ตอนที่ 4 ฉันอยากจะฆ่าคุณ

ตอนที่ 4 ฉันอยากจะฆ่าคุณ บาดแผลของด้านหลังศีรษะ รวมกับความเจ็บปวดที่มีเลือดไหลมาจากการทำแท้ง ทำให้ซูหญิ๋งเวยต้องพักฟื้นที่โรงพยาบาลต่ออีก 1 อาทิตย์ ทุกวันในหัวของเธอจะคิดถึงแต่เรื่องของลู่หยาวช๋วนและเมียน้อยคนนั้น แต่เธอก็รู้ดีว่า เธอไม่สามารถลากศพที่จะเป็นลมเมื่อไรก็ได้ที่ไปที่บ้านเพื่อคิดบัญชีแค้น เพราะมันจะทำให้เธอเสียเปรียบมากขึ้นเท่านั้นเอง เธอต้องพักฟื้นให้หายดี ลู่หยาวช๋วนโทรหาเธอทุก ๆ 3 วัน เพื่อเร่งให้เธอเซ็นชื่อในหนังสือสัญญาการหย่า ซูหญิ๋งเวยให้เหตุผลว่าสุขภาพร่างกายของเธอยังไม่พร้อมที่จะจัดการเรื่องต่าง ๆ ทุกครั้งที่วางโทรศัพท์ เธอก็ทนไม่ได้ที่น้ำตาจะไหลออกมา เมื่อก่อน ลู่หยาวช๋วนไม่เคยเป็นฝ่ายที่จะโทรมาหาเธอ ตอนนี้โทรมาถี่มาก แต่ทั้งหมดก็เพียงเพราะเพื่อการหย่า มันช่างเจ็บปวด หลังจากอาการลาดเจ็บดีขึ้น ซูหญิ๋งเวยเดินไปที่ห้องผู้ป่วยในวันนั้นเพียงลำพัง เธอยืนมองที่ประตูเป็นเวลา 1 วัน เธอพบว่าในหนึ่งวันลู่หยาวช๋วนจะมาถึง 3 ครั้งเพื่อเป็นเพื่อนกินข้าวผู้หญิงคนนั้น ตอนเย็นก็อยู่จนถึงสี่ทุ่มถึงจะกลับ ซึ่งสามารถพูดได้ว่าสำหรับลู่หยาวช๋วนแล้ว นอกจากเวลาทำงานและเวลานอน เวลาที่เหลือทั้งหมดจะให้แก่ผู้หญิงคนนี้ ลองนึกถึงวันและคืนของเธอเพียงลำพัง ซูหญิ๋งเวยกระตือรือร้นมากขึ้น วันต่อมา เธอรอจนกว่าลู่หยาวช๋วนจะออกไปทำงานในตอนเช้า เธอก็ทุบประตูที่ปิดแน่นนั้น ห้องผู้ป่วยสะอาดสะอ้าน ผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย บนผ้าปูที่นอนนั้น เธอมีรูปร่างที่ผอมเพรียว ผมสีดำสยาย หน้าขาวซีดบริสุทธิ์ เมื่อเธอได้ยินการเคลื่อนไหว ก็หันหน้ากลับมา ในที่สุดซูหญิ๋งเวยก็เห็นใบหน้าของเธอ ในสมองเธอก็มีเสียงดังกุกกัก จนศีรษะสั่น “เป็นคุณ.......โล่เฉิงเฉิง” ซูหญิ๋งเวยกัดฟัน ร่างกายสั่นไปทั้งตัว ผู้หญิงคนนี้ ฆ่าน้องสาวของเธอ ตอนที่น้องสาวของเธอเพิ่งจะเป็นผู้ใหญ่ถูกผู้ชายหลายคนลากเข้าไปในคลังสินค้า ถูกทรมานจนตาย เหตุผลที่โล่เฉิงเฉิงฆ่าน้องสาวของเธอ เพียงเพราะทั้งสองคนทะเลาะกันที่บาร์! ผู้หญิงคนนี้ โหดเหี้ยมมาก เป็นคนที่ใจดำอำมหิต หลังจากนั้นเธอก็หายตัวไปทันที ซูหญิ๋งเวยคิดว่าเธอถูกลงโทษ ไม่คาดคิดว่าอีก 3 ปีต่อมา เธอจะกลับมา ยังมาแย่งสามีของเธอไป “ฉันจะฆ่าคุณ” ดวงตาของซูหญิ๋งเวยแดงทันที ด้วยความโกรธ เธอรีบวิ่งไปบีบคอของโล่เฉิงเฉิงในทันที “ฉันจะฆ่าคุณ” แก้แค้นให้น้องสาว ต่อลมหายใจให้ตัวเอง ขณะที่โล่เฉิงเฉิงต่อสู้โดยจับแขนของซูหญิ๋งเวย เธอพยายาม2-3ครั้งด้วยความอ่อนแอ ดวงตาเบิกกว้างราวกับว่าเธอกำลังจะถูกรัดคอจนตาย ซูหญิ๋งเวยไม่คิดว่าเธอจะอ่อนแอจนเธอตกใจ เธอนั่นเกลียดโล่เฉิงเฉิงจริงๆ แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะฆ่าคนจริง ๆ พยาบาลคนหนึ่งก็เข้ามาอย่างกะทันหันแล้วคว้าจับเอาผมของซูหญิ๋งเวยและลากเธอออกไป “คุณทำอะไร กล้ามาทำร้ายคุณโล่เฉิงเฉิงของพวกเราอย่างนั้นเหรอ คุณเชื่อหรือไม่ว่าลู่หยาวช๋วนจะถลกหนังของคุณ” ซูหญิ๋งเวยล้มลงไปที่พื้น โล่เฉิงเฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่อดไม่ได้ที่จะไอออกมา “คุณโล่เฉงเฉิง” พยาบาลรีบไปกอดเธอไว้แน่น หลังจากที่โล่เฉิงเฉิงไออยู่หลายครั้ง ทันใดนั้นร่างกายก็ถูกชักกระตุก จนเตียงสั่นไหว ดวงตาสองข้างซีดขาว แสดงว่าจะเป็นลมล้มพับไป “คุณโล่เฉิงเฉิง” ทันใดนั้นพยาบาลก็ตื่นตระหนกและรีบกดกระดิ่งบนเตียงเพื่อขอความช่วยเหลือ ใครก็ได้มาที่นี่หน่อย รีบมาที่นี่ ... ไม่นานพวกพยาบาลและหมอก็มาถึง ทั้งตื่นตระหนก และพูดออกมาอย่างรีบร้อน “คนไข้ได้รับเรื่องสะเทือนใจ ตอนนี้หัวใจไม่ทำงาน ต้องทำการผ่าตัดทันที รีบพาไปที่ห้องฉุกเฉิน ” “ได้ พยาบาลรีบลงมือทันที พร้อมกับผลักซูหญิ๋งเวยให้ออกไป” ซูหญิ๋งเวยยืนพิงกำแพงอย่างรู้สึกงุนงง สภาพร่างกายของโล่เฉิงเฉิงไม่ดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ เธอจะตายไปทั้งอย่างนี้หรือไม่ ซูหญิ๋งเวยกัดปากด้วยความกลัวและสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ที่ปลายนิ้ว ไม่ได้ โล่เฉิงเฉิงจะตายไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้ เธอควรถูกลงโทษตามกฎหมาย ซูหญิ๋งเวยเองก็รีบไปที่ห้องฉุกเฉินในทันที เมื่อพยาบาลที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูเห็นเธอเข้าก็ปรี่เข้าไปตบเธอด้วยความโกรธ “ฉันจะบอกคุณ ว่าคุณมันจบเห่แล้ว คุณรู้ไหมว่าคุณโล่เฉิงเฉิงมีความสำคัญต่อลู่หยาวช๋วนมากแค่ไหน” พยาบาลกล่าว “โดยปกติแล้ว หากเธอได้รับการบาดเจ็บแม้เพียงเส้นผม 1 เส้น พวกเราทั้งหมดก็จะถูกลงโทษ ตอนนี้เธอต้องเข้าห้องฉุกเฉิน คุณกับฉันคงต้องถูกเขาทำให้ตาย” ซูหญิ๋งเวยส่ายหัวและกล่าวปฏิเสธ “เป็นไปไม่ได้.......ลู่หยาวช๋วนไม่ใช่คนอย่างนั้น อีกทั้งความจริงแล้วโล่เฉิงเฉิงก็สมควรตาย” “คนที่สมควรตายคือคุณ ลู่หยาวช๋วนใกล้มาถึงแล้ว”