บทที่213 สตรีแห่งชายแดนซีวู่2

บทที่213 สตรีแห่งชายแดนซีวู่2 ฮ่องเต้อำมหิตตกพระทัย “อะไรนะ ท่านต้องการให้ข้าแต่งตั้งบุตรสาวของเขาขึ้นเป็นฮองเฮา?” โจว๋เส้ากวางกล่าว “ขอรับ!” ฮ่องเต้อำมหิตตรัส “ข้าจะแต่งตั้งบุตรสาวของเขาเป็นฮองเฮาได้อย่างไรกัน ข้า...” “ในใจของข้ามีฮองเฮาที่แท้จริงอยู่แล้วทั้งคน!” ประโยคนี้อยู่ในใจของฮ่องเต้อำมหิต กลับมิได้ตรัสออกมา! โจว๋เส้ากวางพูด “หากฮ่องเต้ไม่เห็นพ้องเช่นนั้นก็ไร้ซึ่งหนทางแล้ว แต่ว่าถ้าหากฮ่องเต้ยังคงยืนกรานจะกำจัดกองทัพโดยไม่ทำศึก นี่คือวิธีที่ดีที่สุด และเป็นวิธีที่เป็นไปได้อย่างแน่นอน!” ในใจของฮ่องเต้อำมหิตไม่เห็นด้วยเป็นอันขาด... เขาไม่อาจรู้สึกผิดต่อซินเหยาได้... ทว่า ร่างของหญิงสาวผมสีเงินคนนั้นผุดแวบท่ามกลางทรวงอกของเขา... ดวงตาของเขาเปี่ยมด้วยความเศร้าและสิ้นหวังด้วยจนปัญญา... ในฐานะฮ่องเต้คนหนึ่ง ไม่อาจอยู่กับสตรีที่ตนเองรักมากได้ ฮ่องเต้องค์นี้ช่างสันโดษมากเกินไปแล้ว! ในเมื่อด้านความรู้สึกไม่สามารถได้รับชัยชนะ เช่นนั้นก็ไม่อาจมีเรื่องราวใดๆ มีขัดขวางเอาได้อีกต่อไป! “ดี! ข้าเห็นด้วย!” ฮ่องเต้อำมหิตพยักหน้าอย่างหนักแน่นและเย็นชา “เฉิงเสี้ยง! เรื่องนี้มอบหมายให้เจ้าจัดการ! เจ้ารีบไปนัดหมายผู้ส่งสาส์นของฮ่องเต้เหอถูเพื่อเจรจารายละเอียดเรื่องดังกล่าว จำเป็นต้องแสดงออกถึงความบริสุทธิ์ใจของข้าให้ชัดเจน!” ฌแงเสี้ยงรับคำด้วยความประหลาดใจ “ขอรับ! กระหม่อมน้อมรับบัญชา” ฮ่องเต้อำมหิตตรัสอย่างเย็นเยียบ “เช่นนั้นก็รีบไปจัดการโดยด่วนที่สุด!” เฉิงเสี้ยงเอ่ย “ฮ่องเต้ กระหม่อม...นึกอยากถามไถ่ความเป็นอยู่ของบุตรสาวคนเล็กเสียหน่อย พักนี้หญิงเฟยเหนียงเหนียงมิได้ติดต่อกับกระหม่อมเลย ไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่” สายรายงานข่าวในวังของเฉิงเสี้ยงกล่าวว่าวันห่อนในวังหลวงเกิดเหตุการณ์พลิกหน้ามือเป็นหลังมือขึ้น ได้ยิว่าเม๋ยเฟยเสียชีวิตแล้ว! ป๋ายกุ้ยหยินถูกขับสู่คุกใต้ดินโดยสมบูรณ์ เนื่องจากเสียขาไปข้างหนึ่ง ดังนั้นจึงรักษาชีวิตเอาไว้ได้ ส่วนฮองเฮาซินเหยาหายสาบสูญ... ด้านหญิงเฟยก็ไร้ข่าวคราว เฉิงเสี้ยงชักเริ่มจะเป็นกังวลใจบ้างแล้ว ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “เฉิงเสี้ยงวางใจ หญิงเฟยตากลมเย็น กำลังได้รับการรักษาโรคจากแพทย์อย่างระมัดระวัง เนื่องจากไข้ลมเป็นโรคติดต่อ อีกทั้งยังไม่สามารถตากลมได้อีก ดังนั้นข้าจึงจัดที่ลับให้หญิงเฟยพักรักษาตัว เพื่อเลี่ยงการรบกวนจากผู้อื่น” เฉิงเสี้ยงเอ่ยถาม “เช่นนั้นกระหม่อมสามารถมองดูหญิงเฟยเหนียงเหนียงจากระยะไกลด้วยตาตนเองสักครั้งหนึ่งได้หรือไม่” ฮ่องเต้อำมหิตตรัสเย็นชา “เจ้าไม่เชื่อใจข้าเชียวหรือ” เฉิงเสี้ยงกล่าว “กระหม่อมมิบังอาจ!” ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “ในเมื่อเจ้ารู้ว่ามิบังอาจก็จงหุบปากเสีย! รอจนหญิงเฟยหายดีแล้ว ข้าย่อมให้เจ้าพบนางเป็นธรรมดา! ตอนนี้เจ้าไปจัดการเรื่องของฮ่องเต้เหอถูให้ดีเสียก่อนเถิด!” เฉิงเสี้ยงจำใจพยักหน้า “ขอรับ ฝ่าบาท!” แต่ในใจของเขา กลับผุดความสงสัย... หญิงเฟย... จะเป็นอย่างไรบ้างแล้ว? วันถัดมา ประกาศจากราชสำนักออกมาแล้ว! ฮ่องเต้ประกาศสู่ใต้หล้าธารกำนัล พระราชโองการอย่างเป็นทางการอวยยศจ้าวยู่ยิงบุตรีของฮ่องเต้เหอถูเป็นฮองเฮา และจะจัดพิธีการยิ่งใหญ่ในสิบวันต่อมา เมื่อครั้นประกาศจากราชสำนักออกมา... ก็สั่นสะเทือนทั้งเมือง! คนที่มีสายลับหรือความเกี่ยวข้องในราชวังต่างรู้ดี อันที่จริงฮ่องเต้ได้มีประกาศกฤษฎีกาแต่งตั้งฮองเฮาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คนผู้นั้นก็คือคุณหนูเก้าแห่งจวนอ๋องโจว๋ ถึงแม้จะไม่ได้มีรายงานในพระราชกฤษฎีกาของฮ่องเต้... แต่ว่าทั้งวังหลวงและบรรดาขุนนางชนชั้นสูงต่างทราบเรื่องนี้ดี! ทว่า เหตุใดฮ่องเต้ถึงได้ประกาศกฤาฎีกาแต่งตั้งสตรีนางอื่นขึ้นเป็นฮองเฮาอีกครั้งกันเล่า? แล้วคุณหนูเก้าแห่งตระกูลโจว๋เล่า? ผู้คนต่างคาดเดากันไปต่างๆ นานา... ทว่าแต่ละคนกลับเหมือนกำลังชมดอกไม้กลางสายหมอก สับสนวุ่นวาย... ตอนที่ซินเหยาและโจว๋เหล่ยเดินบนถนนใหญ่นั้น ประจวบเหมาะมองเห็นผู้คนจำนวนมากห้อมล้อมอยู่ตรงหน้าพระราชกฤษฎีกา... โจว่เหล่ยพอจะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างซินเหยาและฮ่องเต้อำมหิตบ้างแล้ว เขาไปหาซินเหยาในเช้าวันนี้ พบว่าซินเหยาที่มีอาการปวดหัวเมาค้างสภาพอารมณ์เย็นชาและย่ำแย่ ดังนั้นเขาจึงถามซินเหยาว่าเหตุใดจึงออกจาวัง เกิดเรื่องอะไรขึ้นกระนั้นหรือ.... ซินเหยาเล่าเรื่องราวของตนเองและฮ่องเต้อำมหิตโดยสังเขปหนึ่งรอบ แน่นอน เรื่องที่นางช่วยโจว๋เจ้าสี่ในการหลบหนี แล้วก็ป๋ายกุ้ยหยินวางยาพิษหมายทำร้ายนางเพื่อต้องการเปิดกล่องกองฉุกเฉินพิเศษซึ่งเป็นเรื่องสำคัญนี้นางได้ปกปิดเอาไว้เรียบร้อย! เรื่องราวของไซอิ๋ว ก่อนหน้านี้ซินเหยาพูดกับแค่โจว๋เหล่ย ส้งหมิ่นถึงตอนที่สามเท่านั้น ส่วนเรื่องราวหลังจากบทที่สี่ ซินเหยาไม่อยู่ จึงไร้หนทางในการดำเนินต่อไป ประจวบกับโจว๋เหล่ยกำลังจะไปตรวจสอบโรงพิมพ์ที่เพิ่งซื้อกิจการมาใหม่ เขาจึงมาหาซินเหยาเลย เขาเคยมาหลายครั้งแล้ว แต่ว่าทุกครั้งก็พบแต่ความว่างเปล่า เขารู้ว่าซินเหยาเข้าวังไปแล้ว เดิมทีไม่ได้คิดว่าซินเหยาจะหวนกลับมายังร้านพักป่ายเหอ แต่ว่าเขายังจ่ายเงินซื้อเด็กหนุ่มคนหนึ่งในร้านพัก ครั้นซินเหยากลับมาแล้วให้รีบรายงานเขาทันที ถึงแม้ความหวังจะริบหรี่นัก แต่ว่าโจว่เหล่ยยังคงกอดความหวังนี้เอาไว้ เมื่อวานซินเหยากลับมายังร้านพัก โจว๋เหล่ยก็ได้รับรายงานเรื่องในทันใด ดังนั้นเขาจึงมาหาซินเหยาตั้งแต่เช้าตรู่ ลากซินเหยาไปดูลาดเลาโรงพิมพ์ใหม่ด้วยกัน ประจวบกับสามารถเล่าเรื่องราวส่วนหลังของไซอิ๋วบนเส้นทางสัญจรไปด้วย ผลลัพธ์คือ หลังจากตรวจลาดเลาโรงพิมพ์แห่งใหม่เรียบร้อย กลับพบกับพระราชกฤษฎีกาของฮ่องเต้เข้า! โจว๋เหล่ยไม่เป็นวรยุทธ์ สายตาของเขาย่อมด้อยกว่าซินเหยาเป็นธรรมดา รอจนเขาสามารถเบียดเสียดฝูงชนไปดูกฤษฎีกาแล้ว ซินเหยายืนอยู่นอกวงล้อม ได้มองเห็นเนื้อหาบนกฤษฎีกานั้นอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งเป็นที่เรียบร้อย... “ฮ่องเต้มิได้แต่งตั้งฮองเฮามานานหลายปีแล้ว ไฉนจู่ๆ จึงแต่งตั้งฮองเฮาได้กันนะ?” “ฮ่องเต้เหอถูผู้นี้เป็นบุคคลใดกันแน่ บุตรสาวของเขาก็มิเคยได้ยินมาก่อนเลยนา!”