บทที่6 ขอโทษที่รบกวน

บทที่6 ขอโทษที่รบกวน “อาร์ม มีคนมาหา…….”เสียงของเพื่อนตะโกนเข้ามาจากประตูหน้าห้อง อาร์ม ที่ฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะเงยหน้าขึ้นอย่างงัวเงีย แต่พอเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูตาก็สว่างขึ้นมา อาร์มพาน้ำตาล ขึ้นไปบนดาดฟ้า นอกจากพวกเขาสองคนยังมีนักเรียนอีกหลายคนที่กำลังสัมผัสแสงแดดที่อบอุ่นในเดือน3-4 ไอริน กำลังบิดขี้เกียจ ไม่ตอนแรกกะว่าจะมารับลมบนดาดฟ้าเพื่อที่จะได้หายง่วง แต่ใครจะไปรู้ว่ายิ่งอยู่ยิ่งง่วง มองดูเวลา เป็นเวลาที่ควรจะกลับห้องเรียนแล้ว พอเธอหันหลังกลับก็พบกับแผ่นหลังที่คุ้นเคย เธอตกใจมาก ข้างซ้ายของเธอเป็นกำแพงที่สูงประมาณครึ่งหนึ่งของเธอ เธอไม่สนเรื่องอื่นรีบไปหลบตรงนั้นทันที นักเรียนที่อยู่บนดาดฟ้าลงไปกันประมาณหนึ่งแล้ว อาร์ม เอ่ยปากพูดก่อน “เธอจะไปเซี่ยงไฮ้ ไม่ใช่หรอ” เสียงที่เยือกเย็นทำให้ไอรินรู้สึกเย็นสันหลังวาบ แต่ว่าเขากำลังพูดกับใครอยู่？ “ บินวันจันทร์หน้า”น้ำตาลมองไปยังอาร์ม “ แค่อยากเห็นหน้านายก็เลยมาหา” เสียงผู้หญิง? ไอริน หักห้ามใจตัวเองไม่ไหวอยากจะยื่นหน้าออกไปดู ผู้หญิงคนนี้คือใคร หน้าตาของเธอเป็นแบบไหน？ “ คำพูดแบบนี้อย่าพูดอีกเลย”อาร์มเหมือนยิ้มประชด “ ฉันรู้ว่าตอนนี้นายเกลียดฉัน เกลียดที่ฉันจากนายไป”ในตาของน้ำตาลเศร้าเล็กน้อย โห ไอริน ถอนหายใจออกมา ดูสิเธอที่นั่งหลบอยู่ตรงกำแพงได้ยินอะไร ได้ยินเรื่องเราที่เศร้าในช่วงวัยรุ่นของอาร์ม หนุ่มรูปงามแห่งคณะสื่อสารมวลชนห้อง 2 ถ้าเธอจดสิ่งที่ได้ยินไว้หมด เขียนเป็นหนังสือแล้วไปขาย ธุรกิจนี้อาจจะรุ่งก็ได้？ ในหัวของไอรินพอคิดได้แบบนี้ หัวใจก็รู้สึกเบ่งบาน อีกสองคนที่อยู่บนดาดฟ้าไม่รู้ถึงการอยู่ของไอริน อาร์มมองไปยังน้ำตาล ด้วยสายตาที่เย็นชา “ เธออาจจะเข้าใจอะไรผิดนะ ฉันไม่ได้เกลียดเธอ” “ นายยังจำได้ไหม ในตอนมัธยมปลายที่ไหนไปมีเรื่องกับคนอื่นเพราะฉัน จนทำให้นายมีบาดแผลเต็มตัว”น้ำตาลน้ำตาคลอ “ ฉันไม่เชื่อว่าเราเลิกกันแค่ 2 เดือน นายก็ไม่มีความรู้สึกดีๆต่อฉันแล้ว！” “ พูดจบแล้วใช่ไหม?”ในตาของอาร์มไม่มีความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น “ เธอเห็นฉันแล้วนี่ ก็ไปได้แล้วมั้ง?” อย่าว่าแต่น้ำตาล ที่ฟังแล้วน้ำตาไหลเป็นสายน้ำ แม้แต่ไอริน ที่หลบอยู่มุมกำแพงยังรู้สึกเย็นสันหลังวาบ “โอ๊ย…….” เสียงตกใจดังออกมาจากมุมกำแพง เสื้อกันหนาวของไอรินถูกเหล็กแถวนั้นเกี่ยวไว้ “นั่นใคร?”อาร์มมองไปยังมุมที่มีเสียงดังออกมา จบแล้ว ซ่อนต่อไปไม่ได้แล้ว ไอริน พยายามฝืนยิ้มไว้ แล้วค่อยๆเดินออกมาจากมุมกำแพง “ขอโทษทีที่รบกวน……ฉันไม่ได้ตั้งใจแอบฟังนะ….คือว่า……คือเสื้อของฉันติดตรงนั้นหน่า…….” รู้สึกเย็นเกินไปแล้ว อาร์มทำเพียงจ้องมองมายังเธอ！ ทำไมไม่พูดอะไรสักหน่อยล่ะ！ “แฮะๆ……”ไอรินรู้ตัวว่าตัวเองหัวเราะได้ขี้เหร่แค่ไหน เธอจึงหุบยิ้มแล้วแสดงสีหน้าที่จริงจัง “ พวกนายมาช่วยฉันหน่อยได้ไหม เสื้อของฉันติดอยู่ตรงนั้นฉันไม่กล้าขยับกลัวมันจะขาด” “ เธออย่าขยับ”อาร์ม เดินตรงเข้าไปหาเธอ มือยาวของเธอยื่นออกไปแกะเสื้อที่ติดอยู่ตรงเหล็กออกมา “ ขอบคุณมากพี่ชาย”ไอริน ดีใจที่ตัวเองสามารถออกมาจากมุมกำแพงตรงนั้นได้ แต่อยู่ๆเธอก็รู้สึกเจ็บขาขวาขึ้นมาทันที “โอ๊ย…..” ทันใดนั้นความเจ็บปวดก็รุนแรงขึ้นทันที จนทำให้ไอรินขออ่อนแล้วล้มลงไปยังตัวของอาร์ม ท่าทางดูเหมือนโรแมนติก แต่ในสถานการณ์แบบนี้ไม่มีเวลามาโรแมนติกแล้ว “ เธอเป็นอะไรไป?”อาร์มมองดูท่าทีของเธอที่ดูเหมือนจะเจ็บปวดมาก “ เธออย่าขยับ อย่าขยับ”ไอรินขมวดคิ้วแล้วจับขาขวาไว้ “ เป็นตะคริว……” “ เธอจับตรงนี้ไว้นะ”อาร์ม ประคองเธอขึ้นมาให้ไปจับราวเหล็กไว้ เมื่อเห็นว่าเธอยืนทรงตัวได้แล้วก็ค่อยๆปล่อยตัวเธอ ไอรินมองดูอาร์มที่นั่งลงไป แล้วจะไปที่ขาขวาของเธอ เธอรู้สึกเย็นไปทั้งเท้า อาร์มถอดรองเท้าของเธอออก มือใหญ่จับไปยังเท้าที่เย็นของเธอ จากนั้นเงยหน้าแล้วถามขึ้นว่า “ เจ็บตรงไหน?” “เท้าๆ นิ้วก้อย……”ไอรินทำตาโตด้วยความตกใจ ให้ตายสิ อาร์มจะทำอะไร? กล้ามเนื้อตรงเท้าที่กำลังเป็นตะคริว ค่อยๆคลายตัวตามแรงนวดของอาร์ม อาร์มกำลังนวดให้เธอ！？