บทที่ 202 เสี่ยวป๋านที่รัก1

บทที่ 202 เสี่ยวป๋านที่รัก1 ทุกคนล้วนเคยทำผิดพลาด กองพิเศษฉุกเฉินเองก็เป็นคน! กองพิเศษฉุกเฉินเองก็ย่อมผิดพลาดได้! ซินเหยาเองก็เป็นเพียงแค่ตัวแทนมือใหม่ แม้แต่ภารกิจฝึกหัดครั้งแรกก็ยังทำไม่เสร็จสิ้นด้วยซ้ำไป... แม้ว่านางจะมีพรสวรรค์มากมาย แต่สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ก็คือ นางยังเด็กเกินไป! ไม่มีประสบการณ์ ไม่มีความคิดที่ลึกซึ้งและซับซ้อนมากเพียงพอ นางไม่เคยผ่านประสบการณ์งานหนักหลายร้อยพันภารกิจและเติบโตขึ้นเฉกเช่นกองพิเศษฉุกเฉินที่มีวาระกว่าร้อยสนามศึก ในโลกกองพิเศษฉุกเฉิน นางเป็นผู้มาใหม่คนหนึ่ง ในพระราชวัง นางเองก็เป็นผู้มาใหม่คนหนึ่งเช่นกัน! นั่นหมายความว่าผู้มาใหม่จะทำความผิดพลาดได้ ทว่าซินเหยาจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองทำความผิดโทษฐานเดียวกันซ้ำเป็นครั้งที่สองแน่นอน ความผิดพลาดมิได้น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือไม่สามารถเรียนรู้จากความผิดพลาดของเรา และครั้งต่อไปเราก็จะยังคงประสบความล้มเหลว ซินเหยาไม่เคยปล่อยให้ตัวเองทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก ความตั้งใจในครั้งนี้ ทำให้นางเปลี่ยนเป็นผู้ใหญ่ สงบ และสวยงาม... ซินเหยาระแวดระวังอย่างเต็มที่ และเดินเข้าใกล้เรือนของพี่หรงทีละก้าว... เข้าใกล้...แมวสีขาวลึกลับ... นางอ้อมมาถึงประตูเล็กด้านข้างกำแพง และแอบเหลือบมองเข้าไปข้างใน เสี่ยวป๋าน? ไฉนจึงเป็น...เสี่ยวป๋าน! ซินเหยาประหลาดใจ นางในวัยกลางคนคนหนึ่งเดินตัดผ่านกลางสวนไปพอดี ในอ้อมกอดมีก้อนขนสีขาวปุกปุยอันหนึ่ง มันมีท่าทีผลุบๆ โผล่ๆ สีหน้าไร้พิษสงซ้ำยังน่ารักสุดๆ ดูแล้วเหมือนเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปราดเปรื่องหลักแหลม ไม่ใช่ว่าเป็นเสี่ยวป๋านหรอกหรือ เสี่ยวป๋านซ่อนตัวและเพลิดเพลินกับตนเองอยู่ในอ้อมแขนของนางในแก่ ทรวงอกใหญ่ไร้ความกระด้างของนางนั้นเป็นเพียงแหล่งเพาะกายที่นุ่มนวลและแสนอบอุ่น... แมวสีขาว? หรือว่าแมวสีขาวที่พวกนางว่ากันนั้น ก็คือเสี่ยวป๋าน? ผู้ที่สังหารมู่หลังจนตายก็คือเสี่ยวป๋านน่ะหรือ? ความเป็นไปได้ข้อนี้...ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเลย ซินเหยารู้อยู่เสมอมาว่าเสี่ยวป๋านมีความลับที่ไม่สามารถบรรยายได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ครั้งนั้นมันฟื้นจากการดื่มจนเมาแอ๋ในไม่กี่วันให้หลังจนบินได้... ซินเหยาค่อนข้างมั่นใจว่าไอ้หนุ่มตัวนี้ไม่ธรรมดาเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งมันยังมีความว่องไวปานสายฟ้าฟา หากต้องการเอาชนะนักดาบที่มีความเร็วระดับสูงปานนั้น จำต้องมีความว่องไวยิ่งกว่า ข้อจำกัดนี้มีเพียงเสี่ยวป๋านเท่านั้นที่ทำได้ “พี่หรง!” ซินเหยาร้องเรียกเสียงเบา พลางเดินประจันหน้าเข้าไปหา ประจวบกับที่นางในคนนั้นกำลังจะเข้าห้องโถงด้านใน เห็นว่ามีคนร้องเรียกพลางเดินเข้ามา จึงหยุดชะงักฝีเท้าและหันหน้ากลับไปมองอย่างสงสัยใคร่รู้ “เจ้าเป็นผู้ใด ไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน แปลกหน้าแปลกตายิ่งนัก” นางในแก่ถามด้วยใบหน้าเปี่ยมความประหลาดใจ “พี่หรง ข้าก็คือนางในที่รับใช้ในตำหนักชิงหย่าเจ้าค่ะ ได้ยินว่าพี่หรงเก็บแมวสีขาวน่ารักอย่างมากตัวหนึ่งมาเลี้ยง ดังนั้นจึงมาดูโดยเฉพาะเจ้าค่ะ” ใบหน้าของซินเหยาผุดเผยรอยยิ้มไร้อันตรายออกมา ในรอยยิ้มกลับแอบซ่อนเร้นความเจ้าเล่ห์เอาไว้อยู่... “จีจี” เมื่อได้ยินเสียงเรียกของซินเหยา เสี่ยวป๋านซึ่งกำลังหลับปุ๋ยอยู่ในทรวงอกใหญ่นั้นพลันยืดหน้าชูคอขึ้น มองซินเหยาด้วยแววตื่นเต้นสุดกำลัง “เสี่ยวป๋าน...เสี่ยวป๋านที่รัก...” ซินเหยาเอื้อมมือไปลูบไล้มัน “จีจี” เสี่ยวป๋านแนบหน้าเข้ามาอย่างว่าง่าย “เจ้าบ้าตัณหา” จู่ๆ ซินเหยาพลันกระอักกระอ่วน กำลังภายในควบแน่น ตบป้าบเข้าที่เสี่ยวป๋านหนึ่งฉาด “มะ...เมี้ยวว!” เสียงร้องโหยหวนทึมทึบเหยียดยาวดังลั่นเข้ามาจากบริเวณไกลออกไป เสี่ยวป๋านถูกซินเหยาตบสะดุ้ง ราวกับแมลงวันตัวเป้งถูกตีจนบินตะเพิดไป ฝ่ามือนี้ใช้กำลังภายในอันแกร่งกล้าเชียวนะ นี่คือผลตอบแทนที่ทะลึ่งตึงตัง ซินเหยาหงุดหงิดจาก ไอ้หนุ่มตัวนี้ไม่ยอมอาศัยอยู่ในจวนอ๋องโจว๋ดีๆ วิ่งแจ้นเข้ามาในวังหลวงเพื่อลวนลามกัน มันน่ารังเกียจยิ่งนัก “เมี้ยว จีจีจี...” เสี่ยวป๋านขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ปราดมองซินเหยาอย่างประเจิดประเจ้อ ซินเหยากำลังจะตบออกไปอีกฉาดหนึ่ง “ป๊าบ” พอดีกับที่ตะปบเข้ากลางลำตัวอ้วนป้อมนั่นของเสี่ยวป๋าน มันดูเหมือนกับลูกบอลอันหนึ่งถูกตบตะเพิดบินออกไปไกลอีกครั้ง จากนั้นก็ผ่านวงโค้งอันสวยงามและตกฟุบลงไปอยู่ในกองฝุ่น “เฮ้ เจ้าตีแมวของข้าทำไมกัน” นางในแก่ที่ชื่อว่าพี่หรงรู้สึกโกรธและตกใจเป็นอย่างมาก “มัน...เป็นของข้า” ซินเหยาจ้องนางด้วยความโกรธขึ้ง จากนั้นก็หิ้วเอาเสี่ยวป๋านที่ขู่คำรามต่อต้านอย่างแรงออกไปด้วย แต่การประท้วงขั้นรุนแรงของมัน กลับถูกซินเหยามองข้าม PASS ไปเลยเสียดื้อๆ ซินเหยาหาเสี่ยวป๋านกลับไปจนพบแล้วก็นับว่าได้วางหินก้อนใหญ่ในหัวใจลงไปแล้ว เดิมทีนางยังค่อนข้างกังขาอยู่ไม่น้อย เสี่ยวป๋านใช่มือสังหารที่ฆ่ามู่หลังตายหรือไม่ แต่ว่า ทุกครั้งที่นางฟาดฝ่ามือออกไป เสี่ยวป๋านหลบไม่ทันเลยสักครั้งเดียว! ไอ้หนุ่มตัวนี้ คาดว่าเป็นเพียงแค่มีความว่องไวอันสวยงามเท่านั้นเอง... ด้วยทักษะเช่นนี้จะเป็นไปได้อย่างไรว่าจะเอาชนะมู่หลังซึ่งฝีมือยอดเยี่ยมระดับหัวกะทิขนาดนั้น ไอ้หนุ่มเสี่ยวป๋านตัวนี้ อ้วนพี กินดี เซื่องซึมใฝ่นอน ติดเหล้า ซ้ำยังทะลึ่ง...ก็ปัญหาที่บุรุษคนหนึ่งพึงมีมันก็มีเหมือนกันหมด ไอ้หนุ่มที่คล้ายคนโง่ทึ่มอย่างนี้ จะฆ่าผู้มีฝีมือยอดเยี่ยมชั้นหนึ่งได้อย่างไรกันเชียว ซินเหยาจ้องเสี่ยวป๋านแวบหนึ่ง... มีอยู่หนึ่งประโยคที่เรียกว่าอะไรนะ? อย่ากลัวคู่ต่อสู้ที่เป็นดั่งเทพเซียน แต่จงกลัวเพื่อนร่วมงานที่เหมือนหมูอ้วน ไอ้หนุ่มเสี่ยวป๋านตัวนี้ สู้ไม่ได้แม้แต่หมูตัวหนึ่งด้วยซ้ำ! ซินเหยาใคร่รู้เสียจริง ความว่องไวประดุจฟ้าผ่าเช่นนี้มันไปฝึกฝนมาจากที่ไหนกัน