บทที่ 1 การข้ามเวลาที่แสนเจ็บปวด

บทที่ 1 การข้ามเวลาที่แสนเจ็บปวด “โอ๊ย......เจ็บ” จ้าวหมิงเยว่ค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาค่อยๆปรับความชัดเจน ช่องโหว่ขนาดใหญ่บนหลังคาบ้าน เผยให้เห็นดวงจันทร์กลมโตอยู่บนท้องฟ้า แสงจันทร์ส่งผ่านใยแมงมุมเข้ามากระทบบนตัวนาง...... ที่นี่ที่ไหน? ทำไมนางถึงมาอยู่ที่นี่ได้? อ๋อ คิดออกแล้ว...... ประมาณสองเดือนก่อน มีหมอผียิงหยางในเมือง B นับไม่ถ้วนต้องตาย เพื่อที่จะช่วงชิง “ไท่ยิงหลินซี” ที่ถูกผียิงแย่งไปกลับคืนมา ว่ากันว่าไท่ยิงหลินซี คือวิญญาณเร่ร่อน ที่เกิดขึ้นหลังจากที่เทพไท่ยิงสมัยส้างกู่ตยุติ ความสามารถของผียิงคือ ทำให้คนที่มีทุกข์ ลังเลระหว่างดีชั่ว กลับถูกเป็นผิดกลับผิดเป็นถูก นางเป็นหมอผียิงหยางรุ่นที่ยี่สิบเก้าของตระกูลจ้าว จึงมีภาระหน้าที่ที่จะต้องเข้าร่วมสงครามจูเสีย ในที่สุดนางก็สามารถทำลายผีชั่วช้าที่สระเลือดได้ จึงได้ไท่ยิงหลินซีมาไว้ในมือ หลังจากนั้นก็มีเรื่องแปลกเกิดขึ้น ขณะที่นางหาไท่ยิงหลินซีจนพบ ทันใดนั้นตราประทับสำหรับใช้กักขังที่อยู่บนกล่อง ก็เกิดรอยแยกออก ปรากฏเป็นเงาดำพุ่งออกมา พันเข้าที่รอบข้อมือของนาง แล้วดึงนางเข้าไปในกล่องที่บรรจุไท่ยิงหลินซี ก่อนที่นางจะหมดสติ เสียงสุดท้ายที่นางได้ยินก็คือ “ในที่สุดข้าก็หาเจ้าจนเจอ......” หลังจากสติของนางฟื้นคืน สิ่งที่นางเห็นก็คือห้องเก่าผุพังที่อยู่ตรงหน้า ไท่ยิงหลินซีเป็นของเทพสมัยส้างกู่จริงหรือไม่? แต่สิ่งที่ออกมาจากกล่องในตอนแรก ที่เข้ามาพันข้อมือของนางไว้ อาจจะไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่อาจเป็นบางอย่าง ที่มาจากพลังลึกลับของเสียชี่ จ้าวหมิงเยว่ค่อยๆยกแขนซ้ายของตัวเองขึ้น หากพิษบนตัวที่ได้รับจากวิญญาณชั่วร้าย ยังไม่ถูกชำระล้างให้บริสุทธิ์ รอยแผลตรงนั้นก็จะไม่มีวันจางหายเองได้ แสงจันทร์ทอดเข้ามาเผยให้เห็นรอยแผลบนแขนของตัวเอง ทำให้จ้าวหมิงเย่วรู้สึกตะลึง มือเล็กๆขนาดนี้ รูปร่างแบบนี้ ไม่มีทางเป็นมือของนางแน่! หมิงเยว่รู้สึกสับสนเล็กน้อย แล้วจึงวางมือลง ตามองไปรอบๆ บนพื้นเต็มไปด้วยฟางรกๆและกระเบื้องแตกๆเต็มไปหมด ด้านหน้าเป็นพระพุทธรูปที่เก่าผุพัง เมื่อนางแน่ใจว่าไม่มีการเคลื่อนไหวที่น่าสงสัยและไม่น่าจะมีคนอื่นอยู่แถวนี้ นางจึงค่อยๆลุกขึ้นนั่ง แล้วมองดูตัวเองอย่างละเอียด ร่างกายสวมใส่เสื้อผ้าเก่าๆขาดๆ ที่เป็นแบบโย่วเหยินต่วนเหอ(ปกเสื้อฝั่งซ้ายเฉียงไปทางขวาแล้วผูกกับเชือกไว้) ขากางเกงขาด เผยให้เห็นขาเล็กๆของนางท่อนหนึ่ง รองเท้าสีดำสนิทสวมอยู่บนเท้าอย่างบิดเบี้ยว ทำให้ยิ่งแน่ใจว่า ร่างกายที่บอบบางเช่นนี้ ต้องไม่ใช่ตัวนางเองแน่ๆ นั่งนิ่งอยู่สักครู่ คิดทบทวนเหตุการณ์ไปมาในสิ่งที่เกิดขึ้น หรือว่านี่จะเป็นเพียงแค่ความฝัน? คิดได้เช่นนั้น จึงลองตบตัวเองดูหนึ่งครั้ง “ตื่น!” ตื่นแล้วทุกอย่างรอบตัวก็ยังคงเหมือนเดิม ร่างกายก็ยังเป็นแบบเดิม เจอผีมาก็เยอะ ครั้งนี้คงจะโดนผีหลอกเข้าแล้วจริงๆ ตื่นขึ้นมาจึงพบว่าตัวเองไม่ใช่ตัวเองแล้ว...... จ้าวหมิงเยว่ลุกขึ้น แล้วค่อยๆเดินเกาะไต่กำแพงออกไปนอกประตู แสงจันทร์ส่องสว่าง ราวกับมีน้ำค้างแข็งฉาบอยู่ทั่วผืนป่า เสียงโดยรอบเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงร้องของแมลง ทันใดนั้น! ในป่าด้านหน้าที่อยู่ไม่ไกล ปรากฏตัวอะไรบางอย่างเป็นเงาดำคล้ายกับนกกลางคืนจำนวนสิบกว่าตัวกำลังบินมา เมื่อบินได้ครึ่งทาง เงาดำเหล่านั้นอยู่ดีๆก็ไหลมารวมกัน เสียงของแมลงที่อยู่ในป่าเงียบลงทันที มีลมพัดแรงขึ้น มีพลังชั่วร้ายบางอย่าง กำลังพุ่งเข้ามาหานางอย่างรวดเร็ว แม้แต่วิ่งหนี นางก็ยังหนีไม่พ้น ดูเหมือนจะมีปีศาจตนหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน แสงจันทร์ส่องเผยให้เห็นเงาดำมหึมา ทันใดนั้นบรรยากาศโดยรอบก็หนาวเย็นขึ้นมาอย่างมาก หรือว่าการต่อสู้ก่อนหน้านี้ ยังไม่สิ้นสุดลง เมื่อสังเกตจากรอยเท้าเปื้อนเลือดที่อยู่บนพื้น ประกอบกับสภาพร่างกายที่เน่าเปื่อย น่าจะพอสรุปได้ว่าเจ้าสิ่งนี้น่าจะมีชื่อเรียกว่า “ผีซากศพ” มักจะเกิดขึ้นในสถานที่ที่มีผู้คนเสียชีวิตจำนวนมาก เช่นในสนามรบหรือสถานที่ที่เกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่ วิญญาณเร่ร่อนที่ไม่สามารถกลับบ้านเกิดได้เหล่านี้ จึงรวมตัวกันกลายเป็นความโกรธแค้น คอยกัดกินซากศพเน่าเปื่อยในสนามรบ เมื่อพวกมันเดินไปทางไหนก็ดูเหมือนกับว่ามีสนามรบเกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อพวกมันพบนางเข้า ก็รีบจู่โจมเข้ามาทันที ถึงแม้พวกมันจะชั่วร้ายมากแค่ไหนก็ตาม แต่หากนับรวมการบำเพ็ญที่น่าภาคภูมิใจทั้งหมดของนาง ก็น่าจะ......เกินพอ! มือซ้ายของหมิงเยว่ทำท่าประสานมือกระบี่ มือขวาทำท่าประสานมือเจว๋ ปากท่องว่า: “เทวดาทุกองค์ ใช้พลังฟ้าร้อง ทำลายผีร้ายสูญสิ้น” เมื่อท่องจบ จูเสียที่ปกติควรจะปรากฏขึ้น แต่ในเวลานี้กลับไม่มีสิ่งใดปรากฏขึ้นต่อหน้านางเลย เป็นไปได้อย่างไร ทำไมถึงไม่ได้ผล!? จ้าวหมิงเยว่ยังคงตกตะลึงกับสันทัดกรณีที่หายไป ตอนนี้มีกะโหลกสีเขียวของผีซากศพเหล่านั้นจำนวนมาก กำลังลอยพุ่งเข้ามา! ถึงแม้ว่ามันจะเร็วมาก แต่หากดูจากระดับความเร็วในการหลบหลีกของนางที่นางภาคภูมิใจแล้วนั้น ก็น่าจะ......เกินพอ! จ้างหมิงเยว่หลบด้วยการตีลังกาม้วนหลัง! ตึง! ร่างกายของนางล้มตึงไปทางด้านหลัง! แต่ว่า......ยังไม่ทันจะได้พลิก! แย่แล้ว ตอนนี้ความกล้าทั้งหมดที่มีกลับกลายเป็นว่างเปล่า ตอนนี้นางสูญเสียพลังเวทมนตร์แล้วอย่างนั้นหรือ? สันทัดกรณีที่ศึกษาเล่าเรียนมาด้วยความยากลำบากถึงยี่สิบกว่าปีตอนนี้กลับ......ไม่มีแล้ว?! รู้สึกเหมือนฟ้าผ่ากลางแจ้งจริงๆ กะโหลกเหล่านั้นยังพุ่งเข้ามาหาอย่างต่อเนื่อง ยังดีที่ร่างกายของนางเคยผ่านการต่อสู้มาอย่างโชกโชน นางจึงใช้วิธีกลิ้งหลบแทน กะโหลกสีเขียวเหล่านั้นหล่นกระแทกพื้นจนแตก แล้วกองรวมกันจนกลายเป็นกองเศษเนื้อสีเขียว อีกทั้งยังทำเกิดหลุมลึกที่พื้น แล้วเศษเนื้อเหล่านั้นก็กลับมารวมตัวกัน จนกลายเป็นเหมือนลูกบอลเนื้ออย่างรวดเร็ว นางเองก็อยากจะหนีออกไปจากที่นี่ด้วยท่าทางที่น่าดูสักนิด แต่ติดที่ว่าร่างกายของนางตอนนี้ทำได้เพียงแคกลิ้งและคลาน “ท่านแม่!” ต้นกล้าแห่งยุคปรมาจารย์หมอผียิงหยาง จะต้องมาตายด้วยน้ำมือซากศพเหม็นเน่าพวกนี้จริงหรือ? ไม่สนแล้ว ต่อให้ต้องตาย ยังไงก็ต้องปกป้องใบหน้าไว้ก่อน! นางจึงยกแขนสองข้างขึ้นมาไขว้กัน ป้องหน้าตัวเองไว้ แล้วนึกขึ้นมาได้ว่า จริงๆแล้วใบหน้านี้ ก็คงจะไม่ใช่ใบหน้าของนางหรอกใช่ไหม? โธ่ คิดไปคิดมาก็เริ่มกังวลอีกแล้ว เสียงที่ได้ยินอยู่ในหูตอนนี้คือเสียงกรีดร้องของผีซากศพ เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นผีซากศพกลับหลังหันไป ด้านหลังมีรูขนาดใหญ่ มีเนื้อเน่าเละสีเขียวไหลออกมา ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย เห็นได้ชัดว่ามีใครบางคนเพิ่งจะยิงผีซากศพจากด้านหลัง ไม่ว่าจะตั้งหรือไม่ก็ตาม แต่เหตุการณ์นี้ก็ช่วยชีวิตนางเอาไว้ จ้าวหมิงเยว่รีบถอยตัวออกห่างแล้วหันหน้ากลับมามอง ปรากฏเป็นเงาดำกำลังยืนอยู่เบื้องหน้าของผีซากศพ หันหลังให้นาง เป็นการยืนอย่างสง่างามอยู่บนฉากหลังที่มีแสงจันทร์ส่องประกาย