ตอนที่ 6 เอาไตมาให้ฉัน

ตอนที่ 6 เอาไตมาให้ฉัน ประโยคนี้ของ ซูหญิ๋งเวย ทำเอาลู่หยาวช๋วนโมโหจนแทบจะคว่ำโต๊ะชา พอเขาโกรธก็สั่งให้ขังซูหญิ๋งเวยไว้ ไม่ยอมให้เธอออกไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว รวมถึงกักบริเวณให้เธอได้อยู่ใกล้ๆโรงพยาบาล การขังครั้งนี้ ขังนานถึงครึ่งเดือน ซูหญิ๋งเวยออกไปไหนไม่ได้ และไม่สามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้เลย เธออยู่ในวิลล่านี้อย่างโดดเดี่ยว ต้องกอดเฝ้ากับความโดดเดี่ยว รวมถึงลู่หยาวช๋วนและโล่เฉิงเฉิงที่ยากจะคาดเดา เป็นดังมือใหญ่ที่มองไม่เห็น ที่ควักเอาหัวใจของซูหญิ๋งเวยไป ทำให้เธอต้องเดือดร้อน ต้องกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ทุกๆวันต้องอยู่อย่างผวา เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ทุกๆวันเอาแต่คอยถามบอดีการ์ดที่มาเฝ้า ว่าลู่หยาวช๋วนอยู่ไหน...แต่กลับมีใครยอมบอกเธอเลย เอาแต่กักขังเธอไว้แบบนี้ สุดท้ายในคืนวันฝนตก เขามองเห็นรถของลู่หยาวช๋วนที่ขับกลับมา ซูหญิ๋งเวยสายตาเป็นประกายรีบวิ่งลงชั้นล่างไป บอดีการ์ดรีบวิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูรถ รับคำสั่งของลู่หยาวช๋วน ซูหญิ๋งเวยไม่ได้สนใจว่าฝนจะตกแรงขนาดไหน รีบพุ่งเข้ามาพร้อมตะโกนขึ้น “ลู่หยาวช๋วน นายจะขังฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ นายทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ” ลู่หยาวช๋วนมองเธอนิ่งๆ พยักหน้าให้กับบอดีการ์ด บอดีการ์ดสองคนรีบพุ่งเข้ามา ล๊อคข้อมือของซูหญิ๋งเวยไว้ และจับเธอยัดใส่รถ “ทำอะไรน่ะ” ซูหญิ๋ยเวยตกใจ รู้สึกได้ ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดกับตน “ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ไปกับพวกนายเด็ดขาด” ลู่หยาวช๋วนนั่งอยู่เบาะข้างๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ซูหญิ๋งเวยถูกผลักให้ชิดเข้าไปด้านใน ประตูรถถูกล๊อกปิดตาย น้ำฝนทำให้เธอเริ่มสั่น เธอกอดอกแน่น รู้ว่าการกลับมาของลู่หยาวช๋วนครั้งนี้ คงไม่ใช่เพราะคิดถึงความสัมพันธ์ในอดีตแน่นอน แต่เป็นเพราะเขามีเป้าหมายอื่น “ฉันจำได้ว่าเธอมีเลือดกรุ๊ปABเหมือนกันกับเฉิงเฉิง” เขาเอ่ยพูด ซูหญิ๋งเวยจ้องมองเขาอย่างตกใจ “นายจะทำอะไร จะให้ฉันบริจาคเลือดให้เฉิงเฉิงหรอ ไม่มีทาง !” เธอตัวเปียกมอมแมม ชุดนอนบางๆติดแนบเนื้อเธอ ปรากฏให้เห็นเรือนร่างอันทรงเสน่ห์ของเธอ ช่วงนี้เธอผอมลงมาก จนใบหน้าดูซูบ เหลือเพียงดวงตาที่โตเด่นชัด ลู่หยาวช๋วน จ้องเธอเขม็ง รีบหลบสายตาผ่านไปพลัน ไม่รู้ทำไมน้ำเสียงถึงดูแหบลงกว่าปกติ “ไตของเฉิงเฉิงผิดปกติ ต้องรีบผ่าตัดเปลี่ยนไตโดยทันที” ลู่หยาวช๋วนหันหน้ากลับมา สายตาคู่นั้นกลับมาเยือกเย็นอีกครั้ง “ฉันต้องการไตของเธอ” ซูหญิ๋งเวยตกใจจ้องตาโต และรีบตะโกนคำเดิมออกมาอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ให้! ลู่หยาวช๋วน นายมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับฉัน เอาลูกของฉันไป เซ็นใบหย่ากับฉัน กักขังฉัน...ทั้งหมดนี้มันยังไม่พออีกหรอ ตอนนี้นายยังจะมาเอาไตฉันไปอีก นายฝันไปเถอะ!” ซูหญิ๋งเวยพยายามเปิดประตูที่ถูกล๊อกแน่น พลางตะโกนขึ้น “ฉันจะบอกนายให้นะ ฉันยอมฆ่าตัวตายเสียดีกว่า ที่จะให้คนถ่อยอย่างเฉิงเฉิงมาเอาเปรียบ!” เธอยอมตายดีกว่าจะต้องช่วยคนที่ฆ่าน้องสาวเธอ! ลู่หยาวช๋วนทำได้แค่ส่งสายตาอันเยือกเย็นมาที่เธอ เขาไม่ได้สนใจในความบ้าคลั่งของเธออยู่แล้ว ไม่นานรถก็ขับมาถึงโรงพยาบาล วินาทีที่ประตูรถถูกปลดล๊อก ซูหญื๋งเวยรีบเปิดประตูกระโดดลงรถ เธอจะหนี! แต่ว่า ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมา เขามองเห็นเรือนร่างของผู้เป็นพ่อ ฝีเท้าจึงหยุดชะงักลง “เวยเวย!” พ่อคุกเข่าอยู่ข้างทาง มีผู้ชายร่างกำยำยืนแนบขนานข้างอยู่ รูปร่าน่ากลัว ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร พ่อที่คุกเข่าอยู่คลานปีนเข้ามาอยู่ข้างๆเท้าของซูหญิ๋งเวย ร้องไห้อย่างโอดครวญ “หุ้นที่พ่อซื้อขาย ถูกคนโกงไป ตอนนี้ติดหนี้เขาอยู่ห้าล้าน พวกเขาจะให้พ่อใช้คืนวันนี้ ไม่เช่นนั้นเขาจะตัดขาพ่อ เวยเวย ช่วยพ่อด้วยลูก ช่วยด้วย!” ซูหญิ๋งเวยมือไม้สั่น พูดอะไรไม่ออก พ่อมักจะมีปัญหากับเรื่องหุ้นอยู่บ่อยๆ และปีนี้ได้ น้อยกว่าเสีย ต้องชดใช้ไปเป็นเงินจำนวนไม่น้อย อย่างมากที่สุดก็แค่สามสี่หมื่น แม้ว่าจะโกรธพ่อขนาดไหน แต่ที่บ้านก็ยังพอหามาจ่ายช่วยได้ เพราะเรื่องนี้ จึงทำให้ทะเลาะกันหลายต่อหลายครั้ง ปีก่อน พ่อขาดทุนไปสองหมื่น ถูกแม่ของเธอด่าไปยกใหญ่ เข็ดหลาบถึงกลับสาบานว่าจะไม่แตะสิ่งเหล่านี้อีก แต่ว่าตอนนี้.... ทำไมถึง..... “เวยเวย พ่อก็ถูกเขาหลอกมา พวกเขาก็บอกพ่อว่าจะได้ แต่คิดไม่ถึงว่า จะเป็นพวกต้มตุ๋น!” พ่อร้องไห้อธิบาย ซูหญิ๋งเวยตัวสั่นมองไปที่ลู่หยาวช๋วน เอ่ยขึ้นเสียงแหบ “เป็นนายที่โกงใช่ไหม” ลู่หยาวช๋วนมองหน้าเธอตรงๆ ยอมรับอย่างไม่ลังเล “ใช่ เป็นฉันเอง ซูหญิ๋งเวย ตอนนี้เธอเอาไตเธอให้ฉัน ฉันจะช่วยครอบครัวของเธอใช้หนี้ห้าล้านนี้ ไม่อย่างนั้น เธอก็รอดูพ่อเธอถูกตัดขาเป็นคนพิการได้เลย”