บทที่ 10 คนรูปงามอาบน้ำ

บทที่ 10 คนรูปงามอาบน้ำ ฉู่จื่อเย่นสวมใส่เสื้อคลุมสีขาวที่ดูสบายๆไม่เป็นทางการ ถึงแม้ว่าเขาจะดูผอมไปบ้าง แต่รูปร่างก็ดีกว่าที่จ้างหมิงเยว่คิดไว้หลายเท่า นางคิดมาตลอดว่าเจ้าขี้โรคคนนี้ต้องผอมแห้งจนหนังหุ้มกระดูก มีหลังที่โค้งงอ มีท่าทางที่ดูหดหู่ สีหน้าต้องแย่จนถึงขนาดไม่สามารถออกมาพบปะผู้คนได้ จึงต้องหลบซ่อนตัว แต่คิดไม่ถึงว่าจะดูดีเหมือนที่เคยได้ยินคำร่ำลือมาจริงๆ ดูจากรูปร่างที่เพรียวบาง และอารมณ์ที่ดูจะไม่ค่อยแยแสกับสิ่งใด ผมของเขายาวมาก มีสีดำขลับเหมือนเวลากลางคืน ปรกอยู่บนไหล่ที่ผายออกของเขา เมื่อผมสีดำของเขาและเสื้อคลุมถูกลมพัด ทำให้สามารถแสดงให้เห็นถึงความสง่างามของเขา เขาเดินอย่างผ่อนคลาย เวลาไอก็จะยกมือขึ้นมาป้องไว้ แขนเสื้อที่กว้างอยู่ด้านหน้าตัวเขา เกิดเป็นเส้นโค้งที่ดูสง่างาม เขานั่งลงบนเก้าอี้หวาย ไหล่ของเขาจะกระตุกเล็กน้อยเมื่อมีอาการไอ หายใจคล่องขึ้นแล้ว เขาปล่อยมือออกจากริมฝีปากแล้วยกถ้วยชาที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นจิบ ถอนหายใจเล็กน้อย แล้ววางถ้วยชาลง แล้วนำขวดกระเบื้องสีขาวออกมาจากด้านข้าง แล้วเทยาเม็ดออกมาหนึ่งเม็ดอมไว้ในปาก เห็นเช่นนี้จ้าวหมิงเยว่ก็แอบยิ้มเล็กน้อย ขวดนี้นางรู้จักดี เนื่องจากภายหลังเขายอมกินยา นางจึงนำยาเกือบสิบเม็ดบรรจุใส่ขวดให้แก่เขา แล้วเขียนลงบนกระดาษไว้ว่า “กินอย่างน้อยวันละสามครั้ง ครั้งละสองเม็ด เมื่อไอสามารถใช้อมได้หนึ่งเม็ด” ดูเหมือนคนคนนี้จะพอฟังเข้าหูบ้างแล้ว จากนั้นจ้าวหมิงเยว่ก็ยิ้มอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าคนผู้นั้น......จะรูปงามขนาดนี้? ! ฉู่จื่อเย่นอมยาไว้ในปาก แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ผมสีดำขลับของเขา ปรกอยู่ทั้งด้านหน้าและด้านหลังลำตัว ใบหน้าที่หล่อเหล่าของเขานั้น ไม่มีใครเทียบได้ในใต้หล้า อาจเป็นเพราะความเจ็บป่วยด้วยโรค ทำให้ใบหน้าของเขาซีดเผือด ซีดจนขาวเหมือนกับกลีบดอกไม่ที่ไม่มีเลือด แต่ก็ไม่ได้มีข้อบกพร่องอื่นใด” ใบหน้าที่เรียวเล็กและดูคมชัด ดูมีความละเอียดอ่อน มีคิ้วที่สวยงามเรียวยาวขึ้นไปทางขมับ มีดวงตาเป็นประกายสีดำขลับเหมือนน้ำหมึก จมูกโด่งเหมือนกับภูเขาหิมะ ริมฝีปากมีสีชมพูระเรื่อเหมือนกับกลีบดอกไม้ เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าเผยให้เห็นลำคอที่เรียวยาว มีลูกกระเดือกที่ดูมีเสน่ห์ ส่วนไหปลาร้ากำลังหลบซ่อนอยู่ จริงๆแล้วก็เป็นคนคนหนึ่ง แต่มองดูเขาเหมือนกับกำลังมองดอกบัวดอกหนึ่งอยู่ ไม่รู้สึกหลงเสน่ห์ จ้าวหมิงเยว่เองไม่ใช้พวกที่ชอบเข้าสังคม จริงๆแล้วควรพูดว่านางไม่ค่อยสนใจผู้ชาย อีกทั้งตอนที่นางอยู่ในโลกศตวรรษใหม่ นางก็มัวแต่ฝึกฝนวิชาทางด้านไสยศาสตร์ จึงไม่ได้มีเวลาเปิดใจ แต่เมื่อมองเห็นรูปร่างหน้าตาของฉู่จื่อเย่นแล้ว นางก็ไม่อาจห้ามตัวเองไม่ให้ชื่นชมได้ แต่น่าเสียดาย ที่ลูกชายของตระกูลฉู่ ต้องถูกเลี้ยงดูให้เติบโตขึ้นมาอย่างไม่มีใครรู้ คนดีๆเช่นนี้ ช่างน่าเสียดายที่ไม่สามารถออกไปไหนได้เพราะความเจ็บป่วย เมี้ยว...... ดูเหมือนว่าลูกแมวที่อยู่ในมือจะถูกอุ้มไว้จนร้อน จึงร้องออกมา ฉู่จื่อเยว่หันมามอง จ้าวหมิงเยว่กลั้นหายใจอย่างไม่รู้ตัว นางไม่สามารถรู้จักเขาในสภาพเช่นนี้ได้ มิเช่นนั้นแผนการของนางจะต้องถูกทำลายอย่างแน่นอน อย่าให้ความตะกละมาทำลายแผนการของนางเลย ยังดีที่ฉู่จื่อเย่นไม่ได้มองนาง แต่มองสระน้ำที่อยู่ตรงกำแพง ไม่นาน เขายืนขึ้นและเดินไปที่สระน้ำ ดูเหมือนว่าหมิงเยว่จะอยู่เหนือศีรษะของเขาขึ้นไปเล็กน้อยเท่านั้น ด้วยอากาศที่ร้อนจัด บวกกับความตื่นเต้น ทำให้มีเหงื่อออกที่หน้าผากของนาง และไหลอาบแก้มลงมา สิ่งที่ฉู่จื่อเย่นกำลังจะทำ ยิ่งทำให้จ้าวหมิงเยว่ต้องตกตะลึงหนักไปกว่าเดิม เขาคนนี้กำลังถอดเสื้อผ้า! “ท่านคงไม่ได้......คิดที่จะอาบน้ำหรอกใช่ไหม?” แต่เหตุการณ์ก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ นิ้วมือที่เรียวยาวของฉู่จื่อเย่นค่อยๆถอดเสื้อคลุมออกอย่างสบายๆ อืม...... เหตุการณ์เช่นนี้นางควรจะปิดตาดีไหม? จ้าวหมิงเยว่อย่าได้มองเชียว แต่เมื่อคิดไปคิดมา หากถูกจับได้ต่อให้เปิดตาหรือปิดตาก็คงไม่ต่างกัน? แต่ถ้าไม่ถูกจับได้ มองสักหน่อยจะเป็นไรไป? ดวงตาที่มีมารยาทที่จะไม่แอบดูในตอนแรก มาตอนนี้ค่อยๆลืมขึ้นอย่างช้าๆ แต่ว่า นางกลับมองไม่เห็นอะไรเลย...... ผลสีดำขลับของเขาคลุมยาวลงมาจนถึงสะโพก อีกทั้งเขายังหันหลังให้นาง นางจึงเห็นเพียงแค่ไหล่อันขาวนวลของเขาที่ดูแข็งแรงกำยำ โผล่พ้นออกมาระหว่างเส้นผม ยังมีท่อนขาที่ใหญ่ที่แช่อยู่ในสระน้ำ เขานั่งอยู่ตรงกลางสระน้ำ ผมสีดำของเขาแผ่ออกอยู่บนสายน้ำเหมือนสายหมอก และโบกสะบัดพลิ้วไหวไปมาเหมือนกับสาหร่าย คิดว่าจะปรากฏออกมาเป็นภาพโมเสคเสียอีก แต่จริงๆแล้วก็ยังไม่ได้มองจนถึงขน เอาเถอะ นางยอมรับว่าเวลาที่น้ำกระเพื่อมนางก็พอจะเห็นแสงวิบวับบ้าง แต่ว่าใต้น้ำจะมองเห็นได้ชัดหรือ? อีกอย่าง! เจ้าคนขี้โรค มีสิทธิ์อะไรมาแช่น้ำเย็น? ! ดีไม่ดีจะกลายเป็นว่าคืนนี้จะต้องทนทุกข์จากการรักสนุกแน่ๆ ยังไงก็จะต้องป่วยอีกแน่นอน แต่ตอนนี้นางก็ไม่สามารถชี้หน้าว่าเขาได้ พระอาทิตย์ตกดิน เหลือไว้แค่เพียงแสงสลัวๆยามเย็น กับสายลมแผ่วๆ บนผิวน้ำในสระว่ายน้ำส่องแสงสะท้อนเป็นประกาย ทั้งคนที่อยู่บนต้นไม้และคนที่อยู่ในน้ำต่างไม่ขยับ ลมหยุดพัดแล้ว ฉู่จื่อเย่นมองลงไปบนผิวน้ำที่สงบ ที่กำลังสะท้อนให้เห็นท้องฟ้าที่เปล่งประกาย ต้นแพร์ที่อยู่เหนือหัวก็สะท้อนลงมาในสระน้ำ กิ่งไม้ที่พันกันไปมา ผลไม้ที่ห้อยอยู่ ยังมีลูกแมวตัวน้อยสีขาวราวกับหิมะยืนอยู่บนกิ่งไม้หนึ่งตัว เมื่อมองทะลุดวงตาที่เป็นประกายของลูกแมวไปทางด้านหลัง......ก็พบกับดวงตาคู่หนึ่งของเด็กหนุ่ม?