บทที่4 ฮีโร่​หญิง

บทที่4 ฮีโร่​หญิง แชทสนทนาในเกม คำดูถูกและเยาะเย้ยยังคงดำเนินต่อเรื่อยๆ ［ทุกคน］Isaac（Lucian）：พาคนไร้ประโยชน์มา？ คำพูดนี้ทำให้ไอรินรู้สึกไม่พอใจ แค่มาแข่งขันกันก็ด่าคนอื่นออกมาได้ ［ทุกคน］Night（Thresh）：ลืมแล้วหรอว่าเมื่อกี้ที่เลนล่างฉันสั่งสอนนายยังไง？ ในไมค์ ลุคหัวเราะออกมาอย่างได้ใจ： “ไอ้Lucianคนนี้นับว่ามีความสามารถนิดนึงนะ ฉันไม่เคยเห็นมีคนทำให้อาร์มโกรธได้แบบนี้นานมากแล้ว” “ขอถามหน่อยได้ไหม ว่าคนที่ทำให้เขาโกรธคนล่าสุดสภาพตอนจบเป็นแบบไหนหรอ ？” ไอรินถามขึ้นมาเสียงเบา “ตายกันรัวๆจนทั้งเกมเกือบเงียบเหงาไปตามๆกัน”ลุค ยิ้มเจื่อนๆแล้วตอบ อาร์มก็ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับฝ่ายตรงข้ามต่อ ทำเพียงใช้ตะขอของThreshไปเกี่ยวตัวของLucian แม้ว่าจะหลบอยู่ข้างหลังเพื่อนเขาก็สามารถดึงออกมาฆ่าได้ คนๆนั้นโมโหมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้จนขายทุกอย่างทิ้งหมดแล้วออกจากเกมไป และทุกตัวของฝ่ายตรงข้ามก็ตายไปในที่สุด หลังจบเกม ไอรินก็พูดออกมาอย่างหักห้ามใจไม่ได้ว่า “โถ่ๆ วัยรุ่นสมัยนี้เลือดร้อนเนาะ พูดดีๆแต่แรกก็จบ” น้ำเสียงของอาร์มนั้น​ยังคงพูดเสียงปกติเหมือนเดิม “สองสามวันนี้ฉันจะหาคนมาเพิ่ม3คนเพื่อรวมทีมเข้าแข่งขันวิทยาลัยลีก หลังจากนี้เราจะซ้อมกันในเวลาหนึ่งทุ่มของทุกวัน ถ้าเธอมีธุระหรือปัญหาอะไรสามารถบอกฉันได้ แบบนี้สามารถรับได้ไหม？” ไอรินตอบกลับด้วยความเคยชิน “ไม่มีปัญหา” ไม่สิ เดี๋ยวก่อน เธอตอบตกลงตอนไหนว่าจะเข้าร่วมแข่งขันวิทยาลัยลีก? เสียดายที่เขาเลิกออนแล้ว เกมตอบคำถามจบลงแล้ว！ เล่นเกมแบบมึนๆงงๆไปทั้งคืน จนกระทั่งมานอนอยู่บนเตียง ไอรินยังคงรู้สึกว่าเรื่องนี้ทะแม่งๆอยู่ ทำไมอยู่ๆอาร์มถึงมาปรากฏตัว​ใกล้ๆเธอล่ะ? อาจารย์ที่สอน​ในวันอังคารไม่ค่อยเข้มงวดนัก แต่ไอรินนั้นก็ยังคงนั่งอยู่ในห้องเรียนทั้งวัน หลังเลิกเรียน ณัชชาก็ดึงตัวเธอไปซื้อของกินที่หน้ามหาลัย เมื่อเห็นเธอทำท่าทีแปลกๆเหมือนกำลังมีเรื่องกังวลในใจจึงบ่นออกมาว่า “ผีเข้าหรอ? หรือวิญญาณหลุดออกจากตัว” ไอรินกลอกตามองบน แล้วบิดขี้เกียจ “ผีตัวไหนกล้าสิงร่างแม่? เธอเคยได้ยินเสียงอะไรแปลกๆไหม นั่นเป็นเสียงที่ผีมันทำออกมา” “อยู่บนถนนอย่าสลิด”ณัชชาตีเธอเบาๆไปทีหนึ่ง “ชิ”คอของไอรินนั้นถูกณัชชารัดแน่น เธอไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้เพียงบ่นในใจแล้วส่งเสียงออกมาเล็กน้อย ข้อความในโทรศัพท์​ของเธอเด้งขึ้น เป็นข้อความจากอาร์ม มองดูนาฬิกา พึ่งจะหกโมงเย็น ［อาร์ม：กินข้าวหรือยัง? ］ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ไอรินนึกไปถึงตอนมัธยมปลาย อาร์มก็ไม่ได้ดีกับตัวเองขนาดนี้ ［ไอริน：ซื้อกินที่หน้ามหาลัย กินเสร็จก็กลับหอ］ ［อาร์ม：อืม］ อืม? ฮ่าๆ ไอรินแอบหัวเราะในใจ เธอกำลังเพ้อเจ้ออะไรอยู่ยัยบื้อ เขาจะมาชอบเธอได้ยังไง เขาแค่กลัวเธอสายต่างหาก！ “โอ้โห วันนี้เธอกินเยอะขนาดนี้เลยหรอ”ณัชชามองดูของกินที่ไอรินสั่งไป กินกลบความโกรธ สาเหตุก็เพราะว่าอาร์มตอบแค่คำว่า ‘อืม’ แต่ว่าทำไมก็ไม่รู้ ไอรินรู้สึกโกรธมาก ไอรินมีของกินเต็มปาก แล้วพูดออกมาอย่างยากลำบากว่า “ในเมื่อยังไงก็ไม่อ้วนอยู่แล้ว ไม่กินก็เสียดาย” ณัชชาพูดเสริมว่า “กินไปก็เปล่าประโยชน์” หึ！！ และในเย็นนั้นเอง ไอรินก็ทำเรื่องไม่ธรรมดาเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือไล่โจร ผลที่ตามมาก็คือเกือบโดนโจรทำร้ายร่างกาย และไม่รู้ว่ามันเป็นความบังเอิญหรือไม่ ในสถานการณ์ฉุกเฉิน​แบบนี้ ไอรินก็เห็นเงาที่คุ้นเคยปรากฏ​ด้านหลังของโจร อาร์ม？ โจรถูกอาร์มถีบล้มลงไปกับพื้น มีดเล็กที่อยู่ในมือก็หลุดลงบนพื้น มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นในฝูงชน ผู้หญิงที่โดนขโมยโทรศัพท์​วิ่งตามมา รีบพูดขอบคุณกับอาร์ม อาร์มทำสีหน้าเย็นชา จากนั้นก็เดินเข้าไปหาไอรินที่กำลังหอบอยู่ แล้วดึงมือของเธอ “ไปกับฉัน” เดี๋ยวก่อน น้ำเสียงนี่มัน? เขาเหมือนกำลังโกรธ……..