บทที่ 208 คุณชายเหลือทิ้งไว้1

บทที่ 208 คุณชายเหลือทิ้งไว้1 คนจำนวนมากมักจะปวดหัวหลังจากอาการเมาค้าง แต่ว่าเสี่ยวป๋านกลับดูไม่มีท่าทีอึดอัดเหมือนจะเจ็บไข้เลย ทั้งยังนอนหลับอย่างอิ่มหนำสำราญเชียวล่ะ! ซินเหยารู้ว่าเมื่อครั้นเสี่ยวป๋านได้นอนหลับ ก็เกรงว่าจะลากยาวไปหลายวันเลยทีเดียว ครั้งก่อนก็นอนไปตั้งสามสี่วันแหนะ! ครั้งนี้ ไม่รู้ว่าจะนอนมากน้อยเท่าใด ทว่า ซินเหยาประหลาดใจมาก ไฉนขนของมันจึงกลายเป็นสีแดงก่ำได้ อีกทั้งร่างกายยังร้อนลวกจนเหมือนจะแผดเผาก็ไม่ปาน? ถ้าหากมีเพียงขนที่เปลี่ยนเป็นสีแดง นี่ยังพอเข้าใจได้... ซินเหยารู้ว่าลักษณะทั้งหมดของร่างกายมนุษย์นั้นถูกกำหนดโดยการรวมลำดับของ DNA! แต่ละคนล้วนมี DNA อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ดังนั้นบนโลกจึงไม่มีคนสองคนที่มียีนเหมือนกันทุกประการ ดังนั้นจึงไม่มีคนที่เหมือนกันได้ทุกกระเบียดนิ้ว DNA เป็นตัวกำหนดลักษณะของสิ่งมีชีวิตทุกชนิด ยกตัวอย่างเช่นมนุษย์เดินตัวตั้งตรง นกบิน และปลาว่ายน้ำ... มียีน DNA พิเศษชนิดหนึ่งที่สามารถเปลี่ยนสีผมและสีผมของร่างกายเมื่อสภาพแวดล้อมเกิดการเปลี่ยนแปลง... ยกตัวอย่างเช่นกิ้งก่าเปลี่ยนสี! ที่พบมากที่สุดก็คือกิ้งก่าเปลี่ยนสี! ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน เพื่อจะเป็นอีนหนึ่งอันเดียวกันกับสิ่งแวดล้อม ยีนของกิ้งก่าจะควบคุมตัวเองและเปลี่ยนสีได้ตลอดเวลาเพื่อปรับให้เข้ากับสภาพแวดล้อม และเพื่ออำนวยความสะดวกในการซ่อนตัวและล่าสัตว์ ซินเหยายังรู้อีกว่ามีหมูแปลกๆ ประเภทหนึ่งในชนเผ่าพื้นเมืองบางเผ่าของแอฟริกา! หมูเหล่านี้เกิดมาล้วนเป็นสีขาว แต่ครั้นหลังจากเจริญเติบโตเต็มวัย พร้อมจะผสมพันธุ์แล้วยีนจะเกิดการเปลี่ยนแปลง ขนและผิวหนังสีขาวจะแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ... หลังจากเสี่ยวป๋านดื่มเหล้า ก็มักจะหมดสติ ขนเปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีแดง... อย่างน้อยข้อนี้ยังพอทำเนา... แต่ว่าทั้งตัวของมันร้อนลวกเฉกเช่นเหล็กกล้าถูกแผดเผา นี่มันช่างนอกเหนือทฤษฎีไปหน่อยแล้ว! สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมโดยปกติ จะสามารถทนต่ออุณหภูมิเฉลี่ยที่สามสิบและสี่สิบองศาเซนติเกรด อุณหภูมิทางสรีรวิทยาของมนุษย์คือ 3537 องศาเซนติเกรด ครั้นอุณหภูมิเกินขีดจำกัดของสรีรวิทยา จะก่อให้เกิดผลกระทบร้ายแรงได้ ตัวอย่างเช่นหากมนุษย์ไข้ขึ้นสูงถึงสามสิบเก้า สี่สิบองศา จะมีอาการปวดหัวตัวร้อน ร่างกายอ่อนเพลีย และไม่อยากอาหาร...ถ้าหากเกิดสี่สิบสององศาและไม่สามารถลดไข้ได้ทันท่วงที ตัวบุคคลนั้นจะตายทันที ต่อให้เขาจะมีชีวิตอยู่ ก็จะเป็นคนพิการทางสมองคนหนึ่ง เด็กหลายคนมีไข้สูง สูงจนทำลายส่วนสมองสำคัญ ด้วยเหตุนี้หลังจากเติบโตขึ้นก็กลายเป็นปัญญาอ่อน คนหูหนวก หรือไม่ก็เป็นผู้ป่วยอัมพาตทั่วทั้งกาย... มีกรณีศึกษาโรคทั่วไป โรคโปลิโอส่วนใหญ่เกิดจากไข้สูงจนทำลายส่วนสมองสำคัญ ไม่เพียงแต่มนุษย์เท่านั้น... สิ่งมีชีวิตใดๆ ล้วนมีความอดทนจำกัดต่ออุณหภูมิสรีรวิทยา โดยทั่วไปจะไม่แตกต่างจากอุณหภูมิสีรวิทยาของมนุษย์เท่าใดนัก ซินเหยาคาดคะเน อุณหภูมิในตอนนี้ของเสี่ยวป๋านอย่างน้อยมีอยู่สองร้อยองศาเซนติเกรด! นี่เป็นสิ่งที่เกิดขีดจำกัดความอดทนของร่างกายสิ่งมีชีวิตใดๆ ไปตั้งมากโขแล้ว! อุณหภูมิร่างกายของมนุษย์สูงขึ้นแค่หนึ่งหรือสององศา ก็เปลี่ยนเป็นทรมานเกิดรับไหวแล้ว... ไฉนเสี่ยวป๋านจึงไม่อึดอัดเลยสักนิด? เสมือนว่ามันไม่รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของตัวเองเลยสักนิดเดียว ยังคงหลับปุ๋ยแบบคงที่ ซ้ำยังส่งเสียงกรนอย่างเฉื่อยชา... “ถ้าไอ้หนุ่มเสี่ยวป๋านอยู่ในยุคศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด จะต้องถูกบรรดานักวิทยาศาสตร์จับไปทดลองในห้องวิจัยกายวิภาควิทยาเป็นแน่!” ซินเหยาแอบคิดในใจ ก็แม้แต่นางผู้เป็นกองฉุกเฉินพิเศษที่เดินทางย้อนยุคมาจากโลกที่มีการพัฒนาทางวิทยาศาสตร์ ยังยากจะจินตนาการ สัตว์เล็กๆ ตัวหนึ่งไฉนจึงปล่อยให้อุณหภูมิร่างกายของตนเองสูงกว่าสองร้อยองศาแต่กลับยังคงปลอดภัยไร้อันตรายได้? ซินเหยาจำได้ว่าครั้งแรกที่เสี่ยวป๋านดื่มจนเมามาย หลังจากมันตื่นนอนแล้วก็สามารถบินได้ด้วย! หลังตื่นจากการเมาครั้งนี้ จะเกิดเรื่องแปลกประหลาดอะไรขึ้นอีกครั้งหรือไม่ เสี่ยวป๋านจะมีพลังเหนือธรรมชาติอะไรอีกกันนะ? ซินเหยาคิดในใจ ไอ้หนุ่มเสี่ยวป๋านตัวนี้ ช่างแปลกประหลาดเกินไปแล้วจริงๆ! ซินเหยาปวดหัวเป็นอย่างมาก เดินลงไปชั้นล่างเพื่อเรียกคนใช้เสี่ยวเอ้อของร้านช่วยต้มน้ำอุ่นสำหรับอาบน้ำ และพอดีกับเคี่ยวซุปแก้เมาค้างไปในตัวด้วยเสียเลย คนใช้เสี่ยวเอ้อขึ้นมาแล้วส่งนามบัตรสีแดงให้ซินเหยาหนึ่งใบ ซินเหยาเอ่ยถาม “นี่คืออะไร” คนใช้เสี่ยวเอ้อกล่าว “เป็นสิ่งที่คุณชายคนนั้นผู้กลับมาส่งแม่นางช่วงดึกของเมื่อวานเหลือทิ้งไว้” ซินเหยาถามอย่างใคร่รู้ “ช่วงดึกเมื่อวาน มีคนส่งข้ากลับมาหรือ” คนใช้เสี่ยวเอ้อพยักหน้าพลางกล่าว “เมื่อวานแม่นางเมาได้สุดๆ ไปเลยล่ะ เกือบจะไม่มีสติ มีคุณชายรูปงามท่านหนึ่งส่งแม่นางกลับมา จากนั้นถามข้าว่าแม่นางพักอยู่ห้องไหน” ซินเหยาเอ่ย “หลังจากนั้นเล่า?” คนใช้เสี่ยวเอ้อกล่าว “จากนั้นคุณชายท่านนั้นส่งแม่นางกลับถึงห้องแล้วก็ออกไป” คุณชายรูปงาม? เหตุใดซินเหยาจึงนึกไม่ออก ว่ามีคุณชายรูปงามคนหนึ่งอย่างนั้นหรือ หรือว่าจะเป็น...ฮ่องเต้อำมหิต ไม่! จะต้องไม่ใช่เขาแน่! ตอนนี้เขากำลังเป็นฮ่องเต้มักมากในโลกีย์อยู่ในวังหลวงนู่น! เขายังจะสนใจใยดีว่าข้าจะเป็นตายเสียไหนกัน? ซินเหยาย้อนคิดอย่างไร ก็ไม่มีความทรงจำใดๆ เกี่ยวกับคุณชายรูปงามคนนี้เลย! คนใช้เสี่ยวเอ้อกล่าว “ตอนที่คุณชายท่านนั้นจะจากไป ก็ทิ้งนามบัตรแผ่นนี้เอาไว้ บอกว่ารอหลังจากแม่นางตื่นแล้วให้ข้าส่งให้เท่านกับมือ!” ซินเหยารับนามบัตรมา พลางเอ่ยถาม “คุณชายท่านนั้นมีรูปร่างลักษณะอย่างไร เป็นบุคคลใด” คนใช้เสี่ยเอ้อพูด “ผู้น้อยไม่รู้จักคุณชายผู้ร่ำรวยผู้นั้น แต่ว่า คุณชายท่านนั้นช่างรูปงามเสียจริงๆ รูปงามสูงโปร่ง ดูราวกับเหล่าบัณฑิตในหน้าหนังสืออย่างไรอย่างนั้นแหนะ!” “รูปร่างของเขามีลักษณะพิเศษอะไร” “ก็ไม่มีอะไรแล้ว เพียงแค่รูปงามเสียจนหาข้อบกพร่องไม่เจอ ผู้น้อยยังมีธุระต้องไปจัดการ ขอตัวลาก่อน รอหลังจากน้ำหายร้อนแล้ว ผู้น้อยจะให้คนมาส่งในห้องให้” “ขอบใจมาก” ซินเหยามองหาเก้าอี้นั่งก่อนหย่อนกายลง เปิดนามบัตรออกดู นามบัตรสีแดงใบหนึ่งนี้ ดูเหมือนกับบัตรเชิญในศตวรรษที่ยี่สิบเศษเปี๊ยบเลย หลังจากเปิดออกดู ข้างในมีเพียงตัวอักษรง่ายไม่กี่บรรทัด “ค่ำวันพรุ่งนี้” “ร้านจี้โม่”