บทที่ 206 ขี้เมาคนหนึ่ง1

บทที่ 206 ขี้เมาคนหนึ่ง1 ซ่อนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ และไม่มีวันเปิดผนึกออกมาอีกตลอดกาล! ในที่สุดนางก็เข้าใจ โรงเรียนกองฉุกเฉินพิเศษพร่ำสอนนั้นถูกต้อง ความรู้สึกทำให้คนๆ หนึ่งเปลี่ยนเป็นอ่อนแอได้ และมันจะกลายเป็นจุดอ่อน! กองฉุกเฉินพิเศษที่เก่งกาจอย่างแท้จริง จะต้องไร้ความรู้สึก! การไร้ความรู้สึกจึงจะสามารถสร้างภาวะไร้ความผูกพันได้ จึงจะเป็นสถานการณ์ซึ่งอยู่ยงคงกระพันอย่างแท้จริง! ซินเหยาปิดตายประตูหัวใจของตนเองอย่างลึกซึ้ง นับแต่นี้ต่อไป จะไม่ยอมเปิดมันให้ผู้ใดอีกแล้ว! ความรัก... แต่ไรมานางมิเคยคาดหวังลมๆ แล้งๆ ตอนนี้ได้รับมัน และก็หลุดลอยไปอีกครั้ง... นางได้กลายเป็นผู้แพ้โดยสมบูรณ์แบบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ว่ากันด้วยเรื่องวิทยุทธ์การต่อสู้ นางจะไม่แพ้แน่! แต่ว่าความรัก นางกลับแพ้อย่างราบคาบ ฮองเฮาในอนาคต? เฮอะ! แต่นี้ต่อไปจะไม่มีคนผู้นี้อีกแล้ว ซินเหยาให้การแสดงออกภายนอกอันแข็งแกร่งเย็นชามาตกแต่งหัวใจข้างในที่บุบสลายยับเยินของตนเอง... “เสี่ยวป๋าน!” “พวกเราหาร้านเหล้าสักแห่ง ไปร่ำสุราให้หนำใจสักยกกันเถิด!” ทันใดนั้นหัวใจของซินเหยาพลันมีความปรารถนาแรงกล้าบางประการต่อน้ำจัณฑ์! นางเป็นคนคอแข็งอยู่เสมอมา การดื่มเครื่องมึนเมาของกองฉุกเฉินพิเศษนั้นถูกฝึกฝนมา ดื่มพันจอกก็ไม่เมา! ทว่าในยามปกติซินเหยากลับไม่ชื่นชอบดื่มสุรา เครื่องมึนเมาทำให้หัวสมองของนางปราศจากการรักษาความปลอดโปร่ง ทำให้ร่างกายของนางขาดสภาวะอันสงบนิ่งสูญเสียสติสัมปชัญญะ... แต่ว่านาทีนี้ นางกลับดูเหมือนว่าอยากดื่มสุรายิ่งนัก! ดื่มจนเมาแล้วก็จะสามารถลืมเลือนทุกอย่าง... ครั้นเมาแล้ว ก็จะสามารถลืมเลือนฉากภาพอันน่าขยะแขยงที่ปรากฏในใจและฉายฉากเดิมซ้ำๆ วกไปวนมาได้... นางร่อนลงบนถนนใหญ่สายหนึ่ง บัดนี้เป็นเวลาดึกดื่น ผู้จนสัญจรบนท้องถนนน้อยมาก นางมองเห็นร้านรวงทั้งซ้ายขวาของริมถนนสองข้าง ต่างพากันปิดร้านหมดแล้ว มีเพียงบริเวณไกลออกไปเบื้องหน้า เป็นเรือนค้างแรมที่มีโคมไฟยังคงเปิดให้บริการอยู่... “เรือนค้างแรมก็มีเหล้าขาย!” “เสี่ยวป๋าน พวกเราไปซื้อเหล้ากัน!” ซินเหยาโยนเสี่ยวป๋านขึ้น เสี่ยวป๋านรู้ว่าอารมณ์ของซินเหยานั้นย่ำแย่สุดขีด จึงไม่โกรธนาง ทำเพียงแค่บินระบำกระพือ มายังข้างกายของซินเหยา เดินตามนางอย่างเงียบเชียบและว่าง่าย เสี่ยวป๋านในวันนี้ ไม่พิลึก ไม่ซุกซน... ทำเพียงอยู่เป็นเพื่อนซินเหยาอย่างสงบ ซินเหยาจ้องมันปราดหนึ่ง ก่อนกล่าว “ไม่ใช่ว่าเคยพูดกันไว้ดิบดีว่าอย่าได้บินในสถานที่สาธารณะผู้คนพลุกพล่านมากมายแบบนี้หรอกหรือ” เสี่ยวป๋านร้องประท้วงเบาๆ สองสามครั้ง ซินเหยามองไปที่ถนนว่างเปล่าเงียบสงัด กระตุกรอยยิ้มค่อนข้างเหยียดเยาะเล็กน้อย “ฮ่าๆ บนท้องถนนใหญ่นี้ไม่มีคนแม้แต่คนเดียวนี่นา ก็จริงว่าเป็นสถานที่สาธารณะ แต่ผู้คนอาจมีไม่มากนัก” เสี่ยวป๋านเองก็ไม่ร้องส่งเดช หยุดการบินเอาไว้ และฟุบอย่างเงียบเชียบบนหัวไหล่ของนาง... ว่าง่ายและดูเหมือนปุยฝ้ายก้อนกลมๆ หนึ่งลูก ซินเหยามองซ้ายแลขวา ก่อนกล่าว “บนถนนสายนี้ว่างเปล่าไม่มีแม้แต่คนเดียว เสี่ยวป๋าน เจ้าบินได้แล้ว! รอเดี๋ยว เบื้องหน้ามีเงาคนๆ หนึ่งอยู่นะ!” พลังปกป้องร่างกายของซินเหยา มักจะไวต่อต่อมความรู้สึกทุกชนิดเป็นธรรมดา ไกลออกไปเบื้องหน้า มีเงาคนที่โซซัดโซเซเป็นที่แน่นอนแล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นขี้เมาคนหนึ่ง ซินเหยาเร่งฝีเท้าในการเดินเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าคนผู้นั้นเมาแอ๋ แม้แต่เดินยังเดินไม่ตรงทาง จึงเอ่ยปากด้วยความวางใจ “เสี่ยวป๋าน เจ้าบินเถิด อันที่จริงข้าจำกัดพฤติกรรมการบินของเจ้าก็เพียงแต่กลัวอยากปกป้องเจ้า ตอนนี้ไม่มีคนเจ้าก็บินเถิด ข้ารู้ว่าเจ้าใส่ใจข้า รู้ว่าข้าอารมณ์ไม่ดีวันนี้จึงว่าง่ายเป็นพิเศษ แต่ว่า เจ้าไม่ต้องทำเช่นนี้ เจ้านายเจ้าอย่างข้าสามารถทนต่อการระเบิดจู่โจมได้เป็นอย่างมากเชียวนะ!” “เมี้ยว...” เสี่ยวป๋านร้องออกมาเบาๆ ซินเหยากล่าวอย่างค่อนข้างประหลาดใจ “เสี่ยวป๋าน พักหลังนี้เสียงร้องของเจ้าไม่เหมือนกันแล้วนะ เมื่อก่อนเจ้าร้องเป็นแต่จีจี จี จีจีจี ถึงแม้ความสั้นยาวและโทนเสียงจะไม่เหมือนกัน แต่ว่าเจ้าเองก็ร้องเป็นแต่เสียงแบบนั้น ตอนนี้เจ้ากลับร้องเมี้ยวๆ เป็นแล้ว!” เสี่ยวป๋านร้อง “เมี้ยว” อีกครั้ง จากนั้นก็ฟุบลงบนหัวไหล่ของซินเหยาอย่างนุ่มนวล ไม่ส่งเสียงอะไรอีกแล้ว “เสี่ยวป๋าน เจ้าเป็นสัตว์ประเภทไหนกันแน่ ไฉนบนร่างกายเจ้าจึงมีเรื่องราวอันน่าพิศวงเจือแปลกประหลาดมากมายเกิดขึ้นได้เพียงนี้” เป็นครั้งแรกที่ซินเหยากล่าวถึงปัญหานี้และสบตาตรงๆ กับเสี่ยวป๋าน ถึงแม้ก่อนหน้าซินเหยาจะรู้ว่าเสี่ยวป๋านไม่ธรรมดา แต่ว่ากลับไม่เคยถามเสี่ยวป๋านมาก่อนเลย นางเองก็ไม่ได้เจาะลึกลงไป อย่างไรเสียแต่ละคนต่างก็มีความลับซุกซ่อนเป็นของตัวเองทั้งนั้น! เสี่ยวป๋านถึงแม้จะเป็นสัตว์ มันเองก็มีความลับของตัวมันเองนี่นา! ตัวซินเหยาเองก็มีความลับเป็นของตัวเอง ความลับเกี่ยวกับตัวตนที่นางเป็นผู้ย้อนยุคมานี้ ต่อให้เป็นเสี่ยวป๋านที่ชิดเชื้อกันมากขนาดไหน ก็ไม่สามารถบอกได้! อย่าได้ปฏิบัติสิ่งที่ตนมิปรารถนาต่อผู้อื่น! ซินเหยาไม่ได้ตั้งใจจะบอกความลับของตนเองให้แก่เสี่ยวป๋านฟัง ดังนั้นแต่ไหนแต่ไรมาจึงไม่เคยสงสัยอย่างเจาะลึกในความลับของเสี่ยวป๋าน แต่ในขณะนี้นางนึกขึ้นได้แล้ว และเอ่ยปากถามอย่างเป็นทางการเป็นครั้งแรก “รอเดี๋ยว!” ซินเหยากำลังรอให้เสี่ยวป๋าน “ตอบคำถาม” แต่จู่ๆ กลับมีเปลี่ยนเป็นเตือนภัยอย่างฉับพลัน! เสี่ยวป๋านยกศีรษะชูชันขึ้น ท่าทางประหม่าราวกับเผชิญหน้าต่อศัตรูตัวฉกาจ ซินเหยาเอ่ยเสียงแผ่ว “ดูเหมือนว่าจะมีคนร้องเพลงอยู่แหนะ เสียงเพลงเบามาก แต่ว่าจะต้องมีคนกำลังร้องเพลงอยู่แน่!” “จีจี!” จู่ๆ เสี่ยวป๋านก็ชี้ไปเบื้องหน้า ไกลออกไปเบื้องหน้า มีเงาคนโงนเงนอยู่คนหนึ่ง... ซินเหยามองซ้ายแลขวากลับปราศจากคนผู้อื่น มีเพียงขี้เมาคนนั้นที่อยู่ด้านหน้าเท่านั้น เขาดื่มเมาแล้ว อาจจะแค่ร้องเพลงฮัมไปเรื่อยเปื่อย! ดูแล้วไม่น่าแปลกเท่าใดนัก แต่ว่า เนื้อเพลงที่เขากำลังร้องได้ยินไม่ค่อยถนัด แต่ท่วงทำนองราวกับว่าค่อนข้างคุ้นเคยอยู่ทีเดียวนะ... “ช่างเถิด!” “ก็แค่ขี้เมาคนหนึ่งเท่านั้นเอง!” “เสี่ยป่าย พวกเราเองก็ไปหาที่ดื่มเหล้ากันเถิด” “ด้านหลังดูเหมือนว่าจะมีเรือนค้างแรมอยู่สองสามแห่งนะ” “พวกเราไปกันเถอะ” ซินเหยาหันหน้ากลับไปมอง มีแสงไฟหลายดวงจุดสว่าง ณ ที่ไกลออกไป... นางเปิบวิชาตัวเบา แวบเดียวก็หายตัวไป! “จีจี!” “รอข้าเดี๋ยว!” เหมือนเสี่ยวป๋านกำลังพูดว่ารอข้าเดี๋ยว เห็นว่าซินเหยาบินโฉบออกไป มันเองก็รีบร้อนบินพุ่งราวกับลูกบอลลูกหนึ่งก็ไม่ปาน และบินไปทางที่ซินเหยาไป กลางดึกสงัด... เสียงของคนเมาแอ๋ เดินซวนเซหนึ่งก้าวล้มพับไปสองก้าว