Chapter 14 : ปมในใจ

ผ่านไปพักใหญ่... “นี่”เมลล์หันมาพูดกับผมเสียงอ่อน “อะไร” “เดี๋ยวผ่านไปอีกป้ายรถเมล์นึงมันจะมีร้านก๋วยเตี๋ยวอ่ะ นายช่วยจอดหน่อยได้มั้ย” ในที่สุดยัยตัวดีก็ยอมเปิดปากพูดออกมา ท่าทางเมลล์เป็นคนที่เหมือนจะมีทิฐิสูงนะ แต่กลับตรงกันข้าม ยัยนี่ตรงไปตรงมาจนบางครั้งผมยังไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะทำ ดูอย่างตอนนี้สิ เธอโกรธผมมากที่ผมลากเธอขึ้นรถมาด้วย ถ้าเป็นคนอื่นคงจะไม่ยอมปริปากพูดแบบนี้ทั้งที่หิวจนไส้แทบขาด นี่แสดงว่าเธอคงจะหิวมากจริงๆ ผมไม่ได้ตอบเธอแต่ก็ยอมขับรถไปจอดชิดริมถนนใกล้ๆกับร้านก๋วยเตี๋ยวที่เมลล์บอก “นายกลับไปเลยก็ได้ นายคงไม่กินอะไรแบบนี้หรอก อ้อ แล้วก็ไม่ต้องรอฉันด้วย” “เธอนี่มันไร้น้ำใจจริงๆเลยว่ะ นี่ฉันขับรถจะไปส่งเธอที่บ้านนะ จะชวนไปกินด้วยสักคำก็ไม่มี”ผมหันไปตัดพ้อคนข้างๆ “เอ้า ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่านายชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไร ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางแบบนี้นายกินได้มั้ยล่ะ (-O-)” “ฉันไม่ได้ติดหรูขนาดกินอะไรแบบนี้ไม่ได้”ผมบอกเธออย่างเอือมระอา นี่เธอมองผมเป็นคนยังไงกัน(-_-); “ก็ฉันคิดว่านายจะเป็นพวกไฮโซติดหรู เข้านอกออกในโรงแรมห้าดาวเป็นว่าเล่น งั้นก็มากินด้วยกันสิ”พอแขวะเสร็จยัยเด็กแสบก็หันมาชวนผมก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป ผมเดินตามเมลล์ไปนั่งยังโต๊ะที่ว่างพลางกวาดตามองไปรอบๆอย่างสนใจ ที่นี่คนเยอะเหมือนกันแฮะ “มองใหญ่เลยนะ ไม่เคยมากินล่ะสิ”คำพูดที่แอบกัดจากเมลล์ดึงสายตาผมให้กลับไปมองหน้าเธอ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกัน “ประมาณนั้น”ผมบอกตามตรง ก็อย่างที่ผมบอกเมลล์ว่าผมไม่ได้ติดหรูอะไรขนาดนั้น แล้วผมก็ไม่ใช่คนกินเลือกด้วย เพียงแต่ผมไม่เคยมานั่งที่ร้านแบบนี้แค่นั้นเอง โอเคๆ ยอมรับก็ได้ว่าทุกทีผมก็เข้าออกร้านอาหารหรูเป็นประจำนั่นแหละ (-_-)* “ของอร่อยไม่จำเป็นต้องอยู่ในที่หรูๆ ราคาแพงๆ เสมอไปหรอก”เมลล์ว่า น้ำเสียงดูสดใสขึ้นเมื่อมาอยู่ร้านของกินแล้วกลับมาคุยกับผมต่อ “อยากกินอะไรล่ะ?” ผมมองรายการก๋วยเตี๋ยวจากเมนูที่ทำมาจากกระดาษเอสี่ปริ้นต์แล้วเคลือบก๋วยเตี๋ยวต้มยำ บะหมี่เกี๊ยว แล้วก็หลายเมนูเต็มหน้ากระดาษจนผมเองเลือกไม่ถูก “เธอกินอะไร”ผมถามคนตรงหน้า “ฉันเหรอ บะหมี่เกี๊ยวหมูแดง” “งั้นเอาเหมือนเธอแล้วกัน” “ทำไมนายชอบเลียนแบบฉันจัง” เมลล์กัดผมเล็กๆน้อยๆแล้วเดินไปสั่งเมนูกับเจ้าของร้านผู้มีรูปร่างอ้วนท้วน ผมมองตามเธอไปก็เห็นทั้งสองคนคุยกันอย่างสนิทสนม ให้เดานะ ผมคิดว่าเมลล์คงจะมากินที่ร้านนี้บ่อยๆจนสนิทกับเจ้าของร้านไปแล้ว ผมกับเมลล์ไม่ได้คุยอะไรกันระหว่างรอบะหมี่มาเสิร์ฟ ผ่านไปสักพักอาหารก็มาเสิร์ฟตรงหน้าเมื่อถึงคิว บะหมี่เกี๊ยวหมูแดง...มันก็น่ากินเหมือนกันนะ [::End:Brian’s Part::] _________________________________________ “ขอบคุณที่มาส่ง”ฉันบอกไบรอันเมื่อรถเขาจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าบ้านฉัน “รีบไปเก็บของเถอะ อย่าลืมของสำคัญที่จำเป็นล่ะ”เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเตือน “รู้แล้วล่ะน่า-O-”ฉันรับคำแล้วเปิดประตูลงจากรถเขาทันทีโดยไม่รอให้ไบรอันได้พูดอะไรอีก อยู่กับเขานานๆ ฉันมีแต่งานงอก ตอนไบรอันนั่งกินบะหมี่อยู่กับฉันเขายังถูกผู้หญิงแอบมองจนร่างแทบพรุน มิหนำซ้ำยังมองมาที่ฉันเหมือนกับไม่ชอบขี้หน้าด้วยงั้นแหละ แล้วฉันไปทำอะไรให้พวกเธอยะ ทำไมถึงต้องมองกันอย่างนั้นด้วย เขาไม่ใช่แฟนฉันซะหน่อย(-..-)*ฉันเคืองนะเนี่ย ตอนแรกฉันคิดว่าไบรอันจะกินอาหารข้างทางแบบนี้ไม่ได้ แต่ฉันกลับคิดผิด เขาไม่ใช่คนกินเลือกนะเท่าที่สังเกต เขากินได้หมด แล้วดูเหมือนเขาจะชอบกินบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงเหมือนฉันด้วย เห็นสั่งเบิ้ลตั้งสองชามแหน่ะ ไบรอันขับรถออกไปแล้วตอนที่ฉันเข้าบ้านและปิดประตูรั้วบ้านไว้ตามเดิมฉันเดินเข้ามาในบ้านที่มืดสนิท...พี่แมกซ์กับแม่ยังไม่กลับสินะ ฉันเดินไปเปิดไฟในบ้านให้สว่างแล้วเดินขึ้นไปยังห้องของตัวเองที่อยู่บนชั้นสอง ฉันทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนเตียงกว้างภายในห้องนอน เพื่อนอนคิดว่าฉันควรจะเริ่มเก็บอะไรเป็นสิ่งแรก เอาล่ะ...ไม่ควรนอนเอ้อระเหย ฉันควรไปเตรียมของได้แล้ว _________________________________________ ผ่านไปพักใหญ่... ระยะเวลาสี่คืนห้าวันมันนานพอสมควรสำหรับการไปค้างนอกบ้าน จึงไม่แปลกนักที่กระเป๋าเดินทางแบบเป้สะพายของฉันจะตุงเหมือนหลังเต่า ก็ฉันเป็นผู้หญิงนี่นา ของใช้ส่วนตัวจุกๆจิกๆมันก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา –[]- เสียงรถยนต์วิ่งเข้ามาจอดยังโรงรถในตอนที่ฉันกำลังค้นหาเต็นท์อย่างเอาเป็นเอาตายในห้องเก็บของหลังบ้าน อ่า...อยู่ไหนนะ ล่าสุดที่เห็นคงเป็นปีที่แล้วมั้งตอนที่ฉันเอาไปเข้าค่ายกับทางโรงเรียน “ยัยลูกแมว ทำอะไรลูก?”เสียงแม่ทักขึ้นดังมาจากประตูทางเข้าห้องเก็บของ แม่คงได้ยินเสียงกุกๆกักๆหลังบ้านเลยเข้ามาดู ชื่อของฉันออกเสียงคล้ายๆแมว และฉันก็อ้อนเก่ง(เฉพาะบางคน)เหมือนลูกแมวด้วยล่ะมั้ง แม่กับพี่ชายจึงชอบเรียกฉันว่ายัยลูกแมว ฉันเงยหน้าจากกองข้าวของที่ค่อนข้างเก่าขึ้นมองผู้มาใหม่ พี่แมกซ์ที่เพิ่งเดินมาสมทบก็มองมายังฉันอย่างมีคำถาม “เมลล์กำลังหาเต็นท์อยู่น่ะค่ะ เอาไปออกค่ายพรุ่งนี้” “ค่าย? ค่ายที่ไหนลูก แล้วจะไปออกค่ายที่ไหนล่ะ?”แม่ถามพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย “ค่ายที่มหา’ลัยน่ะค่ะ ไปจังหวัดตาก” แม่ถึงกับชะงักเท้าที่กำลังก้าวเข้ามาเพื่อช่วยฉันหาเต็นท์อีกแรงก่อนจะหันไปสบตากับพี่แมกซ์แล้วหันกลับมามองหน้าฉันอีกครั้ง สายตาที่มองมาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเป็นห่วงฉัน แม่กับพี่แมกซ์รู้ดีว่าฉันรู้สึกยังไง... “เมลล์ไม่เป็นไร”ฉันตอบพร้อมกับยิ้มให้ทั้งสองเพื่อยืนยันคำพูด ถึงแม้ว่ารอยยิ้มของฉันมันจะเจื่อนเต็มที ใช่...ฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้รู้สึกแย่อะไรขนาดนั้นแล้วล่ะ “เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งห้าปีแล้ว เมลล์อย่าไปคิดมากเลยนะลูก”แม่เดินเข้ามาบีบมือปลอบโยนเบาๆ “ทำไมเราไม่เห็นบอกพี่สักคำว่าจะไปออกค่ายครั้งนี้ด้วย”พี่แมกซ์พูดขึ้นบ้างหลังจากที่เงียบมานานเขาเดินเข้ามาในห้องเก็บของเพื่อช่วยหาเต็นท์อีกแรง “เอ่อ...คือ...เมลล์ลงชื่อไปนานแล้วแต่เมลล์ลืมบอกพี่แมกซ์น่ะ แฮ่ๆๆ”ฉันบอกและส่งยิ้มแห้งๆไปให้คนเป็นพี่ ฉันเลี่ยงที่จะพูดความจริงซึ่งอาจจะเกิดปัญหาหลายอย่างตามมาได้ แล้วเขาจะต้องเค้นคอถามฉันจนหมดเปลือกอย่างไม่ต้องสงสัย และฉันอาจจะโดนพี่แมกซ์เทศนาได้เมื่อเขารู้ว่าที่ไบรอันลากฉันไปออกค่ายด้วยสาเหตุมาจากการที่ฉันแพ้เดิมพันเขา ซึ่งมันเป็นเดิมพันที่ฉันรับคำท้าโดยใช้อารมณ์มากกว่าใช้เหตุผลแก้ไขปัญหา แต่แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นเต็นท์วางอยู่บนตู้เสื้อผ้าเก่าซึ่งตอนนี้มีฝุ่นเกาะค่อนข้างหนาทีเดียว “พี่แมกซ์ เต็นท์อยู่บนนั้น”ฉันโพล่งขึ้นแล้วชี้ไปยังตำแหน่งที่เต็นท์วางอยู่ เป็นการเบี่ยงประเด็นไม่ให้พี่ชายได้ซักอะไรต่อ _________________________________________ “กลางคืนเราชอบหิวบ่อยๆ แม่ว่าเราเอามาม่าคัพไปกินแก้หิวดีกว่านะ เดี๋ยวแม่ไปเอามาให้”แม่บอกแล้วทำท่าว่าจะเดินออกจากห้องฉันเพื่อไปเอามาม่าคัพมาอย่างที่บอก แต่ฉันก็พูดรั้งไว้ซะก่อน “เมลล์เตรียมแล้วค่ะแม่” เพราะฉันกินเก่งและชอบหิวกลางดึกบ่อยๆ แม่เลยซื้อมาม่าคัพมาตุนให้ฉันไว้เยอะแยะแทบไม่มีที่เก็บเลยก็ว่าได้ (--)* “ของใช้สำคัญๆเตรียมเรียบร้อยรึยัง?” “เรียบร้อยแน่นอนค่ะ” “ผ้าห่มล่ะลูก เอาแบบหนาๆไปนะจะได้อุ่นๆ แล้วก็...” คนเป็นแม่ร่ายยาวไม่หยุดด้วยความเป็นห่วงเหมือนกับว่าฉันเพิ่งจะออกไปเผชิญโลกกว้างครั้งแรก อ้อ กับพี่แมกซ์ก็เหมือนกันค่ะตอนที่เขาจะไปออกค่ายเมื่อปีที่แล้วแม่ฉันก็ร่ายยาวแบบนี้แหละ จะว่าไปแล้วฉันไม่ค่อยออกไปค้างนอกบ้านเลยนะ นอกจากว่าทางโรงเรียนจะพาไปเข้าค่ายอะไรพวกนี้ ถ้าแปลกที่ฉันจะนอนไม่ค่อยหลับน่ะ เรื่องเที่ยวกับครอบครัวนี่อย่าได้นึกถึง ขึ้นชื่อว่าเป็นหมอก็หาวันว่างยากหน่อยล่ะ พี่แมกซ์อยู่โรงพยาบาลบ่อยกว่าอยู่บ้านอีกมั้ง ที่นั่นเป็นเหมือนบ้านหลังที่สองของพี่ชายฉันไปแล้วล่ะ ไม่ต้องให้ใครบอกฉันก็เตรียมของกินไว้แก้หิวตอนกลางคืนไว้เพียบ ที่เห็นกระเป๋าฉันมันตุงๆอย่างนี้ส่วนมากจะเป็นของกินมากกว่าของใช้(^^); ฉันแพคเสื้อผ้ากับหนังสือที่จะเอาไปบริจาคลงกล่องเรียบร้อยแล้วโดยมีพี่แมกซ์คอยช่วย ตอนนี้ภายในห้องนอนค่อนข้างรกเพราะฉันรื้อข้าวของออกมา เพื่อที่จะดูว่าอันไหนพอที่จะบริจาคได้บ้าง “ให้ตายสิ แม่เป็นห่วงยัยลูกแมวของแม่จัง กลัวจะกินไม่อิ่มนอนไม่หลับ ยิ่งกินเก่งๆอยู่ด้วย แปลกที่อย่างนั้นคงจะนอนไม่หลับแน่เลย”แม่พูดด้วยความเป็นห่วง สีหน้าตอนนี้เหมือนอยากจะร้องไห้เต็มทน “แม่ครับ ผมเคยไปมาแล้ว มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น เรื่องกินแม่หมดห่วงไปได้เลยเพราะเขาฟรีทุกอย่าง ของฟรีเมลล์ชอบอยู่แล้ว”ผู้เป็นพี่หันไปบอกแม่ขี้ห่วง แต่ไม่แคล้วหันกลับมาพูดจิกฉันจนได้ “ก็แม่อดเป็นห่วงไม่ได้นี่นา”แม่ว่าแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง “พรุ่งนี้จะเดินทางกี่โมงกันล่ะ?” “ตีสี่ค่ะแม่ รบกวนแม่ช่วยทำข้าวเช้าให้เมลล์หน่อยนะ” “จ้า” “คืนนี้ผมต้องไปเข้าเวรที่โรงพยาบาล แม่ช่วยไปส่งน้องแทนผมด้วยนะครับ” “แน่นอนลูก” “เมลล์ไม่อยู่ พี่แมกซ์ดูแลแม่ด้วยนะ” “หือ? พูดแบบนี้อย่างกับว่าทุกทีเราดูแลแม่งั้นแหละ”พี่แม็กซ์แขวะ มือใหญ่ยื่นมาผลักหัวฉันเบาๆอย่างเอ็นดู เราพูดกัดกันสารพัดตามประสาพี่น้องจนแม่ยังอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ สุดท้ายแล้วแม่ก็เป็นฝ่ายห้ามศึกเหมือนทุกทีก่อนเราจะต่อยกันจริงๆ ย้ำนะว่าต่อย แต่ต่อยแบบหยอกๆน่ะ ☺ นั่งคุยกันสักพักทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนยังห้องตัวเอง โอ๊ะ! ฉันลืมไปเลยว่าพรุ่งนี้มีนัดกับลูกตาว แต่ฉันคงไปตามนัดไม่ได้แล้ว ต้องโทรไปบอกยัยนั่นก่อน พอนึกได้แบบนั้นฉันก็เดินไปค้นมือถือในกระเป๋าเป้สะพายคู่ใจ แต่ค้นเท่าไหร่ ไม่ว่าจะซอกมุมไหนก็หาไม่เจอ ฉันจึงเทของที่อยู่ในกระเป๋าออกมากองบนเตียงแล้วรื้อหามือถืออย่างเอาเป็นเอาตาย อยู่ไหนนะ... ฉันจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่โทรคุยกับแม่ตอนบ่าย พอคุยเสร็จฉันก็เก็บมันไว้ในกระเป๋าตามเดิม แต่ตอนนี้หายังไงก็หาไม่เจอ ทำไงดี [] มือถือเครื่องนั้นพี่แมกซ์ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกินอายุครบ 18 ปีเมื่อสามเดือนที่แล้วเองนะ