บทที่ 14 แต่งงานกับเราเถอะ

อาเซน่าเหลียวมองประตูห้องที่ปิดลงเพียงแวบเดียว จีซาเข้าไปนอนอารักขาในห้องพร้อมกับนางกำนัลที่ต้องคอยถวายการรับใช้ทุกคืน บางคืนเธอต้องตื่นกลางดึกเมื่อพระอาการกำเริบ แต่ระยะหลังดีขึ้นมากเมื่อเธอใช้วิธีนวดคลายเส้นเข้ามารักษาร่วมกับการใช้ยา “อุ๊ย!” เธออุทานด้วยความตกใจเมื่อเดินลัดไปตรงมุมตึก กำลังจะก้าวขึ้นวิหารเล็ก เจ้าชายที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ก็ดึงแขนเธอไว้เสียก่อน ให้ตายสิ...แล้วเธอก็มองไม่ออกจริงๆ ว่าเป็นเจ้าชายองค์ไหนเพราะแสงจากคบไฟส่องสลัว “ขอโทษที่ทำให้ตกใจ เจ้าเพิ่งมาจากถวายโอสถเสด็จพ่อหรือ?” “เจ้าชายโอซิริส...” เธอโล่งอกที่เป็นเจ้าชายใหญ่ “ฟาโรห์ทรงบรรทมแล้วเพคะ” “อาเซน่า” เจ้าชายโอซิริสขยับเข้ามาใกล้ คว้ามือหญิงสาวขึ้นมากุมไว้เมื่อเห็นเธอทำหน้าเศร้า “เป็นเราไม่ได้หรือ เจ้าจะมองเราเหมือนที่มองเสด็จพ่อไม่ได้หรือ?” “เจ้าชาย!” “เรารู้...อาเซน่า...รู้มานานแล้วว่าเจ้ากับเสด็จพ่อมีใจต่อกัน แต่เรา...ก็รักเจ้าไม่แพ้เสด็จพ่อ” “หม่อมฉัน...ยังรู้สึกว่าท่านเป็นพี่ชายอยู่นะเพคะ” เธอค่อยๆ ดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา ตั้งตัวไม่ทันว่าเจ้าชายโอซิริสจะล่วงรู้ความลับที่ปกปิดมาเนิ่นนาน เพราะทั้งฟาโรห์และเธอต่างก็วางตัวปกติเสมอ และใครๆ ต่างก็คิดว่าฟาโรห์ทรงเอ็นดูเธอเหมือนลูกหลานคนหนึ่งเท่านั้น เธอเติบโตมาพร้อมกับเจ้าชายโอซิริส ร่ำเรียนเขียนอ่านและสนิทสนมกันมากก็จริง แต่ก็ไม่ได้คิดเกินเลยกว่านั้น เพราะหัวใจทั้งสี่ห้องมอบให้องค์เหนือหัวไปหมดแล้ว ทั้งเจ้าชายเองหลังจากถูกปฏิเสธตั้งแต่สมัยเด็กๆ ก็ไม่เคยแสดงท่าทีว่าจะกลับมารักชอบเธออีกแต่อย่างใด “เราก็เหมือนเสด็จพ่อ ต้องปิดบังความรู้สึกที่มีต่อเจ้า เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเจ็บปวด แต่จะมีพี่ชายคนไหนล่ะ ที่เฝ้ามองผู้หญิงคนเดียวมาจนป่านนี้ อาเซน่า...เสด็จพ่อจะทรงจัดพิธีแต่งงานให้เราที่เอ็ดฟู หวังว่าเจ้าคงจะเข้าใจ ว่าทำไมพระองค์จึงทรงทำเช่นนั้น จนกว่าจะถึงวันแต่งงาน เราจะยังทำตัวเป็นพี่ชายของเจ้า” เจ้าชายยอมถอย เมื่อเห็นความหมองหม่นในแววตาคู่นั้น เดาว่าเสด็จพ่อคงจะตรัสก่อนแล้ว แต่เขาก็ต้องบอกเธอเพื่อให้เธอได้เตรียมตัวเตรียมใจก่อนออกเดินทาง ทั้งๆ ที่มันเป็นเรื่องลับ เกี่ยวพันกับการมีชีวิตอยู่ของเธอ เพราะหากข่าวนี้แพร่ออกไป แน่นอนว่า...การเดินทางผ่านทะเลทรายไปเอ็ดฟู เธอจะตกเป็นเป้าลอบสังหารด้วยอย่างแน่นอน “ขอให้หลับฝันดี” อาเซน่าพาร่างอ่อนแรงเข้าไปในห้อง โถมตัวลงบนเตียงด้วยความรวดร้าว ไม่ได้รู้เลยว่าก่อนนี้มีสายตาอาฆาตมาดร้ายคู่หนึ่งแอบจ้องมองอยู่ตั้งแต่เห็นเธอเดินออกจากห้องบรรทมของฟาโรห์ เจ้าของดวงตาคู่นั้นยืดตัวสูงขึ้น เดินกระเผลกๆ ลัดเลาะตามพุ่มไม้ออกไปยังวิหารที่เจ้าชายโอซิริสมุ่งไปก่อนหน้า เพียงแต่ห้องพักของเขาอยู่ถัดไปอีกเล็กน้อย ทหารยามไม่กล้ามองหน้าเมื่อเขาปิดประตูห้องนอนเสียงดังสนั่น ซึ่งก็เป็นการดีเพราะเขาไม่ชอบให้มีลมหายใจของใครปะปนอยู่ในห้องนอนอยู่แล้ว ต่อให้เวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน แม้แต่ทหารอารักขาก็อย่าหวังจะได้เห็นอิริยาบถส่วนตัว แต่ในเวลานี้ ผ้าพันแผลของเขาควรได้รับการผลัดเปลี่ยน ควรจะได้ดื่มยาเพื่อให้ฟื้นตัวเต็มร้อย เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่ผิด เจ้าหล่อนเป็นสนมลับของเสด็จพ่อ และกำลังจะถูกถ่ายโอนให้เสด็จพี่! โอย...แค่คิดก็ขยะแขยงแล้ว นี่เขาจะต้องได้ยัยขี้เหร่มาเป็นทั้งแม่เลี้ยงและพี่สะใภ้อย่างนั้นหรือ บางทีเธออาจเป็นนกต่อของคนที่ลอบสังหารพวกเขาก็ได้ ทำไมไม่มีใครฉุกใจคิดบ้าง? “อย่าหวังไปเลย...อาเซน่า...ข้านี่ละจะกำจัดเจ้าเอง!” จีซาเพ่งมองเพื่อนสาวในกระจก เธอกำลังเล็มปลายผมออกด้วยมือตัวเอง จนผมหยักศกที่เริ่มจะยาวถึงบ่าหดสั้นขึ้นไปอีก และนั่นทำให้เพื่อนสาวที่ตาโตแก้มป่องเป็นทุนเดิมอยู่แล้วหน้าเด็กลงไปอีกหลายปี เมื่อเล็มผมเสร็จ เธอก็ลุกยืนขึ้นแล้วหยิบเสื้อเกราะมาสวมทับเสื้อตัวนอกด้วยท่าทางทะมัดทะแมง เธอหันมาส่งยิ้มให้เหมือนเคย แต่ไม่รู้ทำไมเขาจึงรู้สึกว่าเธอเพียงแค่ยกมุมปากขึ้นตามความเคยชิน เพราะดวงตาที่มองมาแห้งผากเหมือนคนไม่มีชีวิต แวบเดียวเท่านั้นใบหน้าก็กลับมาสงบนิ่งเยือกเย็นดังเดิม แม้จะรู้จักกันมาเป็นสิบปี ภายหลังที่เธอได้รับอุปการะจากฟาโรห์ให้เข้ามาร่ำเรียนวิชาแพทย์ และเริ่มเรียนวิชาทหาร ตอนแรกเขาไม่ชอบใจนักที่มีเด็กผู้หญิงเข้ามาปะปนในหมู่เด็กชายที่กระหายการต่อสู้ เพราะกลัวว่าจะเป็นตัวถ่วงของการฝึกฝน ทว่าเธอก็พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นถึงความมุมานะพยายาม ด้วยการสำเร็จวิชาแพทย์ขั้นสูง พร้อมๆ กับเป็นผู้ชนะการประลองยิงธนูสามปีซ้อน มีเพียงทักษะการต่อสู้แบบประชิดตัวที่เธอมักจะเสียเปรียบบุรุษเพศ เพราะพละกำลังและรูปร่างที่ต่างกัน ดังนั้น ตำแหน่งราชองครักษ์ของท่านอเมโนฟิส จึงตกเป็นของเขาซึ่งสอบผ่านต่อสู้ทุกชนิด และมีศักดิ์เป็นบุตรชายของแม่ทัพฮูร์เร็ม บิดาของเขาติดตามเจ้าชายไมเซรินุสไปเทเบเพื่อปราบกบฏสังฆราช แต่เมืองหลวงก็มิได้ขาดขุนพลยอดฝีมือคอยปกป้องประเทศอียิปต์ และเมืองอาณานิคม ที่น่าเป็นห่วงคือยังจับตัวหนอนที่แฝงอยู่ในหมู่พวกเขาไม่ได้ แม้แต่อาเซน่า ยังต้องร่วมเดินทางในฐานะพลธนูใต้บังคับบัญชาของเขา เพราะการอยู่เคียงข้างองค์ฟาโรห์ในฐานะหมอหลวงระหว่างเดินทางไปเอ็ดฟูเสี่ยงอันตรายเกินไป “พร้อมแล้ว...วันนี้ออกซ้อมกันกี่คน?” หญิงสาวหยิบคันธนูขึ้นมา พยักหน้าให้เพื่อนหนุ่ม ปิดประตูห้องแล้วเดินตามออกไป “สองคน ข้า...กับเจ้าชาย” “ไม่ได้แข่งกับเจ้าชายนานแล้ว” เธอดีใจที่เป็นแค่การซ้อม เพราะฟาโรห์จะไม่เสด็จไปทอดพระเนตรที่สนามเหมือนกับวันแข่งขัน ซึ่งหลังจากเสร็จสิ้นการประลอง จะทรงตัดพ้อเสมอว่าเธอทำเรื่องที่เสี่ยงอันตรายเกินไป สองหนุ่มสาวเดินผ่านสนามซ้อมดาบ ซึ่งทหารที่จะตามเสด็จไปเอ็ดฟูใช้เป็นที่ซ้อมก่อนออกเดินทาง พวกเขาหยุดทักทายพอหอมปากหอมคอ แล้วเดินเข้าไปยังสนามซ้อมยิงธนูซึ่งอยู่ลึกเข้าไป “ท่านจีซา ท่านอาเซน่า...เจ้าชายรออยู่ข้างในครับ” “ได้กี่แต้มแล้วล่ะ?” “เพิ่งพลาดไปสามดอกครับ ฝีมือดีกว่าทุกๆ วันเลย” “ดูซิ! ว่าจะทรงเดิมพันอะไรอีก” จีซาหันไปพยักพเยิดให้กับอาเซน่า เจ้าชายโอซิริสมักจะทรงเดิมพันทุกครั้งที่มีการซ้อมเป็นการภายใน ซึ่งของเดิมพันส่วนใหญ่หากไม่ใช่เพชรนิลจินดาก็มักจะเป็นของมีค่าหายาก เป็นที่รู้กันในหมู่คนสนิทของพระองค์ว่าทรงเตรียมสิ่งเหล่านั้นเพื่ออาเซน่าโดยเฉพาะ น้อยคนนักที่จะดูออกว่าเจ้าชายโอซิริสทรงพอพระทัยอาเซน่า เพราะพระองค์เป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีกับคนทุกชนชั้น ไม่ว่าจะทาส ไพร่ ทหาร คนรับใช้ จึงทรงครองหัวใจของประชาชนทุกหมู่เหล่า ทรงให้เกียรติเจ้าหญิงต่างเมืองที่ถูกส่งมาเป็นเครื่องราชบรรณาการเฉกเช่นกัลยาณมิตร ทว่า...กลับไม่ยอมตกลงปลงใจเลือกใครเป็นชายาแม้แต่คนเดียว แต่กลับแอบส่งสายตาตัดพ้อ เมื่อยามที่เห็นอาเซน่าอยู่เคียงข้างองค์ฟาโรห์ จีซาไม่รู้ว่าท่านอเมโนฟิสทรงพระประชวรหนักเพียงใด แต่ทุกคืนจะต้องทรงเสวยโอสถก่อนบรรทม และต่อจากนั้นก็จะเป็นหน้าที่ของเขาในการนอนเฝ้าพระองค์ที่ห้องทุกคืน เมื่อก้าวเข้ามาในสนามซ้อม ทหารประจำสนามก็พากันแยกย้ายไปประจำที่นั่ง ทหารอารักขาเจ้าชายโอซิริส หันมาส่งยิ้มและถวายความเคารพอย่างคุ้นเคย “เชิญทางนี้ครับ”