บทที่7 ฉันกับเธอเป็นขมิ้นกับปูน

บทที่7 ฉันกับเธอเป็นขมิ้นกับปูน จ้องมองผู้หญิงที่เป็นประสาท ที่อยู่ตรงหน้าเธอ มู่ชิงเย่สายตาเริ่มค่อยๆเย็นชา คาดไม่ถึงน้องสาวของตัวเองหลบซ่อนเก่งแบบนี้ ทั้งยังจิตใจเลวทรามอีกต่างหาก \"ดังนั้น เธอเลยทำทุกวิถีทางเพื่อกำจัดฉันสินะ เหอหย่า เธอนี่มันบ้าจริงๆ\" มู่ชิงเย่พูดเรื่องเริ่มขึ้น เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว เหอหย่าเองก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปิดอะไรแล้วล่ะ \"พี่คะ ฉันก็แค่ชอบที่เห็นพี่ทำท่าทางน่าสงสารและไม่มีหนทางที่จะไปต่อเท่านั้นเองค่ะ พี่เองก็คิดถึงจี้เย่นจิ้งไม่ใช่หรอคะ ทำไงดีล่ะ ในวันนี้เขากลับทำพี่เจ็บไม่น้อยเลย\" พอคิดถึงครั้งนี้ที่มู่ชิงเย่ได้ออกมาจากคุกอย่างปลอดภัยไม่ได้สูญ เสียอะไรใดๆ เป็นเพราะจี้เย่นจิ้งที่เป็นคนยินยอมพร้อมใจ เหอหย่าเองก็อดไม่ได้ที่อยากจะฉีกหน้าของมู่ชิงเย่ เธอวางแผนมาทุกอย่าง แต่สุดท้าย ผู้ชายไม่ได้มีใจให้กับเธอเลย พอคิดถึงตรงนี้ เหอหย่าก็มองเธออย่างร้ายกาจ \"พี่สาวที่แสนดีคะ พี่คงไม่รู้สินะคะว่า ที่มูเจิ้นหลินเข้าคุกไปนั้น เป็นหนึ่งในแผนของจี้เย่นจิ้ง รวมทั้งเรื่องการยุยงให้แม่เลี้ยงพี่เคลื่อนย้ายเงินของบริษัท ทั้งหมดนั้น จี้เย่นจิ้งเป็นคนจัดการทั้งหมด คนที่นอนหมอนเดียวกัน สามีที่แสนดีของพี่นี่ ที่จริงแล้วก็เป็นคนที่ทำร้ายพี่ไม่เบาคนหนึ่งเลขนั่นเอง เป็นไปได้ยังไง? มู่ชิงเย่ตกใจจนเบิกตากว้าง หัวสมองมีเสียง “อื้อ”ดังไปหมด ใบหน้าเล็กๆของเธอเริ่มซีดเซียว ไม่เชื่อจนล้มลงบนเก้าอี้ ทำไมจี้เย่นจิ้งต้องทำแบบนี้ เขาเกลียดเธอได้ ทำร้ายเธอได้หมด แต่ทำไมต้องทำร้ายพ่อของเธอที่ไม่มีทางสู้ด้วยล่ะ ที่หางยตา มีน้ำตาไหลออกมา เจ็บปวดมากจนแพร่กระจายไปหมด \"ในเมื่อบอกเธอหลายเรื่องขนาดนี้แล้ว ฉันก็ไม่ถือสาละนะที่จะบอกเรื่องอื่นให้กับเธอ เรื่องที่ให้เย่นจิ้งเอาตัวของมูเจิ้นหลินไปติดคุกนั้นเป็นความคิดของฉันเองแหละ รวมทั้งเรื่องของเป็นเรื่องโรคหัวใจที่กำเริบขึ้นมาอีก ก็เป็นฉันที่ให้คนไปสลับยาให้เองล่ะ แต่ว่าตาแก่นั้นบังเอิญโชคดีไปหน่อย ยมบาลไม่ได้เอาเขาไปด้วย เหอหย่าทำหน้านิ่งเรียบ ไม่มีอารมณ์ใดๆเลย ราวกับมันเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญอะไร แต่คำที่มู่ชิงเย่ได้ยินเข้าหูคำๆนั้นเหมือนกับสายฟ้าผ่าลงมา ผู้หญิงนิสัยไม่ดีเป็นบ้าคนนี้ เธอต้องการที่จะฆ่าเธอ นาทีต่อมา หันกลับไป มู่ชิงเย่ได้หยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมาจากโต๊ะ ไม่ซี้ซั้วพุ่งแทงไปทางเหอหย่า \"ฉันจะฆ่าแก นังเลว\" มู่ชิงเย่บ้าไปแล้ว ในสมองที่เต็มไปด้วยเรื่องของพ่อที่นอนรวนเรเหมือนใกล้จะหมดลมหายใจอยู่โรงพยาบาลพูดขึ้นมาเต็มหัว และครั้งนี้คนที่เป็นคนร้ายของเรื่องทั้งหมดก็คือน้องสาวแท้ๆของเธอเอง ในใจ ความบ้าที่เก็บกดเอาไว้ในนั้นมันกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้มันพุ่งแตกออกมาหมดแล้ว ปลายมีดแหลมคมพึ่งแทงเข้าไป เหอหย่ายิ้มออกมา ไม่ยอมหลบไปไหน และปลายมีดแหลมคมนั้นแทงเข้าไปตรงเอวของเธอ เลือดไหลนองออก กลิ่นอายเลือดตลบอบอวลไปเต็มอากาศ เหอหย่าหันไปมองเห็นผู้ชายที่โผล่ออกมาจากด้านหลังของเธอ และพูดด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่อ่อนแรงออกมาว่า“เย่นจิ้ง ช่วยฉันด้วยค่ะ\" มู่ชิงเย่ปล่อยมือออก แล้วหันตัวกลับไป ไม่รู้ว่าจี้เย่นจิ้งยืนอยู่ตรงประตูนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ สายตาที่ดูเลือดเย็นของเขาจ้องมองไปที่มู่ชิงเย่ และเดินตรงมาข้างหน้า แล้วก็ดึงตัวของเหอหย่าที่ล้มอยู่บนพื้นขึ้นมาอุ้ม หันหน้ากลับไป เขาจ้องเขม็งทำหน้าโหดใส่เธอ แล้วพูดกับเธออย่าแรงว่า \"ถ้าเกิดเสี่ยวหย่าเป็นอะไรไปขึ้นมา มู่ชิงเย่ เธอต้องตายทั้งบ้านแน่\" ลูกตาดำหรี่ลง หลังจากที่ทำลงไป ไม่เสียใจเลย มีเพียงแต่ว่าไม่มีแรงที่จะเสียใจต่อไปแล้ว เธอพบว่า ตัวเองนั้นมันน่าตลกยิ่งนัก รักผู้ชายคนนี้มานานนับหลายปี เขาเป็นคนที่น่ารังเกียจแบบนี้นี่เอง และน้องสาวแท้ของเธอ ที่ล้มลงอยู่บนพื้นข้างหน้าของเธอตอนนี้ กลับร้ายกาจยิ่งกว่านังอสรพิษซะอีก เรื่องมาจนถึงวันนี้แล้ว แม้กระทั่งตายหรือพินาศด้วยกันก็กลายเป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยอย่างหนึ่งแล้ว มู่ชิงเย่หัวเราะ เจ็บจนเข้ากระดูกดำ จ้องมองไปที่จี้เย่นจิ้ง เธอพูดออกมาต่อว่า“เย่นจิ้ง นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเอาคุณมาเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุด หลังจากวันนี้ไป ฉันมู่ชิงเย่กับนายเป็นศัตรูกัน สีหน้าแบบนี้ของเธอ เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ในใจของเธอตอนนี้ดูเหมือนว่าอะไรก็เก็บไว้ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว เหมือนกับลมที่พัดเม็ดทรายค่อยไปหายไป