บทที่ 2 ผู้ชายภายใต้หน้ากากผี

บทที่ 2 ผู้ชายภายใต้หน้ากากผี “เจ้าเป็นผู้ทำลายการเรียกของข้าอย่างนั้นหรือ?” เสียงที่ฟังดูเยือกเย็นเหมือนว่าจะดังขึ้นเหนือหัวของหมิงเยว่ เพียงแค่นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก็เห็นเลือดสีแดงสด ไหลลงมาจากหน้าผากของตัวเอง นางตัวสั่นเล็กน้อย คิดว่าคงเป็นเพียงภาพลวงตา ผีซากศพเหล่านี้กำลังส่งเสียงร้อง “ฮ้า ฮ้า” ด้วยความโมโห ฟังจากเสียงของผีซากศพเหล่านี้แล้ว ภายในตัวคงประกอบขึ้นจากวิญญาณเร่ร่อนนับร้อยนับพันมารวมตัวกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความเคียดแค้น มีซากศพสีเขียวนับสิบกำลังพุ่งตัวเข้าไปหาเงาของชายผู้นั้นอย่างบ้าคลั่ง ชายผู้นั้นยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ไหวติง เพียงแค่มีแสงสีแดงจางๆปรากฏขึ้นไหลเวียนไปมาที่นิ้วมือ แล้วจึงหันไปพูดกับชี่ศพที่เขาสามารถทำให้วิญญาณสลายตัวได้อย่างเย็นชาว่า “ตายถาวร” เพียงแค่เคลื่อนไหวนิ้วมือ แสงสีแดงก็พุ่งเข้าไปหาซากศพที่มีจำนวนมากกว่าเขาหลายเท่าตัว แสงสีแดงส่องประกายเพียงแวบเดียว ผีซากศพยังไม่ทันได้เข้าโจมตี ไม่แม้แต่เพียงได้เข้าใกล้ชายผู้นั้น ร่างกายที่มหึมาก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆอยู่กลางอากาศและสูญสลายไป เสียงลมและเสียงภูเขากลับดังขึ้นอีกครั้ง ชายผู้นั้นยืนอยู่ท่ามกลางหมอกควันพิษที่สกปรก ผมยาวสยาย มีท่าทางบ้าคลั่ง เดิมทีหมิงเยว่คิดจะอาศัยจังหวะช่วงชุลมุนหลบหนีไป แต่หมอนี่จัดการกับผีซากศพได้ชั่วพริบตา แม้แต่จังหวะที่นางจะหนียังไม่มี นางจึงซ่อนตัวอยู่หลังกองฟางไม่กล้ากระดิกไปไหน แต่ทันใดนั้น ชายผู้นั้นก็หันกลับมามอง ซวยแล้ว! จ้าวหมิงเย่วยังไม่ทันได้ตอบโต้ กองฟางที่อยู่ตรงหน้านางก็หายวับไปในพริบตา นางค่อยๆกระเถิบถอยหลังไปกับพื้น ชั่วพริบตา ชายผู้นั้นก็มาจากป่าไกลๆ มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้านางในระยะห่างกันเพียงสามสี่เมตร แล้วจ้องมองลงมาที่นาง ภายใต้ฉากหลังที่เป็นพระจันทร์เต็มดวง ดูผมที่ยาวสยายของเขา กำลังโบกพลิ้วเหมือนกับสายลมยามค่ำคืนภายใต้แสงจันทร์ เขาสวมใส่หน้ากากผีสีขาวอยู่บนใบหน้า บนหน้ากากมีรอยปีศาจสีแดงคล้ายกลีบดอกไม้ ดวงตาที่อยู่ภายใต้หน้ากากนั้น เปล่งประกายแวววาวในเวลากลางคืน ต่อให้คนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ก็มักจะถูกกลืนกินในเวลากลางคืน แต่กลางคืนกลับกลายเป็นเพียงแค่ฉากหลังของบุคคลนี้ ทำให้รู้สึกถึงการมีชีวิตอยู่เหนือเวลากลางคืนของเขา จ้าวหมิงเยว่ไม่แน่ใจว่าเขาจะลงมือกับนางหรือไม่ นิ้วมือที่ค้ำอยู่บนพื้นค่อยๆขยับรวบรวมพลัง โดยหวังว่าร่างนี้ยังคงจะมีแรงหนี ถึงแม้นางจะรู้ว่าหากเขาลงมือในตอนนี้ นางจะต้องตายแน่นอน อย่างไรก็ตาม เขาทำเพียงแค่เอี้ยวตัวกลับมามอง แล้วจึงถอยห่างออกไปหลายร้อยเมตร ในไม่ช้า ก็หายตัวไปในยามค่ำคืน...... อากาศเย็นเยือกค่อยๆหายไป ตอนนี้จ้าวหมิงเยว่รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก นางค่อยๆนั่งลงบนพื้น เอามือลูบหน้าผากที่มีเหงื่อไหลออกมา ร่างกายที่ไร้ประโยชน์นี้อ่อนแอมาก จนทำให้รู้สึกขาอ่อนอยู่ตลอดเวลา ช่างขี้ขลาดจริงๆ ขี้ขลาดก็ขี้ขลาดสิ อย่างน้อยนางก็ยังมีชีวิตรอด ได้ยินเสียงไก่ขันมาจากไกลๆ ใกล้จะเช้าแล้ว จ้าวหมิงเหย่มองตามสียงไก่ขันไป ฟ้าค่อยๆสว่างขึ้น หมอกยามเช้าค่อยๆจางลง ได้ยินเสียงสายน้ำไหล ข้างทางมีน้ำตกที่ไหลลงมาระหว่างโขดหิน จ้าวหมิงเยว่นอนแช่อยู่ในน้ำ จิบน้ำเย็นเข้าไปในท้องหลายอึก ท้องว่างเปล่าที่ถูกชะด้วยน้ำจึงรู้สึกปวด หลังจากดื่มน้ำจนอิ่ม นางจึงมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในน้ำ ในใจพร้อมแล้วที่จะพูดว่า ใบหน้านี้อาจจะไม่ใช่ใบหน้าของนาง แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ปรากฏอยู่ในน้ำที่ทั้งแปลกและสกปรก ก็ยิ่งทำให้รู้สึกตกใจ ใบหน้าเล็กๆ ไม่สามารถระบุอายุแน่ชัด แต่ดูจากลักษณะแล้วอายุน่าจะราวๆสิบสามสิบสี่ปี ผอมจนเห็นกระดูก เหลือก็เพียงแต่ดวงตากลมโตคู่หนึ่งที่ดูว่างเปล่า ที่แยกเป็นสีขาวดำชัดเจน มองจากส่วนประกอบหลักๆบนใบหน้าของเด็กคนนี้แล้ว ก็ไม่ใช่คนหน้าตาขี้เหร่ ตาโต จมูกโด่ง ปากเล็กๆ ส่วนอย่างอื่นนั้นมองไม่ออก จะว่าเป็นขอทานก็ไม่น่าจะสกปรกขนาดนี้หรอก? ดูเหมือนว่าจะตั้งใจเอาโคลนป้ายบนหน้าของตัวเอง จ้าวหมิงเยว่ยังไม่ทันจะล้างหน้าให้สะอาด ก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน นางจึงรีบวิ่งขึ้นจากลำธารทันที มีคนมาก็ดีแล้ว นางจะได้ถามว่าที่หนีที่ไหน จะได้คิดหาวิธีกลับไป บนถนนที่คดเคี้ยวมีเหล่าบรรดาผู้เพาะปลูก (เกษตรกร) ที่ถือจอบแบกคราดออกมาทำงานตั้งแต่เช้า พวกเขาใส่เสื้อผ้าเนื้อหยาบๆที่เป็นแบบสมัยโบราณ ทำให้หมิงเยว่รู้สึกเหมือนอยู่ผิดยุคผิดสมัย ยังมีเกษตรกรที่ไหนที่ยังแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแบบนี้กัน? เมื่อถามพวกเขาแล้วก็ยิ่งรู้สึกตะลึง! ที่นี่คือกว่างหลิน เป็นชานเมืองทางภาคใต้ของเมืองจินหลิน ซึ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศฉู่ วันนี้คือวันที่9เดือน5ปี22สมัยเจินอู่ ศักราชที่619 นี่มันอะไรกันนี่...... อาชีพของนางพิเศษมากในสายตาของคนทั่วไปในศตวรรษที่ 21 นางเป็นหมอผียิงหยาง ปกติแล้วสิ่งที่นางพบเจอมักจะไม่ใช่มนุษย์ ดังนั้นนางจึงคุ้นเคยกับสิ่งเหนือมนุษย์และสิ่งเหนือธรรมชาติ แต่นี่ยังนับเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของนางในการข้ามเวลา หลังจากพิจารณาดูแล้ว จ้าวหมิงเยว่คงต้องยอมรับความจริงที่ว่า ตัวเองกำลังอยู่ในโลกอีกใบ นางต้องลองใช้ความคิดไตร่ตรองดู นางข้ามเวลาได้ เพราะนางสัมผัสกับไท่ยิงหลินซี ก่อนจะข้ามเวลา เคยได้ยินเสียงคนพูดว่า “ในที่สุด ข้าก็หาเจ้าพบแล้ว” นี่คงเป็นการเรียกด้วยจิตสัมผัส ตอนนี้จึงมีเงื่อนงำสองอย่างนี้ที่พอจะเป็นประโยชน์ต่อนาง อย่างแรกคือไท่ยินหลินซี นางอาจจะใช้สิ่งนั้นพานางกลับไปสู่ศตวรรษที่ 21 ได้ อย่างที่สองคือคนที่เรียกหานางคนนั้น เนื่องจากเป็นคนที่เรียกนางมา ดังนั้นเขาก็คงจะต้องเป็นคนที่อยู่ในโลกใบนี้ ไม่ว่าการที่เขาเรียกนางมาที่นี่ จะเป็นการเรียกที่ถูกคนหรือผิดคนก็ตาม แต่เขาก็เป็นคนที่รู้เรื่องต่างๆ ดังนั้นเขาก็คงจะช่วยให้นางสามารถหาทางกลับบ้านได้ เพียงแต่ว่ามันจะดูเป็นการยาก หากคิดที่จะหาของสองสิ่งนี้ในโลกที่นางไม่รู้จักอะไรเลย ด้วยพลังที่นางมีอยู่ตอนนี้ ลองพักเรื่องของสองสิ่งนี้เอาไว้ก่อน สิ่งแรกที่ควรจะทำในตอนนี้คือหาอาหารและเสื้อผ้า ถ้ายังไม่ได้กินอะไรอีกละก็ นางรู้สึกว่าจะต้องอดตายแน่ๆ จ้าวหมิงเยว่เดินทางจากกว่างหลินซึ่งเป็นชานเมืองทางภาคใต้ เข้าไปในเมืองจินหลิน เมื่อมองขึ้นไปเห็นป้ายเมือง มีตัวอักษรขนาดใหญ่สองตัวเขียนว่า “จินหลิน” นั่นแสดงว่าเดินทางมาถึงเมืองจินหลินซึ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศฉู่แล้ว