บทที่ 22 เงาของใคร

“เปล่าเพคะ”อาเซน่าคร้านจะต่อความยาวสาวความยืดกับเจ้าชายที่อารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย หันไปจัดการกับข้าวของเครื่องใช้ที่ต้องเก็บให้เรียบร้อยก่อนออกเดินทาง เสื้อผ้าที่พระองค์ซื้อมาให้ ล้วนแต่เป็นเสื้อผ้าสำหรับผู้ชาย ไม่รู้ว่าพระองค์ไร้รสนิยมหรือเธอดูไม่เหมือนกุลสตรีกันแน่ เธอไม่เคยสวมชุดสวยๆ เพราะกลางวันจะขลุกอยู่ในห้องหนังสือ ในห้องเรียนวิชาแพทย์ หรือตามเสด็จทรงงาน ตกเย็นยันค่ำต้องถวายโอสถและนวดบำบัดให้กับท่านอเมโนฟิส ไม่มีเวลาสำหรับการแต่งองค์ทรงเครื่อง ทั้งความรักที่ต้องซุกซ่อน ทำให้ต้องระวังตัวเป็นสองเท่า “นี่น้ำอะไรเพคะ?” เธอชูขวดแก้วเล็กๆ ภายในบรรจุน้ำใสๆ ขึ้นมา เผื่อว่าจะเป็นของสำคัญของเจ้าชาย “ไหน?” ไมเซรินุสเหลือบมองอย่างไม่ใส่ใจนัก ครั้นเมื่อเห็นขวดยาที่เจ้าของบ้านให้มาอยู่ในมือเธอ ก็ทรงยื่นมือไปคว้ามาเก็บไว้ทันที “ยาถอนพิษ...เอาไว้ใช้ยามฉุกเฉิน” “เพคะ” เธอไม่เซ้าซี้ ก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่ย่าม ใจหนึ่งกลัวจะเป็นตัวถ่วงเพราะเพิ่งหายไข้ อีกใจก็อยากไปจากที่นี่เร็วๆ “เราจะไปสมทบกับเสด็จพ่อที่หมู่บ้านซาลาตามที่นัดหมายกันไว้ เจ้าเตรียมตัวนอนกลางดินกินกลางทรายไว้เลย ทะเลทรายข้างหน้ามีโอเอซิสเล็กๆ ไม่กี่แห่ง” “ทุกคน...รอเราอยู่ที่ซาลาหรือเพคะ?” เธอเบิกตากว้างด้วยความยินดีที่จะได้พบท่านอเมโนฟิสอีกครั้ง “ไม่ใช่ทุกคน แค่เสด็จพ่อ” ทรงเหลือบตามองดูปฏิกิริยาของเธอ “แล้ว...เจ้าชายโอซิริส...” “ไปรอเราที่เอ็ดฟูแล้ว” “นี่ก็คงเป็นแผน...หม่อมฉันไม่รู้อะไรเลย” “เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ เพราะถ้ารู้...จะเสียแผน...ยังมีเวลานอนพักก่อนพระอาทิตย์ตกดิน” ไมเซรินุสหยิบชุดคลุมขึ้นมาสวม ยังมีงานสำคัญต้องทำก่อนออกเดินทาง และที่เลือกเดินทางยามค่ำคืนก็เพราะต้องการประหยัดพลังงานทั้งคนและม้า อย่างน้อยนับจากคืนนี้ก็ต้องห้อม้าอีกไม่ต่ำกว่าสองวันจึงจะถึงโอเอซิส ดูท่าว่าคนที่เพิ่งหายป่วยอาจจะเป็นซ้ำอีกรอบ ก็ดี...เขาจะทำให้เธอป่วยจนลุกไม่ขึ้น พิธีแต่งงานที่เอ็ดฟูจะได้ล้มเลิกไปซะ! พระอาทิตย์ยังแผดเผา ตลาดยังคลาคล่ำไปด้วยฝูงชน แผงสินค้า ห้างร้าน และกระโจมเต็มไปด้วยพ่อค้าและการจับจ่ายใช้สอยของชาวเมือง ฝุ่นดินและละอองไอความร้อนแล่นผ่านฝ่าเท้า หากไร้ซึ่งอาภรณ์ห่อหุ้ม มนุษย์ก็ไม่ต่างอะไรกับเผือกเผามันเผาที่วางขายอยู่ในตลาด เจ้าชายที่คลุมพระวรกายมิดชิดเหลือเพียงดวงตาคมที่อยู่พ้นขอบผ้าคลุมหน้า ดาบที่ซ่อนอยู่ที่บั้นเอวพร้อมจะตวัดทันทีหากใครหน้าไหนโผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ร่างสูงเด่นสะดุดตาเดินปะปนกับคนอื่นๆ มิได้แสดงความรังเกียจยามต้องเดินผ่านนางในชุดนุ่งน้อยห่มน้อยที่กวักมือเรียกลูกค้ากลางวันแสกๆ ทรงเหลือบพระเนตรมองเพียงแวบเดียวแล้วก็หลบสายตาอย่างว่องไว แม่นางพวกนั้นขืนสบตาเมื่อไหร่มีหวังถูกทึ้งเหมือนซากศพ มือไม้พวกหล่อนคงไม่ต่างอะไรกับแมงมุมที่กำลังกินเหยื่อ เขานึกภาพอาเซน่าที่เป็นหญิงงามเมืองไม่ออก เพราะเมื่อพิจารณาจากทรวดทรงองค์เอวและใบหน้าของเธอ ทั้งอุปนิสัยใจคอที่ค่อนข้างจะเยือกเย็นแล้ว ก็พบว่าเธอเหมาะที่จะเป็นหมอคร่ำครึอย่างเดิมมากกว่า ไม่รู้ว่าผู้หญิงไร้เสน่ห์แบบนั้นถูกพระทัยเสด็จพ่อและเสด็จพี่ตรงไหน เจ้าชายดึงสติกลับมา ที่นี่อยู่ใกล้หมู่บ้านซาลามากกว่าโอเอซิสที่พักค้างแรมของกองทัพอยู่มากโข หากเดินทางคืนนี้ อย่างน้อยกว่าที่ทัพของเสด็จพ่อจะไปถึงก็มีเวลาเตรียมการต่างๆ อีกกว่าสามวัน เขากระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ เพราะการ “เตรียมการ” ที่ว่านั้น ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการหาข่าวอย่างที่เขากล่าวอ้างกับอาเซน่าเลย ปี๊ด! “ม้าไหมครับ...ม้าพันธุ์ดี ขายถูกๆ” พ่อค้าขายม้ากวักมือเรียกหยอยๆ เจ้าชายไม่รอช้า เดินลัดแผงสินค้าตรงหัวมุมถนนตามพ่อค้าหนุ่มคนนั้นไปทันที ม้าพันธุ์ดียืนรออยู่ในคอกสี่ตัว กับคนขายม้าอีกสองคนที่กำลังให้อาหารให้น้ำมัน “มันแข็งแรงพอที่จะเดินทางแบบทรหดหรือเปล่า?” แข็งแรงมาก วิ่งได้ทั้งวันทั้งคืน” พ่อค้าตบแผงคอม้าเบาๆ มันร้องฮี้ๆ ตะกุยขาหน้าโชว์ “นั่นสินะ คงเพราะอาหารที่มาจากตะวันออกไม่มีสารพิษเจือปน” เจ้าชายสบตากับพ่อค้าอย่างรู้ความนัย ก่อนจะทรงเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ ทำทีเลือกดูม้าที่จะซื้อ “ท่านอาเซน่าตรวจสอบแล้วหรือครับ?” คนขายม้าเปิดเผยตัว “อืม...รู้สึกว่ามีคนจงใจให้พวกเราพุ่งเป้าไปที่บาบิโลเนียเหมือนที่เสด็จพ่อคาดการณ์ไว้ ถ้าเราบุ่มบ่ามทำอะไรลงไปมีหวังเกิดสงครามแน่ เพื่อหาหนอนตัวนั้น เราจะต้องเล่นตามน้ำไปก่อน” “แล้ว...ท่านอาเซน่า?” ปัลจียังสงสัย เพราะการที่พวกเขามาที่นี่ ก็เพื่อตรวจสอบข้อสันนิษฐานของฟาโรห์เท่านั้น “ทำไม?” “ท่านรู้แต่แรกแล้วว่าวัชพืชนั้นเป็นการจัดฉาก และที่นี่มีคนของพวกมันจับตาดูพวกเราอยู่ ข้าเกรงว่านางอาจทำให้แผนของเราล้มเหลว” “อาเซน่าขลุกตัวอยู่แต่ในวิหาร คนภายนอกไม่มีใครรู้จักเธอ แต่เธอรู้จักทุกคนที่อยู่ใกล้เสด็จพ่อ หากเธอยังอยู่ข้างกายเสด็จพ่อ เธอจะถูกกำจัดเป็นคนแรก เราต้องกันเธอออกมาเพื่อให้แผนของพวกมันง่ายขึ้น และเราก็จะจับมันได้ง่ายขึ้นเหมือนกัน” “แสดงว่าท่านลืมความบาดหมางในอดีตหมดแล้วสิครับ?” อัลเลสที่กำลังพันอานม้าหันหน้ามาถามยิ้มๆ เพราะเป็นทหารติดตามเจ้าชายตั้งแต่เยาว์วัย จึงรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับพระองค์เป็นอย่างดี เจ้าชายกัดฟันกรอด! เพิ่งสำนึกได้ว่าตนเองคิดผิดที่ให้ปัลจีกับอัลเลส องครักษ์คู่ใจทั้งสองติดตามมาด้วย เพราะตั้งแต่ที่เขาไล่ตีคู่ซ้อมดาบจนไม่มีใครสมัครใจมาเป็นคู่ซ้อมให้แล้ว เสด็จพ่อก็ประทานทั้งสองคนนี้มาให้เป็นเพื่อนเขาด้วยความเวทนา ด้วยความที่ต่างก็กำพร้าทั้งคู่ หรือจะด้วยขัดพระบัญชาไม่ได้ นับแต่นั้นทั้งสองก็คอยตามติดเขาเป็นเงาตามตัว เรื่องอาเซน่าคือบาดแผลที่สอง สำหรับท่านหญิงคาร์เรห์ นางทำให้เขาคิดว่าผู้หญิงคืองูพิษ แต่อาเซน่า...เธอทำลายความภาคภูมิใจทั้งหมดที่เขามี ศักดิ์ศรีของเจ้าชายแห่งอียิปต์ ถูกเหยียบไว้บนฝ่าเท้าของเด็กสาวชาวบ้าน ทั้งๆ ที่เขาก็เหมือนกับโอซิริสทุกอย่าง แต่เธอกลับเลือกที่จะอยู่เคียงข้างเสด็จพี่! “ปัลจี...เจ้าคิดว่าระหว่างเรากับโอซิริส ใครเหมือนเสด็จพ่อมากกว่ากัน?” ไมเซรินุสไม่ได้ตอบ หากแต่ย้อนถามสหายหนุ่มเสียงขรึม “พวกท่านเป็นฝาแฝดกัน ก็เหมือนเท่าๆ กันนั่นล่ะครับ แต่ถ้าเป็นนิสัยใจคอ พวกท่านต่างก็รับจากองค์ฟาโรห์มาคนละแบบ” “ข้าเรียนจบได้คะแนนเท่ากับโอซิริส แต่ข้ามั่นใจ...ว่าตอนนี้ข้าเหนือกว่าโอซิริสทุกอย่าง ข้าสูงกว่า แข็งแรงกว่า และมีประสบการณ์ในสนามรบมากกว่า” ปัลจีและอัลเลสมองหน้ากัน อยากจะบอกเหลือเกินว่าในสนามรักนั้น พระองค์เป็นศูนย์ ขณะที่เจ้าชายโอซิริสมีสัมพันธไมตรีกับเจ้าหญิงต่างเมืองจนใครต่อใครเทใจให้มากโข เจ้าชายน้อยของพวกเขากลับวิ่งหนีความงามของสตรีเพศ เสียดายที่ทรงฝึกฝนพระวรกายอย่างหนัก จากเด็กน้อยตัวอ้วนกลมกลายเป็นหนุ่มสูงโปร่งรูปงามสะดุดตา ลีลาการใช้ดาบฟาดฟันศัตรู หรือจะสู้ลีลารักในสมรภูมิของหญิงชาย ทำไมพวกเขาจะไม่รู้ ที่พระองค์ทรงมุมานะทำทุกอย่าง หาใช่แข่งขันกับเจ้าชายโอซิริส หากแต่ต้องการเอาชนะผู้หญิงคนเดียวต่างหาก แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สนใจเจ้าชายน้อยของพวกเขาเลย