บทที่ 8 ความอบอุ่น

บทที่ 8 ความอบอุ่น เรามาคบกันดูไหม ไอรินบอกกับตัวเองว่า ทุกคนต้องมีสักครั้งในชีวิต ที่ไปหลงรักคนๆหนึ่งเต็มหัวใจ ใบเมเปิลเป็นสีแดงสดในเดือนตุลาคม อาร์มนัดไอริน ไปเจอที่สวนสาธารณะ ตอนนี้ไอริน กำลังมองดูตัวเองอยู่ตรงหน้าประตูกระจก ไก่ตกน้ำ? ไก่ตกโคลน? เธอตื่นขึ้นมาเตรียมตัวแต่เช้าเพื่อนัดครั้งนี้ สุดท้ายเธอก็ตกเข้าไปในบ่อโคลน ตอนเช้านี้ฝนพึ่งตกไป พื้นดินจึงยังเปียกอยู่ ในตอนนี้ผมของไอรินยังคงมีโคลนสีเหลืองติดอยู่ เธอเจ็บไปทั้งตัว ตอนล้มลงไปเข่าของเธอไปกระทบกับก้อนหิน ทำให้เธอเจ็บจนแทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว ไอรินลากสังขารของตัวเองไปยืนอยู่หน้าโรงแรมที่อยู่ห่างไม่ไกลจากนี้ หมดกัน สภาพนี้หมดกัน คงทำได้เพียงต้องเข้าไปล้างตัวในโรงแรมก่อน ดูสภาพทั้งตัวที่สกปรกนี้ ไม่สามารถไปพบอาร์มได้ “ ขอโทษนะคะ ทางเราไม่ต้อนรับคนจรจัดค่ะ………” คนที่อยู่ที่เคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นมามองไอริน คนจรจัด………. เสื้อที่เป็นสีอ่อนของไอรินนั้นเลอะโคลนไปหมด ผมก็ยุ่งและหน้าก็เปื้อนโคลน เธอแสยะยิ้มมุมปาก ดูแล้วสภาพเหมือนคนจรจัดจริงๆ ฮ่าๆ และทันใดนั้นก็มีมือที่ใส่เสื้อฮู้ดสีขาวยื่นออกมา อาร์มส่งบัตรประชาชนและบัตรเครดิตให้พนักงาน “เปิดห้องให้พวกเราหนึ่งห้องครับ” เธอยังไม่ทันได้โทรไปหาเขา เขาก็หาเธอเจอแล้ว…….. “ ทำไมสภาพถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?”อาร์มเช็ดโคลนที่อยู่รอบๆขอบตาเธอออกด้วยความเป็นห่วง เธอถอยหลังสองก้าว “ไม่ ไม่ทันได้ระวังเลยล้ม” ไอริน รู้สึกว่าสภาพของตัวเองในตอนนี้ไม่สามารถพบปะผู้คนได้ โชคดีที่อาร์มสามารถแยกแยะหน้าและหลังของเธอออก แล้วมาเช็ดโคลนออกให้เธอ “ สวัสดีค่ะ นี่คือคีย์การ์ดของห้องคุณค่ะ และนี่คือบัตรประชาชนและบัตรเครดิตค่ะ กรุณารักษาไว้อย่างดีนะคะ” ในตอนที่ไอรินกำลังกังวลกับที่ไม่มีที่ซ่อน พอดิบพอดีกับพนักงานยื่นคีย์การ์ดห้องให้ เธอรีบกลับคีย์การ์ดมาแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังห้อง “ ฉันขึ้นไปก่อนนะ！” เหลือไว้เพียงรอยโคลน ไอริน วิ่งไปอย่างเร่งรีบ จนลืมว่าเมื่อกี้เขาก็รักตัวเองนั้นกระทบกับ ก้อนหินจนได้รับบาดเจ็บ ใช้งานเขาไม่ค่อยได้ ‘พรึบ’ล้มลงไปกับพื้น ทั้งตัวที่สกปรกมอมแมมล้มลงไปกับพื้น ท่าทางการล้มของไอริน นั้นเรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบตัวได้ไม่น้อย หัวเราะไปสิๆ! วันนี้เป็นวันที่เธอซวยที่สุดในรอบปีแล้ว！ หัวเราะกันเข้าไป！ คนที่อยู่ด้านหลังรีบมุ่งหน้าไปหาเธอ แขนยาวที่ขาวสะอาดยื่นมาตรงหน้าเธอ ไอรินเงยหน้าขึ้น ทำให้เธอพลาดเข้าไปในดวงตาที่ดำลึกของอาร์ม ในสถานการณ์ที่รู้สึกเหน็บหนาวมีสายตาที่อบอุ่นแบบนี้อยู่ตรงหน้า อาร์มก้มตัวลงเล็กน้อย “มา” ไอรินเหมือนกับว่าสามจิตเจ็ดวิญญาณหลุดออกจากตัว เอามือที่สกปรกของตัวเองยื่นออกไปจับมือที่ขาวสะอาดของอาร์ม เธอยืนขึ้นมาแล้วส่ายหัวสองที ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าสิ่งของตรงหน้าทั้งหมดร่วงหล่นและหดตัวเล็กลง อาร์มอุ้มเธอเป็นท่าเจ้าสาว “ มือกอดคอของฉันไหม ไม่เป็นไร” ลมหายใจของเขาพ่นไปยังหน้าของไอริน ทั้งๆที่เป็นคำพูดธรรมดา แต่พอออกมาจากปากของเขาแล้ว ก็ทำให้รู้สึกว่ามันไพเราะมาก ไอรินจ้องมองไปยังใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของอาร์ม แล้วยื่นมือออกไปกอดคอของเขาไว้แต่โดยดี เธอพึมพำในใจของตัวเองว่า ไอรินเอ๊ยไอริน เธอจบแล้ว จบแล้วจริงๆ อาร์มอุ้มไอริน ไปจนถึงห้องถึงจะปล่อยตัวเธอลง จากนั้นก็เข้าไปรองน้ำอุ่นในห้องน้ำ “ อาบคนเดียวได้ไหม?” หา? ทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง ให้ตายสิ……. “ได้ๆๆ อาบคนเดียวได้！” ไอริน พูดติดอ่างอีกครั้ง ถึงไม่ได้ก็ต้องได้！ อาร์ม พยุงเธอเข้าไปในห้องน้ำ “ มา ช้าๆหน่อย ระวังๆหน่อยนะ ฉันจะรออยู่ข้างนอก” ในสมองมีภาพที่แปลกปรากฏ​ขึ้น ไอรินรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนจนสามารถทำให้น้ำเดือดได้ “โอเคๆ นายออกไปเถอะ”ไอริน ก้มหน้าหลบสายตาของอาร์ม แล้วกึ่งไล่กึ่งผลักให้อาร์มออกไปรอข้างนอก กางเกงเลคกิ้งที่ใส่ไว้ในตอนนี้ที่กำลังจะถอดออกนั้นทรมานมาก ไอริน ถอดถึงครึ่งก็ไม่กล้าถอดต่อ เลือดกับกางเกงที่ขาดมันติดกัน ทำได้เพียงเอาน้ำอุ่นมาล้างแผล ความรู้สึกที่เจ็บปวดทวีคูณมากขึ้น เธอรู้สึกเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา เจ็บๆ……. ผสานกับเสียงน้ำ ด้วยความเจ็บปวดไอรินร้องไห้ไปด้วยถอดเสื้อผ้าไปด้วยจนกระทั่งถอดเสื้อผ้าออกจนหมด มองดูเสื้อผ้าที่เปื้อนไปด้วยโคลนสีเหลือง ไอรินจึงโยนเข้าไปในอ่างล้างมือ จากนั้นก็เปิดน้ำแล้วซักผ้า ไม่ตอนที่กำลังซักผ้าอย่างเพลิดเพลิน อยู่ๆไอรินก็นึกอะไรบางอย่างออก แล้วทำหน้าสลด ให้ตายสิ……… เธอมองดูเสื้อผ้าที่อยู่ในอ่างล้างมือ น้ำอุ่นที่ใสสะอาดกำลังไหลผ่านดินโคลนอย่างมีความสุข แต่ว่าเสื้อผ้าทั้งหมดนั้นซักไปแล้ว เธอจะใส่อะไรล่ะ???