บทที่ 15 ทำความรู้จักเรียงตัว

บทที่ 15 ทำความรู้จักเรียงตัว คนรับใช้ทั้งหมดในจวนอ๋องเย่รวมทุกตำแหน่งมีทั้งสิ้นแปดสิบเจ็ดคน ไม่รวมทหารองครักษ์ ทุกคนยืนรวมกันอยู่ที่วิหารหลัก คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าได้แก่แม่นมหลิ่วแห่งจวนท่านอ๋อง นางกำนัลคนใหม่ซูหวั่นหรง เหล่าบรรดาแม่นมผู้มีหน้าที่ฝึกหัดมารยาทในวัง อีกทั้งยังมีเหล่าบรรดาหัวหน้าของฝ่ายต่างๆ ล้วนแต่เป็นคนรับใช้เก่าแก่ทั้งนั้น เจ้าหมิงเยว่ยืนอยู่กับจ้าวลิ่วในแถวสุดท้าย ซึ่งเป็นแถวที่ไม่มีใครรู้จัก คนเกือบร้อยยืนรวมอยู่ด้วยกัน ถ้าเป็นในยุคปัจจุบัน คงจะส่งเสียงดังอึกทึกคึกโครม แต่พอเป็นในวิหารหลัก กลับไม่มีใครกล้าส่งเสียง เงียบจนเหมือนกับว่าถ้าหากมีเข็มตกลงบนพื้นก็ยังสามารถได้ยินเสียง ไม่นาน โจวฉวนก็เดินออกมา ยืนอยู่ด้านหน้ากลุ่มคน “วันนี้ที่เรียกทุกคนมารวมตัวกันที่วิหารหลัก เป็นเพราะว่าท่านอ๋องเย่นมีเรื่องต้องการจะพูด” อ๋องเย่นมีเรื่องจะพูดกับทุกคน? นี่นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมา! ทุกคนแสดงออกถึงความตื่นเต้น บางคนก็รู้สึกภาคภูมิใจ ส่วนบางคนก็รู้สึกกลัว ถึงแม้ว่าเรื่องคำสาบของอ๋องเย่น ดูๆไปแล้วจะเหมือนไม่มีใครกล้าพูด แต่จริงๆแล้วก็มีการนำไปพูดต่อกันอย่างลับๆมานานแล้ว พ่อบ้านโจวมองไปที่ทุกคนที่กำลังก้มหัว จึงหันกลับไปพูดว่า: “เชิญท่านอ๋อง” ฉู่จื่อเย่นเดินออกมาจากหลังวิหารหลัก ภายในห้องเงียบมากจนได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของเขาเท่านั้น จ้าวหมิงเยว่ตัวเล็ก จึงแอบเงยหน้าขึ้นมามองจากทางด้านหลังของกลุ่มคน วันนี้ฉู่จื่อเย่นสวมใส่ชุดแบบยาว แถบของปกเสื้อมีกระดุมสีม่วงอ่อนเย็บไว้อยู่ ที่กระเป๋าและขอบแขนเสื้อถูกปักด้วยไหมสีม่วงอ่อน สวมใส่เสื้อคลุมเป็นสีเดียวกัน ดูสง่างามเรียบง่าย แต่ก็สมเกียรติ ผมยาวดำขลับเหมือนน้ำหมึกถูกผูกไว้ด้วยริบบิ้น พาดไปทางด้านหลังอย่างเหมาะสม ใบหน้าสีขาวเหมือนกลีบดอกไม้ดูสงบและอ่อนน้อม เขานั่งลงบนที่นั่งหลักในวิหาร มือวางทับกันอยู่บนตัก หลังตรง โจวฉวนคารวะ: “ถวายบังคมท่านอ๋องเย่น” หลังจากนั้นกลุ่มคนก็คารวะตาม: “ถวายบังคมอ๋องเย่น!” ฉู่จื่นเย่นมองด้วยสายตาที่เงียบสงบ: “ลุกขึ้น” “ขอบพระทัยอ๋องเย่น” แล้วทุกคนก็ลุกขึ้น “ช่วงนี้ต้องขอบคุณทุกคนมากที่คอยดูแลห่วงใยสุขภาพร่างกายของข้าจนดีขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ที่ข้าเรียกทุกคนมาก็เพื่ออยากที่จะรู้จักพวกเจ้าทุกคนโดยละเอียด” ชายที่นั่งอยู่บนที่นั่งหลักในตอนนี้ ช่างงดงามราวกับหยกชิ้นที่สวยที่สุดในโลก ระหว่างคิ้วดูนุ่มนวลและเปล่งประกาย งเยว่ใสดุจดั่งน้ำชา ทุกคำที่พูดมาล้วนเหมาะสมกับตัวเขาทั้งสิ้น ในอดีตเคยมีผู้ส่งสารจากประเทศอื่นมาที่ประเทศฉู่และพบเข้ากับอ๋องเย่น ก็มีคนพูดชื่นชมความงามของเขาเช่นเดียวกัน: ประเทศฉู่มีชายรูปงามที่ไม่มีใครเทียบได้ ไร้ซึ่งคู่แข่ง ถึงแม้จะป่วยกระเสาะกระแสะ แต่ก็ยังมีความงดงามเหมือนกับดอกบัว ตั้งแต่นั้นมา คนป่วยรูปงามจึงเป็นสมญานามของอ๋องเย่น วันนี้ได้เห็นกับตา สมคำร่ำลือจริงๆ ทุกคนรู้สึกประหลาดใจ ยกเว้นจ้าวหมิงเยว่ที่แอบกรีดร้องอยู่ในใจ ที่ฉู่จื่อเย่นทำความรู้จักทีละคนคน เหมือนกับการตรวจนับรายชื่อทหารเช่นนี้ ก็เพื่อต้องการจะหาคนที่เข้าไปในตำหนักจิ้นอันเมื่อคืนนี้แน่นอน? แอบดูเขาอาบน้ำ บังคับเขากินยา ถอดเสื้อผ้าของเขา แล้วยังจับโดน......ของเขาอีก นี่มันความผิดกี่กระทงกันเนี่ย? ถ้าฉู่จื่อเย่นต้องการเอาผิดจริง นางจะยังสามารถเข้าใกล้คนคนนี้ได้อีกหรือไม่? ตอนนี้ฉู่จื่อเย่นทำให้หมิงเยว่ต้องรู้สึกกระสับกระส่ายไม่น้อย เหล่าคนรับใช้ค่อยๆต่อแถวแนะนำตัวทีละคนคน “ข้าน้อยหม่ากั๋วอัน เป็นคนสวนของจวนนี้ ขอถวายบังคมอ๋องเย่น” “ข้าน้อยหลี่ซิวเหลียน ทำหน้าที่เย็บปักของจวนแห่งนี้ ขอถวายบังคมอ๋องเย่น” “ข้าน้อยช้าวจง ทำหน้าที่จัดซื้อของจวนแห่งนี้ ขอถวายบังคมอ๋องเย่น” ฉู่จื่อเย่นยังคงนั่งหลังตรงตั้งแต่ต้นจนจบ และยังตั้งใจฟังคนรับใช้ที่เข้ามารายงานตัวต่อหน้าเขาอย่างอดทน ใบหน้าเต็มใบด้วยความสงบอยู่ตลอดเวลา “ข้าน้อยจางเหมย เป็นหัวหน้าห้องครัวของจวนแห่งนี้ ขอถวายบังคมอ่องเย่น” “ข้า ข้าน้อยจ้าวลิ่ว เป็นคนใช้ห้องครัวของจวนแห่งนี้ ขอ......ขอถวายบังคมอ๋องเย่น!” เป็นครั้งแรกที่จ้าวลิ่วได้พบกับเจ้านาย จึงพูดติดๆขัดๆ พูดจบใบหน้าก็แดงก่ำ ฉู่จื่อเย่นพยักหน้าแล้วยิ้ม: “ข้ารู้จักเจ้า จ้าวลิ่ว” จ้าวลิ้วรู้สึกปลาบปลื้มใจ และมองดูเจ้านายที่ช่างงดงามเป็นเวลานาน จนรู้สึกตัวว่ากำลังทำผิดอยู่ จึงรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว: “ขะขะขะขอบพระทัยที่ทรงจำหม่อมฉันได้ จ้าวลิ่ว......รู้สึกตกใจนัก!” พระองค์จะทรงรู้จักเขาได้อย่างไร? ในเมื่อเขาไม่เคยพบพระองค์ ฉู่จื่อเย่นหัวเราะแล้วพูดว่า: “เอาล่ะ คนต่อไป” ถัดจากจ้าวลิ่วก็คือจ้าวหมิงเยว่ หมิงเยว่ก้าวออกมาข้างหน้าแล้วโค้งคำนับ: “ข้าน้อยจ้าวหมิงเยว่ เป็นคนใช้ของจวนแห่งนี้ ขอถวายบังคมอ๋องเย่น” ไหล่ที่ดูผอมบาง บนหัวมีผ้าโพกหัวสีฟ้า กำลังยืนก้มหัวอยู่ ฉู่จื่อเย่นมองนางอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงถามว่า: “ทำหน้าที่อยู่ที่ไหน?” เสียงยังคงฟังดูนุ่มนวลและสงบ ไม่ได้วิตกอะไร “......ข้าน้อยทำหน้าที่อยู่ที่ห้องหนังสือ” “ห้องหนังสืออยู่ติดกับตำหนักจิ้นอัน ทำไมข้าจึงไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน” “ข้าน้อย......ข้าน้อยเพิ่งจะเข้ามาได้ไม่นาน ยังไม่มีวาสนาได้พบกับท่านอ๋อง” “ถ้าเช่นนั้นตอนนี้เจ้าเงยหน้าขึ้นมาให้ข้าดูหน่อยสิ”