已经是第一章了
บทที่8 มู่ชิงเย่เธอเจ็บสินะ
บทที่8 มู่ชิงเย่เธอเจ็บสินะ
รถพยาบาลมาเร็วมาก เหอหย่าได้มีกลุ่มหมอเข้ามาช่วยเธอไว้ พาเธอไปที่โรงพยาบาล
แน่นอนว่าจี้เย่นจิ้งได้อยู่กับเธอตลอด ใช้คำที่สุภาพอ่อนโยน และดูอบอุ่นปลอบใจเธอ เหมือนกับเธอเป็นของที่ดูล้ำค่า กระทั่งมู่ชิงเย่ สำหรับเขาแล้ว เธอเหมือนเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น
แต่ผู้หญิงคนที่เป็นดังดวงใจของเขาโดนทำร้ายขนาดนี้ จี้เย่นจิ้งไม่มีทางที่จะปล่อยไปง่ายๆแน่
ก่อนที่รถพยาบาลจะออกไป เขาได้ให้คนเฝ้าไม่ให้มู่ชิงเย่ออกจากบ้าน
นอกจากข้าวและน้ำ ก็ไม่ให้ใครมาเยี่ยมดูเธอเลย ผู้ชายคนนั้นยังเอาโทรศัพท์มือถือของเธอไปอย่างเหี้ยมโหด แถมยังตัดอินเทอร์เน็ตในห้องนั้นอีกด้วย
เธอถูกขังอยู่นั้นนานนับครึ่งเดือน
อยู่คนเดียวในห้องนั้น นอกจากกำแพงก็คือฝ้าเพดาน ที่ดูไร้หวัง ไม่มีการช่วยเหลือ ผ่านไปแค่แปปเดียว ตอนนี้เธอผอมแห้งลงไปเยอะมาก
และในเวลาที่น่าเวทนามากที่สุดแบบนี้ คนบนฟ้าก็มักจะทำอะไรบางอย่างเพื่อเพิ่มไฟให้มากขึ้นกว่าเดิม
เธอป่วยแล้ว ไข้สูงมาก ขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ร้อนๆหนาวๆ หลังจากตื่นขึ้นมาจากฝันแล้ว แม้แต่แรงยกน้ำดื่มยังไม่มีเลย
ไม่สบายผ่านไปนับคืนนับวัน ในที่สุดมู่ชิงเย่ก็ทนไม่ไหว ตอนที่คุณป้าเอาข้าวมาให้ เธอเลยนั่งคุกเข่าขอร้องขอยืมโทรศัพท์ให้คนมาช่วย
เสิ่นเหลียงเซิงมาอย่างเร็ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาผ่านคนรักษาประตูข้างหน้าเข้ามา จนมาถึงในห้องแบบนี้ได้ยังไง เขาไม่รอให้มู่ชิงเย่ได้ซาบซึ้งใจแม้แต่น้อย ผู้ชายคนนั้นก็พูดขึ้นมา \"เห้ยๆ เธอไปทำอะไรผิดล่ะ ถึงได้โดนขังแบบนี้\"
\"อย่าพูดเล่นไปเลยน่า รีบพาฉันออกไป\" นี่เป็นโอกาสเดียวที่เธอจะออกไปจากที่นี่ได้
เสิ่นเหลียงเซิงไม่ได้พูดพร่ำทำเพลงอะไรต่อ รีบอุ้มตัวหญิงสาวร่างกายบอบบางคนนั้นขึ้นมา
เพียงแต่ไม่ทันจะก้าวเท้าออกจากห้องนอน ก็มีคนเดินเข้ามา เสียงตะโกนดังขึ้นจนทำให้เธอตื่นมาจากภวังค์
เงียบไปสักพักหนึ่ง
จี้เย่นจิ้งเดินเข้ามา มองด้วยสายตาแข็งกร้าวไปที่มู่ชิงเย่ ใจของเธอตอนนี้เต้นเร็วมาก และหน้าก็ซีดลงมาก
\"เรื่องเดิมก็แย่มากอยู่แล้ว ขังอยู่ในนี้ยังมีผู้ชายวิ่งเต้นเข้ามาช่วยเธออีก อย่างไรล่ะ ถ้าเกิดผมไม่มา เธอจะหนีไปกับผู้ชายนี่ใช่ไหม\" คำพูดที่เย็นชาโผล่ออกมาจากปากของเขา และเขาก็มองทั้งสองคนด้วยหางตา จี้เย่นจิ้งโบกมือ และลูกน้องที่อยู่ตรงประตูได้เดินเข้ามาพาตัวของเสิ่นเหลียงเซิงออกไป
บรรยากาศวุ่นวายไปหมด มู่ชิงเย่ได้มองไปที่คนที่ล้อมรอบตัวของเสิ่นเหลียงเซิง และเขามีท่าทางที่โซซัดโซเซอยู่ และลากไปตรงหน้าของเขา \"จี้เย่นจิ้ง มีเรื่องอะไรก็มาพูดกับฉันนี่ อย่าไปทำตัวเหมือนหมาบ้ากัดคนอื่น ปล่อยตัวเขาไปซะ\"
เห็นเธอปกป้องผู้ชายคนอื่น
จี้เย่นจิ้งก็ทำตาขวางขึ้นมา \"เอาคนที่ขวางหูขวางตาคนนี้ออกไปกำจัดซะ\"
เสิ่นเหลียงเซิงถูกตีแล้วก็ลากออกไป มู่ชิงเย่ต่อสู้พยายามที่จะออกประตูไป แค่ผู้ชายก็ดันมายืนขวางทางเธอ และก็บีบแขนของเธอแน่นเอาไว้ก่อน
จี้เย่นจิ้ง นายเป็นบ้าแล้ว\" จี้เย่นจิ้งขมวดคิ้วหนักขึ้น และก็โยนตัวเธอลงบนเตียงจากนั้นก็ขึ้นไปทับตัวเธอไว้“มู่ชิงเย่ เธอคิดว่าผมจะปล่อยเธองั้นหรอ ทำร้ายเสี่ยวหย่าแล้วยังจะคิดหนีไปกับผู้ชายคนอื่นอีก วันนี้ผมจะทำให้คุณรู้ถึงรสชาติของความโกรธของผมว่ามันเป็นยังไง\"
พอพูดจบ ผู้ชายคนนั้นก็ได้ถอดชุดนอนของเธอหมด จากนั้นก็จับเอวบางๆของเธอแน่น และถ่างขาทั้งสองข้างของเธอออก แล้วก็จัดการขยับตัวเข้าไปในตัวเธออย่างรุนแรง
เธอไม่ทันตั้งตัว ตรงนั้นของผู้หญิงทั้งแห้งและฝืดจนทำให้ผู้ชายขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม เขาเลยเอามือยาวๆของเขาลูบไปตรงคางของมู่ชิงเย่ แล้วพูดว่า “มู่ชิงเย่ เธอเจ็บล่ะสิ มีดที่เธอแทง เสี่ยวหย่าไปตอนนั้น เธอเจ็บกว่าคุณเป็นหมื่นเท่า\"
มู่ชิงเย่เจ็บจริงๆ เจ็บมากๆจนรู้สึกเหมือนจะตายแล้ว
แบบนี้ความรักที่ผิดหวังของมู่ชิงเย่ที่ได้พังลงตั้งกี่ครั้ง ตอนนี้ได้จบลงหมดแล้ว
หลังจากเสร็จธุระทั้งหมด ผู้ชายก็นอนขี้เกียจอยู่ตรงบนเตียง มองผู้หญิงที่กำลังนอนตัวสั่นอยู่ในกองผ้าห่ม เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อย นี่เขาได้สั่งสอนไปแล้วใช่ไหม
แต่พอคิดถึงท่าทีของเหอหย่าที่เจ็บปวด จี้เย่นจิ้งเองก็รู้สึกโมโหขึ้นมาไม่เบาเช่นกัน
已经是最新一章了
加载中
