Chapter 15 : อดีตที่แสนปวดร้าว

[::Brian’s Part::] ระหว่างขับรถกลับบ้าน ในหัวผมมีแต่เรื่องของเมลล์... ผมอยู่ใกล้เมลล์แล้วผมสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ยัยนั่นมีอะไรหลายๆอย่างที่ผมอยากจะค้นหา... ไม่สิ! ผมเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ผมว่าบ้านเมลล์น่าอยู่ดีนะ บ้านเธอเป็นบ้านสองชั้นค่อนข้างใหญ่เหมือนกัน ด้านนอกดูสะอาดร่มรื่นดี แถมยังน่าอยู่มากๆ ไม่เหมือนกับบ้านผม หลังใหญ่ซะเปล่าแต่เงียบเหงาอย่างกับบ้านผีสิง ผมเป็นลูกคนเดียว คุณพ่อคุณแม่อยู่ที่อังกฤษกับคุณปู่คุณย่ากันหมด เพราะคุณพ่อต้องไปประจำการที่สำนักงานใหญ่ที่นั่นคุณแม่จึงไปอยู่ดูแล แล้วผมก็ไม่ใช่พวกที่ชอบเรียกร้องความสนใจจากครอบครัวขนาดทำตัวเกเรเรียกร้องความสนใจจากทางบ้านหรอกนะ ผมว่าผมอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว คุณพ่อกับคุณแม่ก็หมั่นโทรมาคุยกับผมเหมือนกัน ทั้งบ้านมีกันอยู่แค่ 5 คนกับอีก 1 ตัว คือผม ป้าดีหัวหน้าแม่บ้าน กับแม่บ้านอีก 2 คนและลุงฉ่ำคนดูแลบ้านสามีป้าดี ผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายในชีวิตมากเลยจ้างคนอยู่แค่นี้ อ้อ แล้วก็มี ‘อเล็กซ์’ หมาของผมอีกตัวนึง อเล็กซ์เป็นหมาพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้ขนสีเทาสลับขาว มันมีตาสีฟ้าเข้มอายุเกือบ 5 ปีแล้ว ผมเอามันกลับมาเลี้ยงที่นี่ด้วยเพราะทิ้งมันไว้ที่อังกฤษไม่ได้ อีกอย่างเจ้าตัวนี้ก็มีคนให้ผมมา ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดในโรงรถเมื่อขับมาถึงบ้าน แทบจะในทันทีที่ผมดับเครื่อง เสียงมือถือที่ตั้งสั่นก็ดังขึ้นเพราะมีคนโทรเข้ามา อืดดดดด~ อืดดดดด~ ผมล้วงมือถือของตัวเองจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมาดูก็ไม่เห็นว่าจะมีใครโทรเข้า แต่เสียงสั่นก็ดังไม่หยุด ผมมองไปรอบๆเพื่อหาที่มาของเสียงก็เหลือบไปเห็นมือถือของใครบางคนหล่นอยู่บนพื้นที่นั่งข้างคนขับ รถคันนี้ผมเพิ่งไปขโมยที่บริษัทคุณพ่อมาขับเมื่อไม่นาน แล้วก็ยังไม่เคยมีใครเคยนั่งด้วยนอกจากผม แต่วันนี้... ผมหยิบมือถือเครื่องนั้นมาดู‘บ้าน’ คือชื่อที่โชว์หราอยู่บนจอ ผมกดรับสายแต่ไม่ได้พูดอะไรเพื่อรอฟังเสียงจากปลายสาย เพราะผมรู้ว่าเจ้าของมือถือเครื่องนี้เป็นใคร [ฮัลโหล] “...” [ฮัลโหล เอ่อ ขอโทษนะคะ พอดีฉันทำมือถือหาย ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ] “...” [ฮัลโหล ได้ยินมั้ยคะ] ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงร้อนใจจนผมอดสงสารไม่ได้ จึงยอมกรอกเสียงลงไป “ฉันเอง”ผมบอกเสียงเรียบ แล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว [ฉันไหนคะ เอ๊ะ! ไบรอัน] เมลล์โพล่งขึ้นเมื่อนึกได้ว่ากำลังคุยกับใคร เสียงยัยเด็กบ้านี่ตลกชะมัด “ใช่ ฉันเอง” [แล้วมือถือฉันไปอยู่ที่นายได้ยังไงฮะ] “เธอทำมันหล่นไว้ในรถฉัน” [เฮ้อออ~ โล่งอกไปที ฉันนึกว่าจะทำหายซะอีก] “อยากได้คืนมั้ยล่ะ”ผมถามเมื่อนึกบางอย่างออก [ถามบ้าๆ ก็ต้องอยากได้คืนสิ] “ถ้าอยากได้มือถือคืน พรุ่งนี้ต้องให้ฉันไปรับที่บ้าน” ไม่รู้เหมือนกันสินะว่าทำไมความคิดนี้ถึงแวบเข้ามาในหัวผม ทั้งๆที่บ้านผมกับบ้านเธอไกลกันคนละโยชน์ [แต่นั่นมันมือถือฉันนะ นายควรจะคืนให้ฉันสิ ทำไมต้องมีข้อต่อรองด้วย] “จะเอาไม่เอา ถ้าจะเอาคืนก็ให้ฉันไปรับพรุ่งนี้ แต่ถ้าไม่เอาก็แค่นี้ละกัน” [เฮ้ๆๆ เดี๋ยวสิๆ อย่าเพิ่งวางสายนะ] “ว่าไงล่ะ” [ก็ได้ๆ แต่นายห้ามเล่นแง่นะ ต้องคืนให้ฉันจริงๆนะ] “ฉันเป็นลูกผู้ชายพอ แล้วพรุ่งนี้ก็รีบๆเตรียมตัวหน่อยล่ะ ฉันไม่ชอบรอใครนานๆ” บอกได้แค่นั้นผมก็ตัดสายไปแล้วจ้องมือถือในมือ ก่อนที่ผมจะถือวิสาสะค้นมือถือยัยตัวดีซะเลย [::End:Brian’s Part::] _________________________________________ ก๊อกๆๆๆๆ~ “พี่แมกซ์ เมลล์ขอเข้าไปหน่อย”ฉันบอกเจ้าของห้องหลังจากที่เคาะประตูขออนุญาต “เชิญคร้าบผม ไม่ได้ล็อค” เมื่อผู้เป็นเจ้าของห้องอนุญาตน้ำเสียงอารมณ์ดีฉันจึงเปิดประตูเข้าไป พี่แมกซ์อยู่ในชุดที่พร้อมจะออกไปโรงพยาบาลแล้ว เขาดูดีจริงๆในชุดแบบนี้ ฉันขึ้นไปนอนบนเตียงกว้างอย่างเคยชิน “พี่แมกซ์จะออกไปทำงานแล้วเหรอ?” “ครับผม” “ว้า เมื่อไหร่เมลล์จะมีพี่สะใภ้กับเขาก็ไม่รู้สิ พี่แมกซ์ก็เอาแต่ทำงานไม่ยอมมีแฟนสักที”ฉันแซวผู้เป็นพี่ทีเล่นทีจริง ไม่น่าเชื่อเนาะว่าอย่างพี่ชายฉันจะโสด พี่แมกซ์เคยพาแฟนมาที่บ้านตอนที่เขาเรียนอยู่ปีสอง เธอคนนั้นชื่อพี่อิงฟ้า พี่อิงฟ้าเป็นคนสวย น่ารักมากๆ แต่ทั้งคู่ก็ต้องห่างๆกันไปเพราะพี่แมกซ์เรียนหนักขึ้นจนไม่มีเวลาว่างเลยน่ะสิ “ไม่ต้องมาแซวพี่เลยเรา ไง มีเรื่องไม่สบายใจอีกล่ะสิ”พี่แมกซ์พูดอย่างรู้ทันแล้วเดินมานั่งพิงหัวเตียง ฉันจึงกลิ้งไปนอนหนุนตักเขาอย่างที่เคยทำเป็นประจำ เวลามีเรื่องไม่สบายใจฉันก็จะมาหาเขานี่แหละ เพราะพี่ชายคนนี้มีคำปรึกษาดีๆให้กับฉันเสมอ“เรื่องนั้นใช่มั้ย...เรื่องพ่อของเรา” ฉันนิ่งไปเมื่อโดนคนเป็นพี่จี้ถูกจุด สุดท้ายฉันก็พยักหน้ายอมรับออกมาในที่สุด “มันผ่านมาห้าปีแล้วนะเมลล์ ตอนนี้พ่อก็ไปสบายแล้ว”พี่แมกซ์พูดเสียงอ่อนโยนเหมือนทุกครั้งที่ฉันทุกข์ใจ “เมลล์รู้พี่แมกซ์ เมลล์จะไม่คิดมากเลยถ้าไม่ใช่ที่นั่น เมลล์อยากจะลงสมัครไปออกค่ายเป็นคนแรกๆด้วยซ้ำ แต่ทำไมต้องเป็นที่นั่นด้วย”เสียงของฉันสั่นตามความรู้สึกที่อัดอั้นมานาน น้ำตาอุ่นๆรื้นขึ้นมาคลอเต็มสองหน่วยตา “จังหวัดตากน่ะเหรอ” ฉันไม่ตอบ มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทางเท่านั้นที่ช่วยยืนยันคำตอบได้เป็นอย่างดี พ่อฉันประสบอุบัติเหตุตอนไปปฏิบัติหน้าที่ที่จังหวัดตาก ตอนนั้นมีรถบรรทุกซึ่งคนขับหลับในพุ่งมาชนกับรถตู้ของคณะแพทย์อาสาที่กลับจากการไปปฏิบัติหน้าที่เข้าอย่างจัง ทำให้รถทั้งสองพุ่งลงเหวข้างทาง...และเหตุการณ์ในครั้งนั้นก็ไม่มีผู้รอดชีวิตเลย มันเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตฉัน วันเกิดฉันเมื่อ 5 ปีที่แล้วคือวันที่ฉันได้เห็นหน้าพ่อเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ท่านจะไปปฏิบัติหน้าที่และประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต “เหตุการณ์ในวันนั้นมันไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก แต่เมลล์ต้องเข้มแข็งนะ พ่อเราเป็นคนดีตอนนี้ท่านก็ไปในที่ดีๆ” ฉันมองหน้าพี่ชายผ่านม่านน้ำตา มือเรียวยาวของเขาเอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ ตอนที่เขาไปออกค่ายเมื่อปีที่แล้ว ฉันนอนไม่หลับทุกคืนเพราะเป็นห่วง ติดต่อก็ติดต่อไม่ได้เพราะที่นั่นไม่มีสัญญาณ ฉันกลัว...เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพ่อทำให้ฉันกลัวว่าจะเกิดขึ้นกับเขา ถ้าเกิดฉันเสียพี่แมกซ์ไปจริงๆ ฉันกับแม่คงอยู่ไม่ได้ “เมลล์เชื่อพี่นะว่าหลังจากที่เมลล์ไปออกค่ายแล้ว เมลล์จะได้อะไรกลับมาเยอะเลย เมลล์จะเข้าใจพ่อมากขึ้นว่าทำไมท่านถึงอยากเป็นแพทย์อาสา เข้าใจว่าทำไมท่านถึงยอมลำบากเดินทางไปที่ไกลๆทั้งๆที่พ่อสามารถเลือกที่จะอยู่ทำงานสบายๆในเมืองก็ได้” “...” “ทุกอย่างมันไม่ได้เลวร้ายไปซะหมดหรอกถ้าตอนนี้พ่อยังอยู่พี่คงโดนพ่อตำหนิแน่ที่ดูแลน้องสาวคนเดียวได้ไม่ดี ทำให้เมลล์ร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้” รอยยิ้มอ่อนโยนของพี่ชายส่งผลให้หัวใจฉันอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด... _________________________________________ เช้ามืดของวันต่อมา... ฉันสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอยู่หน้ากระจกหลังจากจัดการอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เมื่อคืนฉันเผลอหลับไปตอนที่นอนคุยกับพี่แมกซ์ ตื่นมาอีกทีก็ไม่เห็นร่างสูงคุ้นตาเพราะเขาคงออกไปทำงานแล้ว ฉันเดินมาตรวจดูของที่วางไว้กลางห้องหอน พอแน่ใจแล้วว่าฉันไม่ลืมอะไรจึงแบกสัมภาระทั้งหมดลงไปไว้ที่ห้องรับแขก แล้วเดินเข้าไปช่วยแม่ยังห้องครัวซึ่งกำลังทำอาหารเช้าให้ฉันอยู่ “มีอะไรให้เมลล์ช่วยมั้ยคะแม่?” “ไม่มีอะไรแล้วจ้ะ แม่ทำเสร็จพอดี”แม่บอกขณะแพ็คข้าวใส่กล่องให้ฉันอย่างสวยงาม “เอ่อ แม่คะ” “มีอะไรลูก”แม่หันมามองหน้าฉันนิดหน่อยก่อนจะกลับไปสนใจงานตรงหน้าต่อ “คือแม่ไม่ต้องไปส่งเมลล์แล้วนะ” “ทำไม่ล่ะO.O?”แม่หันมาจ้องหน้าฉันด้วยความแปลกใจ “พอดีรุ่นพี่ที่มหา’ลัยจะมารับน่ะค่ะ”ฉันบอกแล้วพยายามสังเกตสีหน้าแม่เพราะแม่นิ่งไปเลยที่ได้ยินฉันบอกแบบนั้น “แล้วรุ่นพี่ที่ว่านี่ผู้หญิงหรือผู้ชาย?” “ผู้ชายค่ะ” แม่ถึงกับนิ่ง เอาแต่จ้องหน้าฉัน แต่แล้วรอยยิ้มหยอกล้อก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยของคนเป็นแม่ “รุ่นพี่จริงๆน่ะเหรอ” “จริงๆค่ะ” “ถ้าไม่ใช่รุ่นพี่แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย อ้อ ไม่ต้องกลัวว่าแม่จะเอาไปบอกพี่ชายเรานะ ตาแมกซ์น่ะหวงเราขนาดไหนขืนบอกไปแม่อดได้ลูกเขยพอดี” “ลูกเขยอะไรกันคะแม่ก็พูดไปเรื่อย–O-” แม่ไม่ได้พูดอะไรต่อเอาแต่หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวอย่างชอบอกชอบใจ(-..-)* เมื่อวานฉันรับปากกับไบรอันแล้วว่าจะให้เขามารับเพื่อแลกกับมือถือของฉันที่อยู่กับเขา อ้อ เมื่อวานฉันโทรไปบอกลูกตาวแล้วนะ ยัยนั่นบ่นใหญ่เลยเพราะเป็นห่วงฉัน ฉันว่ายัยนั่นห่วงว่าฉันจะไปก่อเรื่องอีกมากกว่า =[]=; ลูกตาวเคยพูดอยู่เหมือนกันว่าอยากไปออกค่าย แต่เธอไม่กล้าขอคุณพ่อกับคุณแม่น่ะนะ มหา’ลัยหยุดให้อาทิตย์นึงแบบนี้ก็คงจะได้แต่นอนอยู่ที่บ้านล่ะมั้งยัยเพื่อนคนนั้น ปิ๊งป่อง~ ปิ๊งป่อง~ ไบรอันคงมาถึงแล้ว...