Chapter 19 : ขึ้นดอยกันเถอะ

เกิดมาสิบแปดปีฉันเพิ่งเคยสัมผัสคำว่า ‘ทางวิบาก’ ก็วันนี้แหละ... ตลอดเส้นทางขึ้นหมูบ้านทั้งคดเคี้ยว เป็นหลุมเป็นบ่อ ถนนที่ใช้สัญจรไม่มีแม้แต่ตารางเซนติเมตรเดียวที่ลาดยาง เป็นทางดินแดงหมดชนิดที่ว่ารองเท้ากับขากางเกงเปื้อนฝุ่นสีแดงกันทุกคน ข้างถนนทางซ้ายมือจะเป็นป่าสลับกับเหวลึก ส่วนทางด้านขวาจะเป็นป่าตลอดทางสุดลูกหูลูกตา ดังนั้นทุกคนจึงเดินชิดถนนทางฝั่งขวามือและคอยมองวิวทางซ้ายมือ ทิวทัศน์ที่เห็นเรียกได้ว่าไม่เลวเลยล่ะ สายฟ้ากำลังเดินอยู่ข้างๆ ฉันพูดน้อยลงเพราะต้องเก็บแรงไว้เดิน =__= ซึ่งฉันก็เห็นด้วยเป็นอันมาก แต่เหมือนคนที่ไม่ได้คิดถึงข้อนี้ก็ยังพูดไม่หยุด ฉันเลยจ้ำหนีพรวดๆเพราะรำคาญเสียงพูดของยัยพี่โรส แต่ยิ่งหนีก็ดูเหมือนว่าเธอจะเดินเข้ามาใกล้ๆเรื่อยๆ ถ้าฉันเดาไม่ผิดหรือไม่งั้นฉันก็คงจะคิดไปเองที่ไบรอันไม่ยอมปล่อยให้ฉันเดินหนีไปไกลเขาในระยะห้าเมตร แน่นอนว่าเขาอยู่ไหนยัยพี่โรสก็ต้องติดสอยห้อยตามไปด้วยเหมือนทุกที ถึงฉันจะรำคาญยัยพี่โรสแค่ไหนและพยายามจะเดินหนีเพียงใดก็ไม่อาจเดินหนีไปได้ไกลเกินห้าเมตรยังไงล่ะ (-_-); อ้อ ยัยพี่โรสลากกระเป๋าเดินทางติดตัวมาด้วยใบหนึ่งล่ะ ฉันแอบได้ยินที่เธอคุยกับไบรอันว่าในนั้นมีรองเท้าแบรนด์เนมราคาแพงหลายคู่เลย สาเหตุที่เธอไม่ยอมให้ใครเอากระเป๋าใบนี้ใส่ไปในรถกระบะที่ผู้ใหญ่บ้านเอามาขนสัมภาระของทุกคนไปด้วยก็เพราะกลัวรองเท้าที่อยู่ข้างในจะเสียหาย ไบรอันกับยัยพี่โรสเป็นแฟนกันประสาอะไรก็ไม่รู้สิ ไม่ค่อยเหมือนคู่รักอย่างชาวบ้านชาวช่องเขาหรอก (-_-); เท่าที่ฉันพอจะดูออกก็คือยัยพี่โรสรักไบรอันมาก แต่เขานี่สิติดจะรำคาญเธอมากกว่า ถ้าจะคิดว่าไม่ใช่แฟนกันแต่ทำไมเขาถึงไม่ปฏิเสธตอนที่โรสบอกว่าเขาคือแฟนของเธอกันนะ แล้วฉันจะคิดเรื่องนี้เพื่ออะไรกันเนี่ย! พวกเขาจะเป็นอะไรกันก็เรื่องของเขาสิ พี่น้ำว้ากับพี่คอปเตอร์ก็ทะเลาะกันงุ้งๆงิ้งๆ อยู่ไม่ไกลจากฉันเท่าไหร่เพราะเรื่องที่มีคนมองพี่น้ำว้า คนขี้หึงอย่างพี่คอปเตอร์ก็เลยของขึ้นนิดหน่อย ผู้ชายอารมณ์ดีเจ้าเสน่ห์อย่างพี่ดีแซมก็เดินไปทักสาวคนโน้นนิด คนนี้หน่อยตามประสาคนเจ้าชู้ พี่มะลิกับเพื่อนก็เดินนำหน้าฉันไปไกลแล้ว “ไบรอันคะ โรสขอพักหน่อยนะ โรสปวดเท้า ปวดขา ปวดตัวไปหมดแล้วเนี่ย เหนื่อยมากด้วยอ่ะ ทางบ้าอะไรชันแล้วก็ทุระกันดานเป็นบ้า”เสียงแหลมๆแสบแก้วหูบ่นตามหลังมาไม่ไกล เหอะ! จะไม่ให้ปวดเท้าได้ไงในเมื่อเจ๊เล่นใส่ส้นสูงสี่นิ้วเดินขึ้นเขาแบบนี้ นี่ก็ผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้วด้วย “ผมบอกคุณแล้วไงว่าให้เปลี่ยนรองเท้า บางทีถ้าคุณหยุดพูดซะบ้างคุณอาจจะไม่ต้องเหนื่อยแบบนี้” “เอ๊ะ! ไบรอันว่าโรสเหรอ นี่โรสอุตส่าห์ยอมลำบากตามคุณมาที่นี่เพื่อจะมาดูแลคุณนะ” “ผมขอร้องให้คุณมาเหรอ” “ทำไมคุณพูดแบบนี้กับโรสล่ะคะไบรอัน”ยัยพี่โรสพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ได้ฟังสองคนนี้คุยกันไม่รู้ฉันจะสงสารหรือสะใจเธอดี “เหนื่อยรึเปล่า ^^”ร่างสูงข้างกายหันมาถามฉันด้วยความเป็นห่วง “นิดหน่อย นายล่ะ?” “ไม่เท่าไหร่ แต่ก็สนุกดี” “เนาะ วิวก็สวยด้วย อากาศก็เย็นค่อนข้างสบาย”ว่าแล้วฉันก็สูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด “ถ้าเหนื่อยเมื่อไหร่ก็บอกนะ ยินดีให้บริการขี่หลังฟรี”สายฟ้าบอกพร้อมกับยักคิ้วให้อย่างกวนๆ “งั้นขี่ไปจนถึงหมู่บ้านได้มั้ยล่ะ”ฉันหันไปพูดกลั้วหัวเราะกับเขา “สลับกันขี่หลังก็น่าจะดีนะ ฮ่าๆๆ” จบประโยคนั้นของสายฟ้าเราก็หัวเราะคิกคักกันใหญ่ ไม่รู้ทำไมสินะ ผ่านไปไม่กี่วันฉันกับเขาก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น “นี่พวกเธอสองคนหัวเราะอะไรกันยะ หัวเราะเยาะฉันรึไงกัน ([] จู่ๆเสียงแหลมๆก็วีนขึ้นมากลางคัน ไม่ต้องให้ฉันกับสายฟ้าหันไปมอง เจ้าของเสียงก็เดินลากกระเป๋ามาดักหน้าพวกเราไว้ หญิงสาวตรงหน้าถือรองเท้าส้นสูงราคาแพงไว้ในมืออีกข้าง ที่ยอมให้เท้าสัมผัสฝุ่นขนาดนี้แสดงว่าเจ็บเท้ามากแน่ๆ “ไม่สำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเหรอ -_-*”ฉันว่าแล้วจ้องหน้ายัยป้าตรงหน้าอย่างไม่คิดที่จะกลัว “เหอะ! ใช่สินะ เธอคงจะอิจฉาที่ไบรอันเดินกับฉันล่ะสิท่า” “เหอะ!!”ฉันกระแทกเสียงใส่อย่างขบขันราวกับเธอเล่าเรื่องตลกที่สุดในโลกให้ฟัง “นี่เธอคงจะเรียนหนักจนบ้าไปแล้วแน่ๆ” “นี่เธอว่าฉันบ้าเหรอ!”คนไม่รู้ตัวขึ้นเสียงใส่เสียงดัง “ใช่ ฉันว่าเธอนั่นแหละ หยุดยุ่งกับฉันสักทีเถอะ”ฉันบอกเพราะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว “นะ...นี่เธอกล้าตะคอกใส่ฉันเหรอ ไม่รู้เหรอว่าฉันลูกใคร” เสียงทะเลาะของเราเริ่มดังขึ้นจนคนอื่นๆหยุดเดินแล้วหันมามองด้วยความสนใจ แต่ฉันไม่มีเวลาไปสนใจใครหรอกนะตอนนี้ ฉันสนคนตรงหน้ามากกว่า ถ้าไม่คุยกันวันนี้ให้รู้เรื่องฉันว่ายัยพี่โรสคงจะตามตอแยฉันไปตลอดแน่ๆ “จะลูกพระอินทร์พระพรหมที่ไหนฉันก็ไม่สนทั้งนั้นแหละถ้าเธอยังตามรังควานฉันอยู่แบบนี้”ฉันพูดพร้อมกับก้าวไปข้างหน้า รุกยัยพี่โรส ใบหน้าสะสวยอึ้งไปเลยเมื่อโดนแบบนี้ สองเท้าเปล่าเดินถอยหลังไปอย่างกลัวๆ “ถ้าเธอไม่ปัญญาอ่อนมากๆก็คงจะประสาทกินนั่นแหละถึงใส่ส้นสูงมา” “ก็แล้วจะทำไม อิจฉาฉันที่มีรองเท้าสวยๆใส่ล่ะซี้”ยัยพี่โรสเชิดหน้าสู้ “ก็แล้วจะทำไมน่ะเหรอ...”ฉันทวนคำได้แค่นั้นก็คว้ารองเท้าส้นสูงสุดที่รักของเธอขว้างลงเหวไปสุดแรง ยัยพี่โรสกรี๊ดลั่นป่าแล้วทำท่าจะวิ่งตามรองเท้าแสนสวยข้างนั้นไป พอเห็นเหวลึกที่อยู่เบื้องหน้า ก็เกือบเบรกไว้แทบไม่ทัน ก่อนจะหันมาเล่นงานฉันแทน “กรี๊ดดดดดดดด ยัยเด็กบ้า รู้มั้ยว่านั่นมันมีคู่เดียวในโลกนะ แก!!” โรสเงื้อมือขึ้นทำท่าจะฟาดใส่หน้าฉัน แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อไบรอันที่ยืนดูเหตุการณ์เงียบๆ เดินเข้ามาดึงแขนฉันให้ออกห่างช้างตกมันอย่างยัยพี่โรส “หยุดก่อเรื่องนะโรส ถ้าคุณยังก่อเรื่องแบบนี้อีก ผมจะลากคุณลงเขาแล้วโทรให้ที่บ้านคุณมารับ” “คุณ...” “อย่าคิดว่าผมทำได้แค่ขู่” ไบรอันบอกเสียงเรียบแต่ก็ทำเอาคนได้ยินเย็นยะเยือกไปถึงสันหลังก่อนที่ยัยพี่โรสจะพูดจบซะอีก พอโดนสายตาดุๆของเขาเท่านั้นแหละ เธอจำต้องหุบปากเงียบ ได้แต่กระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ ใบหน้าหล่อเหลาตะหวัดสายตาคมดุมามองหน้าฉันสลับกับเธอพร้อมกับออกคำสั่งเสียงเหี้ยม “เธอสองคนอยู่ห่างกันไว้ดีที่สุด มานี่!” ไม่ว่าเปล่า ไบรอันยังกระชากแขนฉันติดมือเขามาด้วย เขาก้าวยาวๆไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพราะต้องการแยกฉันออกห่างจากยัยพี่โรส แต่เขาน่าจะรู้นะว่าฉันตัวเล็กกว่าเขามาก เขาเดินเร็วแบบนี้ไม่ต่างกับที่ฉันต้องวิ่งตามเขาน่ะสิ “นายจะรีบเดินไปไหน หยุดก่อนได้มั้ย”ฉันบอก มืออีกข้างที่เป็นอิสระพยายามแกะมือหนาที่บีบข้อมือฉันแน่นออก “แล้วก็ปล่อยแขนฉันด้วย ฉันเจ็บ” “ทำไม! จะกลับไปหาไอ้หมอนั่นรึไง”ไบรอันหันมาพูดเสียงเข้ม สายตาคมจ้องหน้าฉันเขม็ง “เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย โกรธที่ฉันปารองเท้าแฟนนายทิ้งรึไง”ฉันพูดเสียงเข้มไม่ต่างกันแล้วจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจเช่นกัน “อย่าถามมาก เดินตามมาเงียบๆ!” “งั้นนายก็ปล่อยแขนฉันสิ นายจะลากฉันไปแบบนี้ไม่ได้นะ” “ไม่ปล่อย!” “แต่ฉันเจ็บ” ฉันจ้องหน้าเขานิ่งๆเพื่อยืนยันในสิ่งที่พูด ไบรอันมองหน้าฉันอยู่แบบนั้นสักพักก่อนที่มือหนาจะปล่อยมือจากแขนฉันแล้วเปลี่ยนมากุมประสานกับมือฉันแทน เขาเริ่มออกเดินอีกครั้ง แต่จังหวะการก้าวเท้าของเขาเปลี่ยนมาเป็นให้ฉันเดินตามเขาได้ทัน มือหนากุมมือฉันแน่นขึ้นทุกครั้งเมื่อฉันพยายามจะดึงมือออกจนสุดท้ายฉันต้องยอมให้เขาจับอยู่แบบนั้น ฉันยอมรับอย่างไม่อายเลยว่าเขาทำให้ฉันมีอาการแปลกๆอีกแล้ว ความร้อนจากฝ่ามือใหญ่ส่งผ่านจากมือมาถึงใบหน้า ตอนนี้เหมือนมีใครมาสุมไฟอยู่ใกล้ๆหน้าฉันก็ไม่ปาน หัวใจบ้านี่ก็หยุดเต้นแรงสักทีได้มั้ย /// เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอกว่าหัวใจฉันเต้นแรงแค่ไหนที่เขาทำแบบนี้... _________________________________________ ในที่สุดเราก็เดินมาถึงหมู่บ้านแล้ว... หมู่บ้านแห่งนี้อยู่บนเขาจริงๆ เพราะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ภูเขาลูกอื่นๆไกลสุดลูกหูลูกตา บรรยากาศดีมากๆเลยล่ะ เย็นสบายมากจริงๆ บ้านของชาวบ้านที่นี่สร้างจากไม้ทั้งหลัง หลังคาเป็นใบไม้แห้ง ตัวบ้านยกถุนสูงจากพื้นนิดหน่อยไว้เก็บท่อนไม้ท่อนฟืน ต้นไม้น้อยใหญ่ของแต่ละบ้านสร้างความร่มรื่นให้แต่ละบ้านน่าอยู่มากขึ้นไปอีก ชาวบ้านต่างก็มายืนต้อนรับชาวค่ายอยู่ที่หน้าบ้านของตนเอง เด็กตัวเล็กๆ หลายคนที่กำลังวิ่งเล่นกันอยู่ก็หยุดดูพวกเรา คนที่นี่น่าจะปลูกพืชผัก ทำสวนเป็นอาชีพหลัก แล้วที่บ้านก็เลี้ยงหมู เลี้ยงไก่และเลี้ยงหมาไว้เฝ้าบ้าน ฉันมองดูรอบๆอย่างสนใจ คนที่นี่คุณภาพชีวิตค่อนข้างต่ำเหมือนที่พี่มดดำพูดจริงๆ เด็กๆหน้าตามอมแมม สวมเสื้อผ้าเก่าๆ แล้วฉันก็คิดว่าอาหารการกินของคนที่นี่ก็คงไม่ค่อยสะอาด หรือถูกหลักอนามัยเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าฉันกระแดะหรืออะไรหรอกนะ ฉันเป็นห่วงว่าถ้าเป็นอย่างที่ฉันคิด การทานอาหารที่ไม่สะอาดมันก็เป็นอันตรายต่อสุขภาพได้ หลายครั้งที่ฉันหันหลังไปมองสายฟ้าเพราะเป็นห่วง ก็เห็นเขาเดินมากับยัยพี่โรสเงียบๆ แน่นอนว่าคนอย่างเธอไม่ปล่อยให้เท้าเปล่าสัมผัสพื้นนานๆ ตอนนี้ยัยนั่นเลยเปิดกระเป๋าแล้วเอารองเท้าคู่ใหม่ออกมาใส่ มันเป็นรองเท้าส้นเตี้ยเข้ากับเธอดี ล่าสุดที่ฉันหันกลับไปมองเพื่อนก็พบว่าสายฟ้ากำลังช่วยยัยพี่โรสลากกระเป๋าด้วยแหละ หรือไม่ก็ถูกบังคับรึเปล่าก็ไม่รู้สิ อันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆคือสายฟ้าหน้าหงิกมากเลยล่ะ “ห่วงมันมากรึไง”ไบรอันกระแทกเสียงใส่จนฉันสะดุ้ง มือหนาดึงมือฉันเข้าหาอย่างรวดเร็ว ตลอดทางที่เดินมาด้วยกันเราไม่ได้คุยอะไรกันเลย ฉันก็คิดว่าเขาอารมณ์ดีขึ้นแล้ว นี่อะไร อารมณ์ขมุกขมัวยิ่งกว่าเดิมอีก “ก็ต้องห่วงสิ นั่นเพื่อนฉันนะ” “แล้วไง”ร่างสูงชักสีหน้าใส่ “นี่ นายโกรธอะไรสายฟ้าเหรอ ทำไมถึงได้แต่มองเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อขนาดนั้น”ฉันถามออกไปเพราะความสงสัยมันล้นอก “ถามทำไม”ไบรอันถามกลับ ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองทางอื่น “ฉันแค่อยากรู้” ไบรอันเงียบไปสักพัก เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบคำถามของฉันเหมือนกับว่าเขาพยายามระบายความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมา “ฉันแค่ไม่ชอบขี้หน้ามัน” “แล้วทำไมนายถึงไม่ชอบขี้หน้าเขาด้วยล่ะ” “เธอนี่จะขี้สงสัยไปไหน ไม่ต้องถามอะไรมาก อยู่นี่แหละ เดี๋ยวจะเริ่มพิธีเปิดแล้ว” บอกแค่นั้นไบรอันก็ปล่อยมือฉันให้เป็นอิสระ แล้วเขาก็เดินหนีไปรวมตัวกับคณะผู้ดูแลค่ายเฉยเลย ทิ้งให้ฉันยืนอยู่กับความสงสัยคนเดียวกลางสนามหน้าโรงเรียน อีตาบ้านี่ ฉันตามอารมณ์เขาไม่ทันเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ!