Chapter 6 : ตาต่อตา ฟันต่อฟัน

“น้องคะ คนที่ลงแข่งเกมแรกเตรียมตัวเลยนะคะ”พี่สตาฟฟ์ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาบอกในขณะที่ทีมสีชมพูนั่งเตรียมตัวกันอยู่ในห้องพักนักกีฬา ใกล้ๆกันนั้นก็เป็นทีมสีฟ้า ร่างสูงคุ้นตานั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยขึ้นอย่างพยายามยั่วโทสะฉัน ดวงตาคมกริบจ้องฉันไม่วางตาเพื่อที่จะปั่นประสาทฉัน ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้เขาก็มองฉันตลอด ฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะข่มอารมณ์ตัวเอง ถ้าฉันใช้อารมณ์ ‘แพ้’ เท่านั้นที่ฉันได้รับเป็นการตอบแทน “ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกเมลล์ มันก็เป็นแค่เกม ไม่ต้องไปเครียดกับมันมากเราเล่นเพื่อความสนุก” ฉันละสายตาจากนัยน์ตาสีดำทรงเสน่ห์ของไบรอันไปมองสายฟ้าพร้อมกับยิ้มให้เขานิดๆ “ขอบคุณนะ” ในขณะนั้นเองที่พิธีกรประกาศเรียกผู้เล่นเกมแรก... ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง “สู้ๆ”สายฟ้าให้กำลังใจ “สู้อยู่แล้ว ^^” ฉันเดินไปสมทบกับเพื่อนๆเพื่อที่จะเดินออกไปยังสนาม ส่วนคนที่ลงเล่นเกมอื่นให้นั่งรอแข่งเกมต่อไปในห้องนี้ บรรยากาศในการแข่งขันเกมข้างนอกจะมีการถ่ายทอดสดให้ดูในห้องนี้ด้วย “ได้กำลังใจดีล่ะสิท่า” เสียงทุ้มคุ้นหูทักขึ้นไม่ไกลกัน ฉันเพียงแต่ปรายตามองไบรอันนิดๆเขาเดินมาขนาบข้างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ “แน่นอน เพราะวันนี้ฉันจะไม่มีทางแพ้นายแน่” “หึ มั่นใจจังนะ” “ก็คอยดูแล้วกัน” เราไม่ได้พูดอะไรกันต่อ ผู้เข้าแข่งขันเกมยี่สิบกว่าคนเดินไปหยุดกลางสนามท่ามกลางเสียงเชียร์กระหึ่ม พิธีกรจึงทำหน้าที่ของตัวเองต่อหลังจากที่เขาชูมือเป็นสัญญาณขอความสงบ “เอาล่ะครับตอนนี้เราก็ได้เห็นโฉมหน้าผู้เข้าแข่งขันเกมแรกกันแล้วนะครับว้าวๆ ขนาดพวกเราไม่ได้แข่งยังตื่นเต้นเลยนะครับ ว่ามั้ยครับคุณโมเม”พิธีกรหนุ่มอารมณ์ดีหันไปถามพิธีกรหญิงสาวที่ยืนทำหน้าที่อยู่ข้างกาย “ใช่แล้วค่ะคุณเติ้ล เอาเป็นว่าเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเรามาเริ่มเกมแรกกันดีกว่าค่ะ” วี้ดๆๆ วิ้วววววๆ กรี๊ดดดดดดดด เสียงกรี๊ดของกองเชียร์ดังขึ้นอย่างตื่นเต้น พิธีกรที่ชื่อพี่เติ้ลต้องชูมือขอให้อยู่ในความเงียบอีกครั้งเพื่อที่จะได้อธิบายเกมแรกกันสักที “เกมแรกในงาน Family Games ครั้งที่ 8 นี้มีชื่อว่า ‘แบกราชินีเข้าฝั่ง’” แค่ชื่อเกมฉันก็แทบอยากกุมขมับ T____T “เกมบ้าบออะไรวะเนี่ย”ไบรอันบ่นเบาๆ แต่มันก็เสียงดังพอที่ฉันจะได้ยิน “นายอยู่ที่นี่มาเกือบ 4 ปีแล้วนายก็น่าจะรู้ว่าเกมจะออกมาแนวๆไหน ถ้าจะบ่นแล้วนายจะลงเล่นเกมพวกนี้ทำไม”ฉันหันไปแขวะเขา ไบรอันหันกลับมาจ้องหน้าฉันด้วยใบหน้านิ่งเฉย ร่างสูงก้มลงมาจ้องหน้าฉันในระยะประชิด ถ้าฉันไม่เดินถอยหลังหน้าเขาคงจะชนหน้าฉันแน่ๆ “เธอลืมเดิมพันของเราแล้วเหรอ”ไบรอันถามเสียงเย็น ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันก็แอบกลัวเขานิดๆ แต่ถ้าฉันแสดงออกไปว่าฉันรู้สึกยังไงเขาก็ต้องได้ใจและหาโอกาสเอาชนะฉันได้ง่ายๆน่ะสิ “แต่นายก็อย่าลืมนะว่าเราแข่งกันเป็นทีม” “ฉันรู้ และฉันก็จะพยายามพาทีมชนะให้ได้”เขาพูดเสียงหนักแน่น “ฉันก็เหมือนกัน” ไบรอันยืดตัวตรงเต็มความสูงแล้วหันไปสนใจฟังคำอธิบายเกมจากพิธีกรต่อ “จากตรงที่พวกเรายืนอยู่นี้พวกคุณจะเห็นเส้นชัยตรงโน้นใช่มั้ยครับ”พี่เติ้ลถามพร้อมกับชี้ไปที่เส้นชัยซึ่งมีคนสองคนถืออยู่ ระยะทางจากตรงนี้ก็ค่อนข้างไกลพอสมควร“เอาล่ะครับ เรามาอธิบายกติกากันดีกว่านะครับคุณโมเม” “ค่ะ สำหรับกติกาในเกมนี้นะคะ เราจะให้ผู้เล่นผู้หญิงเป็นราชินี ส่วนฝ่ายชายก็เป็นทหารนะคะ เราจะให้ทหารของแต่ละทีมแบกราชินีของฝ่ายตรงข้ามวิ่งไปยังเส้นชัยที่ซึ่งมีระยะทางจากตรงนี้ไป 100 เมตร แน่นอนว่าราชินีขัดขืนได้ แต่เหล่าทหารห้ามทำเท้าราชินีโดนพื้นหรือทำราชินีหล่นก็ไม่ได้นะคะ ถ้าเหล่าทหารทำราชินีหล่นลงพื้นก็ต้องมาเริ่มใหม่ที่จุดสตาร์ทค่ะ” “ใช่แล้วล่ะครับคุณโมเม เมื่อเหล่าทหารอุ้มราชินีของตนเองเข้าเส้นชัยไปได้แล้ว พวกคุณอย่าเพิ่งปล่อยราชินีลงนะครับ ส่วนราชินีก็ไม่มีสิทธิ์ขัดขืนแล้วนะ ทหารทุกคนต้องอุ้มราชินีของตัวเองไว้จนกว่าทหารคนสุดท้ายของทีมคุณแบกราชินีของอีกฝ่ายเข้าเส้นชัยได้สำเร็จ ถึงตอนนั้นทีมนั้นก็เป็นผู้ชนะไปนะครับ” “ตอนนี้เชิญผู้เข้าแข่งขันเลือกคู่ของตัวเองได้เลยค่ะ” พอสิ้นเสียงประกาศของพิธีกรหญิงเท่านั้นแหละความโกลาหลก็เกิดขึ้นกลางสนามผู้ชายทีมสีชมพูยืนเก้ๆกังๆ ไม่กล้าที่จะเข้าไปหาพี่ผู้หญิงชองทีมสีฟ้ามันตรงกันข้ามกับพวกทีมสีฟ้าผู้ชายมากที่เข้ามาหาผู้หญิงทีมสีชมพูอย่างไม่รีรอเพื่อหาราชินีของตัวเอง ฉันยืนเอ๋อท่ามกลางฝูงชนอย่างทำอะไรไม่ถูก แต่แล้วก็มีผู้ชายสามคนเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกัน พวกเขาคงเห็นว่าฉันตัวเล็ก น้ำหนักคงจะน้อยตามตัว แบกง่ายอะไรเทือกๆนี้มั้งถึงพุ่งมาหาฉันอย่างน่ากลัวแบบนั้น แต่ฉันไม่ยืนให้จับได้ง่ายๆหรอกนะ หมับ! แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้วิ่งหนีไปไหน มือหนาของใครบางคนก็คว้าต้นแขนฉันไว้แล้วกระชากเข้าหาตัวอย่างรวดเร็วจนร่างฉันเซไปกระแทกกับอกเขาอย่างแรง “ยัยนี่คู่ฉันแล้ว พวกนายไปหาคนอื่นดีกว่า” ไบรอันนั่นเองที่เป็นคนจับฉันไว้ เขาหันไปบอกเพื่อนรวมทีมสามคนนั้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ และพวกเขาก็เดินไปหาราชินีคนอื่นอย่างว่าง่าย “นี่นายจะบีบแขนฉันแน่นไปไหนเนี่ย ฉันเจ็บนะ”ฉันโวยวายแล้วพยายามจะแกะมือกาวของไบรอันออก “เธอก็ยืนนิ่งๆสิจะได้ไม่เจ็บตัว” “นี่นายคิดว่าฉันจะโง่ยอมให้นายแบกวิ่งเข้าเส้นชัยอย่างง่ายๆอย่างนั้นน่ะเหรอ เหอะ! ไม่มีทางซะหรอก” “เธอก็คอยดูแล้วกันว่ามันจะง่ายมั้ย”ไบรอันบอกด้วยน้ำเสียงท้าทายอยู่ในที ยิ่งฉันดิ้นและพยายามที่จะแกะมือเขาออก ไบรอันก็ยิ่งบีบต้นแขนฉันแน่นขึ้นจนฉันเลิกพยายามแล้วจำใจยืนอยู่นิ่งๆตามคำสั่งเขา ผ่านไปไม่นานเหล่าทหารก็ได้ราชินีเป็นคู่ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว “ในที่สุดทุกคนก็มีคู่กันแล้วนะคะ มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆที่มีทหารกับราชินีครบคู่พอดี ไม่อย่างนั้นเหล่าสาววายคงจิ้นกันน่าดูนะคะถ้าจะมีคู่ทหารกับทหารแบกกัน” เสียงหัวเราะดังลั่นสนามเมื่อพิธีกรหญิงหยอดมุกขำๆ “เอาล่ะครับทุกคนเรามาฟังกติกาของเกมกันต่อดีกว่า ผมจะปล่อยตัวทหารของแต่ละทีมไปทีละคู่นะครับเมื่อได้ยินเสียงนกหวีดก็เริ่มได้” ปรี๊ดดดดดดด!! สิ้นเสียงนกหวีดเสียงเชียร์ก็ดังขึ้นมาแทน ทั้งสองทีมออกตัวกันแล้ว ฉันยืนเชียร์ทีมสีชมพูอย่างลุ้นสุดตัว เพื่อนร่วมทีมคนนั้นแบกพี่ผู้หญิงปี 4 รูปร่างสมส่วนขึ้นหลัง ถ้ามองเผินๆคงจะคิดว่าเขาวิ่งได้ฉลุยจนถึงเส้นชัยแน่ แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อพี่ปี 4 ที่เป็นราชินีของเขาพยศเต็มที่ เธอพยายามถ่วงน้ำหนักลงสะโพกและแอ่นตัวไปข้างหลังสุดฤทธิ์ (เขาจับมือเธอคล้องคอไว้อยู่) ผลเป็นไงน่ะเหรอ เขาก็เข่าอ่อนแทบหงายหลังจนล้มก้นจ้ำเบ้าทั้งคู่น่ะสิ เรียกเสียงฮาและเสียงโห่ร้องอย่างสนุกจากกองเชียร์ได้เป็นอย่างดี หลากหลายสารพัดวิธีที่เหล่าทหารงัดมาใช้กับราชินีจอมพยศ ทหารต้องแข็งแรงจริงๆถึงจะพาราชินีของเขาเข้าฝั่งได้ ฉันได้แต่ยืนหัวเราะน้ำตาไหลเมื่อเห็นหลายๆคู่วิ่งกลับมาตั้งหลักใหม่ยังจุดสตาร์ท “อ๊ะ!”ฉันร้องขึ้นอย่างตกใจเพราะอยู่ๆคนข้างๆก็ก้มลงมาช้อนตัวฉันขึ้นสู่อ้อนแขนโดยไม่บอกกล่าว การกระทำของเขาเรียกเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับเขาได้มากโข เขาไม่รู้รึไงกันนะว่าเขาจะนำความซวยมาให้ฉันน่ะ เมื่อฉันเรียกสติกลับคืนมาได้ก็พยายามดิ้นเต็มที่ฉันดีดขาสุดแรงหวังจะหลุดพ้นจากท่อนแขนแข็งแกร่งของเขา ถึงแม้ว่าไบรอันจะไม่ได้มีกล้ามแขนใหญ่โตเหมือนคนเล่นกล้ามแต่เขาก็แข็งแรงมากทีเดียว เขาคงจะดูแลตัวเองและออกกำลังกายเหมือนกันสินะ สองขายาวๆของไบรอันก้าวเร็วๆจนแทบจะเป็นวิ่งเมื่อฉันดิ้นไม่หยุด “หยุดดิ้นซะทีเถอะ เธอไม่กลัวตกรึไง”ไบรอันตะคอกใส่อย่างหงุดหงิด “นายคงไม่คิดว่าฉันจะอยู่เฉยๆให้นายอุ้มเข้าเส้นชัยหรอกนะ” ไม่ว่าเปล่าฉันก็อ้าปากงับแขนเขาไปสุดแรง ขาที่ดิ้นไปมาหลุดจากแขนเขาได้ข้างหนึ่ง นี่ถือเป็นโอกาสเดียวของฉันที่จะหนีจากเขาได้ ไบรอันร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด แต่ใครจะสน ฉันตัดสินใจทิ้งน้ำหนักลงไปที่ขาที่ห้อยต่องแต่งข้างนั้นแล้วเบี่ยงตัวมาข้างๆ เพราะความเจ็บปวดที่ฉันฝากรอยเขี้ยวไว้ที่แขนไบรอันจึงปล่อยฉันลงพื้นในที่สุด “ยัยเด็กบ้านี่!กัดมาได้ไงวะ”เขาสบถใส่หน้าฉันพร้อมกับเลิกแขนเสื้อขึ้นดู โอ้ รอยฟันฉันปรากฏอยู่บนท่อนแขนเขาเป็นรอยสวยเชียว ไบรอันกระชากข้อมือฉันกลับไปยังจุดสตาร์ทใหม่ด้วยโทสะไม่รอให้ฉันได้ตั้งตัว ร่างสูงก็กระชากฉันเข้าหาตัว แล้วก้มลงรวบต้นขาฉันและออกแรงแบกฉันขึ้นบ่าอย่างรวดเร็ว สองขายาวๆของเขาเริ่มออกวิ่งอีกครั้ง เพราะมือของไบรอันกดขาฉันไว้อยู่ฉันจึงดิ้นไม่ได้ จะเหลือก็แต่สองมือเท่านั้นที่พอจะประทุษร้ายเขาได้บ้าง แต่ดูเหมือนมันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย ฉันทุบหลังเขาไปพลางโวยวายไม่หยุด ไบรอันไม่สนเอาแต่วิ่งไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ลองเป็นแบบนี้ฉันก็แพ้เขาน่ะสิ T^T