บทที่ 16 บททดสอบของเจ้าชาย

แม้ดวงดาวจะพร่างพราวเต็มท้องฟ้า สายลมยามค่ำคืนจะพัดพาให้เหน็บหนาว ขบวนทัพที่มุ่งหน้าไปเอ็ดฟูก็ยังเดินหน้าต่อไป ไม่มีการหยุดพักกลางทาง กระทั่งถึงที่หมายคือโอเอซิสที่ทหารลาดตระเวนไปตรวจพื้นที่และยืนยันแล้วว่าปลอดภัย ไมเซรินุสจึงได้จัดทหารลาดตระเวนรอบนอกและทหารยามไว้อีกแปดจุดเพื่อไม่ให้มีอะไรผิดพลาด แต่ละจุดจะมีพลธนู ม้าเร็ว และทหารยามอีกสองคนประจำการในโอเอซิสมีกระโจมและกองไฟให้ความอบอุ่น แต่สำหรับพวกเขา มีเพียงผ้าห่มสีตุ่น กระบอกน้ำและอาวุธประจำตัวเท่านั้น อาเซน่าถูกส่งให้มาเฝ้าประจำอยู่ทางทิศเหนือ แยกกับจีซาที่รับหน้าที่อารักขาฟาโรห์และเจ้าชายอยู่ด้านใน หน้าที่ในการดูแลและถวายโอสถเป็นของหมอใหญ่ อาจารย์ที่ประสิทธิ์ประสาทวิชาแพทย์ให้เธอและนักเรียนแพทย์ทุกคน ผู้หลักผู้ใหญ่จากเมมฟิสร่วมออกเดินทางพร้อมหน้า ยกเว้นแม่ทัพฮูร์เร็มที่ได้รับคำสั่งให้ประจำการอยู่ที่เมืองหลวง จากตรงนี้ไกลจนเธอมองไม่เห็นเลยว่าที่โอเอซิสมีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง อาจเป็นเพราะเหนื่อยล้าจากการเดินทาง และลมที่พัดแรงในตอนกลางคืน จึงทำให้เธอรู้สึกหนาวกว่าปกติ ลมหายใจก็อุ่นร้อนเหมือนคนเป็นไข้ เพื่อนทหารที่ประจำการด้วยกันจึงช่วยเหลือเธอเต็มที่ “ท่านควรจะนอนพัก พวกข้าจะผลัดเวรกันเอง” “ความจริงท่านไม่น่าจะออกมาเลย ให้ข้าพากลับไปไหมล่ะ?” “ไม่เป็นไร นอนพักสักหน่อยก็หาย ข้าไม่อยากให้ใครว่าเป็นหมอแล้วกลับป่วยซะเอง ฝากพวกเจ้าด้วยนะ ถ้ามีอะไรผิดปกติก็ปลุกได้เลย” เธอปฏิเสธความหวังดีเพราะไม่อยากให้ใครพลอยลำบากไปด้วย ซ้ำการอยู่เวรมีความสำคัญต่อความเป็นความตายของทุกคนที่อยู่ในโอเอซิส เธอไม่อยากเป็นต้นเหตุของความผิดพลาด หญิงสาวซบหน้าลงกับผ้าผืนบางที่พับทบกันแทนหมอน กำลังคลี่ผ้าห่มหวังจะคลุมกาย แต่แล้วก็ได้ยินเสียงสะเทือนอยู่ใต้พื้นดิน กุบๆๆๆๆ เสียงฝีเท้าม้า? อาจจะสองถึงสามตัวมุ่งหน้าจากโอเอซิสตรงมาทางนี้ เธอลุกขึ้นนั่ง กลัวว่าท่านอเมโนฟิสจะสังเกตเห็นอาการของเธอขณะเดินทางเมื่อตอนกลางวัน ภาวนาขออย่าให้พระองค์ส่งใครมาเปลี่ยนเวรกับเธอเลย “มีคนมา” “ครับ...คงเป็นหน่วยลาดตระเวนของเจ้าชายไมเซรินุส ทหารพวกนี้ถูกคัดเลือกมาอย่างดี ข้าเคยเห็นพวกเขาซ้อมรบที่สนาม โหดอย่าบอกใคร” “ฝีมือยิงธนูของท่านไปอยู่หน่วยเหนือได้สบายๆ เสียดายที่ท่านเลือกที่จะเป็นหมอมากกว่า” “ขอบคุณ...นั่นเป็นทักษะที่ดีอย่างเดียวของข้า แต่คงไม่พอจะอยู่ในทัพหน้าของเจ้าชายได้” เธอถ่อมตัว รู้ดีว่าแค่ทักษะด้านการยิงธนูอย่างเดียว ไม่เพียงพอสำหรับการออกทัพจับศึก แต่เหมาะจะเป็นพลธนูซุ่มยิงระยะไกลมากกว่า และเจ้าชายไมเซรินุสก็คงไม่ต้องการให้ผู้หญิงไปแปดเปื้อนกองทัพที่พระองค์สร้างมากับมือ ฮี้ๆๆๆๆๆๆ กุบๆๆๆ ฝุ่นทรายลอยขึ้นเหนือพื้นดินพร้อมกับเสียงม้าดังนำมาก่อน ครู่เดียวเท่านั้นอาชาสามตัวพร้อมผู้ที่บังคับมันก็ปรากฏตัวขึ้น “เจ้าชาย!” เธอและทหารทั้งสามนายต่างก็ก้มถวายความเคารพ ไม่คิดว่าพระองค์จะเสด็จออกตรวจเวรด้วยตัวเอง เจ้าชายไมเซรินุสมิได้กระโดดลงจากหลังม้า ยังคงนั่งสง่าอยู่บนนั้นพลางเหลือบตามองเป้าหมายที่ทรงต้องการพบโดยเฉพาะ ยัยขี้เหร่ไม่ได้สวมเสื้อเกราะ แต่กลับห่อตัวด้วยผ้าห่มสีตุ่นซ้ำยังไม่ยอมเงยหน้ามองเขาอีกด้วย “อาเซน่าลุกขึ้น แล้วใส่นี่ซะ” เขาโยนของบางอย่างลงบนพื้น “เพคะ” หญิงสาวรีบสลัดผ้าห่มออกแล้วหยิบของที่เพิ่งจะถูกโยนลงมา มันเป็นผ้าผืนใหญ่สีดำ เมื่อคลี่ออกจึงพบว่าเป็นชุดคลุมทะเลทรายสีดำที่ใช้สำหรับพรางตัว เธอเงยหน้าขึ้นมอง เพิ่งจะเห็นชัดๆ ว่าเจ้าชายและทหารติดตามต่างก็สวมชุดคลุมเหมือนๆ กัน ทรงรับสั่งเสร็จก็ดึงผ้าคลุมปิดอำพรางพระพักตร์ เหลือแต่ดวงตาคมดุที่เร่งเร้าให้เธอรีบทำตามโดยเร็ว “เจ้าชาย...คือว่าท่านอาเซน่า...” “ข้าไม่เป็นไร” เธอรีบบอก เมื่อทหารยามกำลังจะรายงานอาการป่วยของเธอให้เจ้าชายทราบ เพราะหากถูกส่งตัวเข้าไปในโอเอซิส เจ้าชายโอซิริสจะค่อนขอดเอาได้ว่าไม่ควรดื้อแพ่งมาตั้งแต่แรก เธอไม่รู้...ว่าเจ้าชายไมเซรินุสจะเสด็จที่ไหน ไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องไป ได้แต่แต่งตัวให้พร้อมสำหรับการออกเดินทาง วี๊ด! เจ้าชายผิวปากเสียงยาวหนึ่งครั้ง แล้วทุกคนก็หันหน้าไปยังทะเลทรายเวิ้งว้างที่มีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวใกล้เข้ามา ฮี้ๆๆๆๆๆๆ กุบๆๆๆๆๆ ม้าสีดำสนิทวิ่งเหยาะๆ เข้ามาหยุดยืนกลางวงล้อมของทุกคน แล้วเจ้าชายก็พยักพเยิดให้อาเซน่ารู้ว่ามันคือพาหนะของเธอ หญิงสาวยืนอึ้งพูดไม่ออก การที่ต้องใช้ม้า แสดงว่าจะต้องเดินทางไกล ไม่ใช่แค่การออกลาดตระเวนแถบนี้อย่างที่คิดไว้แต่แรก ร่างกายของเธอยังอ่อนล้า แม้จะผ่านคืนนี้ไปได้ แต่พรุ่งนี้...หากไม่ได้หยุดพัก เธอจะต้องตายอยู่กลางทะเลทรายแน่ๆ เมื่อไม่มีทางเลือก เธอก็กระโดดขึ้นม้า พกน้ำเพียงกระบอกเดียวร่วมกับสัมภาระในถุงย่ามใบเล็ก และพกเฉพาะอาวุธติดตัวไปด้วย “ไปกันเลย!” เจ้าชายควบม้านำออกไปก่อน ตามด้วยทหารอีกสองนายและอาเซน่าเป็นคนสุดท้าย ออกเดินทางกลางดึกท่ามกลางแสงดาวพราวพร่างนำทางด้วยแสงรำไร อาเซน่าหันกลับไปมองทางทิศที่เธอจากมา หัวใจหงอยเหงาขึ้นไปอีกที่ต้องจากท่านอเมโนฟิสไปไกล ครั้นพอคิดได้ว่าพระองค์มีเจ้าชายโอซิริส จีซา ท่านมหาอุปราช และหมอหลวงคอยดูแล ก็พอจะคลายกังวลไปได้เปลาะหนึ่ง อีกอย่าง ทะเลทรายแถบนี้เป็นของอียิปต์ เมืองต่างๆ ที่รายรอบล้วนแต่เป็นเมืองขึ้นของเมมฟิสกันทั้งนั้น ทั้งกองทัพที่อารักขาก็เป็นกองกำลังที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุด หญิงสาวสลัดความกังวลทั้งหมดออกไป จดจ่อกับการควบม้าติดตามขบวนของเจ้าชายซึ่งเร่งฝีเท้าเต็มที่ ราวกับว่าตั้งใจจะไปให้ถึงเอ็ดฟูในวันรุ่งขึ้นกระนั้น จากการห้อม้ามาครึ่งค่อนคืน มันก็ค่อยๆ ลดฝีเท้าลงเหลือเพียงเดินเหยาะๆ แล้วไปหยุดที่เนินทรายลูกหนึ่ง ก่อนเจ้าชายจะปลดผ้าคลุมหน้าลง “ปัลจีไปทางซ้าย อัลเลสไปขวา พบกันตอนเช้าที่ร้านน้ำชาร้านเดิม” “พะยะค่ะ” สองทหารหนุ่มพูดพร้อมกันแล้วควบม้าแฉกออกไปคนละทาง อาเซน่าเพิ่งรู้ว่าสองคนที่เดินทางมาด้วยชื่อว่าปัลจีกับอัลเลส ซึ่งพวกเขาก็คงเย็นชาเหมือนเจ้านาย เพราะตั้งแต่ร่วมเดินทางกันมา ยังไม่มีใครปริปากพูดคุยกับเธอสักคำ แล้วนี่...เหลือเธอกับเจ้าชาย และม้าอีกสองตัว ภาวนาอย่าให้พระองค์คิดแผลงๆ นอนกลางดินกินกลางทรายเลย “เคยมาหรือเปล่า?” “เพคะ?...เอ่อ...ไม่เคยเพคะ” เธอตอบเกือบไม่ทัน เกือบจะพลั้งปากไปแล้วว่าตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยไปไหนไกลๆ เลยสักครั้ง “ที่เห็นแสงไฟข้างหน้าคือตลาดปาดัง หมู่บ้านปาดังเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ในเส้นทางค้าขายของพ่อค้าเร่และกองคาราวาน ทุกๆ วันจะมีพ่อค้าเดินทางมาแลกเปลี่ยนสินค้า เราจะแฝงตัวอยู่ที่นี่สามวันเพื่อหาข่าว” “เพคะ” เธอรับทราบ เมื่อเจ้าชายทรงบอกแผนการทีละขั้น “สายรายงานว่ามีการเคลื่อนไหวที่ชายแดนตะวันออก มีพ่อค้าชาวบาบิโลเนียเข้ามาค้าขายอย่างผิดปกติ เพราะฉะนั้นเราจะต้องอยู่ที่นี่ในฐานะพ่อค้า” “เพคะ” “ปัลจีกับอัลเลสจะเข้าไปติดต่อคนของเราให้เตรียมแผงลอยไว้ให้ เจ้ากับเราจะต้องปลอมตัวเป็นพ่อค้าขายสมุนไพร ให้สังเกตดูว่าใครที่น่าสงสัยโดยเฉพาะคนที่ซื้อสมุนไพรที่นำไปสกัดพิษ เจ้าเชี่ยวชาญในเรื่องนี้อยู่แล้วคงทำได้ไม่ยาก” “เพคะ” “แต่บอกไว้ก่อนนะ ที่นั่นไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียว ถึงเจ้าจะขี้ริ้วขี้เหร่แค่ไหนก็เถอะ เพราะฉะนั้น เราจะต้องแสดงเป็นคู่ผัวเมียกันเพื่อไม่ให้ใครสงสัย”