บทที่ 12 ไปที่ตำหนักจิ้นอัน

บทที่ 12 ไปที่ตำหนักจิ้นอัน หมิงเยว่พูดปลอบใจให้นางสงบลงว่า: “พี่ช่วยจู ท่านอย่าได้กลัวนักเลย อาจเป็นเพราะคืนนี้มืดมาก ท่านจึงตาฝาดมองผิดไป” “จริงๆนะ เขายืนอยู่ข้างหลังข้า ไม่ เขายังมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าข้า......” ช่วยจูตกใจจนหน้าซีด มือที่จับแขนเสื้ออยู่ ค่อยๆยื่นเข้าไปจับมือของหมิงเยว่ไว้แน่น “พี่ช่วยจู ทำไมมือของท่านจึงเปียกเช่นนี้?” อีกทั้งทำไมเวลานี้นางจึงมาปรากฏตัวอยู่ที่ทะเลสาบช่างชวน ช่วยจูก้มลงมองที่มือของตัวเอง ยังคงสั่นเทา: “วันนี้ เป็นวันครบรอบการตายของพ่อแม่ข้า ข้าอยากจะมาที่ทะเลสาบช่างชวนเพื่อลอยโคมไฟน้ำให้แก่พวกเขา แต่ไปคิดว่าจะมาเจอเข้ากับ เจอกับ......” พูดแล้วก็เหมือนจะร้องออกมา มีแสงวิบวับลอยอยู่เหนือผิวน้ำของทะเลสาบช่างชวน น่าจะเป็นโคมไฟน้ำของช่วยจู จ้าวหมิงเยว่ตบที่แขนของนาง: “ไม่เป็นไรหรอก พี่ช่วยจูมีความกตัญญูเช่นนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะต้องแคล้วคลาดปลอดภัยอย่างแน่นอน” จริงๆแล้ว นางก็ไม่เคยมีประสบการณ์ในการปลอบคนที่กลัววิญญาณชั่วร้าย ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนเป็นพูดว่า “ท่านลอยโคมไฟน้ำเสร็จหรือยัง? ถ้ายังไม่เสร็จ ข้าจะไปกับท่านเอง” “เรียบร้อยแล้ว” ช่วยจูกลัวมาก ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีก “สักประเดี๋ยวจะมีองครักษ์เดินลาดตระเวนมาจากห้องโถงตะวันตก แล้วก็จะเดินผ่านไปยังห้องคนใช้ด้านหลัง ท่านเดินกลับไปกลับพวกเขาได้หรือไม่?” นี่คือแผนการลาดตระเวนขององครักษ์ที่หมิงเยว่ได้ยินในทุกๆวัน ช่วยจูพยักหน้า แสดงออกถึงความงุนงงเล็กน้อย หมิงเยว่รอเป็นเพื่อนนางสักพัก หน่วยลาดตระเวนก็เดินผ่านมา ก่อนที่ช่วยจูจะไป ได้กระซิบบอกหมิงเยว่ว่า: “หมิงเยว่ ในจวนท่านอ๋องไม่อนุญาตให้คนรับใช้ไว้ทุกข์ตามอำเภอใจ เจ้าจะช่วยข้าเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้หรือไม่?” “อืม” เมื่อเห็นนางเดินจากไปพร้อมกับหน่วยลาดตระเวน หมิงเยว่ก็ถือโคมไฟสีขาวขึ้น แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆทะเลสาบช่างชวน ปิดตา ทำท่าประสานมือกระบี่ ผ่อนคลายหว่างคิ้วลง รวบรวมสมาธิมาที่ดวงดา เพื่อให้ดวงตามองเห็นได้ชัดเจนขึ้น และหูรับรู้เสียงได้ไวขึ้น และสามารถมองเห็นถึงสิ่งผิดปกติได้ จ้าวหมิงเยว่ถือโคมไฟสีขาว เดินสำรวจตลอดทางเดินโดยรอบสวนช่างชวน อย่าคิดว่าสิ่งที่นางถืออยู่เป็นเพียงแค่โคมไฟส่องสว่างธรรมดา แต่จริงๆแล้ว นางเขียนยามทิพย์แล้วม้วนใส่เอาไว้ในไส้ตะเกียง หากมีวิญญาณชั่วร้ายอยู่รอบๆ ตะเกียงก็จะดับลง แต่แสงไฟยังคงเป็นปกติ แต่เมื่อเดินมาถึงด้านนอกของตำหนักจิ้นอัน โคมไฟที่ถืออยู่ในมือก็ดับลงทันที หมิงเยว่หยุดเดิน มองดูและฟังเสียงในทุกทิศทุกทาง “แคกๆๆ แคกๆ......แคกๆๆ......” มีเสียงไออย่างรุนแรงดังออกมาจากตำหนักจิ้นอัน ซึ่งฟังดูรุนแรงกว่าทุกครั้งที่เคยได้ยินมา เจ้าหมิงเยว่อดไม่ได้ที่จะกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย เมื่อตอนกลางวันนางพูดว่าอะไรนะ? เขาสุขภาพอ่อนแอ ขี้โรค ไม่ควรลงไปแช่ในบ่อน้ำเช่นใช่ไหม? โดยปกติแล้ว ในเวลานี้พ่อบ้านโจวจะมาที่ตำหนักจิ้นอันหนึ่งครั้ง น่าจะเพิ่งจากไปได้ไม่นาน แล้วนางสนใจหรือไม่สนใจ? ไม่สนใจ ถ้าหากเรื่องที่นางแอบดูการอาบน้ำไม่ได้ถูกเปิดเผยออกมา ก็คงจะเป็นการที่นางมาที่ตำหนักจิ้นอันในยามวิกาล ที่จะทำให้นางกลายเป็นนักโทษที่ต้องโดนลงโทษ หมิงเยว่ก้าวเดินต่อไป ทันใดนั้นก็มีสายตาสีทองคู่หนึ่ง ปรากฏขึ้นบนผนังที่มืดมิด กำลังจ้องมองมาที่นาง เป็นเหมือนไข่มุกราตรีสองเม็ดในเวลากลางคืน ทำให้คนรู้สึกขนลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เมี้ยว...... เป็นเจ้าแมวน้อยสีขาวนี่เอง ตอนกลางวันเพิ่งจะทำความผิดร่วมกันมา นี่คิดจะมาอีกแล้วหรือ? คงไม่ใช่ว่ามันยังโกรธเคืองในเรื่องที่นางโยนมันลงมาโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วคิดจะกลับมาแก้แค้นหรอกนะ? เจ้าแมวน้อยสีขาวตัวนั้นร้องเรียกแล้วหันมามอง มันหันหลังกลับแล้วเดินไปตามผนัง เดินไปได้สามก้าวก็หันกลับมามองนาง ทำเหมือนกับว่ากำลังชักชวนให้นางเข้าไปในตำหนักจิ้นอัน “ข้าไม่เข้าไปหรอก...... ข้าไม่อาจยุ่งได้...... เจ้ามองข้า ข้าก็ช่วยอะไรไม่ได้” อ๋องเย่นมีคำสั่งลงมาว่า ในคืนโส้เยว่ห้ามมิให้ใครเข้าไปในตำหนักจิ้นอัน วันนี้นางทำความผิดไปครั้งหนึ่งแล้ว ถ้าหากถูกจับได้อีกละก็ แผนการของนางจะต้องพังทลายอย่างแน่นอน เมี้ยว “แคกๆๆ แคกๆๆๆ......” เสียงร้องเมี้ยว...... “ช่วยไม่ได้!” จ้าวหมิงเยว่ร้องบอก แล้วรวบผมขึ้น “บ้าเอ๊ย” ทำไมนางจะต้องใจดีและมีคุณธรรมเช่นนี้ด้วยนะ? จ้าวหมิงเยว่นำโคมไฟสีขาวที่ดับลง พาดไว้บนบ่า มองซ้ายมองขวาว่าไม่มีคน จึงแอบลอบเข้าไปในตำหนักจิ้นอัน เมื่อเข้าไปถึงห้องโถงใหญ่ ก็เหมือนกับเข้าไปในห้องที่มีเครื่องปรับอากาศที่ปรับอุณหภูมิไว้อย่างต่ำ เป็นหมอผียิงหยางทำไมนางจะจับสัมผัสถึงเสียชี่ไม่ได้? คงไม่ใช่ว่าวิญญาณชั่วร้ายตนนั้น เข้ามาในตำหนักจิ้นอันแล้วนะ? ! นางทิ้งโคมไฟสีขาวลงแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้อง เป็นเงาสีดำที่หายไปต่อหน้าต่อตานางอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ชั่วพริบตาก็หนีออกมาจากห้องใน จ้าวหมิงเยว่ก้าวขาเพื่อที่จะตามไป...... เท้าเตะไปโดนใครบางคนที่ล้มลงอยู่ที่พื้น ฝูเจ้าคนนั้น! เขาล้มหมดสติอยู่ที่พื้นระฆังที่อยู่บนเท้า ส่งประกายสีน้ำเงินที่ดูแปลกประหลาด จ้าวหมิงเยว่รีบฟังเสียงหายใจของเขา แล้วถอนหายใจ เขาเพียงแค่หมดสติไปเท่านั้น แย่แล้ว ฉู่จื่อเย่นอยู่ที่นี่คยเดียว! หมิงเยว่วางเด็กหนุ่มที่เป็นตัวแทนลง แล้วรีบเข้าไปในห้องนอนของฉู่จื่อเย่น ในห้องห้องนี้โดยรอบ เหมือนมีน้ำค้างแข็งสีฟ้าเป็นชั้นเกาะอยู่ จ้าวหมิงเยว่รีบวิ่งไปที่เตียง จับบ่าของฉู่จื่อเย่นแล้วเรียกว่า: “ฉู่ ......จื่อเย่น อ๋องเย่น!. คนที่อยู่บนเตียงไม่ได้ตอบโต้