已经是第一章了
บทที่ 5ฉู่เจียวเจียว
บทที่ 5ฉู่เจียวเจียว
ผมตีหวังเหล่ยพร้อมทั้งด่าเขาไปด้วย และยังถามอีกว่าต่อไปยังจะทำร้ายผมอีกไหม หวังเหล่ยรีบพูดว่าไม่กล้าแล้ว สภาพที่น่าอนาถนั้นดูแล้วช่างน่าขำจริงๆ น่าสมเพชสิ้นดี เห็นสภาพน่าสมเพชเช่นนี้ของเขา ผมก็หยุดลงเล็กน้อย พักผ่อนก่อนแป๊บหนึ่ง แต่นึกไม่ถึงว่าไอ้หวังเหล่ยจะฉวยโอกาสนี้เรียกพวกของมันมาช่วย พวกนักเลงที่เดิมทีชะงักอยู่ด้านข้าง เมื่อได้ยินที่มันเรียกก็พุ่งตรงมาหาผมทันที
ผมเห็นท่าไม่ดี เพราะอีกฝ่ายมีห้าคน ต่อให้ผมต่อยเก่งขนาดไหนก็คงสู้ห้าคนไม่ได้ อยากจะหนีก็หนีไม่ได้แล้ว ประตูทั้งสองด้านได้ถูกปิดสนิทลงแล้ว
และในขณะที่ผมจนหนทางนั้น จุๆก็มีคนหนึ่งตะโกนขึ้นว่าครูมาแล้ว ทุกคนต่างพากันสงบเงียบลงทันที ในวินาทีนั้นไม่มีใครกล้าลงมือ และอยู่ๆจ้าวชิงชิงก็เดินมาข้างกายผม จูงมือผมและรีบวิ่งออกไปยังนอกห้องทันที วิ่งไปด้วยพลางบอกผมว่าครูไม่ได้มาหรอก เมื่อกี้เธอเป็นคนตะโกนเอง
ความจริงแล้วครูไม่ได้มา งั้นต้องรีบหนีเอาชีวิตรอดแล้ว ผมวิ่งหนีสุดชีวิต แต่นึกไม่ถึงว่าจุๆก็ชนอะไรนุ่มๆบางอย่างเข้าตรงหน้าประตู เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นพี่สะใภ้ของผม ของนุ่มๆที่ผมชนเข้าเมื่อกี้นี้เหมือนจะเป็นบริเวณหน้าอกของเธอ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นที่นั่นก่อนหน้านี้ ไอ้นั่นของผมก็ดันขึ้นด้วยไม่รู้ตัว
หลูเสมองหน้าผม หากไม่ใช่เพราะในมือผมมีจุดอ่อนของเธอ ตอนนี้เธอต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรและเดินกลับห้องทำงานของเธอไป แต่ตอนนี้เธอไม่กล้า หากเธอทำเช่นนั้นจริงๆ ผมเผยแพร่คลิปในมือถือออกมาแน่ ให้ทุกคนได้เห็นสภาพที่เหมือนแม่หมูของเธอซึ่งอยู่ใต้ร่างของครูฝ่ายปกครอง ให้ทุกคนได้เห็นสภาพของครูที่ทุกคนกลัวกันในเวลาปกตินั้น ร่านเพียงใดเมื่ออยู่บนร่างคนอื่น
หลูเสไม่ได้เดินจากไป เธอเดินเข้ามาในห้องเรียนและขึ้นไปยืนหน้าชั้นเรียน ทำท่าทางจริงจังสุดๆ พร้อมเอ่ยขึ้น“เอาล่ะ หยุดได้แล้ว เรื่องรังแกเพื่อนๆในชั้นเรียนของเราเป็นข้อห้ามเด็ดขาด ข้อนี้ทุกคนน่าจะทราบกันดีนะ”
เธอยังมีหน้าพูดได้ออกปากอีก ก่อนหน้านี้ที่หวังเหล่ยทำร้ายผม เธอเป็นคนบงการแท้ๆ แต่ตอนนี้เธอกลับมาทำเป็นคนดีต่อหน้าทุกคน ผมแทบอยากจะพุ่งเข้าไปกดเธอลงไป ลูบไล้เนินอกที่อวบอิ่มของเธอ ให้ทุกคนได้เห็นว่าเมื่ออยู่ใต้ร่างผู้ชายเธอนั้นร่านเพียงใด
เมื่อพวกหวังเหล่ยเห็นว่าครูคงไม่ออกไปง่ายๆ ถึงแม้ว่าจะโกรธเกลียดผมมาก ทว่าก็ไม่กล้าลงมือทำอะไร ได้แต่เดินกลับไปยังที่นั่งของตนอย่างว่าง่าย ยิ่งพวกของเขาก็ยิ่งไม่กล้าลงมืออยู่แล้ว เมื่อหลูเสเห็นว่าพวกหวังเหล่ยกลับไปนั่งที่แล้ว ก็หันมามองผม คงกำลังบอกว่าแบบนี้คงพอแล้วมั้ง คงพอใจนายแล้ว ผมเองก็ไม่ได้สนใจเธอ ผู้หญิงต่อหน้าอย่างลับหลังอย่างแบบเธอ ผมไม่อยากจะไปสนใจจริงๆ
จ้าวชิงชิงก็กลับมาแล้ว ตอนแรกผมก็อยากกลับไปเหมือนกัน แต่พอคิดไปคิดมารู้สึกว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร เพราะไม่ว่ายังไงตอนนี้ก็มีจุดอ่อนของหลูเสของในกำมือ หลูเสก็ไม่กล้าทำอะไรผมอยู่แล้ว ผมจึงวิ่งไปยังสนาม เดินเล่นอยู่แถวนั้นสักพัก ก่อนจะกลับไปยังหอพักและเปลี่ยนชุดใหม่ หยิบของอีกนิดหน่อย และปีนกำแพงหนีออกไป
เพิ่งออกจากโรงเรียนได้ไม่เท่าไหร่ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา เมื่อผมเปิดดู ก็พบว่าเป็นข้อความจากจ้าวชิงชิง เมื่อเปิดข้อความดู เธอถามว่าผมเป็นอะไรหรือเปล่า ผมรีบตอบข้อความเธอ บอกเธอว่าตอนนี้ผมอยู่ข้างนอก และไม่ได้เป็นอะไร บอกเธอไม่ต้องเป็นห่วง
บอกตามตรงนะ ผมซึ่งใจมาก จ้าวชิงชิงคนนี้ห่วงใยผมมาก ตั้งแต่เล็กจนโต หลังจากที่แม่ผมเสียไปแล้ว บนโลกใบนี้ก็ไม่มีใครห่วงใยผมอีก สำหรับผมครอบครัวมีแต่พูดจาประชดประชัน ทุกคนบนโลกใบนี้ล้วนมารังแกผมราวกับร่วมมือกัน แต่กลับนึกไม่ถึงว่าจ้าวชิงชิงคนนี้จะเข้ามาห่วงใยผมเอง มันทำให้ผมมีดีใจมากจริงๆ
แต่ดีใจก็ส่วนดีใจ ผมก็ไม่กล้าคิดอะไรเกินเลยกับเธอ จ้าวชิงชิงเป็นสาวสวยประจำโรงเรียน ส่วนผมเป็นเพียงคางคกตัวหนึ่งในโรงเรียน ต่อให้เธอใส่ใจผมมากเพียงใด แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะมีความสัมพันธ์สนิทชิดเชื้อกับเธอได้ ใช่แล้วล่ะ มันคือเรื่องที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ เพียงแค่สามารถรักษาความสัมพันธ์ในตอนนี้แบบนี้ไว้ผมก็ดีใจมากแล้ว เพียงแค่เธอทักทายถามถ่ายผมบ้างบางครั้งก็เพียงพอแล้ว นอกเหนือจากนี้ผมไม่กล้าวาดฝันอะไรอีกแล้ว
หลังออกจากโรงเรียน ผมก็มาเดินเล่นอยู่บนถนน ตอนแรกก็ไม่รู้จะไปที่ไหน แต่บังเอิญเดินผ่านร้านขายของทั่วไปพอดี จึงเข้าไปซื้อมีดเล็กๆเล่มหนึ่งมาซ่อนไว้บนตัว วันนี้หวังเหล่ยโดนผมทำร้ายไปหนักขนาดนั้น ต้องไม่ยอมรามือง่ายๆแน่ ต้องรีบเตรียมรับมือไว้ก่อน หากเขาลงมือหนักขึ้นมาจริงๆ ผมก็ยินดีต่อสู้ให้ถึงที่สุด
หลังจากซื้อมีดเรียบร้อยแล้ว ผมก็ไปร้านเกม ยังพอมีเงินเหลืออยู่บ้าง จึงได้เติมเงินและหาคอมเครื่องหนึ่งนั่งลง พอเล่นไปได้สักพัก ก็เริ่มรู้สึกเบื่อ
ขณะที่กำลังคิดจะเปลี่ยนไปทำอย่างอื่น ผมก็บังเอิญได้ยินคนข้างๆคุยกัน ได้พูดถึงชื่อที่ผมคุ้นเคยสุดๆชื่อหนึ่ง——“ฉู่เจียวเจียว”
ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ ความคิดของผมก็ได้ถูกดึงกลับไปยังสมัยม.ต้นทันที ตอนนั้นถึงแม้ว่าตอนที่อยู่ในบ้านจะยังคงถูกทารุณ แต่ชีวิตในโรงเรียนก็ไม่เลวเหมือนกัน ตอนที่อยู่ม.สามเนื่องจากมีผลการเรียนที่ยอดเยี่ยม จึงได้ถูกเลือกให้ไปอยู่ในห้องเรียนที่ดีที่สุดในโรงเรียน ในนั้นรวบรวมไปด้วยคนกลุ่มหนึ่งที่มีผลการเรียนที่ดีที่สุดในโรงเรียน
การที่สามารถเข้าไปเป็นหนึ่งในนั้น มันทำให้ผมดีใจมาก เพราะในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ผมสามารถตั้งใจเรียนได้อย่างเต็มที่ และสามารถอยู่ร่วมกับเพื่อนๆคนอื่นๆได้ดีด้วย เนื่องจากในห้องเรียนพิเศษแบบนี้ไม่มีพวกอันธพาลอยู่แล้ว และยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนอย่างหวังเหล่ยอยู่แล้ว
ทุกคนที่อยู่ในห้องเรียนพิเศษล้วนมีผลการเรียนที่ยอดเยี่ยม มีบุคคลไม่น้อยที่ทำให้ผมรู้สึกว่าไม่อาจเอื้อม และฉู่เจียวเจียวก็คือหนึ่งในนั้น ผลการเรียนของฉู่เจียวเจียวนั้นยอดเยี่ยมมาก ทุกครั้งที่สอบผลการเรียนของเธอจะอยู่ในอันดับหนึ่งและสองเสมอ และไม่ได้มีวิชาไหนแย่ด้วย พวกวิชาวิทย์ คณิตที่ผู้หญิงคนอื่นๆไม่ค่อยถนัด แต่เธอกลับถนัดและทำได้ดีมาก
ฉู่เจียวเจียวไม่เพียงมีผลการเรียนที่ดีเท่านั้น รูปร่างหน้าตาของเธอก็สวยมากด้วย ตอนนั้นเธอนั่งหน้าผม พวกเราได้คุยกันบ่อยๆ ฉะนั้นความสัมพันธ์ของเราก็ถือว่าไม่เลวเหมือนกัน มีครั้งหนึ่งที่คุยกับเธอ เราคุยกันถึงเรื่องม.ปลาย เธอบอกว่าหากเราได้เรียนในโรงเรียนเดียวกัน เธอจะดูแลผมเอง ผมนึกว่าเธอแค่พูดเล่น จึงไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะต่อให้เธอสวยและเรียนเก่งแค่ไหน เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงเรียบร้อยคนหนึ่ง จะมาดูแลผมได้อย่างไร
ขณะที่ผมกำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงความทรงจำนั้น จุๆผมก็ได้ยินคนข้างๆคุยกันว่าฉู่เจียวเจียวเป็นเจ๊ใหญ่ประจำโรงเรียนนั้น มันจะเป็นไปได้อย่างไร เด็กสาวเรียบร้อยในตอนนั้นจะกลายเป็นเจ๊ใหญ่ประจำโรงเรียนได้อย่างไรกัน ไม่ได้เจอกันเพียงหลายเดือน จะเกิดการเปลี่ยนแปลงใหญ่โตขนาดนั้นได้อย่างไร เห็นทีฉู่เจียวเจียวที่ผมได้ยินคนนี้คงเป็นแค่ผู้หญิงชื่อเหมือน เจ๊ใหญ่เชียวนะ ถ้ามีโอกาสอยากเจอผู้หญิงคนนี้สักครั้งจริงๆ ดูสิว่าผู้หญิงคนนี้กับฉู่เจียวเจียวที่ผมรู้จัก มีอะไรต่างกันบ้าง
已经是最新一章了
加载中
