Chapter 10 : ศึกชี้ชะตา II

ฉันกลั้นหายใจพร้อมกับหลับตาปี๋เมื่อคนๆนั้นเดินมาหยุดอยู่หน้าตู้ที่ฉันซ่อนตัวอยู่ เพียงแค่คนๆนั้นเปิดประตู...ก็จะเจอฉันและจากนั้นฉันอาจจะออกจากเกมนี้ก็ได้ แต่ทว่า... แอ๊ดดดด~ กรุ้งกริ้งๆๆ~ “กรี๊ดดดดดดดด” เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกฟากหนึ่งของประตูตู้เกิดขึ้นเร็วมาก ฉันเดาว่าเสียงแรกต้องมีใครบางคนเปิดเข้ามาเจอกับคนๆนั้นที่กำลังจะเปิดประตูตู้ที่ฉันซ่อนตัวอยู่ เมื่อทั้งสองคนเห็นกันคนจากทีมไล่ล่าก็ออกวิ่งตามไปจับเธอทันทีอย่างแน่นอน ส่วนเสียงกรี๊ดฉันเดาว่าคงเป็นทีมสีชมพูนั่นแหละคงจะตกใจที่เปิดประตูมาสบตากับฝ่ายไล่ล่าเข้าพอดี ฉันนั่งอยู่แบบนั้นสักพัก นิ่งฟังว่าไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอดเข้ามาในห้องแล้ว เมื่อแน่ใจแล้วฉันจึงค่อยๆเปิดประตูแล้วคลานออกมาจากตู้โดยไม่ลืมที่จะไม่ส่งเสียงใดๆออกมาทั้งนั้น ฉันถอนหายใจออกมาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ หัวใจฉันยังคงเต้นแรงไม่หยุด “กระถิ่น นิติศาตร์ ปี 1 ออก...” ลมหายใจฉันถึงกับกระตุกเมื่อสตาฟฟ์ประกาศเสียงตามสายซ้ำอีกครั้ง ให้ตายเถอะ! นี่ยังไม่ถึงห้านาทีเลยด้วยซ้ำ ทีมฉันก็ถูกกำจัดออกไปแล้วอย่างนั้นเหรอ “แอนนิเทศศาสตร์ ปี 4 ออก...” เวลาเพียงไม่ถึงห้าวินาทีหลังจากที่ทีมฉันถูกประกาศชื่อออก ทีมของสีฟ้าก็ถูกประกาศชื่อออกไปตามๆกัน เกมมันเริ่มจริงๆแล้วสินะ… ทีมไล่ล่าไม่รู้ว่าทีมทำภารกิจสามารถกำจัดพวกเขาได้ ลองมีสมาชิกในทีมนั้นออกแบบนี้ พวกนั้นอยู่ไม่สุขแน่ ฉันอยากรู้จังว่าคนที่กำจัดฝ่ายไล่ล่าคนแรกทำยังไง อะไรคือสิ่งที่จะกำจัดฝ่ายตรงข้ามออกกันนะ... ฉันยืนเงี่ยหูคอยฟังเสียงกระดิ่งมหาภัยสักพัก พอมั่นใจแล้วว่าฝ่ายไล่ล่าไม่ได้อยู่แถวๆนี้ฉันก็ค่อยๆแง้มประตูออกไปอย่างระมัดระวัง กรุ้งกริ้งๆๆๆ~ เสียงกระดิ่งจากฝ่ายไล่ล่าคนหนึ่งที่กำลังวิ่งลงบันไดหนีไฟมาจากชั้นบนซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ทำให้ฉันสะดุ้งสุดตัวแล้วรีบวิ่งเข้าไปหลบห้องถัดไปอย่างรวดเร็ว “กระ...อุ๊บ!!” ใครบางคนเอื้อมมือมาปิดปากฉันไว้อย่างรวดเร็วทันทีที่ฉันหันหน้าไปเจอกับเจ้าของมือคู่นี้เข้าพอดี ด้วยความตกใจทำให้ฉันเผลอร้องกรี๊ดออกมา ดีนะที่คนตรงหน้าปิดปากฉันไว้ทันซะก่อน “ชู่ว์!!” ผู้หญิงตรงหน้ายกนิ้วชี้ชิดริมฝีปากเป็นการบอกให้ฉันเงียบ ฉันพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายเพราะเธอใส่เสื้อแจ็กเก็ตสีชมพู เราคือทีมเดียวกัน “ฉันชื่อไอเดียนะ มาจากคณะสถาปัตย์ฯ”ไอเดียแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร “ฉันชื่อเมลล์ มาจากคณะแพทย์ฯจ้ะ ^^” กรุ้งกริ้งๆๆๆ~ เสียงกระดิ่งมรณะดังเข้ามาใกล้ห้องที่พวกเรากำลังยืนอยู่ ฉันกับไอเดียรีบเดินเข้าไปหลบอยู่ข้างประตูทันที เพียงเสี้ยววินาทีหลังจากนั้นประตูก็เปิดออก แต่ประตูบานนั้นบังพวกเราเอาไว้จึงทำให้คนที่เปิดประตูไม่เห็นเรา และก็โชคดีมากที่คนๆนั้นเลือกที่จะปิดประตูแล้ววิ่งไปอีกห้องหนึ่ง “เล่นซะใจหาย ฮู้ว์”ไอเดียเป่าปากออกมาอย่างโล่งอก “เธอหาเจอบ้างมั้ย??” “ฉันเจอกล่องนึงอ่ะแต่ข้างในไม่มีอะไรเลย”ฉันว่าพร้อมกับโชว์กล่องในมือให้ไอเดียดู “ฉันก็เจอกล่องนึง ในนั้นมันมี...” ไอเดียเปิดกล่องที่อยู่ในมือตัวเองออก ข้างในนั้นมีกระดาษใบหนึ่งที่เขียนด้วยปากกาสีแดงตัวใหญ่ว่า ‘แอน นิเทศศาสตร์ ปี4’ ฉันมองสิ่งที่อยู่ในมือเพื่อนร่วมทีมตาโต สิ่งนี้นี่เองที่จะกำจัดฝ่ายตรงข้ามได้... “ฉันเจอมันในห้องนี้ และกำลังจะออกไปแล้วเธอก็เปิดประตูเข้ามาพอดี” “งั้นเหรอ” “อือ เธอว่านี่ใช่คำใบ้ที่ให้เราทำภารกิจรึเปล่า?”ไอเดียถามพลางมองกระดาษแผ่นเล็กๆในมือ “ฉันว่าไม่ใช่หรอก กระดาษแผ่นนี้ก็แค่เป็นตัวช่วยให้เรากำจัดฝ่ายตรงข้าม” “อือๆ ฉันก็คิดว่างั้นแหละ เอาเป็นว่าเราแยกย้ายกันดีกว่า เดี๋ยวพวกนั้นมาเจอเราเสร็จทั้งคู่แน่ เมื่อกี้ฉันแอบไปเห็นตอนที่พี่ไบรอันดึงป้ายชื่อเพื่อนคนนั้นออก เขาน่ากลัวมากเลย”ไอเดียทำหน้าขยาดประกอบคำบรรยาย ฉันอยากได้ยินเสียงประกาศตามสายเป็นชื่อเขาจัง มันคงสะใจดี... “งั้นฉันจะขึ้นไปชั้นบนนะ เธอลงไปชั้นหนึ่งแล้วกัน” “โอเค โชคดีนะเมลล์ ^__^” “โชคดีเหมือนกันนะไอเดีย” เราบอกลากันแค่นี้ ไอเดียก็ค่อยๆเปิดประตูโผล่หน้าออกไปอย่างระมัดระวัง เธอหันมาพยักหน้าให้ฉันว่าข้างนอกปลอดภัยดีก่อนที่ไอเดียจะเดินออกไป ฉันเดินออกจากห้องนั้นตามไอเดียมา เธอวิ่งไปทางบันไดหนีไฟเพื่อที่จะลงไปข้างล่างอย่างเบาฝีเท้า ฉันเลือกที่จะขึ้นไปชั้นที่สี่ทางบันไดหนีไฟแทนลิฟต์ เพราะลิฟต์มันค่อนข้างเสี่ยงที่จะถูกสะกดรอยตามเลขชั้นที่ปรากฏให้คนอื่นเห็นตรงหน้าลิฟต์ “ใบบัว เภสัชศาสตร์ ปี1 ออก...” ทีมฉันออกอีกคนแล้ว( พอวิ่งไปถึงประตูบันไดหนีไฟแล้วฉันก็หันมามองข้างหลังเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็นก่อนจะค่อยๆเปิดประตูยื่นหน้าไปดู แต่ก็ยังไม่ทะเล่อทะล่าเข้าไป ฉันรอจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแน่ๆ ฉันเดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง ทุกจังหวะการก้าวท้าวของฉันเต็มไปด้วยความตื่นเต้น หัวใจเต้นแรงโครมครามอย่างไม่อาจควบคุมได้ กรุ้งกริ้งๆๆๆ~ “O..O!!!” ฉันชะงักเท้าทันทีเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่ง ฉันนิ่งฟังที่มาของเสียงว่ามาทางทิศไหน เสียงมันมาจากข้างล่าง!! ด้วยสัญชาตญาณฉันจึงก้มไปดูตามช่องว่างของราวบันใดว่าคนๆนั้นเป็นใคร แต่แล้วฉันก็สบตาเข้ากับนัยน์ตาคมของใครบางคนเข้าอย่างจัง!! ไบรอันเงยหน้าขึ้นมาเห็นฉันเข้าพอดีซวยแล้วววว!! ฉันใส่เกียร์เดินหน้าเต็มกำลัง แรงที่ใกล้หมดจากการแข่งเกมมาทั้งหมดไม่รู้มาจากไหน ฉันวิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว จากที่คิดว่าจะไปชั้น 4 คงไม่ทัน ฉันต้องหาที่ซ่อนตัวสักที่ตรงชั้น 3 เนี่ยแหละ _________________________________________ [::Brian’s Part::] ผมสบตากับเมลล์แทบไม่ถึงวินาทียัยนั่นก็วิ่งหนีไปด้วยความเร็วแสง... ผู้หญิงอะไร วิ่งเร็วชะมัด ผมวิ่งตามเมลล์ไปทันที แต่เหมือนผมจะช้ากว่าเธอไปหลายขุม เมลล์วิ่งหนีไปไม่เห็นฝุ่น ผมไม่รู้ว่าเธอวิ่งขึ้นไปอีกชั้นรึเปล่า แต่ผมว่าไม่นะ ถ้าเธอวิ่งขึ้นไปจริงๆผมก็ต้องได้ยินเสียงฝีเท้าเธอสิ นี่ก็ผ่านมาหลายนาทีแล้วผมเพิ่งหาทีมทำภารกิจเจอได้ไม่กี่คน ต้องยอมรับล่ะนะว่าพวกเขาก็ซ่อนตัวเก่งเหมือนกัน เสียงกระดิ่งที่ติดเท้าทีมไล่ล่านี่มันสุดยอดจริงๆ มันคงจะทำให้ทีมทำภารกิจประสาทกินไปหลายวัน ผมเอื้อมมือไปหวังจะผลักประตูห้องที่อยู่ใกล้ที่สุดกับทางบันไดหนีไฟที่ผมเพิ่งเดินออกมา แต่ยังไม่ทันได้ออกแรงผลัก ก็มีเสียงโวยวายพร้อมกับเสียงกระดิ่งจากเพื่อนร่วมทีมดังอยู่ใกล้ๆดึงสายตาผมให้หันไปมอง ภาพที่เห็นคือผู้ชายคนหนึ่งในทีมผมกำลังปลุกปล้ำกับผู้ชายทีมสีชมพูสองคนอย่างเอาเป็นเอาตาย ผู้ชายหนึ่งในทีมสีชมพูกำลังจะโดนกำจัดโดยผู้ชายทีมสีฟ้า แต่เพื่อนอีกคนก็ช่วยไม่ให้เพื่อนในทีมถูกกำจัดไป “ใครก็ได้ ช่วยด้วย!!” เพื่อนร่วมทีมผมแหกปากขอความช่วยเหลือดังลั่นเห็นอย่างนั้นผมจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยทันที ผมมั่นใจมากว่าเมลล์อยู่ในห้องนั้นแน่ๆ และเมลล์อาจจะหาโอกาสหนีตอนที่ผมกำลังช่วยเพื่อนในทีมอยู่ ไม่เป็นไร...เพราะครั้งนี้มันจะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่ผมจะปล่อยให้เธอหนีไป [::End:Brian’s Part::] _________________________________________ เสียงโวยวายดงขึ้นไม่ไกลจากห้องนี้และเสียงกระดิ่งจากทีมไล่ล่าคนหนึ่งก็วิ่งผ่านหน้าห้องที่ฉันอยู่ไปตามทิศของเสียงนั้น ต้องเป็นไบรอันแน่ๆที่วิ่งผ่านไปเมื่อกี้ เพราะเขาวิ่งตามฉันมาติดๆตอนวิ่งขึ้นบันไดหนีไฟมา ฉันไม่ปล่อยให้โอกาสหนีหลุดลอยไป จึงแง้มประตูออกไปดูซ้ายดูขวาก่อนจะเห็นไบรอันกับเพื่อนในทีมของกำลังช่วยกันดึงป้ายชื่อเพื่อนในทีมของฉันสองคนอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ตรงสุดทางของชั้นนี้ ฉันใช้โอกาสที่ไบรอันหันหลังให้วิ่งหนีขึ้นไปยังชั้นสี่โดยทางบันไดหนีไฟอย่างรวดเร็ว บนชั้นสี่เงียบมากๆ ฉันวิ่งเข้าไปในห้องๆหนึ่งอย่างไม่ต้องคิด ฉันจะมัวแต่ช้าไม่ได้ เวลาก็เดินไปเรื่อยๆ เพื่อนในทีมก็โดนกำจัดเป็นว่าเล่น “ป๋อง ศิลปะศาสตร์ปี 1 ออก... ซี สัตวศาตสร์ ปี 1 ออก...” ไบรอันกับเพื่อนในทีมเขาคงกำจัดสองคนนั้นได้เรียบร้อยแล้วสินะ แล้วอีกไม่นานเขาก็คงจะตามฉันมาแน่...