บทที่ 5 ความทรงจำอันเลวร้าย

“เพคะ” อาเซน่ากล่าวอย่างยินดี ดีใจที่ฟาโรห์อเมโนฟิสรับตัวอักษรที่เธอเขียนไปจริงๆ “เอาล่ะ นี่ก็ค่ำแล้ว บิดาของเจ้าคงจะเป็นห่วง เรารบกวนเวลาของเจ้ามามากแล้ว เจ้าอุตส่าห์เขียนให้เราแต่เราสิไม่มีอะไรตอบแทนเลย” “ไม่เป็นไรเพคะ” “ขอบใจเจ้ามากอาเซน่า” ทรงก้าวออกจากม้านั่ง รอจนอาเซน่าเก็บของบนโต๊ะใส่ถุงย่าม ทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อย จึงกล่าวขอบคุณและหมุนตัวเดินออกไป แม้จะไม่ได้ของรางวัล แต่สำหรับอาเซน่า คำขอบคุณนั้นมีความหมายยิ่งกว่าแก้วแหวนเงินทอง เธอเดินตัวลอยกลับบ้านด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข ต่างจากเจ้าชายไมเซรินุสที่อ้าปากค้างขยับเขยื้อนไม่ได้ไปชั่วขณะ “ไม่เป็นไรเพคะ” “ไม่เป็นไรเพคะ” “ไม่เป็นไรเพคะ” เสียงของเจ้าเด็กผอมโซสะท้อนอยู่ในทรวงอกถึงสามครั้ง แต่ละครั้งบั่นทอนความรู้สึกและสร้างความเจ็บปวดให้เขาได้มากโข เจ้าเด็กนั่น! เป็นผู้หญิง! ให้ตายเถอะ! เขาเกลียดผู้หญิงที่สุด! เพราะอะไรน่ะหรือ? ก็เพราะเรื่องราวเลวร้ายในตอนที่เขาอายุเจ็ดขวบอย่างไรล่ะ “เสด็จพี่...ข้าเห็นคนเข้าไปในห้องบรรทมของเสด็จพ่อล่ะ” ไมเซรินุสในวัยเจ็ดชันษากระตุกแขนแฝดผู้พี่ หลังงัวเงียตื่นขึ้นมากลางดึกและมองเห็นความเคลื่อนไหวตรงประตูทางเข้าห้องของพระบิดา แสงจากคบไฟที่เรียงรายอยู่ตามทางเดินเป็นจุดๆ ส่องแสงรำไร ทว่าแสงจันทร์เต็มดวงจากท้องฟ้า ก็ช่วยให้เจ้าชายน้อยมั่นใจมากขึ้นว่าตาของเขาไม่ได้ฝาดไปแน่ “หือ? จริงเหรอ แต่ว่าเสด็จพ่อนอนแล้วนะ” “หรือจะเป็นเสด็จแม่?” “เราไม่มีแม่สักหน่อย แม่เราอยู่บนสวรรค์” โอซิริสขัดน้องชายที่หลายครั้งมักจะฝันถึงแม่แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องไห้กลางดึก ไม่ว่าใครจะเข้ามาปลอบก็ไม่ยอมหยุด เดือดร้อนถึงพระบิดาที่ต้องตื่นบรรทมเข้ามาปลอบขวัญอยู่เรื่อย “แต่ข้าเห็นจริงๆ นะ” เจ้าชายน้อยยืนยันแล้วชะงักกึกเมื่อได้กลิ่นหอมลอยมาตามลม “ได้กลิ่นไหม กลิ่นน้ำหอมล่ะ” “ไม่เห็นจะ...อ๊ะ” โอซิริสที่กำลังจะอ้าปากค้านร้องอุทานได้เพียงคำเดียวแล้วหงายหลังผลึ่งลงบนที่นอน “โอซิริส!” ไมเซรินุสรีบใช้ชายผ้าปิดจมูกเมื่อเริ่มจะรู้สึกเคลิ้ม แต่แฝดผู้พี่นอนหลับเป็นตายไปแล้ว เขารีบใช้ผ้าพันโพกศีรษะ แล้วหยิบกริชที่ซ่อนไว้ใต้หมอนมาเหน็บไว้ที่เอว ค่อยๆ แง้มหน้าต่างออกแล้วปีนขึ้นไป สังหรณ์ใจว่ากลิ่นนี้คงจะมาจากผู้หญิงที่แอบเข้าไปในห้องบรรทมของเสด็จพ่อ ถ้าโอซิริสที่เพิ่งสูดเข้าไปยังสลบเหมือด แล้วพระบิดาที่บรรทมอยู่จะเป็นเช่นไร เมื่อขาเล็กๆ แตะถึงพื้น เขาก็ค่อยๆ ย่องไปตามเสาโอบิลิสก์ แล้วก็เห็นทหารยามที่เฝ้าหน้าห้องบรรทมสองนาย นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น เขาค่อยๆ แง้มบานประตูออก เพราะผู้หญิงที่เข้าไปก่อนหน้าไม่ได้ปิดสนิท ในห้องบรรทมจุดเทียนไว้เพียงเล่มเดียว แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้เขามองเห็น เสด็จพ่อยังคงบรรทมอยู่บนเตียง ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะซ่อนตัวในความมืด แต่ผู้หญิงที่เขาเห็นว่าแอบเข้ามา กำลังจะปลดภูษาของพระองค์ออกก็หันมาเห็นเข้าเสียก่อน นางชะงักกึก! ปล่อยมือที่ยุ่มย่ามอยู่บนอกของเสด็จพ่อออกทันควัน “เจ้าชาย! เข้ามาได้ยังไงคะ?” “จะทำอะไรเสด็จพ่อ?” เขาดึงกริชออกจากบั้นเอว หากผู้หญิงคนนั้นกระโดดเข้ามา ก็จะแทงไม่ยั้งเลยทีเดียว “ก็จะนอนยังไงล่ะคะ ลืมแล้วหรือคะว่าหม่อมฉันเป็นทูตจากเทเบเพื่อมาเจริญสัมพันธไมตรี” หญิงสาวร่างอรชรอ้อนแอ้นผละลงจากเตียง เดินนวยนาดมาหาเจ้าชายน้อยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มประหลาด จากนั้นก็ย่อเข่าลงนั่งจนสายตาประสานกันแน่นิ่ง “ท่านคาเรห์!” ไมเซรินุสอุทานเมื่อเห็นใบหน้าชัดๆ ของของหญิงสาว “เจ้าชาย ถึงยังไงหม่อมฉันก็ต้องได้เป็นแม่เลี้ยงของท่านอยู่แล้ว ไม่ช้าก็เร็ว เพราะหม่อมฉันเป็นธิดาของสังฆราชซึ่งกุมอำนาจของเมืองเทเบอยู่ ฟาโรห์ไม่สามารถปฏิเสธได้แน่ ได้โปรดกลับไปบรรทมเถิดค่ะ” นางเอื้อมมือไปจับไหล่เจ้าชาย แล้วก็หน้าเสียเมื่อถูกสะบัดออกทันที ราวกับว่าหล่อนเป็นสิ่งน่ารังเกียจ “ข้าไม่มีวันให้เจ้าเป็นแม่ ถ้าเสด็จพ่อจะรับท่านเป็นมเหสีจริงๆ ทำไมท่านต้องวางยาทุกคน” “เอ๊ะ! หรือเจ้าชายไม่อยากให้สงครามเย็นระหว่างเมมฟิสกับเทเบสงบ นี่หม่อมฉันทำเพื่ออียิปต์นะเพคะ” “เสด็จพ่อบอกกับข้าว่าจะไม่มีแม่ใหม่ให้พวกเรา ข้าไม่เชื่อท่านหรอก!” เจ้าชายทรงผลักหญิงสาวออกไป จนหล่อนล้มก้นจ้ำเบ้า แล้วเขาก็วิ่งไปหาพระบิดาที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง “เสด็จพ่อ เสด็จพ่อตื่นสิครับ มีคนวางยาเสด็จพ่อ!” “เจ้าชายถอยออกมานะคะ ก็เพราะฟาโรห์ไม่ตัดสินพระทัยสักที หม่อมฉันจึงต้องช่วยทำให้มันง่ายขึ้นยังไงล่ะคะ” คาเรห์ไม่ยอม ถลาเข้าไปดึงแขนเจ้าชายที่กำลังเขย่าหน้าอกพระบิดาอยู่บนเตียง นางคงใช้แรงมากเกินไปและลืมไปว่าเจ้าชายเพิ่งจะเจ็ดขวบ ร่างเล็กๆ จึงลอยหวือตกลงจากเตียงหน้าคะมำพร้อมกับมีดในมือ ตุ้บ! พลั่ก! จึก! “โอ๊ย!” เจ้าชายอุทานดังลั่น ส่งเสียงร้องไห้จ้าด้วยความเจ็บ เมื่อศีรษะกระแทกพื้นดังโป้ก! แขนซ้ายที่ร่อนลงมาก่อนหักงอไปด้านหลัง ปลายกริชทิ่มลงบนผิวเนื้อบริเวณบั้นเอวจนมิด แล้วความปวดร้าวก็แล่นปราดไปทั่วร่าง จากนั้น ห้องบรรทมของฟาโรห์ ก็กลายเป็นโรงมหรสพย่อยๆ เมื่อแม่ทัพฮูร์เร็มวิ่งเข้ามาพร้อมกับทหารอีกกว่ายี่สิบนาย! เฮือก! ไมเซรินุสผวาลุกขึ้นจากที่บรรทม เหงื่อแตกพลั่กๆ ตามไรผม ลมหายใจยังหอบถี่และพยายามปรับสายตาให้ชินกับความมืด กระทั่งมองเห็นผนังห้องและแสงรำไรจากดวงจันทร์ และเหตุการณ์นั้นเป็นเพียงแค่ฝันไป ก็ระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ฝัน เขาฝันถึงมันอีกแล้ว นับจากวันนั้นจนผ่านมาแล้วสิบสามปี เขาซึ่งเป็นหนุ่มฉกรรจ์ก็ยังไม่เลิกฝันถึงวันนั้นสักที ไมเซรินุสสลัดความคิดคำนึงทิ้งไป คงเป็นเพราะแปลกที่หรือใจที่ไม่ยอมสงบ เขาลุกขึ้นจากเตียงเพราะนอนไม่หลับ พาร่างกายที่พันผ้าแพรไว้เพียงท่อนล่างไปหยุดยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง กอดอกมองพระจันทร์ดวงโตอย่างครุ่นคิด ครั้นแล้วมือเจ้ากรรมก็เผลอไปสัมผัสกับรอยแผลเป็นที่บั้นเอว เขาก้มลงมองดูมันแล้วยิ้มเย้ยหยันตัวเอง ครั้งแรกถูกกริชของตัวเองทิ่มเพราะฝีมือท่านหญิงคาเรห์ ครั้งที่สองก็เป็นเพราะช่วยสหายของเสด็จพี่ตอนที่กำลังเสียหลักล้มลงเพราะถูกเขาดึงทึ้ง ปลายพู่กันที่ทำจากแท่งทองแดงก็ซ้ำแผลเดิมเข้าให้ แม้จะแค่ถากๆ แต่มันก็ทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์ครั้งแรกขึ้นมา และที่ให้เขาเจ็บใจที่สุด ก็คือการที่ได้รู้ว่า อาเซน่า เพื่อนของโอซิริส เป็นเด็กผู้หญิง ในตอนนั้นเขาเหมือนถูกหักหลัง เสด็จพ่อที่สัญญาว่าจะไม่มีไมตรีกับเจ้าหญิงแคว้นไหนๆ เสด็จพี่ที่เคยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ กลับเอ็นดูเจ้าเด็กคนนั้น! ถึงขั้นส่งเสียให้ร่ำเรียนจนได้เป็นผู้ช่วยหมอ เขารึ! ถูกเตะโด่งไปประจำการอยู่ที่เทเบกับแม่ทัพฮูร์เร็มตั้งแต่อายุสิบห้าเพื่อกดดันท่านสังฆราช จนบัดนี้ เขาซึ่งมีอายุได้ยี่สิบสี่ชันษา ก็ถูกเรียกตัวกลับมาตามรับสั่งของเสด็จพ่อ อะไรๆ ก็ดูแปลกตาไปหมด ทั้งบ้านเรือน ผู้คน แม้กระทั่งในวิหารหรือห้องนอนก็ให้บรรยากาศที่ต่างออกไป กว่าขบวนทัพของเขาจะมาถึงเมมฟิสก็ดึกแล้ว เขาจึงไม่รบกวนเสด็จพ่อและโอซิริสที่เข้าบรรทมแล้ว คิดว่าจะนอนพักให้เต็มอิ่มเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง ที่ไหนได้ กลับสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้ายตามหลอกหลอน แล้วก็คิดนั่นคิดนี่จนบัดนี้ก็ยังไม่อาจข่มตาหลับได้ เขายืนอยู่อย่างนั้นจนพระจันทร์เริ่มคล้อยไปทางทิศตะวันตก เปิดทางให้แสงแห่งอรุณรุ่งพาดผ่านท้องฟ้าในทิศตะวันออก กำลังจะขยับตัว ประตูห้องก็ถูกเคาะขึ้นถี่ๆ