บทที่ 7 ความลับลมคมในกับพี่สะใภ้

บทที่ 7 ความลับลมคมในกับพี่สะใภ้ หลังตะครุบพี่สะใภ้ให้ล้มลง พี่สะใภ้ดิ้นรนสุดชีวิต จนเผลอทำหลุดมือให้เธอหนีเข้าไปในห้อง ผมวิ่งตามเข้าไป ตามเธอทันตรงโซฟาพอดี และกดเธอลงบนโซฟานุ่มๆทันที “เฉินเฉียง นายทำอะไรน่ะ อย่าทำแบบนี้ อย่าใจร้อนขนาดนั้น..... ”พี่สะใภ้ขัดขืนด้วยท่าทางน่าสงสาร นางผู้หญิงร่านคนนี้ ตอนที่รังแกผมไม่เห็นจะมีท่าทางน่าสงสารอะไรเลยสักนิด ทีตอนนี้กลับกล้ามาแสร้งทำเป็นน่าสงสารต่อหน้าผม ผมไม่แยแสเธอ คลำไปยังที่ลับของเธอทันที ทันใดนั้นพี่สะใภ้มีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมาทันที ร้องอย่างตกใจเล็กน้อย พร้อมกับดิ้นรนอยู่ในอ้อมอกของผม ดิ้นแรงกว่าเมื่อสักครู่เสียอีก “เฉินเฉียงหยุดเดี๋ยวนี้นะ นายอย่าทำแบบนี้ รอก่อน รอก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยทำเถอะ ให้ฉันทำใจหน่อย......”พี่สะใภ้ยังคงคิดจะกล่อมผม ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่ฟังเธออยู่แล้ว ยังคงถอดเสื้อผ้าเธอต่อไป แต่ผลลัพธ์คือเธอยิ่งต่อต้านรุนแรงยิ่งขึ้น มือทั้งสองข้างปัดป้องไปทั่ว และบังเอิญปัดไปโดนไอ้นั่นของผมเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ มันทำให้ผมยิ่งคึกคะนองขึ้นมา ตรงเข้าไปจูบริมฝีปากสวยได้รูปของพี่สะใภ้ทันที ประสาทสัมผัสอันนุ่มนวล ได้สร้างแรงกระตุ้นขึ้นอย่างแรง ทำให้ผมถึงกับลืมไปชั่วขณะว่าขั้นตอนต่อไปต้องทำอะไร จุๆก็ลืมคู่มือที่อ่านในเว็บต่างๆก่อนหน้านี้ไปจนสิ้น และในจังหวะที่ผมชะงักไปชั่วขณะนั้น พี่สะใภ้ถึงกับร้องไห้ออกมาเลย นางผู้หญิงร่านคนนี้ ทีก่อนหน้านี้ตอนที่รังแกผมไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย เสแสร้งชัดๆ ผมบอกให้เธอหยุดร้องไห้ได้แล้ว ไม่ว่าจะเสแสร้งยังไงผมก็ไม่หยุดหรอก ทว่าเธอยังคงร้องไห้ไม่หยุด ผมจึงพูดไปว่า“พี่อยู่แต่แรกอยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้ แล้วทำไมก่อนหน้านี้ต้องร่วมมือกับพี่ชายมาทำร้ายผมล่ะ แถมยังให้หวังเหล่ยมารังแกผมอีก รู้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้ ทำไมต้องทำแบบนั้น ตอนนี้ผมไม่ออมมือแน่” หลังพูดจบ ผมก็กระชากเสื้อเธอออก ต่อให้ถูกห่อหุ้มเอาไว้ แต่ยังคงอวบอิ่มและเย้ายวนสุดๆ ผมกระชากลงมาสุดแรง แม้จะมีเสื้อผ้าคั่นไว้แต่สัมผัสอันนุ่มนวลก็ทำให้ผมรู้สึกดื่มด่ำกับมันมาก ขณะนี้ท่อนล่างของผมเริ่มคึกคักขึ้นมาแล้ว ผมเห็นว่าเวลาก็พอประมาณแล้ว เตรียมถอดกางเกงจัดการเธอ “เฉินเฉียงอย่าทำแบบนี้ เรื่องราวทั้งหมดก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ ฉันไม่ได้ทำร้ายนาย เรื่องพวกนั้นฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยจริงๆ นายปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ.....”พี่สะใภ้ร้องอ้อนวอน แต่คำพูดพวกนี้ผมฟังจนเบื่อแล้ว จะโกหกก็ไม่หาเรื่องใหม่ๆมาพูด ต่อให้ผมจะเชื่อเธอก็ไม่รู้ว่าจะเชื่ออย่างไรแล้ว “หยุดพูดได้แล้ว เรื่องวันนี้ก็เป็นเรื่องที่ก่อนหน้านี้พี่รับปากผมเอง ผมก็แค่ให้พี่รักษาคำสัญญา ต่อให้พูดมากกว่านี้ ผมก็จะทำ”ประโยคเดียวของผมได้ทำลายความคิดที่จะต่อต้านของเธอลงทันที จากนั้นต้อนเธอไปยังมุมห้อง กระชากเกาะอกของเธอออกทันที เมื่อพี่สะใภ้เห็นว่าท่าทีของผมแข็งกระด้าง ไม่มีหนทางในการรอดพ้นแล้ว เธอก็ไม่ได้ขัดขืนอีกต่อไป ให้ผมกระทำตามอำเภอใจราวกับตุ๊กตา “ช่างเถอะ ฉันไม่ขัดขืนแล้วก็ได้ นายอยากทำอะไรก็ทำเถอะ เพราะยังไงนายก็น่าสงสารมากอยู่แล้ว ไม่เป็นไร คนอย่างฉันมันไม่เป็นไรอยู่แล้ว ให้นายมีความสุขบ้างก็ดี เพราะไม่ว่ายังไงหลายปีมานี้นายก็ถูกเขารังแกมามากพอสมควรแล้ว ก็ควรจะชดใช้ให้นายบ้าง”พี่สะใภ้เอ่ยด้วยแววตาเศร้าหมอง เมื่อผมฟังที่เธอพูดแล้วรู้สึกมีอะไรไม่ชอบมาพากล น้ำเสียงที่พูดคำพูดพวกนี้แตกต่างกับเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง ไม่เหมือนกำลังโกหกเลยสักนิด ถึงแม้ว่าการสนองความใคร่ของท่อนล่างจะสำคัญมาก อยากรีบจัดการธุระเร็วๆ แต่ผมก็ได้บังคับตนเองให้สงบสติอารมณ์ลง จากนั้นพูดกับพี่สะใภ้“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่พี่พูดมันหมายความว่าไง พูดความจริงมา ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง” พี่สะใภ้มองหน้าผมครู่หนึ่ง น้ำตาหยุดไหลแล้ว เธอเอ่ย“เรื่องราวทั้งหมดก่อนหน้านี้มันไม่เกี่ยวกับฉันจริงๆ เป็นเพราะพี่ชายนายทั้งนั้น ฉันไม่อยากจะทำร้ายเธอด้วยซ้ำ เรื่องพวกนั้นที่ทำกับนายลงไปฉันเองก็รู้สึกผิดมาก พี่ชายนายคนนี้ร้ายมากจริงๆ เขาให้ฉันไปยั่วครูฝ่ายปกครองเพื่องานของเขา หากไม่ใช่เพราะเขาบังคับให้ฉันทำเรื่องแบบนั้น ฉันก็จะไม่ถูกนายจับจุดอ่อนได้ ” “แล้วเรื่องหวังเหล่ยจะอธิบายยังไง”ผมนั่งคร่อมอยู่บนร่างเธอพร้อมเอ่ยอย่างเยือกเย็น ถึงตอนนี้ก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอหนีรอดไปได้ “นายคิดว่าฉันมีความเกี่ยวข้องกับหวังเหล่ยงั้นหรือ ที่ฉันกับหวังเหล่ยดูสนิทสนมขนาดนั้น ก็เพราะหวังเหล่ยเป็นญาติของครูฝ่ายปกครอง และที่สำคัญพ่อของหวังเหล่ยยังเป็นเจ้านายโดยตรงของพี่ชายนายด้วย ฉันไม่กล้าที่จะไม่ดีต่อเขา เรื่องที่ได้ทำกับนายก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกผิดมาก เดิมทีฉันก็อยากจะดูแลนายดีๆ ฉันรู้ดีว่าความรู้สึกของการสูญเสียแม่ไปตั้งแต่เด็กมันเป็นยังไง ตอนแรกฉันเห็นใจนายมาก แต่พี่ชายนายไม่ยอมให้ฉันทำดีกับนาย แถมยังขู่อีกว่าจะเผยแพร่เรื่องเสื่อมเสียพวกนั้นของฉันออกไปด้วย ฉันก็ต้องไม่กล้าขัดขืนเขาอยู่แล้ว” “งั้นก็แสดงว่า เรื่องราวทั้งหมดในตอนนี้ก็เป็นฝีมือของพี่ชายผมน่ะสิ เรื่องราวทั้งหมดที่พี่ทำกับผมก่อนหน้านี้ก็เป็นคำสั่งจากพี่ชายผมงั้นหรือ หากพี่กล้าหลอกผม ผมเอาพี่ตายแน่”พูดจบผมก็กระชากเธออย่างแรงทีหนึ่ง พี่สะใภ้อุทานเล็กน้อย ก่อนจะรีบบอกว่าไม่กล้า “ฉันไม่ได้หลอกนายจริงๆ เรื่องพวกนั้นเป็นคำสั่งของพี่นายเกือบทั้งหมด มิเช่นนั้นลำพังฉันคนเดียวไม่กล้าทำเรื่องพวกนั้นแน่ ตอนแรกฉันอยากดีต่อนายจริงๆ จริงๆนะ นายเชื่อฉันเถอะ.....”พี่สะใภ้พูดอย่างจนใจ ผมว่าที่เธอไม่ได้กำลังโกหก ในใจก็เกิดเชื่อขึ้นมาไม่น้อย ไอ้เฉินจู้นมันเป็นคนชั่วร้ายมากอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าผมกับเขาจะไม่ได้มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด แต่อย่างน้อยก็เป็นพี่น้องในนาม รู้จักเขามานานตั้งหลายปีแล้ว แต่เขาไม่เพียงไม่เคยดูแลผม แถมยังวางแผนทำร้ายผมตั้งหลายครั้งอีก หากไม่ใช่เพราะผมอายุน้อยกว่าเขา ผมก็คงกดเขาไว้บนพื้นและทุบตีเขาไปตั้งหลายหนแล้ว ตอนนี้ผมรู้ว่าตัวการของเรื่องร้ายๆทั้งหมดคือใครแล้ว จะว่าไปที่ผมมีชีวิตอย่างทุกวันนี้ ไอ้เฉินจู้นคนนั้นก็มีส่วนสำคัญมากที่ทำให้เป็นแบบนี้ ไอ้หมอนั่นก็จิตใจชั่วช้าเหมือนแม่มันไม่มีผิด ไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้องเลยแม้แต่นิดเดียว หากไม่ใช่เพราะเขา ตอนนี้ผมไม่มีทางมีชีวิตที่น่าสมเพชแบบนี้แน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น แค้นนี้ผมต้องหาทางชำระให้ได้ รอจัดการเรื่องของหวังเหล่ยให้เรียบร้อยก่อน หลังจากนั้น ต้องคิดบัญชีของเรื่องราวทั้งหมดในหลายปีมานี้ดีๆ “ติ้งต่อง ติ้งต่อง ติ้งต่อง.....”ในขณะที่ผมกำลังเกรี้ยวโกรธสุดขีดนั่น จุๆออดประตูห้องพี่สะใภ้ก็ดังขึ้น ทำให้ผมถึงกับสะดุ้ง ใครมาหาเธอเวลานี้นะ “นอกจากฉัน พี่ยังนัดคนอื่นไว้อีกหรือ”ผมจ้องพี่สะใภ้อย่างเยือกเย็นพร้อมกับเค้นถาม พลางคิดในใจว่าเธอคงไม่ได้ตลบหลังผมหรอกนะ “เปล่านะ ฉันก็ไม่รู้ว่าใคร นายรอฉันก่อน เดี๋ยวฉันไปแอบดูที่ช่องส่องหน้าประตูก็รู้แล้ว”พี่สะใภ้พูดพร้อมทำท่าจะลุกขึ้น ผมจึงจำต้องลงมาจากร่างเธอ “หลูเส เธออยู่หรือเปล่า เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้ เธออย่าทำเป็นเงียบนะ ฉันรู้ว่าเธออยู่ข้างใน รีบเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้”มีเสียงดุดันดังขึ้นจากด้านนอก เฉินจู้นพี่ชายผมนินา