Chapter 5 : เดิมพันครั้งสำคัญ

[::Brian’s Part::] “ว้าว ดูนั่นสิ ใครมา”ไอ้ดีแซมเสนอหน้าพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีเมื่อมันเห็นเมลล์เดินพรวดพราดเข้ามาในห้องอย่างไม่เกรงกลัวสายตาใคร ร่างบางของเพื่อนเธอก็เดินตามเข้ามาด้วยเช่นกัน ผมเดาไม่ผิดจริงๆที่คนอย่างเมลล์จะต้องรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังการแกล้งเธอ...และผมก็รู้ว่าเธอต้องมาหาผมถึงที่ ผมล่ะชอบจริงๆที่เห็นยัยนี่โกรธ ยิ่งเธอโกรธผมก็ยิ่งอารมณ์ดี ปึง!! เมลล์เดินปึงบังมาหยุดตรงหน้าผมก่อนจะตบโต๊ะเสียงดัง ดวงตากลมโตจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่องสุดๆ “นี่ฝีมือนายใช่มั้ย?!!”เมลล์ถามเสียงห้วนจัดพร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาตรงหน้าผม ผมเหลือบมองกระดาษที่อยู่ในมือเมลล์ครู่หนึ่งแล้วกลับไปจ้องหน้าเธออีกครั้งและตอบคำถามเสียงเรียบอย่างกวนโมโหคนตรงหน้า “ใช่” “นาย!!”เมลล์ขึ้นเสียงใส่ผมด้วยโทสะ คงจะคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วสินะ “เมลล์ ใจเย็นสิ ยังไงพี่ไบรอันก็เป็นรุ่นพี่นะ”เพื่อนเมลล์พยายามห้ามศึก ดูเพื่อนเมลล์คนนี้จะเป็นคนใจเย็นมากนะ ทำไมถึงมาคบกับคนใจร้อนอย่างเมลล์ได้ “เธอไม่เห็นที่เขาพูดเหรอลูกตาว เขายอมรับแล้วนะว่าเขาเป็นคนแกล้งฉัน”เมลล์หันไปบอกเพื่อนอย่างไม่พอใจ “ไหนเธอบอกว่าจะไม่อารมณ์ร้อนแล้วไง” คำพูดของลูกตาวทำให้เมลล์ถึงกับเงียบ แต่แล้วเธอก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เพื่อระบายความโกรธที่อยู่ในใจ “ฉันจะพยายาม”เมลล์รับปากกับลูกตาว แล้วหันกลับมาคุยกับผมอีกครั้ง “ทำไมนายต้องแกล้งฉันแบบนี้ด้วย?” “...”ผมไม่ตอบ เพียงแต่มองหน้าเธอนิ่งๆ ยัยนี่หน้าเด็กชะมัด… “นายสนุกนักเหรอที่ต้องคอยแกล้งฉันแบบนี้?” “...” “นี่! หูแตกรึไง ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ”ว่าที่คุณหมอถึงกับของขึ้นเมื่อผมเอาแต่จ้องหน้าเธอ “เธอต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ”ผมไม่ตอบแต่ถามกลับเสียงเย็น “ฉันถามนายนะ ไม่ใช่ให้นายมาถามฉัน” “ก็แค่อยากแกล้ง มีอะไรมั้ย”ผมตอบพร้อมกับกระตุกรอยยิ้มกวนๆส่งไปให้ยัยตัวเล็กตรงหน้า “วันก่อนนายก็ส่งแฟนนายไปหาเรื่องฉันถึงตึกคณะยังไม่พอใจอีกเหรอ นายยังต้องการอะไรจากฉันอีก” “แฟนฉัน??”ผมถามกลับเมื่อได้ยินประโยคนั้นของเมลล์ “ใช่!” “ฮ่าๆๆ ต้องเป็นยัยโรสแน่เลยว่ะไอ้ไบรอัน”ไอ้ดีแซมอาสาตอบให้อย่างขำๆ ไอ้เพื่อนเวรนี่มันเจ๋อไม่เข้าเรื่องจริงๆ... “แต่ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ ที่ฉันมาที่นี่เพื่อต้องการคุยกับนายตรงๆ”ก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไร เมลล์ก็พูดขึ้นซะก่อน “จะมาสงบศึกว่างั้น??” “ใช่” “หึ!”ผมหัวเราะในลำคอแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ยัยนี่ตัวเล็กแค่ไหล่ผมเองนะ (-_-)* และผมก็คิดไม่ถึงจริงๆว่าเมลล์จะเป็นคนพูดตรงๆแบบนี้ ก็ดี ผมชอบคนตรงๆ “ในเมื่อฉันไม่สามารถถอนตัวออกจากเกมนี้ได้ ฉันก็จะลงแข่งเกมนี้เอง” “แล้วยังไง” “ถ้าทีมของปี 1 ชนะนายต้องเลิกยุ่งกับฉัน อ้อ ผู้หญิงของนายด้วย พวกแฟนคลับนายด้วยเหมือนกัน ฉันอยากอยู่อย่างสงบสุข สงบสุขน่ะ นายรู้จักคำนี้มั้ย –O-*” “ได้ ในเมื่อเธอกล้าเสนอมาฉันก็กล้ารับ แต่มีข้อแม้” “ข้อแม้อะไร?”เมลล์มองหน้าผมอย่างไม่ไว้ใจ ผมเท้าแขนกับโต๊ะตรงหน้าแล้วจ้องหน้าเมลล์อย่างท้าทาย “แต่ถ้าเธอแพ้เธอก็อย่าหวังเลยว่าเธอจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขที่นี่ และฉันก็จะไม่อ่อนข้อให้เธอแม้แต่เกมเดียว” “หมายความว่าไง?” “ฉันก็เป็นตัวแทนปี 4 จากคณะบริหารที่ลงทุกเกมเหมือนกัน” “...!!” “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะกลัวรึไง”ผมถามอย่างกวนๆเพราะเมลล์ถึงกับนิ่งเมื่อผมบอกว่าผมจะลงเล่นทุกเกม เพื่อนผมทุกคนก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้ อีกอย่างเพื่อนผมอาจจะอยากเป็นฝ่ายเชียร์มากกว่า ที่ผมยอมลงเล่นเกมอะไรนี่เป็นเพราะเมลล์ ผมแค่อยากจะเอาคืนเธอเล็กๆน้อยๆ “ไม่มีทาง”เมลล์รีบปฏิเสธทันควัน “สรุปแล้วเธอรับคำท้า?” “ได้ ฉันรับคำท้าของนาย ถ้าฉันชนะนายก็อย่าลืมทำตามคำขอของฉันด้วยล่ะ” “แต่มันคงยากหน่อยนะที่เธอจะชนะ”ผมพูดอย่างมั่นใจ แล้วแกล้งยิ้มเหยียดคนตัวเล็กตรงหน้า ผมรู้ว่าคนอย่างเมลล์ประมาทไม่ได้เด็ดขาด “พรุ่งนี้ก็คอยดูแล้วกัน ลูกตาวกลับ!”เมลล์พูดกับผมเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะหันไปบอกเพื่อนรักพร้อมกับลากแขนออกไปด้วย ก่อนที่จะออกจากห้องลูกตาวหันมาก้มหัวขอโทษพวกผมเป็นการใหญ่ สองคนนี้ช่างต่างกันสุดขั้วจริงๆ คบกันได้ไงวะ (-_-) “ว้าว น้องเมลล์ตัวเล็กไซส์มินิน่ากอด ส่วนน้องลูกตาวก็สวยน่าฟัดจริงๆว่ะ สองคนนี้ยิ่งดูใกล้ๆก็ยิ่งน่ารัก”ไอ้ดีแซมกระโดดลงจากโต๊ะที่นั่งอยู่ มันเดินไปกลางห้องพลางพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สายตาแพรวพราวอย่างเจ้าชู้ เพื่อนคนอื่นๆต่างก็ส่ายหน้ากับนิสัยเจ้าชู้ไม่เลิกของไอ้ดีแซม ที่พวกผมยังอยู่กันถึงตอนนี้ครบทุกคนเพราะต้องรอพรีเซนต์งานที่อาจารย์ขอเลื่อนมาเป็นเวลาเย็น ถึงแม้จะไม่ติดธุระอะไรผมก็จะรอเจอเมลล์อยู่ดี ดูจากนิสัยเธอแล้วผมว่าเธอต้องมาตามหาผมแน่ และเธอก็มาจริงๆซะด้วย ยัยเด็กบ้านั่นรู้สึกยังไงทำไมผมจะไม่รู้ เพราะความรู้สึกของเธอมันแสดงออกมาทางดวงตากลมโตของเธออย่างไม่ปิดบัง เมลล์เกลียดผมเข้าไส้ผมดูออก ผมไม่แคร์นะ เพราะผมก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าเธอมากเหมือนกัน (- -)ไม่รู้ว่าทำไมสินะ ผมเห็นหน้าเมลล์ทีไรผมก็อดที่จะแกล้งให้เธอโมโหเล่นไม่ได้ “ดูท่าทางน้องเขาเป็นคนที่แกจะเล่นด้วยได้ยากว่ะ”ไอ้คอปเตอร์ที่นั่งเงียบมานานเปิดปากพูดบ้าง “ฉันรู้”ผมว่าก่อนจะนั่งลงตามเดิม “น้องเมลล์ดูโกรธแกมากเลยนะเว้ย”ไอ้ดีแซมพูด มันกระโดดขึ้นมานั่งบนโต๊ะตรงหน้าผม “คิดๆดูแล้ว แกแกล้งน้องเขาแรงไปรึเปล่าวะ ตัวเล็กนิดเดียว ลงแข่งเกมตั้ง 12 เกมรวดแบบนั้นเหนื่อยตายพอดี” “อย่ามาทำตัวเป็นคนดีเอาตอนนี้ พวกแกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดนะอย่าลืม” ผมจ้องหน้าไอ้ดีแซมเขม็งมันจึงได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆกลับมา ผมรู้เรื่องงาน Family Games ครั้งล่าสุดนี้มาได้สักพักแล้วล่ะ ในงานต้องมีการแข่งขันเกมต่างๆ ความคิดชั่วร้ายก็แวบเข้ามาในหัวผม การจะหาชื่อของใครสักคนที่ผมต้องการไม่ใช่เรื่องยากนัก และผมก็สนิทกับรุ่นน้องที่เป็นหนึ่งในกรรมการฝ่ายกิจกรรมนิสิต ผมให้มันจัดการใส่ชื่อเมลล์ลงไปทั้ง 12 เกม แล้วที่ผมลงเล่นเกมทั้งหมดด้วยก็เพราะไอ้ดีแซมกับไอ้คอปเตอร์เป็นคนเสนอความคิด (นี่ขนาดแฟนไอ้คอปเตอร์ห้ามไม่ให้ผมแกล้งเมลล์นะ นี่ถ้าน้ำว้ารู้ว่ามันสนับสนุนผมล่ะก็ มันอยู่ไม่สุขแน่) ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อนคนอื่นๆก็เห็นด้วย อีกอย่างพวกนั้นไม่อยากเล่นเกมด้วยล่ะมั้ง ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะเป็นตัวแทนคนเดียวจากคณะบริหารฯปี 4ดีซะอีก ผมจะได้เอาคืนยัยเด็กบ้านั่นให้หนำใจไปเลย “ถามจริงเถอะไอ้ไบรอัน”ไอ้ดีแซมเอ่ยขึ้นเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้ “อะไร?” “แกไม่รู้เรื่องที่ยัยโรสไปหาเรื่องน้องเมลล์จริงๆเหรอวะ?” “ไม่รู้ ฉันเจอยัยนั่นล่าสุดเมื่อวานก็ไม่เห็นพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้สักคำ” “อย่างยัยนั่นฉันว่าแทนที่จะไปหาเรื่องจอมแสบอย่างน้องเมลล์ อาจจะโดนเล่นงานกลับมาแทนก็ได้ว่ะ” ผมไม่ได้พูดอะไรแต่ก็แอบเห็นด้วยกับไอ้ดีแซม ถึงโรสจะท่าทางแรงๆ เปรี้ยวๆ แต่เธอไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรหรอก โรสไม่ใช่แฟนผมอย่างที่เมลล์เข้าใจ เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กแล้ว และผมก็รู้ว่าเธอคิดกับผมยังไง แต่สำหรับผมโรสก็เป็นได้แค่เพื่อนจริงๆ เราค่อนข้างสนิทกัน จนกระทั่งผมย้ายไปเรียนที่อังกฤษตอนม.ปลาย เราก็ห่างๆกันไป หลังจากนั้น 3 ปีที่ผมเรียนจบ ม.ปลาย ผมก็กลับมาเรียนต่อที่นี่ และเราก็กลับมาสนิทกันเหมือนเดิม โรสเป็นลูกสาวของเพื่อนคุณแม่ ที่บ้านเธอทำธุรกิจสินค้าเกี่ยวกับความงามทุกชนิดและมีแต่สินค้าแบรนด์ดังขนาดใหญ่ระดับเอเชีย บางครั้งผมก็รำคาญเธอที่ชอบทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผม แต่ข้อดีอย่างหนึ่งของโรสก็คือเธอคอยกันท่าพวกผู้หญิงที่เข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตผมออกไป เพราะ ‘ผู้หญิงคนนั้น’ ทำให้ผมไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับใคร...และผมก็ไม่แน่ใจว่าผมลืมเธอได้รึยัง ถึงแม้ว่าเรื่องนั้นจะผ่านมาเกือบ 4 ปีแล้วก็ตาม “อาจารย์มาแล้วค่าทุกคนนนนน” เสียงแหลมๆของมดดำดึงสติผมที่กำลังดำดิ่งสู่เรื่องราวในอดีตให้กลับเข้าร่าง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อระบายความรู้สึกเจ็บหน่วงๆที่หัวใจ ให้ตายเถอะ...ทำไมถึงยังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่นะ... [::End:Brian’s Part::] ___________________________________________ วันต่อมา... ฉันยืนประหม่าท่ามกลางสายตานับพันคู่ที่มองมายังพิธีเปิดกลางสนามกีฬา ผู้ลงแข่งขันเล่นเกมหลายชีวิตจากสิบกว่าคณะยืนร่วมพิธีเปิดพร้อมด้วยเหล่าคณะอาจารย์หลายท่านที่ตอนนี้กำลังฟังอธิการบดีกล่าวเปิดงาน ฉันยืนรวมกลุ่มกับทีมปี 1 ที่ตอนนี้ใส่เสื้อยืดสีชมพูสกรีนรูปแมวตัวเล็กๆ น่ารักๆไว้กลางอก ส่วนทีมของปี 4 จะเป็นเสื้อยืดสีฟ้าสกรีนรูปเสือตัวเล็กๆไว้กลางอกเช่นเดียวกัน นี่ขนาดฉันเตรียมใจมาแล้วทั้งคืนนะยังตื่นเต้นขนาดนี้ T_T ฉันบอกพี่แมกซ์แล้วว่าฉันลงแข่งเกมคนเดียว ขืนไม่บอกเขาต้องเค้นคอถามฉันจนรู้เรื่องที่ฉันไปรับคำท้าของไบรอันเพราะความโมโหจนลืมตัว ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็ไม่แคล้วจะโดนเทศนาอีกอ่ะดิ ส่วนลูกตาวก็ไปรวมกลุ่มกับเพื่อนในคณะนั่งเชียร์อยู่บนอัฒจรรย์ตรงมุมหนึ่งของสนาม “หน้าซีดเชียว ตื่นเต้นเหรอ?” เสียงของใครบางคนดึงสายตาฉันไปจากใบหน้าสวยหวานของลูกตาวให้หันไปมองเขา ร่างสูงข้างกายยิ้มให้ฉันนิดๆ เขาเป็นคนหน้าตาดีมากคนหนึ่งเลยล่ะ ท่าทางเขาก็ดูเป็นคนอารมณ์ดีพอตัวเลยด้วย “นิดหน่อยน่ะ ^^;”ฉันตอบเขาแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ในสถานการณ์แบบนี้ฉันควรจะผูกมิตรไว้เป็นเรื่องที่ดีที่สุด ยิ่งฉันอยู่ตัวคนเดียวไม่รู้จักใครแบบนี้ด้วยแล้ว “ฉันชื่อสายฟ้านะ มาจากคณะวิศวะฯ” “ฉันชื่อเมลล์ จากคณะแพทย์ฯ ยินดีที่ได้รู้จักนะสายฟ้า” “คร้าบผม”สายฟ้าขยิบตาให้ฉันนิดๆ “ความจริงฉันรู้จักเธอมาก่อนแล้วล่ะ” “จริงอ่ะ O.O?” “ช่าย ก็เธอออกจะดัง ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะจากเพื่อนใหม่ทำให้ฉันคิดออกทันทีว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร “นายรู้จักฉันเพราะฉันไปก่อกรรมไว้เยอะสินะ (-_-);” “ประมาณนั้น ว่าแต่เธอจำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ เราเคยเจอกันตั้งสองครั้งแล้วนะ” ฉันขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัยแล้วจ้องหน้าเขาดีๆอย่างพยายามนึก แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกจริงๆว่าฉันเคยเจอกันตอนไหน “จำไม่ได้อ่ะ (- - )( - -)(- - )( - -)” “ฉันก็คือคนที่เธอแย่งหนังสือไปปาใส่รุ่นพี่ที่ชื่อไบรอัน แล้วก็เป็นคนที่เธอแย่งไอศกรีมไปป้ายเสื้อเขาไงล่ะ” “เฮ้ย! จริงเหรอ O[ ]O!!” “จริงสิ”สายฟ้ายักคิ้วยืนยัน “อ่า งั้นวันหลังฉันซื้อไอศกรีมคืนให้นายแล้วกัน (^^);”ฉันบอกทีเล่นทีจริงพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆไปให้เขา แต่ก็แอบรู้สึกผิดลึกๆ “ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า ว่าแต่เธอลงเกมไหนบางล่ะ ฉันลงเกมที่ 6 กับเกมสุดท้าย เผื่อเราจะได้เจอกัน” “ฉันว่านายก็เจอฉันหมดทุกเกมนั่นแหละ” “หมายความว่าไง?” “ก็หมายความว่าฉันลงทุกเกมน่ะสิ” “หา นี่เธอฟิตขนาดนั้นเลยเหรอ”สายฟ้าจ้องหน้าฉันอย่างไม่อยากเชื่อ ใช่ ขนาดฉันยังไม่อยากจะเชื่อและยังไม่มั่นใจในตัวเองเลยว่าฉันจะสู้จนถึงเกมสุดท้ายรึเปล่า หวังว่าฉันคงจะไม่หมดแรงตั้งแต่เกมแรกๆหรอกนะ “ก็ประมาณนั้น”ฉันส่งยิ้มแหยๆไปให้สายฟ้า แต่ก่อนที่เราจะทันได้คุยอะไรกันต่อเสียงกรี๊ดที่ดังกระหึ่มก็ดึงความสนใจจากเราไป แสดงว่าพิธีเปิดจบลงแล้ว...และการแข่งขันเกมก็กำลังจะเริ่มขึ้น เสียงเชียร์ดังกระหึ่มจากทุกสารทิศ เสียงกลองที่แต่ละคณะนำมาถูกตีเสียงดังสนั่น ฉันยอมรับนะว่าเสียงพวกนี้อาจจะทำให้ฉันตื่นเต้นมากแต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกฮึกเหิมยังไงบอกไม่ถูก เสื้อยืดสีชมพูและสีฟ้าที่ทางมหา’ลัยสั่งทำขายดีเป็นเทน้ำเทท่า เหล่ากองเชียร์ต่างพร้อมใจกันใส่เสื้อสีทีมที่ตัวเองเชียร์ มองจากตรงนี้แล้วมันสวยมากเลยล่ะ เฮ้อ...ฉันเข้าใจความรู้สึกของแฮร์รี่ พอตเตอร์แล้วล่ะว่าการถูกมัดมือชกให้ลงแข่งเกมที่ตัวเองไม่ได้เต็มใจแข่งมันรู้สึกยังไง...