บทที่ 1ความลับของพี่สะใภ้

บทที่ 1ความลับของพี่สะใภ้ ผมชื่อเฉินเฉียงแม่ของผมได้จากโลกไปเพราะป่วยหนัก ตั้งแต่ตอนที่ผมยังเด็กมาก หลังจากที่จัดการเรื่องงานศพของท่านเรียบร้อยแล้ว พ่อของผมก็ได้หาแม่ใหม่คนหนึ่งให้ผมทันที เธอก็เป็นผู้หญิงที่เคยหย่าร้างมาก่อนเช่นกัน แถมยังมีลูกติดมาด้วยคนหนึ่ง ชื่อหวงจู้น ต่อมาได้เปลี่ยนแซ่ตามพ่อผม เป็นเฉินจู้น ต่างว่ากันว่า จิตใจของผู้หญิงนั้นชั่วร้ายที่สุด ในฐานะแม่เลี้ยง ก็ต้องไม่ดีกับผมอยู่แล้ว ตั้งแต่เล็กจนโตงานต่างๆในบ้านล้วนเป็นหน้าที่ของผม และถึงขนาดที่ว่าก่อนที่ผมจะอายุครบสิบสี่ปี พวกเขาไม่เคยให้ผมนั่งทานข้าวร่วมโต๊ะกับพวกเขามาก่อนเลย แม้แต่ผู้เป็นพี่ชายในนามของผม ก็หาทุกวิถีทางมากลั่นแกล้งผม มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมถูกเด็กกลุ่มหนึ่งรังแก ผมก็ไปขอความช่วยเหลือจากเฉินจู้น แต่นอกจากเขาจะไม่ช่วยผมแล้ว เขายังถีบผมอีก ตอนนั้นผมถามเขาด้วยความโกรธมาก ว่าทำไมเขาถึงไม่ช่วยผม พี่ชายคนอื่นเขาก็ช่วยน้องตัวเองกันทั้งนั้น เขาบอกว่าผมเป็นคนไร้ประโยชน์ของบ้านนี้ เป็นพันธุ์ชั่ว สมแล้วที่ถูกรังแก แต่มีอยู่วันหนึ่ง ในที่สุดผมก็ได้ระเบิดอารมณ์ออกมาจนได้ ซึ่งก็คือตอนที่ผลคะแนนสอบขึ้นม.ปลายของผมออก เนื่องจากผลการเรียนของผมค่อนข้างใช้ได้ ต่อให้เป็นโรงเรียนในเมือง ด้วยคะแนนของผมขนาดนี้ก็สามารถจัดอยู่ในหนึ่งร้อยอันดับแรกได้เลย แต่ผมกลับนึกไม่ถึงเลยว่า พ่อผู้ไร้เยื่อใยคนนั้นกลับไม่ต้องการให้ผมเรียนต่อ ผมร้อนใจมาก ตะโกนเถียงกับเขาสุดฤทธิ์ แต่เขากลับฟาดฝ่ามือลงบนหน้าผมอย่างแรงทีหนึ่ง ต่อว่าผมว่าเป็นคนเนรคุณ แต่ไม่ว่าอย่างไรผมก็ต้องเรียนต่อมัธยมปลายให้ได้ ทว่าเขากลับไม่อนุญาต ตอนนั้นผมทั้งโกรธทั้งร้อนใจ เกิดขาดสติขึ้นมาปีนขึ้นไปบนหน้าต่าง ชี้นิ้วไปยังพวกเขาและบอกว่า หากไม่ให้ผมเรียนต่อ ผมก็จะโดดลงไปจากตึกสิบเจ็ดชั้นนี้ พวกเขาเริ่มกลัว กล่อมให้ผมลงมา แถมยังบอกอีกว่าไม่ว่าเรื่องอะไรก็คุยกันได้ และในขณะนั้นเอง หลูเสก็กลับมา หลูเสคือพี่สะใภ้ของผม ซึ่งก็คือภรรยาของหวงจู้นนั่นเอง เป็นครูในโรงเรียนมัธยมปลายที่เจ็ดในเมืองของพวกผมเอง หลังจากที่ฟังเรื่องราวโดยคร่าวๆแล้ว เธอกลับช่วยผมกล่อมพ่อให้อนุญาตให้ผมไปเรียนต่อมัธยมปลาย ผมอึ้งไปเลย หลูเสที่ปกติรังเกียจผมแทบตาย ทำไมจุๆกลับเปลี่ยนไปแบบนี้ แถมยังช่วยผมพูดอีกด้วย แต่ผมไม่รู้สึกขอบคุณเธอเลยสักนิด เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งผมเคยถูกเธอหลอก เกือบจะถูกตีจนขาหัก ตอนนั้นเธอกำลังอาบน้ำอยู่ในน้ำ ส่วนผมถูพื้นอยู่ในห้องรับแขก ขณะที่ถูพื้นไปได้ครึ่งหนึ่ง หลูเสก็เรียกให้ผมเอาของไปให้เธอ ตอนแรกผมก็ไม่อยากไปหรอก เพราะมันไม่ค่อยสะดวก แต่หลูเสบอกว่ารีบใช้ ผมจึงได้แต่หลับตาและยัดเข้าไปให้เธอจากช่องประตู หากเธอกลับหวีดร้องขึ้นมาว่าผมมาแอบดูเธอ ทำให้เฉินจู้นรีบวิ่งเข้ามาทันที และทุบตีทำร้ายผมโดยไม่ถามถ่ายอะไรสักนิด เจ็บจนผมลงจากเตียงไม่ได้ตั้งหลายวัน พวกเขาทั้งสามกำลังปรึกษากันอย่างเสียงเบา หลังจากนั้นไม่นาน พ่อผมก็บอกว่าอนุญาตให้ผมไปเรียนต่อมัธยมปลาย แต่จะให้ผมไปเรียนในโรงเรียนมัธยมปลายที่เจ็ดในเมืองที่ห่วยที่สุดในเมือง ผมได้แต่กัดฟันพูดออกไปว่า ครับ พลางคิดในใจอย่างไรเสียมันก็คือมันโรงเรียนมัธยมปลาย ขอเพียงผมตั้งใจเรียน ไม่ว่าจะเรียนที่ไหนมันก็เหมือนกัน จากนั้นผมยังยื่นข้อเสนออีกว่าขอไปพักที่โรงเรียน คิดไม่ถึงเลยว่าพ่อผมจะอนุญาต ต่อมาผมจึงได้รู้ว่า ที่พวกเขาอนุญาตให้ผมไปเรียนต่อ ก็เพราะว่าด้วยคะแนนสอบของผมการที่จะไปเรียนในโรงเรียนมัธยมปลายที่เจ็ดในเมือง นอกจากจะเรียนฟรีแล้ว ยังจะได้เงินทุนอีกห้าหมื่นหยวน ที่แท้ที่ให้ผมไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายที่เจ็ดในเมือง ก็เพื่อเงินห้าหมื่นหยวนนั่นเอง มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกเศร้าใจ ผมสาบานว่าผมจะแก้แค้นพวกเขา ให้พวกเขารับรู้ถึงผลของการทำร้ายผม อาจจะเป็นเพราะสวรรค์ก็รู้สึกว่าผมน่าสงสาร ในที่สุดโอกาสที่ผมรอคอยก็มาถึงแล้ว คืนนั้นหลังจากที่เลิกจากการศึกษาค้นคว้าด้วยตัวเองแล้ว ผมเดินเล่นอยู่ในสนามกีฬา ก็เห็นหลูเสเดินไปยังโรงเรียนด้วยท่าทีร้อนรน พอผมก้มดูนาฬิกาก็จวนจะสามทุ่มแล้ว ทำไมเธอยังไม่กลับบ้าน มันต้องมีอะไรลับลมคมในแน่ๆ ผมจึงแอบตามเธอไปเงียบๆ จนเธอเข้าไปในห้องเก็บของอย่างลับๆล่อๆ จากนั้น ผมก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น“ที่รัก ในที่สุดเธอก็มาแล้ว รีบมาให้ฉันดูเร็วเข้า” ทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ ผมก็ชะงักไปทันที นี่มันเสียงของหัวหน้าฝ่ายปกครองหยางยู่ไฉไม่ใช่หรือ ผมแอบมองผ่านหน้าต่างเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวัง แม่งเอ้ย ผมก็นึกว่าหลูเสเป็นสาวพรหมจารีผู้บริสุทธิ์มาจากไหนเสียอีก ที่ไหนได้กลับมั่วอยู่กับตาเฒ่าขี้เหร่อย่างหยางยู่ไฉ ช่างเลวทรามจริงๆ แม้ว่าผมจะกำลังด่าอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้ลืมเรื่องสำคัญ หยิบมือถือขึ้นมาและเริ่มบันทึกคลิปวิดีโอ หลูเส โอกาสในการชำระแค้นเธอมาถึงแล้ว รอบที่สองที่พวกเขามีอะไรกัน ผมกลัวจะถูกพวกเขาจับได้ จึงได้หนีออกมาก่อน หลังจากที่มาถึงสนามกีฬา ในหัวของผมเต็มไปด้วยภาพเรือนร่างที่เย้ายวนและเสียงครางอันบ้าคลั่งนั้นของหลูเส บวกด้วยความรู้สึกที่เกลียดชัง ตอนนี้ผมจับจุดอ่อนของหลูเสได้แล้ว ควรจะแก้แค้นเธออย่างไรดี ขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงหลูเสดังขึ้น“ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมนายยังอยู่ข้างนอกอีก” เมื่อผมหันไปก็พบหลูเสที่แต่งตัวไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ว่าผมจะอยากแก้แค้นเธอ แต่ตอนนี้กลับทำอะไรไม่ถูก เอ่ยขึ้นอย่างขาดความมั่นใจเล็กน้อย“ผมอารมณ์ไม่ดี ก็เลยออกมารับลมหน่อย” หลูเสร้อง หึ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างประชดประชัน“ลูกนอกคอกอย่างนาย มีสิทธิ์อารมณ์ไม่ดีด้วยงั้นหรือ” ทันทีที่ผมได้ฟังประโยคนี้ ผมก็ฟิวขาดทันที เธอจะด่าผมว่าอะไรผมไม่ว่า แต่การด่าผมว่าลูกนอกคอก หมายความว่ากำลังด่าแม่ของผมที่เสียชีวิตไปแล้ว ผมจ้องหน้าเธออย่างเกรี้ยวโกรธ เอ่ย“พี่ว่าไงนะ” “แหม ยังโกรธอีกด้วย ว่านายว่าเป็นลูกนอกคอกแล้วไง แน่จริงนายก็ทำร้ายฉันสิ”หลูเสพูดอย่างเหยียดหยาม ผมทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว ลุกพรวดขึ้นจากสนามหญ้า และกดเธอคร่อมไว้ใต้ร่างทันที หลูเสตกใจมาก พลางตะโกนด่าผมไม่หยุด“ไอ้ลูกนอกคอก นายคิดจะทำอะไร นายกล้าทำร้ายฉัน ไม่กลัวพี่ชายนายจะหักขาแกหรือไง” “งั้นพี่ก็ไปบอกเขาสิ”ขณะนี้ความโกรธได้ครอบงำไปทั้งหัวผมแล้ว ผมไม่กลัวการข่มขู่ของเธอเลยสักนิด แถมยังยิ้มอย่างเยือกเย็น เอ่ย“ผมจะคอยดู ถ้าเฉินจู้นรู้ว่าพี่ถูกหมูเฒ่าตัวหนึ่งกดลงไปบนโต๊ะ ถึงตอนนั้นเขาจะหักขาใครกันแน่” “เฉินเฉียง นาย นายหมายความว่าไง”หลูเสเหมือนจะนึกอะไรได้ เอ่ยถามด้วยความหวาดกลัว “อยากรู้งั้นหรือ งั้นดูเอาเองละกัน”ผมยิ้มอย่างเยือกเย็น กดเปิดคลิปนั้น ทันทีที่คลิปวิดีโอถูกเปิด หลูเสก็หน้าซีดขึ้นมาทันที ถามผมอย่างตกใจ“แก...แกคิดจะทำอะไร” ผมยื่นมือไปลูบไล้หน้าเธอเบาๆ ประสาทสัมผัสที่นิ่มนุ่มทำให้ผมเกิดความรู้สึกบางอย่างแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เอ่ย“ครูหลูครับ แล้วครูคิดว่าผมอยากทำอะไรล่ะ” “นาย นายฝันไปเถอะ ไอ้เด็กนอกคอก”หลูเสตะคอกด่าผม ผมโมโหขึ้นมาอีกครั้ง คว้าแขนเธอไว้ สัมผัสที่นิ่มนวลนั้นทำให้เลือดในตัวผมสูบฉีดขึ้นมา ผมทำตามใจตัวเองอย่างไม่เกรงกลัว มองดูใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดของหลูเส ในใจรู้สึกได้ใจสุดๆ กัดฟันพูดขึ้น“ครูหลู หากครูไม่ยอม ผมยินดีที่จะให้เฉินจู้นชื่นชมสีหน้าที่มีความสุขสุดๆนั้นของครู ตอนที่ถูกหมูเฒ่าตัวนั้นขย้ำ”