บทที่ 19 ดูแลคนป่วย

“อ้อ! จริงสินะ” เจ้าชายชะงัก สบตาแดงก่ำเพราะพิษไข้ของเธอด้วยสายตาแสดงความเห็นใจ วางผ้าเช็ดตัวผืนเล็กไว้บนพนักเตียงแล้วก็เอื้อมมือลงมาจับชายเสื้อนอนของเธออีกครั้ง ก่อนจะฉีกมันดังแควก! อาเซน่าได้แต่อ้าปากค้าง เมื่อเสื้อด้านหน้าขาดออกจากกัน แล้วเจ้าชายก็ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นก็ตะปบลงมาตรงหน้าอกหน้าใจพอดี! เฮ้อ..... สมองของเธอหมุนติ้ว มองเห็นดาวระยิบระยับเต็มห้อง พระพักตร์ของเจ้าชายค่อยๆ เลือนหาย แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความมืด “อาเซน่า” เจ้าชายขมวดคิ้วมุ่นเมื่อหญิงสาวแน่นิ่งไป แล้วก็ทรงสะดุ้งเสียเองเมื่อเพิ่งจะรู้ว่าวางฝ่ามือไว้ที่ตรงไหน บ้าฉิบ! นั่นมัน... เขาตลบผ้าห่มขึ้นแทบไม่ทันเมื่อเห็นทรวงอกของเธอเต็มๆ ตา ใจเต้นตึกๆ ตักๆ ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ แม้จะเคยเห็นเรือนร่างผู้หญิงวับๆ แวมๆ ในยามพวกหล่อนสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นจนชินตา แต่นี่คือ...อาเซน่า... ผู้หญิงที่ปฏิเสธจะเป็นเพื่อนกับเขา คนที่เมินเฉยทุกครั้งเมื่อพบหน้าเขา ร่างกายนี้...หัวใจดวงนี้...เป็นของเสด็จพ่อ! ทรวงอกนั่น! ก็ของเสด็จพ่ออีกนั่นแหละ! และอีกไม่นาน...มันจะถูกถ่ายโอนไปให้เสด็จพี่! “แกล้งหลับเรอะ! นึกว่าข้าไม่กล้าถูกตัวเจ้าหรือไง” ทรงตลบผ้าห่มขึ้นใหม่ แล้วหลับตาใช้ผ้าผืนนั้นเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอโดยไม่สนใจว่ามือของเขาจะไปสัมผัสโดนตรงไหน จับเธอพลิกซ้ายพลิกขวาเทียวชุบน้ำและเช็ดถูตรงนี้ตรงนั้น แล้วก็โยนผ้าผืนนั้นทิ้งด้วยความฉุนเฉียว เจ้าชายรื้อค้นถุงย่ามกระจุยกระจาย หาเสื้อผ้าของเธอเพื่อเปลี่ยนให้ใหม่ ก่อนจะกลับมาที่เตียงแล้วจัดการถอดแพรผ้าที่เหลือออกแล้วสวมตัวใหม่ลงไปอย่างยากเย็น แม้เจ้าประคุณยังกล้าหลับทั้งๆ ที่เนื้อตัวเปลือยเปล่า ตัวเธอเย็นลง แต่ร่างกายเขาสิ...กลับรุมร้อนขึ้นอย่างประหลาด พรึบ! ทรงสลัดผ้าห่มและคลุมให้ใหม่ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็ทรงลุกขึ้นล้างหน้าล้างตัวในฉากกั้น ไม่วายชะโงกหน้าออกมามองให้แน่ใจว่าเธอหลับไปจริงๆ หากจับได้ว่าเธอแอบดูจะเอาไปปล่อยทิ้งไว้ในทะเลทรายซะให้เข็ด เมื่อไม่มีทีท่าว่าเธอจะตื่น เจ้าชายก็ทรงแช่น้ำอย่างเกษมสำราญ ครั้นเมื่อแสงแห่งอรุณรุ่งมาเยือน ก็ทรงลุกขึ้นมาแต่งองค์อย่างมิดชิดรัดกุมเช่นเดิม คนของเขาคงเตรียมสิ่งของที่ต้องใช้ในการแสดงเป็นพ่อค้ายาสมุนไพรไว้ให้แล้ว เขาจะต้องไปที่ร้านน้ำชาซึ่งเป็นที่นัดหมายเพื่อปรับแผนกับปัลจีและอัลเลส รอให้อาเซน่าหายดีเสียก่อนจึงจะขายของได้ ระหว่างนี้จะไปไหนมาได้ต้องไม่ให้เป็นที่สังเกต โดยเฉพาะใบหน้าหล่อๆ ของเขานี่ล่ะที่อาจเป็นปัญหา เพราะที่นี่คือตลาดเปิด มีการค้าอาวุธ ผู้หญิง อย่างเสรี เผลอสบตากับพวกหล่อนเมื่อไหร่มีหวังถูกเกาะแกะแน่ๆ พวกหล่อนมีวาสนาแค่ได้เห็นรอยยิ้มของเขาเท่านั้น อย่าหวังจะได้ทอดกายให้เขาเชยชม โดยเฉพาะเมื่อโนมเนื้อของพวกหล่อนเคยถูกชายอื่นประทับตรามาแล้ว เจ้าชายทรงเก็บผมยาวสลวยไว้ใต้ผ้าโพกศีรษะ ซ่อนใบหน้าคมไว้ใต้ผ้าคลุมสีดำมิดชิด เช่นเดียวกับพ่อค้าทะเลทรายทั่วไปที่มักจะท่องทะเลทรายด้วยชุดนี้ ออกจะรุ่มร่ามแต่ก็พกอาวุธได้โดยไม่มีคนสงสัย ทรงหยุดยืนอยู่ข้างเตียงมองหญิงสาวที่ดูจะมีเลือดฝาดขึ้นมาเล็กน้อย แอบขยับผ้าห่มให้เข้าที่เข้าทางแล้วใช้หลังมืออังหน้าผากมน ตัวเย็นลงแล้ว และคงจะหลับไปอีกพักใหญ่ น่าจะทันเขากลับจากร้านน้ำชาพอดี เพื่อให้งานสำเร็จลุล่วง เขาจะต้องซื้ออาหารดีๆ มาขุนให้เธอหายป่วยเร็วๆ แวะร้านค้าซื้อเสื้อผ้าให้เธอสักสองสามชุด แล้วก็ผ้าผืนเล็กๆ เอาไว้ชุบน้ำเช็ดตัวตอนเธอมีไข้ ทรงลำดับสิ่งที่จะต้องทำในวันนี้เป็นข้อๆ แล้วเดินไปถอดกลอนประตู เหมือนจะทรงนึกได้... เจ้าชายหันกลับมามองหญิงสาว แล้วพูดพึมพำราวกับจะตอกย้ำกับตัวเอง “ที่ข้าทำไปทั้งหมด ก็เพื่อช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากเท่านั้น ถึงยังไงข้าก็ยังเกลียดเจ้าอยู่ดี!” ผู้ตกทุกข์ได้ยากที่เจ้าชายพูดถึง ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เมื่อได้ยินเสียงเดินสวบสาบอยู่รอบๆ บ้านพัก เธอกระพริบตาปริบๆ พยายามเงี่ยหูฟัง สักพักเสียงนั้นก็เงียบหายไป บ้านพักนี้อยู่ไกลจากบ้านหลังอื่นๆ พอสมควร จึงไม่ได้ยินเสียงคุยจอแจหรือเสียงลากม้าลากเกวียนให้หนวกหู กระนั้นก็อาจเป็นเสียงเดินของคนที่เช่าพักอยู่บ้านหลังอื่น เพราะแสงตะวันที่สาดส่องผ่านช่องลมเข้ามานั้นสว่างจ้า เป็นเวลาที่ทุกชีวิตต้องออกทำมาหากินกันแล้ว เธอคงหลับไปนาน แล้วก็ฝันเป็นตุเป็นตะถึงเจ้าชายขี้โมโห ซึ่งพระองค์น่าจะออกไปร้านน้ำชาแล้ว หากเสด็จกลับมาแล้วพบว่าเธอยังนอนหลับอุตุ อาจจะทรงกริ้วเธอมากขึ้นไปอีก เธอตวัดผ้าห่มออกจากตัว แล้วก็ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่าตัวเองใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ทั้งๆ ที่เมื่อคืนเธอแค่ถอดเสื้อนอกออกเท่านั้น ผ้าผืนเล็กที่ถูกพับทบไว้ตกอยู่ข้างเตียง ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อมองเห็นเสื้อและกางเกงตัวบางซึ่งเป็นชุดเมื่อวานกองอยู่บนพื้น เธอ...ปีนขึ้นมานอนบนเตียงของเจ้าชายตั้งแต่เมื่อไหร่? กรี๊ด!!!!!!!! หญิงสาวกรีดร้องอยู่ในใจ ตีอกชกหัวตัวเองอยู่บนเตียงที่ความรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาไม่ใช่แค่ความฝัน ใช่แล้ว...เธอสลบไป ขณะเจ้าชายกำลังพยายามเช็ด (หรือขัด) หน้าอกของเธอ แล้วจากนั้น...ก็ทรง...ทรง... เจ้าชายทำอะไรเธอ!? ก๊อกๆๆ “ที่รัก!!” เสียงเรียกตรงประตูทำให้เธอผวาเฮือก! ที่รัก! โอ...ทรงเรียกเธอว่า...ที่รัก! ไม่นะไม่...เธอต้องหูฝาดไปแน่ๆ ก๊อกๆๆๆ ทรงเคาะประตูอีกครั้ง “ตั้งแต่เมื่อคืนนางยังไม่ฟื้นเลย” “คงจะอาการหนักน่าดู ดีนะที่ยังมีของเหลือ ถึงจะแรงสักหน่อยแต่ก็น่าเสี่ยง ถ้าท่านอยากให้นางลุกขึ้นมาไวๆ ล่ะก็ต้องใช้ยาของข้านี่ล่ะ” “ไม่เป็นไร ขอแค่ให้นางหายดี ข้ายินดีจ่ายไม่อั้น เข้ามาก่อนสิ” เจ้าชายเสด็จกลับมาแล้ว!! มาพร้อมกับใครก็ไม่รู้!! หญิงสาวเอนหลังลงบนเตียงตามเดิม แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมปิดหน้า เธอยังไม่พร้อมจะสู้หน้าพระองค์ตอนนี้ ทั้งยังไม่ได้สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย การแกล้งนอนป่วยจึงเป็นวิธีที่เข้าท่าที่สุด แอ๊ด.... ปัง! ตึกๆๆ ครืดๆๆ เสียงเปิดปิดประตู เสียงเดิน และเสียงลากอะไรบางอย่างดังอยู่ปลายเตียง อาเซน่าได้แต่นอนตัวแข็งอยู่ใต้ผ้าห่ม เหงื่อแตกพลั่กๆ เพราะอากาศที่ร้อนจัดเป็นทุนเดิม “ถ้ากินยานี้แล้วไม่หายข้ายินดีคืนเงิน แต่แหม...ท่านก็น่าจะเพลาๆ บ้างนะ ถ้าตั้งใจจะผลิตลูกขนาดนั้น หล่อๆ อย่างท่านหาเมียได้อีกเป็นสิบๆ คน จะต้องมาทนเสียเงินรักษานางทำไม” “ข้าก็รักของข้าน่ะสิ” ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ! อาเซน่ารู้สึกว่า หัวใจของเธอเต้นแรงผิดปกติเมื่อได้ยินคำว่า “รัก” ออกจากปากของเจ้าชาย ความรู้สึกนั้นราวกับสายลมที่พาพัดเข้ามาวูบหนึ่ง แวบเดียวจริงๆ ที่เธอคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วที่หวั่นไหวกับพระองค์ ก่อนจะให้เหตุผลกับตัวเองทีหลังว่า มันเป็นเพียงแค่ความประหลาดใจเท่านั้น “นางโชคดีมากที่ได้คนดีอย่างท่านเป็นสามี” “ก็คงอย่างนั้น ไหนล่ะของๆ ท่าน อย่าให้เสียสรรพคุณที่บอกไว้ล่ะ” “จริงด้วยๆ เอ้า...ตัวนี้ ผสมน้ำให้นางดื่ม รับรองว่าต้องกลับมาคึกคักภายในเร็ววัน แต่เพื่อให้ได้ผลเร็ว ท่านควรจะให้นางหายไข้เสียก่อน ข้าเข้าใจ...เพิ่งแต่งงานใหม่ๆ ก็แบบนี้ทุกคน เมียข้านะกินเพียงแค่หยดเดียว ข้าไม่ได้ออกจากห้องนอนเลยสามวันสามคืน หึๆๆๆ นี่ถ้าไม่ใช่ลูกค้าเก่าแก่ ข้าไม่แบ่งให้ใครง่ายๆ นะ” “ขอบคุณ ถ้าได้ผลข้าจะอุดหนุนอีก” เจ้าชายรับขวดยามาไว้ ก่อนจะรุนหลังพ่อค้าไปที่ประตู แล้วผายมือเชิญให้ออกไปเมื่อซื้อขายเสร็จสิ้น