บทที่ 2 ฉวยโอกาส

บทที่ 2 ฉวยโอกาส หลูเสเริ่มลนลาน น้ำเสียงก็อ่อนลง เธอเอ่ย “เฉินเฉียง มัน...มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น” ผมหัวเราะขึ้นมาทันที พลางยิ่งออกแรงบีบแขนเธอไว้ เอ่ย“ครูหลูที่เคารพรักครับ ครูคิดว่าเฉินจู้นจะเชื่อว่านี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดงั้นหรือ”ผมพูด พลางเก็บมือถือเข้าไปซ่อนไว้ในกระเป๋า ส่วนมืออีกข้างหนึ่ง ค่อยๆสอดเข้าไปใต้กระโปรงเธอ วันนี้เธอใส่ถุงน่องมาด้วย จึงทำให้เรียวขานุ่มลื่นและดึงแน่นมาก ฉึก... ถุงน่องถูกฉีกขาดแล้ว ผมสัมผัสได้ถึงขอบกางเกงใน หลูเสถูกผมลูบไล้จนหน้าแดงก่ำไปหมด น้ำเสียงก็เริ่มสั่นเครือ เธอเอ่ย“เฉินเฉียง นาย นายอย่าทำแบบนี้ ฉัน ฉันเป็นพี่สะใภ้นายนะ ไม่ว่ายังไงเราก็เป็นญาติกัน” เมื่อพูดขึ้นเรื่องนี้ผมก็โมโหขึ้นมาอีกครั้ง น้ำหนักของมือก็หนักขึ้นมาไม่น้อย บีบจนพี่สะใภ้ถึงกับร้องลั่น สุดท้ายจึงตะคอกขึ้น“ทีนี้พี่รู้แล้วหรือว่าพี่เป็นพี่สะใภ้ของผม ตอนนั้นที่ใส่ร้ายว่าผมแอบดูพี่อาบน้ำ ทำไมพี่ถึงจำไม่ได้ และยังด่าว่าผมเป็นลูกนอกคอกเป็นพันธุ์ชั่ว ไหนบอกผมหน่อยสิ ระหว่างผมกับครูหลูที่ถูกประเมินให้เป็นครูระดับกลาง ใครกันแน่ที่เป็นพันธุ์ชั่ว” “ฉัน ฉันต่างหากที่เป็นพันธุ์ชั่ว”เธอเอ่ยอย่างเสียงทุ้มต่ำ อย่าถามว่าตอนนี้ผมสนุกขนาดไหน เธอถึงกับยอมรับด้วยปากตัวเองแล้วว่าตนคือพันธุ์ชั่ว แต่แค่นี้ผมจะได้อย่างไรกัน ผมตะคอกใส่เธอ“พี่ไม่ได้กินข้าวมาหรือไง เสียงดังหน่อยสิ เอาแรงตอนที่พี่เอากันกับตาเฒ่าหยางยู่ไฉนั้นออกมา พูดว่าพี่คือพันธุ์ชั่ว” “ฉันคือพันธุ์ชั่ว ฉันคือพันธุ์ที่ชั่วที่สุด”หลูเสตะโกนพูด จากนั้นยังลอบมองผมอย่างระมัดระวัง ถามผมว่าพอใจหรือยัง ผมพอใจสุดๆไปเลย แต่ความสุขในการแก้แค้นกลับทำให้ผมหยุดไม่ลง รู้สึกว่าสัมผัสบนมือนุ่มลื่นขึ้นเรื่อยๆ ผมนึกถึงภาพของนางเอกหนังญี่ปุ่นที่ถูกสั่งสอน จุๆก็เกิดความคึกคะนองขึ้นๆ ชูนิ้วขึ้นมา สั่งเธอ“พันธุ์ชั่ว เลียของบนนิ้วผมให้สะอาด” “เฉินเฉียง นาย นายทำเกินไปแล้วนะ”หลูเสเอ่ยอย่างเกรี้ยวโกรธ เธอไม่ยินยอม แต่ผมไม่สนใจเธอหรอก เอ่ยไปทันที“ไม่อยากทำก็ได้ งั้นรอให้เฉินจู้นมาหักขาพี่ก็แล้วกัน” ไม้นี้ใช้ได้ผลจริงๆ หลูเสไม่ได้พูดอะไรอีก เข้ามาอมนิ้วผมไว้ ลิ้นน้อยอมชมพูค่อยๆเลียไปมา สีหน้าที่ได้อารมณ์สุดๆนั้น เหมือนนางเอกหนังเอวีไม่มีผิด หลังจากที่เธอเลียอยู่นานหลายนาที แล้วจึงหยุดลง ถามผมว่าพอใจหรือยัง ผมจะพอใจได้อย่างไร ผมยังต้องการให้เธอใช้ปากปรนนิบัติผมต่อนินา ผมจึงสั่งให้เธอเลียผม แต่ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ยอม แถมยังขู่ผมอีกว่า“เฉินเฉียง หากพี่ชายนายรู้ว่านายทำแบบนี้กับฉัน ต่อให้ฉันจะถูกเขาหักขา นายเองก็หนีไม่รอดเช่นกัน” มันทำให้ผมยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ บีบปากเธอไว้ พลางเอ่ย“แน่จริงพี่ก็ไปบอกสิ ผมจะส่งคลิปเข้าไปในเว็บโรงเรียนเดี๋ยวนี้แหละ ให้คณะครูและนักเรียนในโรงเรียนได้ชื่นชมเสียงครางอันเร่าร้อนของพี่” หลูเสกลัวแล้ว ขอร้องอ้อนวอน“ช่วยนายเลียก็ได้ แต่วันนี้ไม่ได้ ฉันบอกพี่นายไปว่าวันนี้ฉันทำโอ หากยังไม่กลับไปเขาต้องสงสัยแน่ๆ” ผมรู้ว่าเฉินจู้นเข้มงวดกับเธอไม่น้อยเหมือนกัน อีกอย่างก็ไม่อยากบังคับเธอมากเกินไป จนสุดท้ายทำอะไรไม่สำเร็จ ผมจึงถามเธอ“แล้วเมื่อไหร่” “วันเสาร์ เสาร์นี้ฉันจะโกหกพี่นายว่าไปสอนพิเศษเด็ก จากนั้นไปเปิดห้องกับนาย”หลูเสตอบ ผมครุ่นคิดครู่หนึ่ง รู้สึกว่าวิธีนี้ใช้ได้ จึงได้ตกลงไป แต่ผมกลัวว่าสุดท้ายเธอจะหลอกผม จึงเอ่ยอีกว่า“ทางที่ดีพี่อย่าคิดหลอกผมนะ คลิปนี้ผมได้สำรองไว้ที่ Baidu Panแล้ว ต่อให้มือถือผมหายมันก็ยังอยู่” เมื่อหลูเสได้ฟังดังนั้นเธอก็ยืนยันหนักแน่นว่าไม่โกหกแน่นอน และในขณะนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงคนหนึ่งตะโกนขึ้น“เฉินเฉียง นายทำบ้าอะไรอยู่ที่สนามกีฬา” พอผมเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็นนักเลงประจำห้องหวังเหล่ย ผมรีบลุกขึ้นยืน โชคดีที่แสงในสนามกีฬาไม่สว่างนัก ไม่อย่างนั้นเขาต้องเห็นในสิ่งที่ผมทำกับหลูเสเมื่อกี้นี้แน่ๆ หลูเสก็รีบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและลุกขึ้นยืน มองหน้าผมด้วยสายตาแปลกๆ ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ “เอ่อ ครูหลูก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือครับ”หวังเหล่ยชะงักไปเล็กน้อย เหมือนจะคิดได้ว่าเมื่อกี้ตนพูดผิดไป ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ เกาหัวตัวเองอย่างทำตัวไม่ถูก “เฉินเฉียง กูรอมึงที่หอพักตั้งนาน กูเอาของไปเก็บไว้ที่หอพักให้มึงเรียบร้อยแล้ว” เมื่อได้ฟังดังนี้ ก็รู้ทันทีว่าหวังเหล่ยมาหาผมทำไม จะว่าไปคนที่ผมกลัวที่สุดในห้องก็คือหวังเหล่ย เพราะผลการเรียนของผมค่อนข้างดี เขาจึงให้ผมทำการบ้านแทนเขาบ่อยๆ หากผมไม่ยอมทำ เขาก็จะให้คนมาทำร้ายผม บางครั้งถึงขั้นทำให้ผมอับอายต่อหน้าเพื่อนๆในห้องอย่างเปิดเผย ผมเกลียดเขามาก อยากจะแก้แค้นเขา แต่ความคิดนี้ก็ได้แต่แอบเก็บซ่อนไว้ในใจเท่านั้น เพราะผมมีตัวคนเดียว แต่เขากลับมีลูกน้องสิบกว่าคน หลูเสยิ้มเป็นการทักทายหวังเหล่ย แต่รอยยิ้มนั้นช่างฝืนเหลือเกิน “ครูครับ ดึกขนาดนี้แล้วทำไมครูถึงอยู่กับเฉินเฉียงล่ะครับ” หลูเสบอกว่าไม่มีอะไร เธอโกหกไปว่าเมื่อกี้เธอมาวิ่งออกกำลังกายที่สนาม แล้วหกล้ม ผมมาเห็นพอดี จึงได้เข้ามาช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้น เมื่อได้ยินหลูเสพูดเช่นนี้ ผมก็รีบพูดเสริมทันทีว่าครูหลูพูดถูก คิดจะโกหกให้สำเร็จ ทว่าท่าทีของหวังเหล่ยกลับกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย ไม่รู้ในใจของเขากำลังคิดอะไรอยู่ และในขณะนั้นเอง หลูเสก็เอ่ยปากพูดขึ้นอีกครั้ง“เอ่อ เฉินเฉียง ครูเพิ่งนึกได้ว่ามีเรื่องที่ต้องคุยกับหวังเหล่ย เธอกลับหอพักไปก่อนเถอะ อีกอย่าง เรื่องเมื่อกี้ครูขอบใจเธอมากนะ” ขอบใจผม? หึ สิ่งที่อยากจะพูดจริงๆน่าจะเป็นเอาผมให้ตายมากกว่ามั้ง แต่ถึงยังไง ในมือผมก็มีคลิปนั้น ผมไม่กลัวหรอกว่าหลูเสจะกล้าเล่นลูกไม้อะไรกับผม เมื่อคิดได้เช่นนี้ ผมก็ยิ่งรู้สึกสบายใจขึ้นมา บอกกับหลูเสว่าสวัสดีครับครู จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป ทว่าขณะที่ผมจะเดินจากมาหลูเสกลับส่งสายตาเตือนมายังผมทีหนึ่ง ผมเข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการจะสื่ออยู่แล้ว ผมไม่ได้โง่สักหน่อย ก่อนจะที่บรรลุเป้าหมายของผม ผมไม่แตกหักกับหลูเสอยู่แล้ว วันรุ่งขึ้นในขณะที่เรียนหนังสือ ผมยังคงคิดอยู่ว่าจะเอาคืนหลูเสอย่างไรดี ทว่าหวังเหล่ยกลับพาคนกลุ่มหนึ่งมาหาผม ทันทีที่เห็นหวังเหล่ย ในใจผมก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่ “เฉินเฉียง ไปห้องน้ำกับกู” ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ผมก็กลัวขึ้นมาแล้ว เพราะทุกคนต่างรู้กันดี ว่าห้องน้ำนอกจากเป็นที่ถ่ายหนักถ่ายเบาแล้ว ยังเป็นที่สูบบุหรี่และชกต่อยกันอีกด้วย แต่ก็ไม่มีทางเลือก ในห้องนี้หวังเหล่ยคือขาใหญ่ เขาจะให้ผมทำอะไรผมก็ต้องทำ ไม่อย่างนั้น จุดจบมีเพียงอย่างเดียวก็คือถูกตี และในขณะที่ผมลุกขึ้นและเตรียมตัวจะตามเขาไปนั้น จุๆจ้าวชิงชิงกลับมารั้งผมไว้“เฉินเฉียง นายไปกับเขาไม่ได้นะ”