已经是第一章了
บทที่ 67 ยอมรับความจริง
“หม่อมฉันเปล่าร้องเพคะ” เธอตอบเสียงอู้อี้ขึ้นจมูก ปาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาจนพระองค์จับได้ว่าเธอกำลังแอบร้องไห้อยู่เงียบๆ
“ปลดปล่อยมันออกมาเถิดอาเซน่า...น้ำตาที่ขังอยู่ในใจเจ้า...ร้องไห้เสียบ้าง...แล้วเจ้าจะสบายใจขึ้น”
สิ้นคำอ่อนโยนของพระองค์ อาเซน่าก็ปล่อยโฮออกมาสุดเสียง สองแขนของเธอกอดขาของพระองค์ไว
已经是最新一章了
加载中
