Chapter 8 : อยู่ในสายตา...?

ตอนเย็น... ภายในงานครึกครื้นไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ซุ้มที่ทางคณะต่างๆจัดขึ้นก็มีคนที่สนใจเข้าไปชมกันเยอะแยะ ฉันเข้าไปดูซุ้มของคณะตัวเองมาแล้วเมื่อกี้ พวกพี่ปี 2 จัดเป็นซุ้มให้ความรู้เกี่ยวกับสุขภาพ ที่ซุ้มคนเยอะมากเหมือนกันนะ แต่ส่วนมากจะเป็นพวกผู้ชายซะมากกว่า พวกเขาเข้าไปสอบถามพี่แนนเรื่องสุขภาพต่างๆ แต่ตานี่จ้องหน้าพี่รหัสฉันไม่ละสายตาเลย ยัยพี่แนนก็ทำหน้าที่ให้คำปรึกษาดีมากเลยล่ะ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยชอบผู้ชายพวกนั้นที่ไปยุ่มย่ามกับเธอก็เถอะ แต่เพราะหน้าที่พี่แนนจึงเลี่ยงไม่ได้ ที่นี่ไม่ได้มีแค่ซุ้มจากคณะของทางมหา’ลัยนะ นิสิตสามารถออกร้านขายของได้ไม่ว่ากัน “ฉันอยากกินลูกชิ้นปิ้งร้านนั้นจัง ดูน่าอร่อยนะ”ฉันบอกแล้วชี้ไปยังร้านขายลูกชิ้นปิ้งใกล้ๆ ขณะที่ฉันกับลูกตาวกำลังเดินดูของตามร้านต่างๆอย่างเพลิดเพลิน “วันนี้เธอก็กินพริกไปเยอะแล้วนี่ ยังไม่อิ่มอีกเหรอ ฮิๆๆ”ลูกตาวล้อ “ฉันเห็นหน้าเธอตอนนั้นแล้วตลกมากเลยอ่ะเมลล์ คงจะเผ็ดมากเลยเนอะ (^_^)” “พอเลยๆ เรื่องนี้ลูกตาว เธอแซวฉันห้ารอบได้แล้วมั้งเนี่ย –[ ]-“ “ก็มันตลกนี่นา”ลูกตาวพูด ฉันเลิกสนใจยัยเพื่อนตัวดีแล้วเดินมาสั่งลูกชิ้นปิ้งกินแก้หิว “เกมวันนี้สนุกสุดๆเลยล่ะ เธอก็สุดยอดเหมือนกันนะเมลล์ที่อยู่มาจนถึงเกมที่ 11 ได้” “ฉันก็นึกว่าตัวเองจะไม่รอดแล้วเหมือนกัน”ฉันหันไปบอกลูกตาวอย่างเหนื่อยๆเมื่อต้องคิดว่าวันนี้ฉันผ่านอะไรมาบ้าง และอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าฉันจะต้องลงแข่งเกมสุดท้าย เกมสุดท้ายที่จะถึงนี้เริ่มเวลาหนึ่งทุ่มตรง ฉันรู้มาแค่นี้เพราะพิธีกรไม่ได้บอกอะไรมามากกว่านั้น ตอนนี้จึงเป็นเวลาพักของทุกคน ตลอดทั้งวันฉันต้องเจอกับสารพัดเกมพิสดาร ทั้งวิ่ง ทั้งกิน ทิ้งกระโดด บลาๆ สารพัดเรื่องที่คนธรรมดาไม่ค่อยทำกันพวกฉันก็ได้ทำหมดจนบรรยายเป็นคำพูดไม่หมดและบอกความรู้สึกไม่ถูกเหมือนกันนะ มันทั้งสนุกแต่ก็เหนื่อยมากเหมือนกันนะ เกมกิน กิน กิน อย่าให้เหลือ ทีมที่ชนะคือทีมสีชมพู สิ่งที่สายฟ้าได้ตอนนั้นคือกระเทียมที่เอาเปลือกออกแล้ว 6 หัวใหญ่ๆ แบบเน้นๆ ฉันกับสายฟ้านี่เรียกว่าหน้าแดงแข่งกันเลยล่ะมั้ง แถมเพื่อนใหม่คนนี้ยังชอบแกล้งพ่นลมหายใจกลิ่นกระเทียมใส่หน้าฉันอีก(- -*) เกมนี้ฉันแอบมองไบรอันเหมือนกันนะว่าเขาได้อะไร สิ่งที่เขาได้คือไข่ต้ม 8 ฟอง ฉันเห็นนะว่าเขาแอบหัวเสียเหมือนกันตอนเปิดเจอมัน แต่ทุกคนก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็คือต้องกิน เสียงกรี๊ดจากสาวๆแฟนคลับเขาดังกระหึ่มอย่างน่าหมั่นไส้มาก ขนาดเขากินไข่จนแก้มป่องเขายังดูดีแทบทุกการกระทำ เกมต่อๆมาทุกคนเต็มที่กับการเล่นมากรวมถึงฉันและไบรอันด้วย เขาไม่ยอมปล่อยโอกาสที่จะเล่นงานฉันหรือแขวะฉันเลยสักครั้งจนบางครั้งฉันเกือบควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ อยากจะกระโจนไปตะกุยหน้าหล่อๆนั่นให้รู้แล้วรู้รอด แต่ฉันก็ได้แต่ท่องในใจว่าฉันต้องชนะเขาให้ได้ ถ้าฉันอารมณ์ร้อนเมื่อไหร่มันจะนำหายนะมามาให้ฉันโดยทันที คะแนนในตอนนี้ทีมสีชมพูตามอยู่ 1 แต้ม เกมสุดท้ายอาจจะเป็นจุดพลิกผันก็ได้...ฉันได้แต่ภาวนาไว้อย่างนั้น T^T “ฉันรู้ว่าการที่จะชนะในแต่ละเกมได้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉันแค่คนเดียว มันต้องอยู่ที่ความสามัคคีของทีมด้วย แต่ฉันก็ทำเต็มที่ทุกเกมนะ”ฉันบอกพลางเคี้ยวลูกชิ้นปิ้งราดน้ำจิ้มรสเด็ดไปด้วย แล้วเราก็ออกจากร้านนั้นเดินเที่ยวกันต่อ “เธอต้องการเอาชนะพี่ไบรอันใช่รึเปล่า”ลูกตาวหันมาถามฉันตาแป๋ว ก่อนจะยกลูกชิ้นในมือที่ฉันซื้อมาขึ้นกินบ้าง “แน่นอนสิ ฉันต้องการความสงบสุขนะ อีกอาทิตย์เดียวก็จะสอบมิดเทอมแล้ว ขืนเขาคอยจ้องจะเอาคืนฉันอยู่แบบนี้ฉันก็ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือสอบพอดี” “มันก็จริงของเธอ” จากนั้นเราก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระ ฉันกับลูกตาวเดินเที่ยวพร้อมกับกินลูกชิ้นปิ้งไปด้วย แต่แล้วสายตาอันเฉียบคมของฉันก็เห็นใครบางคนเข้า ความคิดดีๆก็แวบเข้ามาในหัวฉันทันที ฉันลากแขนลูกตาววิ่งไปยังซุ้มของคณะสถาปัตย์ฯโดยที่ลูกตาวเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันเห็นพี่กล้วยเจ๋งเดินเข้ามาในซุ้มของคณะเขาที่มีบริการวาดรูปคนเป็นเวอร์ชั่นการ์ตูนน่ารักๆ พอดี เขายังดูหล่อเสมอต้นเสมอปลายจนสาวๆ ยังมองเขาจนเหลียวหลัง “พี่คะ ที่นี่มีบริการวาดรูปใช่มั้ยคะ”ฉันวิ่งเข้าไปถามพี่กล้วยเจ๋งทันทีที่มาถึง ผู้หญิงที่กะจะเข้ามาให้เขาวาดรูปให้มองหน้าฉันอย่างไม่สบอารมณ์นิดๆที่ฉันมาถึงก่อนเธอไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น “ใช่ครับ”พี่กล้วยเจ๋งตอบเสียงนิ่งๆ “เธอจะทำอะไรน่ะเมลล์”ลูกตาวเห็นคนที่ตัวเองแอบปลื้มอยู่ตรงหน้าถึงกับอยู่ไม่สุข ดวงหน้าสวยขึ้นสีชมพูระเรื่ออย่างน่ารัก “เอาน่า”ฉันหันไปตอบคนเป็นเพื่อน ลูกตาวส่ายหน้าถี่ยิบเมื่อรู้ว่าฉันคิดจะทำอะไร แต่มันก็ช้าไปเสียแล้ว ฉันกดไหล่ลูกตาวให้นั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ตรงหน้าพี่กล้วยเจ๋งยัยตัวดีพยายามจะลุกหนีแต่ก็ถูกฉันกดไหล่ให้นั่งลงตามเดิมซะก่อน “รบกวนช่วยวาดคนนี้หน่อยนะคะ(^-^)”ฉันบอกกับร่างสูงตรงหน้าแบบมัดมือชกลูกตาว “ได้ครับ” พี่กล้วยเจ๋งรับคำก่อนจะหันไปเตรียมอุปกรณ์เพื่อที่จะวาดรูปลูกตาวเวอร์ชั่นการ์ตูนตามที่ฉันบอก ยัยเพื่อนตัวดีได้แต่ด่าฉันทางสายตาที่ทำอะไรไม่ปรึกษากันก่อน ฮิๆๆ ก็ฉันชอบแกล้งให้ลูกตาวเขินนี่นา น่ารักดีออก^^ “ว้าว วันนี้นายโชคดีจริงๆเลยเจ๋ง ได้วาดแต่คนสวยๆ แถมตอนนี้ก็ยังมีว่าที่คุณหมอสุดสวยมานั่งอยู่ตรงหน้าอีก”เสียงใสๆแซวพี่กล้วยเจ๋งอย่างสนิทสนม พี่น้ำว้านั่นเองตอนนี้เธอก็กำลังวาดรูปผู้ชายคนหนึ่งอยู่ รูปผู้ชายคนนั้นเวอร์ชั่นการ์ตูนที่พี่น้ำว้าวาดสวยมากเลยล่ะ “เงียบน่ะน้ำว้า” “แซวนิดแซวหน่อยก็ไม่ได้ ชิ”พี่น้ำว้าพูดงอนๆ “ไปแซวไอ้คอปเตอร์โน่นไป” พี่น้ำว้าไม่สนใจที่เพื่อนสนิทแขวะ ดวงตากลมโตหันมามองฉันกับลูกตาวก่อนจะพูด “หมั่นไส้คนฮอตเนอะ” ฉันกับลูกตาวได้แต่ยิ้มส่งไปให้พี่น้ำว้าเพราะไม่รู้จะพูดอะไร ว่าให้แต่เพื่อน พี่น้ำว้าก็ฮอตเหมือนกันนั่นแหละ เธอเป็นคนเฟรนลี่มากเลยล่ะ ฉันว่านิสัยเธอคงจะน่ารักเหมือนหน้าตาแน่ๆ “พี่เชียร์น้องเมลล์อยู่นะคะ ทำให้เต็มที่กับเกมสุดท้ายนะ(^^)” “ขอบคุณนะคะ ^^” “ว่าแต่อาจารย์หมอแมกซ์เป็นยังไงบ้าง พักนี้พี่ไม่ค่อยเห็นเขาเลย” ฉันแปลกใจกับคำถามจากพี่น้ำว้าเล็กน้อย แต่ก็ตอบคำถามเธอไป “พี่แมกซ์ก็สบายดีค่ะ แต่พักนี้เขาค่อนข้างยุ่ง” “ฉันจะฟ้องไอ้คอปเตอร์ว่าเธอถามถึงอาจารย์หมอคนนั้น”อยู่ๆพี่กล้วยเจ๋งก็พูดขึ้น เขาจ้องหน้าพี่น้ำว้าเหมือนผู้ถือไพ่เหนือกว่า “ก็ฉันปลื้มเขานี่ นายน่ะรีบๆวาดได้แล้ว น้องเขารออยู่”พี่น้ำว้ารีบเปลี่ยนเรื่อง เธอหันมายิ้มให้ฉันกับลูกตาวก่อนจะกลับไปวาดรูปที่ค้างไว้ต่อ แสดงว่าพี่น้ำว้าชอบพี่แมกซ์งั้นเหรอแต่เหมือนเธอจะกลัวพี่คอปเตอร์อยู่เหมือนกันถึงได้รีบเปลี่ยนเรื่อง ฉันว่าคู่นี้ก็น่ารักดีนะ... ลูกตาวนั่งนิ่งๆอย่างประหม่าเมื่อพี่กล้วยเจ๋งเริ่มลงมือวาดรูปเธอแล้ว ดวงตาคมกริบที่มองมายังเพื่อนฉันทำให้ลูกตาวถึงกับตัวแข็งทื่อด้วยความเขินอาย ฉันชิ่งหนีดีมั้ยนะแกล้งปล่อยให้ลูกตาวอยู่กับพี่กล้วยเจ๋งคงเป็นอะไรที่สนุกสุดๆเลยล่ะ “นี่ลูกตาว ฉันหิวอ่ะ เดี๋ยวมานะ ขอไปหาอะไรกินก่อน เพราะอีกเดี๋ยวฉันต้องกลับไปแข่งเกมสุดท้าย” “มะ...เมลล์...ยะ...อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนสิ”เพื่อนรักถึงกับติดอ่าง ใบหน้าสวยที่สองข้างแก้มขึ้นสีระเรื่อหันมามองฉันอย่างอ้อนวอน “ฉันไปแป๊บเดียว เดี๋ยวมานะ”ไม่บอกเปล่าฉันก็รีบเดินหนีออกมาจากซุ้มของคณะสถาปัตย์ฯทันที ทิ้งให้ลูกตาวต่อสู้กับความเขินอายคนเดียว ฉันรู้ว่าจบงานนี้ยัยเพื่อนรักคนนี้ต้องงอนฉันแน่ๆ เพราะฉันรู้ว่าลูกตาวง้อง่ายยังไงล่ะฉันถึงทำแบบนี้ ฉันหวังดีกับเธอนะเพื่อน ^_____^ ___________________________________________ ฉันเดินทอดน่องดูร้านต่างๆอย่างสบายอารมณ์แต่ร้านที่ฉันสนใจคงจะหนีไม่พ้นร้านของกิน ร้านไหนที่มีของให้ชิมฟรีฉันก็แทบจะพุ่งเข้าใส่ ฉันชิมทุกอย่างที่ขวางหน้า สงสัยกันล่ะสิว่าฉันกินอะไรไม่ได้บ้าง ฉันกินกุ้งไม่ได้หรือก็คือฉันแพ้กุ้งนั่นเอง ขืนเผลอกินเข้าไปนี่ได้เกาทั้งคืนอ่ะ มันคันไปทั้งตัวเลยนะขอบอก ไม่ว่าจะเดินไปไหน ก็มีหลายๆ คนยิ้มให้ ฉันดีใจมากๆเลยล่ะที่มีหลายๆคนเข้ามาทักและก็มาให้กำลังใจ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนเขม่นฉันหรอกนะ ก็พวกเดิมๆ...แฟนคลับไบรอัน “ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่า ^___^”แม่ค้าพูดเสียงใสแล้วยื่นถุงเกี๊ยวไข่นกกระทามาให้ฉัน ฉันรับมันมาพร้อมกับยิ้มให้เธอเช่นกัน “ขอโทษค่ะ!” ในจังหวะที่ฉันหมุนตัวกลับก็ชนเข้ากับอกกว้างของใครบางคนเข้าอย่างจัง ฉันจึงต้องรีบขอโทษโดยเร็ว “เอาแต่กิน เดินไม่ระวังเลยนะ” เสียงทุ้มนุ่มหูที่คุ้นเคยทำให้รู้ทันทีว่าคนที่ฉันเดินชนเป็นใครโดยไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมอง เอาคำขอโทษคืนตอนนี้ทันมั้ยนะ... ฉันเลือกที่จะเดินหนีไบรอันแทนการเสวนากับเขาให้เสียอารมณ์กันเปล่าๆ ไบรอันไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแต่เดินมาขนาบข้างฉันเงียบๆ “ทำไมนายต้องเดินตามฉันมาด้วยฮะ”ฉันตวัดสายตาขุ่นไปจ้องหน้าร่างสูงเขม็ง นี่เขาไม่รู้เลยใช่มั้ยเนี่ยว่าการที่เขามาเดินในที่แบบนี้มันโดดเด่นมาก และเขากำลังสร้างศัตรูให้ฉันทางอ้อมเช่นกัน ดูสายตาผู้หญิงพวกนั้นสิ ทำไมต้องมองฉันด้วยความอิจฉาแบบนั้นด้วย มันไม่ใช่เรื่องน่าอิจฉาอะไรเลยนะ (-_-); “ฉันจะเดินไปทางไหนก็เรื่องของฉันไม่ใช่รึไง-_-”ไบรอันตอบเสียงเรียบ “ได้ งั้นเชิญไปตามทางของนายเลยไป”ว่าแล้วฉันก็เดินหนีเขาไปอีกทางหนึ่ง แต่ไบรอันก็เดินมาขนาบข้างฉันอีก นี่เขาจงใจจะยั่วโมโหฉันใช่มั้ยเนี่ย “แล้วนี่อะไร ไหนบอกไม่เดินตามฉันไง”ฉันหันไปเอาเรื่องเขาอีกครั้ง ไบรอันเพียงแต่ยักไหล่ขึ้นนิดๆ ท่าทางยียวนของคนตรงหน้าทำให้ฉันอยากบีบคอเขาให้ขาดใจคามือ ฉันเลิกสนใจไบรอันให้เสียสุขภาพจิตแล้วเดินทอดน่องดูตามร้านของกินเหมือนกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศ ไบรอันเพียงแต่เดินตามฉันมาเงียบๆ ฉันเดินดูตามร้านต่างๆ ก็เหลือบไปเห็นร้านขายไอศกรีมโคนเข้า ดีเลยตอนนี้ฉันก็อยากกินอะไรเย็นๆพอดี ฉันเดินไปสั่งไอศกรีมรสมะนาวผสมกับชอคโกแลตชิพมาโคนหนึ่ง คนขายมองหน้าฉันกับไบรอันอย่างงงๆ ประมาณว่ามาสองคนแต่สั่งอันเดียวเหรอ แต่ใครจะสนกันล่ะในเมื่อฉันไม่เห็นเขามีตัวตนตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่ อีกอย่างคนรวยๆอย่างเขาคงไม่กินไอศกรีมธรรมดาๆแบบนี้หรอกมั้ง เมื่อเห็นเขาเอาแต่มองไอศกรีมหลากสีในตู้แต่ไม่สั่งฉันจึงอดถามเขาออกไปไม่ได้ “ไม่กินเหรอ?”ฉันหันไปถามร่างสูงข้างกาย “ไม่ล่ะ”ไบรอันตอบเสียงนิ่ง แต่สายตาคมยังมองไอศกรีมรสต่างๆในตู้ไม่วางตา หยิ่งซะจริง ท่าทางเขานี่มันตรงกันข้ามชัดๆ “ไม่เคยกินเหรอ” ไบรอันยักไหล่ขึ้นแทนคำตอบ ไม่ต้องถามซ้ำก็รู้ว่าเขาไม่เคยกินอะไรแบบนี้ ก็อย่างว่าแหละนะ คนรวยๆอย่างเขาคงจะเข้าออกร้านอาหารหรูระดับห้าดาวเป็นอย่างต่ำโน่นแหละ “รสนี้ก็อร่อยนะ รสนั้นก็หอมดี...” ท่าทางเหมือนเด็กปากแข็งทิฐิสูงอยากกินขนมแต่บอกไม่อยากกินทำให้ฉันอยากจะขำ ฉันเลยบรรยายรสชาติและสรรพคุณของไอศกรีมรสต่างๆที่มีอยู่ในตู้ให้เขาฟัง ฉันเคยชิมมาหมดทุกรสแล้วล่ะ แต่รสที่ฉันชอบก็คงจะเป็นรสชอคโกแลตชิพกับมะนาวเนี่ยแหละ “ว่าไง เอารสไหน”ฉันหันไปถามเขาเมื่ออธิบายเสร็จ ไบรอันนิ่งไปแปบหนึ่งก่อนจะตอบ “เอาเหมือนเธอก็แล้วกัน” “ชิ เลียนแบบ”ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ ฉันรู้ว่าเขาก็ได้ยิน คนขายมองเรายิ้มๆแล้วหันไปตักไอศกรีมต่อ ไบรอันรับไอศกรีมของตัวเองมาพอดีกับที่ฉันกำลังจะล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาจ่าย “เดี๋ยวฉันจ่ายเอง” “ไม่เป็น...” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ปฏิเสธเขาก็ล้วงกระเป๋าตังค์ออกมา ไบรอันชะงักนิดหน่อยแล้วควักแบงค์พันจ่าย ฉันแอบเห็นแบงค์พันในกระเป๋าเขาเป็นฟ่อนเลย แถมยังมีพวกบัตรเครดงบัตรเครดิตสีทองอีกด้วย คนอะไรจะรวยได้ขนาดนี้ หมั่นไส้เนอะ (-[]-)* แม่ค้าทำหน้าเจื่อนๆ กับไอศกรีมสองโคนราคา 30 บาทแต่เขากลับเอาแบงค์พันมาจ่าย ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้อวดรวยอะไรหรอก แต่เขาไม่มีแบงค์ย่อยเลยอะดิ “เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”ฉันว่าก่อนจะจ่ายเงินให้แม่ค้าแล้วพวกเราก็เดินออกมาจากร้านนั้น“เป็นไง อร่อยมั้ย?”ฉันหันไปถามไบรอันพลางกินไอศกรีมของตัวเองไปด้วย “ก็ดี”ไบรอันตอบเสียงนิ่งๆ ใบหน้าหล่อเหลายังคงนิ่งเฉยเช่นเดิม “ก็ดีอะไรล่ะ อร่อยจะตาย”ฉันเว้นประโยคในขณะที่งับไอศกรีมเข้าปากอีกคำ “ก็อย่างว่าแหละเนอะ คนรวยๆอย่างนายคงไม่เคยกินอะไรแบบนี้หรอก” “...” ไบรอันไม่ตอบ เขาเอาแต่จ้องหน้าฉันนิ่ง แต่แล้วเขาก็ทำในสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึง... มือเรียวยาวของเขาเอื้อมมาเช็ดคราบไอศกรีมที่ริมฝีปากฉันอย่างแผ่วเบา ไอร้อนจากมือเขามีผลต่อการเต้นของหัวใจฉันอย่างน่าประหลาด… “นั่นคุณทำอะไรคะไบรอัน!” เสียงแหลมสูงของใครคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ ฉันเดินถอยหลังออกห่างจากไบรอันโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องรอให้เราหันไปมอง ร่างบางเจ้าของผมสีน้ำตาลแดงก็เดินเข้ามากอดแขนไบรอันอย่างแสดงความเป็นเจ้าของพร้อมกับส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉัน สายตานับสิบคู่ของคนที่อยู่รอบข้างมองมาทางเราอย่างสนใจ “โรสตามหาคุณจนทั่วเลยนะคะไบรอัน ที่แท้คุณก็มาอยู่กับยัยเด็กนี่นี่เอง”ประโยคหลังโรสตวัดสายตาคมมามองหน้าฉัน “ผมไม่ได้ให้คุณตามหาผมนี่”ไบรอันบอกด้วยน้ำเสียงเจือแววรำคาญพลางแกะมือปลาหมึกของโรสให้พ้นแขนเขา “แล้วทำไมคุณจะไปไหนถึงไม่บอกโรสก่อนล่ะคะ” “แล้วผมต้องบอกคุณทุกเรื่องเลยรึไง” “เอ๊ะ ไบรอัน”โรสทำเสียงจึ๊กจั๊กในคำคออย่างไม่พอใจ ที่ยัยพี่โรสบอกว่าเธอเป็นแฟนไบรอันอาจจะใช่...แต่ไบรอันเป็นแฟนเธอรึเปล่าอันนี้ฉันก็เริ่มไม่แน่ใจนะ -_-*ดูเขาพูดกับเธอสิ เย็นชาชะมัด เมื่อเห็นว่าเธอเล่นงานไบรอันไม่ได้ โรสจึงหันมาเล่นงานฉันแทน “เธอนี่เผลอเป็นไม่ได้เลยนะยะ ฉันเคยบอกเธอแล้วนี่ว่าไบรอันกับฉันเราเป็นอะไรกัน ร้ายนักนะที่แอบพาเขามาเดินเล่นลับหลังฉันเนี่ย”โรสพ่นประโยคภาษาอังกฤษยาวเหยียดออกมา “...” “ขอบอกไว้เลยนะว่าเธอสู้ฉันไม่ได้หรอก ฉันทั้งสวยกว่า รวยกว่า สูงกว่าและฮอตกว่าเธอกว่าเป็นไหนๆ ไบรอันเขาไม่มีทางสนใจยัยหน้าจืดอย่างเธอหรอก อย่างเธอก็ควรจะอยู่กับคนไข้ในโรงพยาบาลโน่น ฉันขอเตือนนะว่าอย่ามายุ่งกับไบรอันอีก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”โรสกอดอกมองฉัน ใบหน้าสวยกรีดรอยยิ้มเย้ยหยัน “โรส”ไบรอันเรียกเธอเสียงเข้มเพื่อปราม แต่คิดเหรอว่าอย่างยัยป้านี่จะหยุดถ้าลองได้ของขึ้นเพราะหึงแบบนี้ด้วยแล้ว “...”ฉันมองหน้าคนตรงหน้านิ่งๆ “ทำไม แปลที่ฉันพูดไม่ออกเหรอจ๊ะ” นี่คิดว่าพูดภาษาอังกฤษมาขนาดนี้ฉันจะแปลไม่ออกงั้นสินะ อยากจะหักหน้าฉันต่อหน้าคนเยอะๆแบบนี้งั้นเหรอ... รู้จักเมลล์น้อยไปซะแล้ว เหอะ! “ผู้ชายสมัยนี้เขาไม่เอาหรอกนะผู้หญิงแบบเธอ สวย ใส แต่ไร้สมอง”ฉันตอบโต้กลับไปเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน แม่ฉันเป็นครูสอนภาษาอังกฤษแล้วอีกอย่างฉันก็เกือบจะได้ไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศแล้วด้วยแต่ติดที่ว่าพี่แมกซ์ไม่อยากให้ไป “กรี๊ดดดด ยัยเด็กบ้า นี่แกกล้าว่าฉันเหรอ”โรสโดนตอกกลับ ภาษาบ้านเกิดกลับเข้าร่างทันที “ใช่ ที่โรงพยาบาลมันอาจจะเป็นที่ของคนอย่างฉันและมันก็เป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องรักษาคนไข้ มันก็ดีกว่าเธอเป็นไหนๆที่เอาแต่ทำตัวไร้สาระไปวันๆทำตัวดีๆหน่อยเผื่อบางทีผู้ชายของเธออาจจะสนใจเธอบ้าง” ฉันพ่นประโยคภาษาอังกฤษยาวๆใส่หน้ายัยโรสจบก็เดินกระแทกไหล่เธอออกมาไบรอันกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆเหมือนพอใจอะไรบางอย่าง อย่าไปสนใจเขาเลยเมลล์ อีกไม่กี่นาทีเกมสุดท้ายก็จะเริ่มแล้ว ผลสรุปออกมาจะเป็นยังไงค่อยว่ากันอีกที แต่ฉันจะพยายามทำให้เกมนี้ออกมาดีที่สุดถึงแม้ว่าทีมสีชมพูจะชนะเกมนี้แต้มจะเสมอกับอีกทีมก็ไม่เป็นไร ดีกว่าแพ้...และไบรอันคงไม่ปล่อยให้ฉันมีชีวิตที่สงบสุขในมหา’ลัยแน่