บทที่212 สตรีแห่งชายแดนซีวู่1

บทที่212 สตรีแห่งชายแดนซีวู่1 ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “แม่ทัพโจว๋! ข้าพอจะเข้าใจความทุกข์ทรมานในการสูญเสียบุตรชายของท่าน แต่ว่าเรื่องของโจว๋ดี๊ มิใช่ว่ามีสนธิสัญญา ทั้งตระกูลถางเปิ่นและจวนอ๋องโจว๋ต่างก็ไม่อาจเอ่ยถึงได้อีกแล้วหรอกหรือ” ถางเปิ่นขุยเอ่ยกลั้วหัวเราะเย็นชา “เป็นเช่นนั้น ฮ่องเต้ทรงพระปรีชาเฉลียวฉลาดยิ่งนัก! ถ้าหากมีคนบางส่วนจงใจเลือกเรื่องนี้มาเล่นงาน เช่นนั้นเรื่องการปลอบขวัญผู้นำถางเปิ่นจะนับอย่างไรกันเล่า” โจว๋เส้ากวางทำได้เพียงปั้นหน้าเคร่งขรึม “กระหม่อมไม่ได้ต้องการแกแค้นแทนโจว๋ดี๊ ตัวเขาเองไม่อาจควบคุมพลังของตนเอง จนยั่วยุวงศ์ตระกูลปรมาจารย์ถางเปิ่นกลาง เขาตายไปก็ต้องโทษตัวเขาเอง จะเคืองผู้อื่นมิได้ แต่ว่าเงื่อนไขของกระหม่อมบัญญัติขึ้น ณ ที่แห่งนี้” ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “แม่ทัพโจว๋! ท่านสามารถต้องการของสิ่งอื่น ข้าล้วนทำให้ท่านพอใจได้!” โจว๋เส้ากวางกล่าวพลางส่ายหน้า “กระหม่อมไม่ต้องการหน้าที่การงานระดับสูงใดๆ เลย และไม่ต้องการอำนาจเงินทอง กระหม่อมขอเพียงเฉิงเสี้ยงทำเรื่องสามอย่าง ถ้าหากฮ่องเต้ทรงรู้สึกลำบากพระทัย ถ้อยวจีนี้ก็คิดเสียว่ากระหม่อมมิเคยเอ่ยไป!” จู่ๆ ฮ่องเต้อำมหิตพลันตรัสตะคอก “เฉิงเสี้ยงถางเปิ่น เจ้าเต็มใจจะเสียสละทำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี้เพื่อความสงบของราชสำนักและความมั่นคงของประชาชนหรือไม่” ฮ่องเต้อำมหิตเพียงแสดงออกว่าถามไถ่ แต่ความหมายโดยนัยจริงๆ แล้วนั้นชัดเจนยิ่งนัก! เฉิงเสี้ยงคนนี้เยี่ยงเจ้าถ้าหากไม่อาจเสียสละทำเรื่องเล็กน้อยเพื่อประชาชนและราชสำนัก เช่นนั้นตำแหน่งเฉิงเสี้ยงนี้ของเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องเป็นต่อไปอีกแล้ว! ถางเปิ่นขุยมีสีหน้าปั้นยาก ก่อนกล่าว “ความหมายขอฃฮ่องเต้กระหม่อมเข้าใจแล้ว! กระหม่อมยินดีจะทำ” เขาจะกล้าไม่ตอบตกลงเสียที่ไหน? ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “ข้าขอบคุณเฉิงเสี้ยงแทนเหล่าพสกนิกร!” ในสายตาของถางเปิ่นขุยทอประกายมืดมน ต่อจากนั้น เขาก็รินชาให้แก่โจว๋เส้ากวางบนห้องโถงหลักแห่งนี้ โจว๋เส้ากวางดื่มหมดรวดเดียว จากนั้นก็โยนจอกชาทิ้ง! “เพล้ง!” ถ้วยชาแตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆ ต่อมา ถางเปิ่นขุยก็รินน้ำให้แก่โจว๋เส้ากวางอีกแก้วหนึ่ง “เฉิงเสี้ยงกระหายแล้วกระมัง?” โจว๋เส้ากวางเทน้ำลงบนศีรษะของถางเปิ่นขุยโดยตรง... น้ำใสหนึ่งแก้วนี้ไหลตามเรือนผมของถางเปิ่นขุยลงมา จนเต็มทั้งใบหน้า ถางเปิ่นขุยโกรธเสียจนเส้นเอ็นแทบระเบิด ทว่ากลับต้องอดกลั้นสุดฤทธิ์... “เมื่อครู่ข้าน้อยมือลั่น ไม่ทันได้ระวังจริงๆ เฉิงเสี้ยงจะต้องเป็นคนจิตใจกว้างขวาง มิอาจนำไปใส่ใจได้กระมัง” โจว๋เส้ากวางกล่าวอย่างเย็นชา “แน่นอนว่าไม่เป็นเช่นนั้น!” ในแววตาของถางเปิ่นขุยยิ่งทวีด้วยน้ำค้างแข็งขั้นรุนแรงกว่าเก่า! และเขาก็ถอดรองเท้าให้แก่โจว๋เส้ากวางบนห้องโถงหลักอีกครั้ง ขณะนั้นฮ่องเต้อำมหิตพระราชทานรางวัลแก่โจว๋เส้ากวางด้วยเกือกใหม่หนึ่งคู่ ถางเปิ่นขุยก็ปรนนิบัติด้วยการสวมรองเท้าคู่ใหม่แด่โจว๋เส้ากวางอีกครา... “ครานี้ขุนพลโจว๋พอใจแล้วหรือยัง” ถางเปิ่นขุยถามอย่างเย็นเยียบ “ขอบคุณเฉิงเสี้ยงมาก” ท่าทีของโจว๋เส้ากวางเองก็เย็นชามากๆ เช่นเดียวกัน! นับตั้งแต่คืนนั้นที่โจว๋เส้ากวางได้เห็นบุตรชายระเบิดตายในที่เกิดเหตุกับตาตัวเอง ความโกรธแค้นในใจเขาก็ยังไร้ซึ่งที่ระบายออกมา! นับประสาอะไร บุตรชายที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปีกลับตายคามือของปรมาจารย์ชั้นครูอันดับหนึ่ง! คนของตระกูลถางเปิ่นช่างรังแกผู้อื่นอย่างอนาถมากเกินไปแล้ว! ถึงแม้จวนอ๋องโจว๋และตรูลถางเปิ่นจะบรรลุข้อตกลงกันแล้ว... จากนี้ไปทั้งสองฝ่ายไม่อาจทำลายและโกรธแค้นด้วยเรื่องเช่นนี้ได้อีก! ชีวิตของโจว๋ดี๊ แลกกับอิสรเสรีของโจว๋เหล่ย! ในใจของโจว๋เส้ากวางกลับเต็มเปี่ยมด้วยเพลิงโทสะอยู่เสมอมา! ในฐานะบิดาคนหนึ่ง ไม่มีบุคคลใดเข้าใจอารมณ์ที่ต้องสูญเสียบุตรชายของตนเองได้หรอก! ดังนั้นวันนี้ประจวบกับมีโอกาส ทำให้ถางเปิ่นขุยปรนนิบัติสักรอบ ก็เพื่อระบายความไม่พึงพอใจอันคับแน่นกลางทรวงที่สั่งสมมา! ถางเปิ่นขุยเอ่ยด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน “ตอนนี้แม่ทัพโจว๋บอกได้แล้วกระมัง? หวังว่าวิธีการของแม่ทัพโจว๋จะใช้ประโยชนืได้จริงๆ! ไม่เช่นนั้นคงให้กระหม่อมปรนนิบัติแม่ทัพโจว๋เสียเที่ยวเปล่าๆ!” โจว๋เส้ากวางเอ่ย “ฮ่องเต้! จุดประสงค์ของอ๋องถู่ซือคือการแก้แค้น ส่วนวัตถุประสงค์ของฮ่องเต้เหอถูกลับเป็นการสนองความทะเยอทะยานที่ทวีสูงขึ้น! ขอเพียงตอบสนองใจทรามๆ ของฮ่องเต้เหอถูได้ ทำให้เขาย้อนกลับไปทำศึกกับอ๋องถู่ซือ เช่นนั้นราชสำนักก็จะไม่ต้องใช้ทหารแม้แต่นายเดียวได้แล้ว!” ฮ่องเต้อำมหิตตรัส “แต่ว่าความทะเยอทะยานของเขามันใหญ่โตเสียเหลือเกิน!” โจว๋เส้ากวางเอ่ย “ราชสำนักไร้หนทางยอมรับคำขอที่ฮ่องเต้เหอถูเสนอมาในยามนี้ได้ แต่ว่า ถ้าหากพวกเราสามารถเสนอคำขอที่เขายอมรับได้กันเล่า?” ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “ข้าต้องการฟังรายละเอียด!” โจว๋เส้ากวางพูด “เหตุผลที่ฮ่องเต้เหอถูนึกอยากแยกตัวออกมาจากกลุ่มชนเผ่าพันธมิตรของอ๋องถู่ซือ สถานปนาเป็นกษัตริย์ และเป็นแคว้นอิสระ เหตุผลสุดท้ายก็คือในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาอำนาจของแคว้นเหอถูแข็งแกร่ง เหนือกว่าแคว้นเล็กๆ และเมืองเชลยอื่นๆ ของอ๋องถู่ซือมาไกลมาก ดังนั้นเขาจึงไม่เต็มใจเป็นขุนนางหูหนวกคนหนึ่งอีกต่อไป เขาต้องการเป็นกษัตริย์! เป็นกษัตริย์โดยแท้จริง! ถ้าหากฝ่าบาทสามารถอวยยศให้เขาเป็นกษัตริย์ได้เล่า?” ฮ่องเต้อำมหิตตรัส “แม่ทัพโจว๋พูดให้ชัดเจนเสียหน่อย!” โจว๋เส้ากวางเอ่ย “ง่ายดายมาก! อ๋องถู่ซือก่อกบฏในนามของผู้นำของเผ่าพันธมิตร ถ้าหากฝ่าบาทถอดถอนฉายาอ๋องถู่ซื่อที่เป็นผู้นำเผ่าพันธมิตรออก และมอบรายนามนี้ให้แก่ฮ่องเต้เหอถู จากนี้เป็นต้นไปฮ่องเต้เหอถูก็จะเป็นผู้นำเผ่าพันธมิตรน้อยใหญ่คนใหม่! เป็นกษัตริย์แห่งเผ่าพันธมิตรแคว้นเล็กและเมืองเชลย มันน่าดึงดูดใจยิ่งกว่าการเป็นกษัตริย์ปกครองอิสระแคว้นๆ เล็กแห่งหนึ่งมากเลยกระมัง?” ฮ่องเต้อำมหิตแค่นเสียงขึงขังพักหนึ่ง ก่อนตรัส “แต่ว่าวิธีนี้เป็นจริงได้ยากนัก! ฮ่องเต้เหอถูมิใช่คนเขลา ตอนนี้ราชสำนักเผชิญหน้ากับศัตรูสองด้าน เขาแค่เฝ้ามองปุ๊กลุกกระพือ หรือว่านั่งบนตำแหน่งที่สูงกว่า แต่ยิ่งเพิ่มเงื่อนไขของการเจรจาสันติภาพเข้าไปอีก อีกทั้งอุปนิสัยส่วนตัวของเขาเป็นผู้มากกังขา จะต้องไม่เชื่อมั่นว่าราชสำนักสามารถอวยยศให้เขาขึ้นเป็นกษัตริย์เหอถูได้ด้วยความจริงใจ!” โจว๋เส้ากวางเอ่ย “ฮ่องเต้เหอถูจะต้องคิดอย่างแน่นอนว่าราชสำนักเพียงแค่หลอกใช้เขาเพื่อยับยั้งอ๋องถู่ซือก็เท่านั้น” ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “เช่นนั้นแม่ทัพโจว๋มีความคิดเห็นดีๆ อะไรเล่า” โจว๋เส้ากวางบอก “ฮ่องเต้ มีอยู่หนึ่งวิธี จะสามารถทำให้ฮ่องเต้เหอถูคลายข้อสงสัย และนั่งในตำแหน่งอ๋องถู่ซื่อคนใหม่อย่างว่าง่าย อีกทั้งยังเป็นผู้นำเผ่าพันธมิตรในการทำศึกโจมตีอ๋องถู่ซือ” ฮ่องเต้ตรัส “วิธีอะไร” โจว๋เส้ากวางพูด “ได้ยินว่า...ฮ่องเต้เหอถูมีบุตรีคนหนึ่ง อายุสิบเก้า รูปลักษณ์สะคราญโฉม อีกทั้งยังมีไหวพริบปฏิภาณ หญิงสาวในที่ราบภาคกลางมักได้รับอนุญาตให้ออกเรือนช่วงอายุสิบหกถึงสิบแปดปี ทว่าสตรีชายแดนซีวู่ ยี่สิบปีจึงจะสามารถอนุญาตให้ออกเรือนได้เป็นเรื่องสามัญ บุตรีของฮ่องเต้เหอถูนี้ยังมิทันได้แต่งงานพอดี ถ้าหากฮ่องเต้สามารถประกาศจากราชสำนักว่าจะสู่ขอบุตรีของฮ่องเต้เหอถูเป็นฮองเฮา ด้วยวิธีนี้ ฮ่องเต้เหอถูก็จะสามารถมีสายพระญาติกับฮ่องเต้โดยการเสกสมรส แบบนี้เขาก็จะไม่มีเหตุผลต้องสงสัยฝ่าบาทอีกต่อไปแล้ว!”