ตอนที่ 3

อรินลดากำลังจะเข้าโรงเรียน แม่เธอป่วยเป็นโรคร้ายและต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลหลังพ่อเสียชีวิตไปกว่าสามปีบ้านที่จำนองไว้กำลังจะถูกยึด แต่เธอยังมีกำลังใจและคิดว่าสักวันจะพ้นจากปัญหาที่รุมเร้าหลังเก็บตัวอยู่ในบ้านตลอดระยะเวลาสองปีเมื่อต้องเป็นเจ้าสาวที่ถูกเจ้าบ่าวทิ้งกลางงานแต่งและเขาคนนั้นไม่รู้เลยว่าเธอตั้งครรภ์ได้เดือนกว่า ทุกอย่างในชีวิตของอัยย์ญาดาพังพินาศ ความฝันถูกกระชากลงเหวลึก นาฬิกาชีวิตราวกับหยุดเดินไปชั่วกัปชั่วกัลย์ในวัยเพียงสิบแปด ยังเยาว์เหลือเกินสำหรับฝันร้ายที่ทำให้เธออับอายจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ หากไม่มี...น้องเอ๋ย “เดี๋ยวแม่จ๋าจะพาน้องเอ๋ยไปกินขนมอร่อย ๆ ก่อนกลับบ้านนะ น้องเอ๋ยยังไม่เหนื่อยใช่ไหม” “น้องเอ๋ยไม่เหนื่อย...ม๊ายเหนื่อย” เด็กหญิงกระโดดขึ้นลงเหมือนตุ๊กตาติดสปริงซึ่งเป็นนิสัยน่ารักน่าเอ็นดูประจำตัวก่อนทั้งสองจูงมือกันเดินออกไปถึงชั้นล็อบบี้ของ เดอะ รอยัล ไพรด์ โรงแรมหรูติดอันดับหนึ่งในห้าของประเทศ อัยย์ญาดาจูงลูกสาวเดินไปถึงบริเวณลานจอดรถหากก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาคู่นั้นเหลือบไปเห็นบางอย่างที่ต้องทำให้ชะงักกึก หญิงสาวราวกับถูกตรึงไว้ด้วยหมุดเหล็กเมื่อเห็นร่างสูงสง่าในชุดสูทสีเทาควันบุหรี่ก้าวขึ้นรถเก๋งเมอร์เซเดสเบนท์สีขาวโดยมีคนขับรถคอยเปิดและปิดประตูให้ เป็นใครคนนั้นที่เธอจำได้ไม่เคยลืม “พี่โอม...” อาการชะงักงันของอัยย์ญาดาพลอยทำให้ลูกสาวต้องหยุดตามแต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดแม่จึงไม่ก้าวต่อไปกระทั่งหนูน้อยต้องเขย่ามือเรียวบางที่เกาะกุมไว้ “แม่จ๋า...แม่จ๋า...แม่จ๋าเป็นอะไร...แม่จ๋าร้องไห้ทำไม” อรินลดาแหงนหน้าถามหญิงสาวที่ปรับอารมณ์ตัวเองแทบไม่ทันหลังรถเมอเซเดส เบนท์คันนั้นแล่นออกไปจากลานจอดรถ เธอหันกลับมายังลูกน้อยและดึงร่างเล็กมากอดไว้ ลูบเรือนผมอ่อนนุ่มนั้นเบา ๆ ราวปลอบประโลม “มะ...ไม่มีอะไรค่ะ” “แล้วทำไมแม่จ๋าร้องไห้” เด็กหญิงยังไม่ละสงสัย อัยย์ญาดาเพียงยิ้มอ่อน “แม่จ๋าเหนื่อยนิดหน่อย ตอนนี้แม่จ๋าหายเหนื่อยแล้วค่ะ” ทั้งที่เจ็บแทบขาดใจ เพราะเป็นครั้งแรกหลังเวลาผ่านมาเกือบห้าปีที่เธอได้พบเจอ เขา คนนั้นอีกครั้ง เจ้าบ่าวที่หนีหายไปในวันแต่งงาน ชาครินทร์ ผู้ชายคนแรกและคนเดียวในชีวิต ผู้ให้กำเนิดอรินลดาโดยเขาเองก็ไม่เคยรู้ว่านี่คือเลือดเนื้อที่เขาหันหลังให้และทิ้งเอาไว้ในโลกที่มีแต่ซากหักพังของว่าที่เจ้าสาว อัยย์ญาดาเผลอกอดลูกไว้แน่นและพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาอีก เธอต้องเข้มแข็ง ไม่ใช่เพื่อใครแต่เพื่อหัวใจดวงน้อยขณะกระซิบเสียงเครือ “ไปกันเถอะนะลูกจ๋า เดี๋ยวแม่จ๋าจะพาน้องเอ๋ยไปกินอะไรอร่อยๆ ด้วยกัน ก็มีแต่เราเท่านี้นี่คะ” เด็กหญิงพยักหน้ารับโดยไม่รู้เลยว่ามารดาต้องทนแบกรับความปวดร้าวที่มันแล่นขึ้นมาจุกอกขนาดไหน หญิงสาวจูงมือเด็กน้อยเดินออกไปจากที่นั้นแม้มีความหวังริบหรี่ว่าจะได้รับการพิจารณาเข้าทำงานในโรงแรมหรูระยับแห่งนี้ ***************************** อัยย์ญาดาก้าวเข้าไปในห้องฝ่ายบุคคลของเดอะ รอยัล ไพรด์ โรงแรมหรูระดับพันล้านในเวลาบ่ายโมงตรง บรรยากาศวันนี้ต่างไปจากเมื่อวาน มีคนพลุกพล่าน เดินไปเดินมาและรับโทรศัพท์ภายในห้องนั้นขณะพนักงานสาวคนเดิมยังนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมและเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวก่อนถอดแว่นสายตาออกและถามว่า “สวัสดีค่ะ...คุณอัยย์ญาดา ใช่หรือเปล่าคะ?” “ใช่ค่ะ ดิฉันอัยย์ญาดาที่พึ่งมายื่นใบสมัครเมื่อวานนี้” “อ้อ...เอ้อ...ค่ะ...ดิฉันจำได้ว่าคุณมายื่นใบสมัครหลังเวลางานแล้ว และ...เอ้อ...ใบสมัครของคุณก็ได้รับการพิจารณาจากท่านประธานเมื่อตอนเวลาก่อนเที่ยง คุณมาตรงเวลานะคะเนี่ย”