน้านวลแสดงความเครียดออกมาอย่างไม่บิดบัง “พวกเธอเป็นเพื่อนกันนี่ เธอก็พูดได้สิ”แตงโมที่ยืนอยู่ถัดจากแอมแปร์เถียงอย่างไม่พอใจ “พวกเธอจะไม่เชื่อก็ได้ แต่ฉันไม่ได้ทำจริงๆนะ”ฉันยืนยันความบริสุทธิ์อีกครั้ง “เธอนี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆเลยเมลล์ อยากเล่นเกมคนเดียวถึงขนาดนี้เลยเหรอ เธอใช้เส้นสายอะไรฮะ!อ้อ เธอมีพี่แนนเป็นพี่รหัสสินะ เธอคงจะให้พี่รหัสเธอช่วยลงชื่อให้ล่ะมั้ง”แตงโมกระแทกเสียงใส่เสร็จก็สะบัดหน้าหนีเดินไปอีกทางพร้อมกับเพื่อนอีก 2 คน ฉันได้แต่ยืนอึ้งกับคำพูดแรงๆของเพื่อน “ฉันจะไปบอกให้รุ่นพี่ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แก้ไขรายชื่อให้เพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าฉันไม่ได้ทำ”ฉันเสนอทางออก ลูกตาวพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเอาเป็นเอาตาย “เธอทำอะไรไม่ได้หรอกเมลล์ เธอไม่ได้ยินที่พี่แนนพูดเหรอว่าเมื่อเขายืนยันรายชื่อแล้วไม่สามารถที่จะถอนตัวได้”แอมแปร์พูดเสียงเรียบ คนตรงหน้านิ่งขรึมสมกับที่ได้รับการโหวตให้เป็นประธานรุ่น “แต่ว่า...” “มาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็ลงๆแข่งไปเถอะ อย่าไปสนใจยัยแตงโมเลย ยัยนั่นก็ปากเสียแบบนี้แหละ พูดอะไรไม่ค่อยแคร์คนอื่นสักเท่าไหร่หรอก”แอมแปร์พูดขึ้นก่อนที่ฉันจะทันได้พูดอะไรต่อ เธอเดินมาตบไหล่ฉันเบาๆ แล้วยิ้มให้อย่างให้กำลังใจ “มันก็เป็นแค่เกม อย่าเครียดไปเลยน่า ยังไงก็สู้ๆนะ ฉันกลับบ้านล่ะ” พูดแค่นั้นแอมแปร์ก็เดินไปพร้อมกับเพื่อนอีกคน ทิ้งให้ฉันกับลูกตาวอยู่กับความเงียบ... ฉันบีบขวดชาเขียวในมือจนมันบุบบี้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วกระชากกระดาษแผ่นนั้นออก...ฉันโกรธมากนะ บอกไว้เลย!! “ยัยพี่แนน!!”ฉันโพล่งขึ้นเสียงดังอย่างโกรธจัด สองเท้าก้าวฉับๆไปข้างหน้าอย่างไม่รั้งรอ ไม่สนใจเสียงใสๆของเพื่อนที่กำลังร้องห้ามปากคอสั่น ลูกตาววิ่งมาฉุดมือฉันไว้ ลองฉันได้โกรธจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่แบบนี้ดูสิ ตัวเล็กๆอย่างลูกตาวเอาฉันไม่อยู่หรอก ด้วยความโมโหแบบสุดขีดระยะระหว่างตึกคณะแพทย์ฯกับบริเวณสนามกีฬากลางที่ค่อนข้างไกลฉันใช้เวลาในการเดินทางไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ เล่นเอาลูกตาวที่วิ่งตามมาห้ามฉันหอบแฮก ฉันมองหาซุ้มของคณะแพทย์ฯที่คิดว่ายัยพี่รหัสตัวแสบคงจะจัดซุ้มอยู่ที่นั่น...แล้วฉันก็คิดไว้ไม่ผิด ฉันก้าวฉับๆ ไปหาร่างบางที่กำลังนั่งจัดดอกไม้อย่างบรรจง ถ้าเป็นเวลาปกติฉันคงจะชมว่าเธอสวยแล้วเหมาะกับอะไรแบบนี้มากๆ แต่เวลานี้ฉันมาที่นี่เพื่อเคลียร์เท่านั้น “พี่แนน!”ฉันเรียกเธอเสียงดัง “โอ้ย! ยัยเด็กบ้านี่!! ตกใจหมด จะตะโกนเสียงดังทำไม เรียกธรรมดาฉันก็ได้ยินหรอก”พี่แนนว่า ดวงตาสวยที่กรีดด้วยอายไลน์เนอร์คมกริบมองฉันอย่างฉุนๆ “พี่ใช่มั้ยที่ใส่ชื่อฉันให้เป็นตัวแทนปีหนึ่งที่จะเล่นเกมในวันพรุ่งนี้”ฉันถามคนตรงหน้าด้วยอารมณ์โมโหที่เพิ่มขึ้นทุกนาทีสรรพนามที่ฉันใช้แทนตัวเองก็เปลี่ยนไปสายตาหลายคู่ที่มองมายังเราด้วยความสนใจฉันก็ไม่สนแล้วตอนนี้ “ใจเย็นๆสิเมลล์”ลูกตาวปรามพร้อมกับจับแขนฉันไว้แน่นเพราะกลัวว่าฉันจะเข้าไปเอาเรื่องรุ่นพี่ “เธอพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง”พี่แนนตอบกลับมาด้วยใบหน้างงๆ จนฉันยังแปลกใจ ถ้าเธอไม่เล่นละครเก่งมากๆ เธอก็คงจะไม่รู้เรื่องจริงๆ แต่จะเป็นไปได้ยังไงที่เธอจะไม่รู้เรื่อง ก็ในเมื่อเธอเป็นคนจัดการเรื่องรายชื่อนี่ “แล้วนี่มันหมายความว่ายังไง”ฉันยื่นกระดาษยืนยันรายชื่อที่ดึงติดมือมายื่นไปให้คนตรงหน้า พี่แนนได้แต่มองมันกับมองหน้าฉันสลับกันอย่างงงๆ “ทำไมมีแต่ชื่อเธอล่ะ?”แทนที่จะให้คำตอบแต่เธอกลับถามฉันกลับ “ฉันถึงมาถามพี่นี่ไงล่ะว่ามันหมายความว่ายังไง”ฉันถามเสียงเรียบอย่างพยายามข่มอารมณ์ อาการงงเป็นไก่ตาแตกของพี่แนนทำให้ฉันแปลกใจ หรือว่าจะไม่ใช่ฝีมือเธอ... “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ” “แต่พี่เป็นคนจัดการเรื่องรายชื่อนะ” “นี่ ฉันจะบอกอะไรให้นะ”พี่แนนว่าแล้วกอดอกมองฉันนิ่ง เสียงของเธอจริงจังขึ้น “มันก็จริงที่ฉันเป็นคนจัดการรายชื่อพวกนี้แล้วเอาไปส่งให้ทางกรรมการฝ่ายกิจกรรมนิสิต หน้าที่ของฉันก็มีแค่นี้แหละ แต่ชื่อเธอไปอยู่ในกระดาษพวกนี้ได้ยังไงอันนี้ฉันไม่รู้จริงๆ” “...” “ยังไงเธอก็ลองไปถามพวกนั้นดูสิ เผื่ออาจจะมีอะไรผิดพลาดก็ได้” ท่าทางนิ่งๆ และสีหน้าจริงจังของคนตรงหน้าทำให้ฉันรู้ว่าฉันโกรธผิดคนแล้ว... “ถ้าไม่ใช่พี่แนนจริงๆ เมลล์ต้องขอโทษด้วยที่มาโวยวายใส่พี่”ฉันบอกเธออย่างรู้สึกผิด พี่แนนไม่ว่าอะไรเพียงแต่ยิ้มให้นิดๆ ฉันกับลูกตาวจึงเดินเลี่ยงออกมา “นี่เธอจะไปไหนน่ะเมลล์”ลูกตาวถามขึ้นทันทีที่เราเดินพ้นจากบริเวณที่จัดซุ้ม “ก็จะไปถามพวกกรรมการฝ่ายกิจกรรมนิสิตน่ะสิ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่เลยลูกตาว ฉันไม่อยากให้เพื่อนในคณะมองฉันว่าเห็นแก่ตัว”ฉันหันไปตอบร่างบางข้างกาย ลูกตาวไม่พูดอะไรอีกเธอได้แต่เดินตามฉันมาอย่างเงียบๆ แต่แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นป้าย ‘คณะบริหารธุรกิจ’ ขนาดใหญ่เมื่อฉันเดินผ่านบริเวณนั้นเพราะเป็นทางผ่านไปยังห้องฝ่ายกรรมการกิจกรรมนิสิต ต้องเป็นเขาแน่!!...ต้องเป็นไบรอันแน่!! ฉันเปลี่ยนทิศทางการเดินทันทีที่คิดได้แบบนั้น ฉันไม่เคยมีเรื่องกับใครนอกจากเขาและพี่รหัสตัวเอง แต่พี่แนนยืนยันแล้วว่าไม่ได้ทำก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้ และเขาก็มีอิทธิพลมากพอที่จะสั่งให้พี่ปี 2 กับพี่ปี 3 ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เปลี่ยนชื่อผู้เล่นเกมเป็นชื่อฉันทั้ง12 เกม เหอะ! ถ้าเขามีอำนาจสั่งให้คนอื่นทำแบบนี้ได้ ชื่อจริงของฉันมันก็เป็นเรื่องหมูมากๆที่เขาจะหาได้ไม่ยาก “นั่นเธอจะไปไหนน่ะเมลล์ ห้องกรรมการกิจกรรมนิสิตอยู่ทางนี้นะ”ลูกตาลบอกไล่หลังและยังคงวิ่งตามฉันมาอย่างไม่ลดละ “ไม่จำเป็นต้องไปที่นั่นแล้วล่ะ ฉันรู้ตัวคนบงการแล้ว”ฉันตอบขณะเดินไปเปิดประตูห้องๆหนึ่งที่อยู่ในตึกคณะ “นี่เธอหมายความว่ายังไงอ่ะเมลล์” “เดี๋ยวเธอก็รู้เอง” ฉันตอบได้เท่านั้นก็ไล่เดินไปเปิดประตูห้องเรียนทุกห้องที่อยู่ชั้นหนึ่งเพื่อต้องการหาร่างสูงของนายจอมหยิ่ง ลูกตาวได้แต่วิ่งตามฉันอยู่อย่างนั้น ฉันมีความพยายามแค่ไหนคิดดูสิ ตึกคณะบริหารมีตั้งหกชั้น ฉันไล่เปิดมันทุกห้องแต่ก็ไม่เจอคนที่ตามหา นี่มันก็เย็นมากแล้วไม่แปลกหรอกที่จะไม่มีคนอยู่ แต่ฉันมีรางสังหรณ์บางอย่างว่าฉันต้องเจอเขาที่นี่ ไม่ว่าฉันจะเปิดไปยังห้องเรียนห้องไหนก็ไม่เจอไบรอัน แต่ฉันก็ไม่ถอดใจง่ายๆ จนกระทั่งฉันขึ้นมาตามหาเขายังชั้นบนสุดของตึกด้วยอาการเหนื่อยหอบ ฉันเดินไปเปิดประตูห้องเรียนที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างไม่รอช้า...และเขาก็อยู่ที่นี่จริงๆ ทุกสายตาที่อยู่ในห้องนี้หันมาจ้องผู้มาเยือนอย่างฉันกับลูกตาวทันที ภายในห้องมีรุ่นพี่ปีสี่นั่งอยู่หลายสิบคนซึ่งฉันไม่มั่นใจว่าพวกเขารอเรียนหรือว่ารออะไรอยู่ แต่ช่างเถอะ ที่ฉันมาที่นี่เพื่อมาหาไบรอันคนเดียวเท่านั้น! ไม่อยากจะชมเลยว่าพี่ดีแซม พี่คอปเตอร์และไบรอันดูโดดเด่นมากเมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คนแบบนี้ ให้ตายเถอะคนพวกนี้ จะเกิดมาดูดีอะไรกันนักกันหนา(- -)* ร่างสูงแสนคุ้นตานั่งเอาเท้าพาดโต๊ะอย่างไม่มีมารยาท ดวงตาคมกริบหันมาสบตาฉันทันทีที่ฉันก้าวเข้าไปในห้อง ใบหน้าหล่อเหลาเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์...เหมือนเขาเองก็กำลังรอฉันอยู่เช่นกัน