ตอนที่ 8 เลิกกันแล้ว

ตอนที่ 8 เลิกกันแล้ว หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้น ทำเอาซูหญิ๋งเวยหมดเรี่ยวแรง ทั้งสองเริ่มต้นจากห้องน้ำ และมาจบลงที่เตียงนอน เธอขดตัวอยู่ในผ้าห่มนุ่มๆ เหนื่อยล้าจนอยากจะนอนต่ออีกสักหน่อย ลู่หยาวช๋วนที่อยู่ข้างๆ กำลังจัดแจงเสื้อผ้า สายตามองมาที่ร่างเล็กบาง ที่ถูกผ้าห่มห่อหุ้มไว้อยู่ ในความทรงจำของเขา เมื่อก่อนผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ผอบขนาดนี้ เธอเหมือนดังน้ำหนักลดไปเกือบครึ่ง นัยน์ตาสีดำมืดมิด จนเขาต้องรีบละสายตาออกจากเธอ ผู้หญิงคนนี้จะผอมหรือไม่ผอม มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา “ใส่เสื้อผ้า แล้วไปโรงพยาบาลกัน” เขาติดกระดุมเม็ดสุดท้าย เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ซูหญิ๋งเวยหลับตาลง ข่มใจบังคับตนให้ลุกขึ้นมา แต่วินาทีที่ลงจากเตียงเท้าเหยียบถึงพื้นนั้น อาจเพราะขาสองข้างที่อ่อนแรง จนทำให้เธอล้มคุกเข่าอยู่ที่พื้น มือของเขาขยับเล็กน้อย วินาทีนั้นอยากจะพยุงเธอขึ้นมา แต่ซูหญิ๋งเวยกลับไม่รอให้เขาได้ช่วย รีบพยุงตัวเองขึ้นมาที่ขอบเตียง จัดแจงตัวเอง เธอกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกเหนื่อยไร้เรี่ยวแรง แต่กลับต้องรีบใส่เสื้อผ้าทั้งที่ยังไม่แห้งชุดนั้นอย่างคล่องแคล่ว ลู่หยาวช๋วนเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นในใจ เขาไม่ทันได้พิจารณาอะไร เพียงแค่เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “ช่างมันเถอะ พรุ่งนี้เช้า ฉันจะส่งคนมารับเธอ” ให้คืนนี้เธอได้พักก่อน “ไม่ต้องหรอก” ซูหญิ๋งเวยนั่งอยู่บนเตียง ใส่กางเกง ใบหน้าที่ซูบผอมไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “ไปโรงพยาบาลตอนนี้เลย ฉันเอาไตให้นาย นายเอาเงินให้ฉัน” เขายืนขึ้น เอ่ยขึ้นอีก “ยังมีข้อตกลงใบหย่า..” เอ่ยขึ้นมาได้ไม่กี่คำ ใจของเธอกลับรู้สึกเจ็บปวดเกินจะร่ำร้อง ชะงักไปครู่หนึ่ง เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างกล่ำกลืน จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ฉันจะเซ็นให้ตอนนี้ หลังจากคืนนี้ไป ฉันและคุณ เราขาดกัน ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!” เธอรักเขามากถึงขนาดนี้ ต่อให้ถูกเขาทำร้ายอย่างหนักถึงเพียงนี้ แต่เธอก็ยังอยากรั้งเขาไว้อยู่! ก้าวออกจากห้องไปแล้ว ซูหญิ๋งเวยจึงยอมให้น้ำตาของตัวเองไหลออกมา ไหลได้และรีบเช็ดออกอย่างไว ข้างในห้อง ลู่หยาวช๋วนคิ้วขมวด จ้องไปตามทางที่หญิงสาวเดินจากไป เขากำมือแน่น ตัดขาดกันอย่างนั้นหรอ มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่ผู้หญิงคนนี้ กล้าพูดคำพูดแบบนี้กับเขา สีหน้าเขานิ่งสงบ เต็มไปด้วยความเยือกเย็น และเดินตามออกจากห้องไป ซูหญิ๋งเวยออกมารอข้างนอกโรงแรมนานแล้ว แสงไฟสลัวๆตามท้องถนน สาดส่องให้เห็นร่างที่ผอมบางของเธอ ผอมจนหากมีลมพายุพัดผ่านร่างบางๆนี้คงจะถูกพัดไปตามลม นัยน์ตาของลู่หยาวช๋วนดูเยือกเย็นมากยิ่งขึ้น เขาสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นและไม่พอใจอยู่เสมอ แต่ไม่รู้ว่าอารมณ์ความรู้สึกนี้ เกิดขึ้นมาได้อย่างไร ทั้งสองเข้าไปนั่งเงียบๆในรถ ซูหญิ๋งเวยจ้องมองดูวิวนอกหน้าต่าง เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “หนังสือสัญญาหย่าล่ะ” ลู่หยาวช๋วนขมวดคิ้ว เอ่ยขึ้นเสียงเบา “นี่เธออยากเลิกกับฉันจนอดใจรอไม่ไหวเลยหรอ” เมื่อวันก่อน ผู้หญิงคนนี้ยังกัดฟันร้องบอกว่าให้ตายก็ไม่ยอมหย่าอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปแบบไม่ทันตั้งตัว ดูเหมือนว่าความจริงใจในเมื่อก่อน เกรงว่าจะเป็นแค่ละครฉากหนึ่งแค่นั้น! ซูหญิ๋งเวยยิ้มออกมา เอ่ยอย่างเยาะเย้ย “ฉันกลัวว่าถ้ายังไม่หย่า ต่อไปพ่อแม่ของฉันคงไม่ได้ตายดีเป็นแน่” ภาพพ่อที่โดนตัดมือ มันชัดเจนอยู่ในหัว และคอยย้ำเตือนเธอทุกเวลา ซูหญิ๋งเวย ผู้ชายคนนี้ จริงๆแล้วเยือกเย็นไร้เยื่อใยได้ถึงเพียงไหน ลู่หยาวช๋วนสีหน้าถอดสี แต่ก็ไม่ได้มีคำพูดใดเอ่ยต่อ และก็ไม่ได้บอกว่าหนังสือหย่าจะส่งมาให้ตอนไหน พอมาถึงที่โรงพยาบาล ซูหญิ๋งเวยก็ถูกพาไปเจาะเลือด ตรวจร่างกายขั้นพื้นฐาน เธอนั่งอยู่ในห้องพักผู้ป่วยอย่างสงบ ไม่ได้เอ่ยอะไร และก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แข็งทื่อราวดังกลับรูปปั้นไม้ที่ไม่มีชีวิต ผ่านไปไม่นาน เลขาก็ปริ้นสัญญาหย่าส่งมาให้ ซูหญิ๋งเวยจึงได้ขยับตัว เขายื่นมือผ่านหน้าลู่หยาวช๋วนไป รับเอกสารมาจากมือของเลขา จากนั้นคุกเข่าลง เปิดเอกสารเตรียมจะเซ็น ลู่หยาวช๋วนขยับปาก อยากจะพูด แต่เวลานั้น หมอก็ถือผลการตรวจร่างกายออกมาพอดี “ตอนนี้สภาพร่างกายของคุณซูยังไม่ค่อยดีนัก ถ้าจะผ่าตัดตอนนี้ เกรงว่าจะเป็นอันตราย จะพักให้ร่างกายฟื้นตัวอีกสักระยะค่อยว่ากันดีไหม” คุณหมดเอ่ยถามย้ำความมั่นใจ ซูหญิ๋งช๋วนฟังคุณหมออย่าไร้ความรู้สึก ได้แต่รอดูปฏิกิริยาของเขา ในขณะเดียวกันมือก็ยังคงเซ็นชื่อต่อจนเสร็จ ลู่หยาวช๋วนมองดูเธอเซ็นใบหย่าอย่างไม่ลังเลใดๆ เอ่ยขึ้นแบบโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ไม่ต้อง ผู้หญิงคนนี้จะเป็นหรือจะตายก็ไม่ต้องสนใจ”