บทที่ 11 ค่ำคืนอันน่ากลัว

บทที่ 11 ค่ำคืนอันน่ากลัว บนต้นไม้มีคน? ! ฉู่จื่อเย่นขยับคอเล็กน้อย หลังของเขาเริ่มแข็งทื่อ หมิงเยว่ที่กำลังตื่นตกใจ ก็รู้สึกว่าหลังแข็งทื่อขึ้นมาเช่นกัน นางมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองและแมวอยู่ในน้ำ และแน่นอนว่ามองเห็นเงาสะท้อนของฉู่จื่นเย่นในน้ำด้วยเช่นกัน อีกทั้งสายตาของเขาและนางที่กำลังสะท้อนอยู่ในน้ำ......ประสานกัน! ฉู่จื่อเย่นเงยหน้าของเขาขึ้นทันที ตอนนี้เองที่หมิงเยว่โยนแมวน้อยสีขาวที่อยู่ในมือลงไปบนหน้าของเขา แล้วรีบปีนลงจากต้นแพร์ “ใครน่ะ?” ฉู่จื่อเย่นมองไม่ทันว่าเป็นใคร แมวตัวหนึ่งลอยลงมาจากฟ้าตกลงบนหน้าของเขา เขายื่นมือออกไปจับแมวไว้ เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองหาคนกลับพบเพียงกิ่งไม้ที่สั่นไหว และมีลูกแพร์สีเหลืองลูกใหญ่หล่นลงมาหนึ่งลูก สายลมเย็นเริ่มพัดขึ้นอีกครั้ง กิ่งก้านของต้นแพร์พลิ้วไหวไปมา แต่จริงๆแล้วบนนั้นว่างเปล่าไม่มีใคร ฉู่จื่อเย่นจับแมวน้อยสีขาวที่อยู่ในมือชูขึ้น แล้วสบตากับมัน ดวงตาของลูกแมวเปล่งประกายเหมือนกับระฆังสีทองแวววาว จมูกและปากเป็นสีชมพู ดูแล้วช่างน่ารักน่าชังเสียจริง เขามองมันแล้วยิ้ม “เจ้าแมวน้อยช่างกล้าหาญนัก ที่กล้าแอบมาดูข้าอาบน้ำ” เสียงของเขาช่างฟังดูอ่อนโยนเหมือนกับสายลมที่โชยพัดเย็น พูดจบก็เอาแมวเข้ามาอุ้มไว้ในอ้อมกอด มือที่เปียกปอนของเขาลูบขนที่อ่อนนุ่มของมัน สายตายังคงหันไปมองกิ่งไม้ที่ตอนนี้ไม่ได้สั่นไหวแล้วพักหนึ่ง แล้วลุกยืนขึ้นจากน้ำ ชายหนุ่มรูปงามลุกขึ้นจากสระน้ำ แล้วหยิบเสื้อผ้าที่วางอยู่ข้างๆ ค่อยๆห่อเจ้าแมวน้อยอย่างเบามือแล้วอุ้มขึ้นมา เขาเช็ดน้ำที่เปียกอยู่บนตัวของมันไปพลางเดินเข้าห้องไปพลาง “แคกๆ แคกๆๆ......” เสียงไอของเขาค่อยๆหายไปที่ศาลาด้านนอก ส่วนเจ้าหมิงเยว่ก็รีบย่องไปปิดประตูห้องหนังสืออย่างเบามือ แล้วเดินเข้าห้องหนังสือไปพลางคิดไปพลางว่า จริงๆแล้วนางถูกจับได้หรือยังไม่ถูกจับได้กันแน่? นางนำลูกแพร์ที่เหลืออยู่เพียงลูกเดียวออกมาจากอกเสื้อ แล้วถามตัวเองว่า จากหัวขโมยลูกแพร์จ้าวหมิงเยว่ กลับกลายเป็น หัวขโมยที่แอบขโมยดูเจ้านายอาบน้ำ เจ้าคิดว่าอย่างไร? เฮ้อ คนยอมตายเพื่อได้เงิน นกยอมตายเพื่อได้อาหาร เมื่อคิดในทางกลับกันช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย นางเอาลูกแพร์เช็ดกับเสื้อ แล้วกัดเข้าไปในปากคำโต จากนั้นก็นั่งลงที่โถงทางเดิน กางมือของตัวเองออกแล้วขยับนิ้วมือ จิตใต้สำนึกที่พานางหนีออกมาเมื่อครู่นี้ เหมือนจะทำให้สันทัดกรณีของนางฟื้นคืนมาเล็กน้อย เมื่อจัดการกับลูกแพร์ที่อยู่ในมือเสร็จ ท้องฟ้าก็ค่อยๆมืดลง จ้าวหมิงเยว่รู้สึกโล่งใจที่เจ้านายไม่ได้เรียกคนรับใช้เข้าไปซักถามถึงเรื่องที่มีคนมาแอบดูเจ้านายอาบน้ำ ดูเหมือนว่าเจ้าคนขี้โรคนั่นจะมองไม่เห็นอะไรเลย กลางคืนมืดมิด บนท้องฟ้าไม่มีดวงจันทร์ คืนนี้เป็นคืนโส้เยว่ ดังนั้นคืนโส้เย่จึงถูกเรียกว่าเป็นคืนแห่งความมืดมิด และเป็นคืนที่มีวิญญาณชั่วร้ายปรากฏตัวขึ้นบ่อยครั้ง หลังจากที่จ้าวหมิงเยว่เข้ามาทำงานในห้องหนังสือ เมื่อมีเวลานางก็จะเข้าไปอ่านหนังสือในห้องหนังสือ คนที่ทำหน้าที่ตีฆ้องบอกเวลาในคืนนี้ ได้ตีฆ้องบอกเวลาว่าถึงเที่ยงคืนแล้ว จ้าวหมิงเยว่กำลังนั่งอ่านประวัติทั่วไปของประเทศฉู่อยู่ในยามค่ำคืน มีสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดอยู่ ไฟที่ถูกจุดอยู่ในตะเกียงค่อยๆเผาไหม้ไปเรื่อยๆ เพี๊ยะ จ้าวหมิงเยว่ใช้พัดเพื่อปัดไล่ยุง และยังคงเปิดอ่านหนังสือหน้าต่อไป คืนที่เงียบสงัด ได้ยินเสียงของจิ้งหรีด หมิงเยว่อ่านอย่างใจจดใจจ่อ ตะเกียงน้ำมันที่อยู่ด้านข้างเริ่มสั่นไหว นางจึงเงยหน้าขึ้น มองออกไปนอกหน้าต่าง เปลวไฟที่อยู่ในตะเกียงเริ่มสั่นไหวอีกครั้ง หรือนี่จะเกี่ยวข้องกันการฟื้นตัวของสันทัดกรณี นี่นับเป็นครั้งแรกตั้งแต่นางอยู่ในจวนอ๋องเย่น ที่นางสามารถสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของลมปีศาจ จ้าวหมิงเยว่ผลักหนังสือเล่มที่อยู่ตรงหน้าเข้าไปไว้ข้างใน ลุกขึ้น แล้วเดินออกจากห้องหนังสือ ยกโคมไปสีขาวขึ้นแล้วเดินออกจากห้องหนังสือ มีเงาสีดำพุ่งมาจากสวนช่างชวน ผ่านไปที่ทางเดินแล้วหายไป หมิงเยว่รีบถือโคมไฟตามไปอย่างรวดเร็ว เมื่อผ่านทะเลสาบช่างชวน มีร่างของคนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างทุลักทุเลและเกือบจะชนเข้ากับนาง คนที่เกือบจะกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงพยายามใช้มือปิดปากของตัวเองไว้อย่างแน่นหนา ในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว จากนั้นนางก็จับแขนเสื้อของหมิงเยว่ไว้แน่น: “หมิง หมิงเยว่ ข้าเห็น......เห็น......” ผู้หญิงที่กำลังตกใจกลัวจนพูดจาไม่รู้เรื่องคนนี้ก็คือช่วยจู “ไม่ต้องรีบร้อน เจ้าค่อยๆพูดซิ” “ดูเหมือนว่าข้าจะเห็น......เห็นเสี่ยวเกาแล้ว......” เสี่ยวเกาคือใคร? ...... “ข้าเคยบอกไปแล้วว่า คำสาบกลับมาอีกแล้ว ครึ่งปีมีคนตายไปแล้วสองคน หนึ่งร้อยวันหนึ่งคน คนแรกคือคนรับใช้ผู้ชายที่ทำหน้าที่ส่งอาหารชื่อเสี่ยวเกา มาตอนนี้ก็สาวใช้ที่มีหน้าที่ส่งอาหารที่ชื่อชวนหลิง!” จ้าวลิ่วเคยพูดถึงชื่อของเสี่ยวเกา เป็นหนึ่งในคนที่ต้องตายเพราะคำสาบของอ๋องเย่น