ตอนที่ 7 ฉันรับปากทุกอย่าง

ตอนที่ 7 ฉันรับปากทุกอย่าง “จะเอาไตของเวยเวยหรอ” พ่อตกใจ และโมโหขึ้น “ลู่หยาวช๋วน แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า เวยเวยคือภรรยาของแกนะ หลายปีมานี้ เขาทำเพื่อแกตั้งมากมาย ตอนนี้แกยังจะมาเอาไตเธอไปอีก” ลู่หยาวช๋วนมองนาฬิกาที่ข้อมือ ชุดสูทที่ดำสนิททั้งตัว รูปร่างที่สูงโปร่งสง่างาม และยังมีคนคอยกางร่มให้อยู่ข้างหลังอีก ไม่เหมือนกันพวกเขาสองคนพ่อลูกที่ต้องเปียกฝนชุ่ม แต่เขาดูสูงศักดิ์ ดูดีมีสง่า “ฉันไม่มีเวลามาเสียเวลากับพวกเธอ” พูดจบ ชายฉกรรจ์ที่อยู่ข้างหลังผู้เป็นพ่อรีบกรูเข้ามา “ถ้าไม่ได้เงิน งั้นก็เอาขาของแกมาแทน” ทั้งสองพูดจบ ก็คว้าดาบอันแหลมคมออกมา “อย่า!” ซูหญิ๋งเวยตะโกนเสียงดัง แต่ชายทั้งสองก็กรูเข้ามาจับขาของพ่อเธอไว้ ล๊อกแขนไว้ ดาบอันแหลมคมฟันลง ฟ้อร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวด แต่ก็อดทนไว้ พูดกับซูหญิ๋งเวยว่า “ไม่ต้องสนใจพ่อ! พ่ออายุก็มากแล้ว อยู่มาพอแล้ว อยากได้ไตของลูกสาวฉันหรอ ลู่หยาวช๋วน แกฝันไปเถอะ!” ซูหญิ๋งเวยส่ายหัวร้องไห้ เธอจะทนเห็นพ่อตัวเองโดนตัดขาตัดแขนต่อหน้าได้อย่างไร” “ฉันให้คุณ” ซูหญิ๋งเวยตอบอย่างไว “ลู่หยาวช๋วน ฉันเอาจะเอาไตให้นาย นายปล่อยพ่อฉันไป” ลู่หยาวช๋วนยกมือห้าม ชายทั้งสองจึงวางดาบลง เลือดกับน้ำฝนหลั่งนอง ไหลยาวถึงข้างเท้าของซูหญิ๋งเวย “ยังมีใบหย่าด้วย เธอต้องเซ็นตอนนี้” เขายื่นเอกสารชุดหนึ่งให้ มีคนรีบยื่นร่มมาให้ เพื่อไม่ให้เอกสารโดนฝน สายตาของเธอเริ่มพร่ามัว น้ำตาไหลรวมกันมากับน้ำฝน เธอสะอื้นไห้เอ่ยขึ้น “ฉันจะเซ็นให้ แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่ง” ลู่หยาวช๋วนจ้องไปที่เธอพลางเอ่ยขึ้น “พูดมา” ซูหญิ๋งเวยกำมือแน่นเอ่ยขึ้นเสียงแหบ “ฉันขอให้นาย นอนกับฉันเป็นครั้งสุดท้าย อย่างนุ่มนวลและเป็นต้องฝ่ายรุกด้วย” พอเธอเอ่ยเงื่อนไขนี้ออกไป ไม่ใช่แค่ลู่หยาวช๋วนเท่านั้น เหล่าลูกน้องทั้งหลายต่างหัวเราะเยาะออกมา “ซูหญิ๋งเวย เธอหิวโหยขนาดนี้หรอ เรื่องมาถึงขนาดนี้ เธอยังอยากให้ฉันนอนกับเธอ!” ซูหญิ๋งเวยอดทนกล่ำกลืนคำดูถูกไว้ กัดฟันเอ่ยขึ้น “แค่เงื่อนไขง่ายๆแค่นี้ นายจะรับปาก หรือไม่” ลู่หยาวช๋วนนิ่งไปครู่หนึ่ง พยักหน้า “ได้ ฉันรับปากเธอ เห็นแก่ความสัมพันธ์ในสองสามปีที่ผ่านมา” พูดจบ เขากลับหลังหัน และเดินกลับเข้าไปที่โรงพยาบาล ซูหญิ๋งเวยถูกฉุดให้ลุกขึ้นตาม และลากเข้าไปในโรงพยาบาล ถูกโยนเข้าไปในห้องพยาบาล ลู่หยาวช๋วนก็เดินตามเข้ามา ถอดเสื้อคลุมออกพลางเอ่ยขึ้น “ไม่มีเวลาแล้ว เอาที่นี่เลยล่ะกัน ฉันจะรีบทำรีบเสร็จ” ซูหญิ๋งเวยถูกฝนมาเป็นเวลานาน ริมฝีปากซีดเผือกหนาวเย็น เธอเอ่ยขึ้นเสียงเบา “ฉันจะไปที่โรงแรม ลู่หยาวช๋วน แค่เงื่อนไขง่ายๆแค่นี้ ครั้งสุดท้ายแล้ว นายจะไม่ให้ฉันสุขสบายหน่อยหรอ” ลู่หยาวช๋วนขมวดคิ้ว แววตาเปร่งประกายว่ารังเกียจ ซูหญิ๋งเวยไม่อยากจะคิดอะไรอีก สิ่งที่เขาต้องการ ไม่ใช่แค่เขาในคืนนี้เท่านั้น แต่เขาต้องการผลที่จะตามมาหลังจากคืนนี้มากกว่า โล่วเฉิงเฉิงหัวใจไม่ค่อยดี ไม่อาจให้ถูกเรื่องที่รุนแรงมากระทบได้ แต่เธอมักจะหาเรื่องมากระตุ้นตลอด หากกฎแห่งกรรมไม่ตามสนองโล่เฉิงเฉิง เธอจะเป็นคนล้างแค้นสนองเอง “ได้ ฉันจะจองโรงแรมให้เธอห้องหนึ่ง แต่นี่คือคำขอเรื่องสุดท้ายของเธอ ถ้าถึงโรงแรมแล้ว เธอยังมาลูกไม้อีก เงื่อนไขข้อนี้ถือว่าเป็นโมฆะ” ไม่นานซูหญิ๋งเวยก็ถูกพาตัวมาส่งที่โรงแรม เธอหนาวจนสั่นไปทั้งตัว ถือโอกาสเป็นข้ออ้างในการขอเข้าไปอาบน้ำ ขณะอยู่ในห้องน้ำ เธอหยิบโทรศัพท์ที่ซ่อนไว้ เปิดกล้องขึ้นมา จากนั้นเธอเปลี่ยนชุดเป็นชุดอาบน้ำ และเรียกลู่หยาวช๋วนเข้ามาในห้องน้ำ จู่โจมจูบเขาก่อน น้ำร้อนทำให้หน้าของเธอนั้นแดงระเรื่อ ผิวขาวๆนุ่มนวล ความเร่าร้อนมาปกคลุมแทนความอบอุ่น เกิดเป็นภาพฝันอันงดงาม อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศนี้ ที่ดึงดูดลวงล่อลู่หยาวช๋วนไป เขากอดเอวบางๆของซูหญิ๋งเวยไว้แน่น ตั้งแต่แท้งมา ทั้งสองแทบไม่ได้ทำแบบนี้มาจะหนึ่งเดือนแล้ว ร่างกายของโล่เฉิงเฉิงก็ไม่ค่อยแข็งแรง คิดไปแล้ว ก็คงไม่สามารถช่วยลู่หยาวช๋วนได้มากเท่าไหร่ แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ ลู่หยาวช๋วนก็ยังคงทำดีกับเธอขนาดนี้... พอคิดถึงตรงนี้ ในใจของเธอจึงเกิดจิตคิดอิจฉาขึ้นมา เธอทิ้งศักดิ์ศรีทุกอย่าง ยั่วยวน เล้าประโลม ลู่หยาวช๋วนอย่างร้อนแรง