บทที่ 2 ทำไมต้องแต่งกับฉัน

บทที่ 2 ทำไมต้องแต่งกับฉัน “จี้เย่นจิ้ง ในเมื่อคุณเกลียดฉัน ทำไมคุณถึงยอมแต่งงานกับฉันล่ะ\" นี่เป็นสิ่งที่มู่ชิงเย่คิดไม่เคยออกเลย ในเมื่อเธอถูกแจ้งว่าจะติดคุก จี้เย่นจิ้งปรากฏตัวออกมา ช่วยประกันเธอออกมา หลังจากนั้นพาเธอไปอำเภอจดทะเบียนสมรส การแต่งงานของพวกเขาเป็นเพียงแค่กระดาษใบสมรสเท่านั้น ตอนบ่ายนั้นที่ได้กระดาษใบสมรส จี้เย่นจิ้งก็ได้นั่งเครื่องบินบินไปอเมริกา เพื่อไปปลอบใจเหอหย่า ไอ่ผู้หญิงสารเลวนั้น จนถึงหลังจากสามเดือนต่อมาในวันนี้ ปีศาจร้ายก็โผล่ออกมา “มู่ชิงเย่ เธอคิดว่าตัวเองฉลาดมาก ทำไมในเรื่องนี้เธอถึงโง่ขึ้นวะ\" จี้เย่นจิ้งมองไปทางเธอ หลังจากนั้นก็เปิดประตูห้องน้ำออกไป คนที่รอใช้ห้องน้ำอยู่ข้างนอก เห็นผู้ชายและผู้หญิงสองคนอยู่ในนั้น จากนั้นก็เซียวขึ้นมาว่า \"อิเหี้ย นึกไม่ถึงว่าจะนัดกันมีเซ็กซ์ที่นี่\" มู่ชิงเย่ขายหน้า ก็เลยขยับกระโปรงตัวเองลง และก็วิ่งออกไป เรื่องที่น้ำเน่ามีตั้งมากตั้งมาย แต่เรื่องที่เกิดขึ้นเย็นวันนี้ ทำให้มู่ชิงเย่เจ็บอกเจ็บใจเป็นอย่างมาก เก็บความบริสุทธิ์ของตัวเองมาตั้ง 24 ปี และกระบวนการทรมานความรู้สึกนั้นกับการข่มขืนมันไม่ต่างอะไรกันนักเลง นอกจากจะรู้สึกเจ็บ ความสุขอย่างอื่นใดๆ ก็ไม่มีอีกเลย มู่ชิงเย่คิดว่า เรื่องที่คาดไม่ถึงของเธอกับจี้เย่นจิ้ง ก็เป็นแค่เรื่องที่อุบัติเหตุเท่านั้น แต่ว่าเรื่องที่แปลกๆทยอยเกิดขึ้นมา ทำให้เธอได้ความรู้ใหม่ๆของชีวิต ตอนเช้าตรู่วันที่สอง เสียงโทรศัพท์ทำให้เธอออกมาจากฝัน เป็นสถานีตำรวจโทรมา พ่อมู่ยักยอกเงินของบริษัทซื้อเครื่องประดับทองให้แม่เลี้ยงเธอ คืนวันนั้นที่เขาถูกจับ อยู่ๆ ก็เป็นโรคหัวใจ แล้วก็ถูกส่งไปโรงพยาบาลเข้าห้องICU เกือบตาย แต่สายนี้ก็คือโทรเรียกให้มาคืนเงิน แล้วค่ารักษาพยาบาลอันแสนแพง อีกทั้งยังค่าผ่าตัด ที่จะต้องให้มู่ชิงเย่เอาเงินมาคืนภายในคืนนี้ ข่าวนี้เข้ามาเร็วเกินไป ทำให้มู่ชิงเย่สมองของเธอว่างเปล่าไป และหน้าของเธอก็เริ่มซีดลง เธอรับเดินทางไปที่โรงพยาบาล แล้วก็มองไปพ่อมู่ที่ใส่กุญแจมือนอนเติมน้ำเกลืออยู่บนเตียงผู้ป่วย เธอรู้สึกยืนไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่ เลยล้มตัวลงไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ เตียงผู้ป่วย \"คุณหมอคะ ช่วยชีวิตพ่อของฉันก่อนได้ไหมคะ เรื่องเงินเดี๋ยวฉันจะคิดหาวิธีเอามาจ่ายให้ค่ะ\" หมอหลักทำสีหน้าที่ยากที่จะตอบ \"การผ่าตัดของพ่อของคุณจำเป็นต้องใช้เลือดเป็นจำนวนมาก เธอไม่ได้มีเงิน กล่องเก็บเลือดคงจะไม่ให้ใช้เลือดแน่นอน ดังนั้น…\" ออกมาจากโรงพยาบาล มู่ชิงเย่เหมือนไม่มีแรงเดินอยู่บนถนน มองไปตามร้านค้าตามถนน ในใจเต็มไปด้วยความผิดหวัง เธอหมดหนทางแล้วกัดฟันไว้แน่น เลยโบกรถแท็กซี่เพื่อที่จะเดินทางไปที่บริษัทตี้หวง ตั้งแต่แต่งงานมา เธอมาโผล่ที่บริษัทตี้หวงในฐานะภรรยาของเขาเป็นครั้งแรก ยังไม่ทันที่จะชื่นชมบริษัทอันกว้างใหญ่ของเขา เธอรีบขึ้นลิฟต์ไปชั้นที่ 18 เพื่อที่จะไปที่ห้องของท่านประธาน เพียงแค่ ตอนที่เธอกำลังจะเคาะประตู ก็เพิ่งเห็นว่าเหอหย่าก็อยู่ตรงนั้นเหมือนกัน บนเก้าอี้ล้อหมุน เธอมีรอยยิ้มที่ดูอ่อนหวาน สำหรับการที่มาของมู่ชิงเย่ ไม่ได้มีเคอะเขินใดๆ อีกทั้งยังมีท่าทางที่เหมือนญาติที่สนิทไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี \"ในเมื่อพี่สาวมาแล้ว งั้นเดี๋ยวฉันกลับก่อนแล้วกัน คุณหมอบอกว่าถ้าจะให้แผลหายดี ก็อย่ายืนนาน\" น้ำเสียงของเธอดูอ่อนนุ่ม กลับเอ่ยถึงแผลของขาขึ้นมา และวินาทีหน้าที่ต่อมา สายตาของจี้เย่นจิ้งก็มองมู่ชิงเย่อย่างเยือกเย็น \"เธอมาทำอะไร\" “จี้เย่นจิ้ง พ่อฉันก็เป็นโรคหัวใจเข้าโรงพยาบาล ฉันไม่มีทางเลือกแล้วฉันก็เลยมาหาคุณ เพื่อจะมาให้คุณช่วยฉัน\" มู่ชิงเย่ดูเหมือนว่านี่จะเป็นที่พึ่งสุดท้าย เลยจับที่ชายเสื้อของจี้เย่นจิ้งไว้แน่น