บทที่ 8 ต่อต้านเฉินจู้น

บทที่ 8 ต่อต้านเฉินจู้น เมื่อพี่สะใภ้ได้ยินเสียงของพี่ชายผม สีหน้าของเธอก็ซีดเผือดขึ้นมาทันที รีบสวมใส่เสื้อผ้าอย่างลนลาน หากตอนนี้ถูกเฉินจู้นเห็นเข้าแล้วล่ะก็ พี่สะใภ้ต้องถูกเขาฆ่าแน่ๆ “เร็วเข้า รีบช่วยฉันใส่เสื้อผ้า นายหยิบเสื้อในที่อยู่ตรงนั้นมาเร็ว รีบช่วยฉันใส่เร็วเข้า”พี่สะใภ้เร่งผม ผมเองก็ไม่กล้าล่าช้า รีบหยิบเกาะอกที่กระชากออกมาเมื่อกี้ขึ้นมาทันที จากนั้นช่วยเธอใส่ ขณะที่ใส่ก็มองดูทรวงอกที่อวบอิ่มขาวนวลคู่นั้นของเธอ พร้อมกับได้ลูบคลำไปอย่างอดใจไม่ไหว พี่สะใภ้อุทานด้วยความตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็เร่งผมต่อ บอกให้ผมหยุดเล่นได้แล้ว คราวหน้าค่อยหาโอกาสเล่นใหม่ให้พอใจเลย หลังจากที่สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว พี่สะใภ้ก็ไปเปิดประตูให้พี่ชายผม หลังจากที่พี่ชายผมเข้ามาก็ปะทะเข้ากับผมแล้ว เขาออกปากด่าทันที ถามว่าทำไมผมไม่ไปเรียน มาทำอะไรที่นี่ วันนี้เป็นวันเสาร์แท้ๆ ก็ยังจะใช้เหตุผลแบบนี้มาด่าผมอีก ผมจึงได้ด่ากลับเขาไป“พันธุ์ชั่ว”เมื่อเขาได้ยินคำนี้ก็ปรี๊ดขึ้นมาทันที เขาพุ่งเข้ามาจะทำร้ายผม เดิมทีผมก็มีความแค้นต่อเขาเต็มท้องอยู่แล้ว นึกไม่ถึงว่าตอนนี้เขากลับจะเข้ามาทำร้ายผมอีก ผมก็ไม่กลัวเขา อย่างมากก็แค่ตายกันไปข้างหนึ่ง ผมกำมีดเล็กในกระเป๋าไว้แน่น หากเขาเอาจริงขึ้นมา ผมก็ไม่ออมมือให้เขาแน่ “เฉินจู้นอย่าทำแบบนี้ เป็นพี่น้องกันไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”พี่สะใภ้ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างเราสองคนพร้อมกับร้องห้าม จากนั้นหันมาพูดกับผม“เฉินเฉียง นายก็อย่าทะเลาะกันเลยนะ ถือว่าเห็นแก่ฉันเถอะ” เธอพูด พลางจุๆก็กระซิบมาประโยคหนึ่ง“อย่าให้เขารู้ว่าฉันบอกนายเรื่องพวกนั้น ขอร้องล่ะ” เธอพูดเสียงเบามาก บวกกับเฉินจู้นก็ยืนอยู่ค่อนข้างไกล จึงมีเพียงผมคนเดียวที่ได้ยิน ผมมองหน้าพี่สะใภ้เล็กน้อย สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอ้อนวอน ไม่รู้จะทำอย่างไร ผมเกิดใจอ่อนขึ้นมาจึงรับปากเธอไป พยักหน้าให้เธอเล็กน้อย บอกตามตรงนะ อันที่จริงเธอก็น่าสงสารไม่น้อยเช่นกัน สุดท้ายผมก็อดไว้ไม่ไปต่อยเฉินจู้น แต่กลับนึกไม่ถึงว่าวินาทีต่อมาเฉินจู้นกลับลงมือก่อนแล้ว เขาหยิบจานที่อยู่บนโต๊ะพร้อมกับเขวี้ยงตรงมายังผม หากเขวี้ยงมาโดนหัว ต้องเลือดตกยางออกแน่ๆ ไอ้หมอนี้ไม่เห็นแก่ความเป็นญาติเลยสักนิด เขวี้ยงมาแรงขนาดนี้ ต้องการฆ่ากันชัดๆ ในเวลาคับขันเช่นนี้ พี่สะใภ้กลับมาช่วยผมขวางเอาไว้ แม้ว่าจะไม่ถึงกับเลือดตกยางออก แต่ดูแล้วบาดเจ็บไม่เบาเช่นกัน ผมยิ่งรู้สึกโมโหยิ่งขึ้น มีดเล็กในมือก็ยิ่งกำแน่นขึ้น อาจจะคร่าชีวิตพี่ชายของผมไปได้ตลอดเวลา เฉินจู้นเห็นสภาพที่บาดเจ็บของพี่สะใภ้ แต่กลับไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด ยังคงด่าผมต่อ และยังไล่ให้ผมไสหัวไปเดี๋ยวนี้ แต่ผมจงใจต่อต้านเขา ยิ่งเขาบอกให้ผมไป ผมก็จะยิ่งอยู่ต่อที่นี่ เฉินจู้นจ้องหน้าผมด้วยความโกรธแค้นแว๊บหนึ่ง ทว่าก็ไม่ได้สนใจอะไรผมอีก ลากพี่สะใภ้ของผมตรงไปยังห้องนอน กระชากพร้อมกับตะโกนด่าไปด้วย“นางผู้หญิงร่าน อย่ามาแสร้งทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ ฉันทนมาตั้งนานแล้ว วันนี้ต้องจัดการเธอให้ได้” ทันทีที่ได้ประโยคนี้ผมถึงกับตะลึงงันไปเลย คงไม่ใช่ว่าไอ้หมอนั่นยังไม่เคยมีอะไรกับพี่สะใภ้หรอกนะ หากเป็นเช่นนี้จริงๆ ก็จะยิ่งให้เฉินจู้นทำสำเร็จไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นพี่สะใภ้จะยิ่งน่าสงสารเข้าไปอีก ไม่ว่าอย่างไรผมก็ต้องไปช่วยเธอ พี่สะใภ้ถูกเฉินจู้นกระชากลากถู อีกนิดเดียวก็จะลากเข้าไปในห้องนอนอยู่แล้ว เพียงแต่เธอเกาะธรณีประตูเอาไว้แน่น ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมเข้าไป ฝืนยื้อเวลาเอาไว้ครู่หนึ่ง ผมฉวยโอกาสในขณะที่ไอ้หมอนั่นยังไม่ทันปิดประตูห้อง รีบเข้าไปช่วยเธอ แต่การที่ผมจะเดี๋ยวๆกับเขาในตอนนี้แทบไม่มีโอกาสชนะด้วยซ้ำ เพราะยังไงไอ้หมอนั่นก็อายุเยอะกว่าผมไปมาก สารอาหารที่รับมาตั้งแต่เล็กจนโตก็มากกว่าผม ร่างกายกำยำแข็งแรงกว่าผม ฉะนั้นจะปะทะกับเขาอย่างซึ่งๆหน้าไม่ได้เด็ดขาด ต้องใช้สมองเข้าสู้ ผมมองซ้ายแลขวา ก็พบจานที่อยู่บนโต๊ะเข้าพอดี จัดเรียงกันไว้ตรงนั้นอย่างเป็นระเบียบ มีประมาณเจ็ดแปดใบ เมื่อกี้ที่เฉินจู้นเอามาเขวี้ยงใส่ผม ก็หยิบจากตรงนี้นี่แหละ ผมหยิบจากพวกนั้นขึ้นมาทั้งหมด ก่อนจะมายังหน้าประตูห้องนอน และทุบจานทั้งหมดใส่เฉินจู้นสุดแรง เดิมทีความสนใจทั้งหมดของเฉินจู้นอยู่บนตัวพี่สะใภ้ เขาคาดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าผมจะทำแบบนี้ ตอนที่ผมทุบลงไปผมทุบแรงมาก เขาถูกผมทุบจนหัวแตกเลือดอาบหน้า ท่าทางโมโหสุดๆ เขาปล่อยพี่สะใภ้ลง ก่อนจะพุ่งตรงมายังผม ปฏิกิริยาแรกของผมก็คือวิ่งหนี ต้องห้ามไม่ให้เขาจับได้เด็ดขาด มิเช่นนั้นคนที่เสียหายต้องเป็นผมแน่ๆ ผมวิ่งไปหลังโซฟา เขาก็วิ่งไปอีกด้านหนึ่งขวางประตูบ้านพักเอาไว้ ไม่ให้ผมมีโอกาสหนีออกไปได้ แต่ผมก็ไม่รีบ เพราะยังไงในมือผมยังมีจานอีกตั้งหกใบ ถ้าเขวี้ยงไปทั้งหมด ต้องทำให้เขามึนแน่ “ไอ้ลูกบ้า ถ้าแกยังกล้าเขวี้ยงใส่ฉันอีกแล้วล่ะก็ ฉันสาบานว่าฉันฆ่าแกแน่” เฉินจู้นมองจานที่อยู่ในมือผม เห็นได้ชัดว่ากลัวไม่น้อยเช่นกัน พี่สะใภ้ทำความสะอาดบ้านได้เป็นระเบียบเรียบร้อยมาก ในห้องรับแขกนอกจากจานที่อยู่ในมือผมแล้ว ไม่มีอะไรอย่างอื่นที่สามารถนำมาเป็นอาวุธได้อีกแล้ว ฉะนั้นขณะนี้เฉินจู้นเองก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามมาก “เฉินจู้น ฉันขอบอกนายนะ นายอย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำอีก ถ้าบังคับกันมากเกินไปฉันจะเขวี้ยงจานในมือพวกนี้ออกไปทั้งหมด” “แกกล้าหรือ หากแกเขวี้ยงมาอีกแค่ใบเดียว ฉันจะฆ่าแกให้ตายตรงนี้เดี๋ยวนี้แหละ จากนั้นโยนศพลงไปให้หมามันกิน” “ทำไมจะไม่กล้าล่ะ ตอนนี้ฉันไม่อยากจะยุ่งวุ่นวายกับนาย แค้นระหว่างเราสองคนค่อยชำระวันหลังเถอะ ถ้านายรู้งาน ก็หลบไป ถ้าฉันไปแล้วก็จะไม่ทำร้ายนาย แต่ถ้านายไม่หลบ ฉันก็ยินดีที่จะสู้ให้ถึงที่สุด”ผมพูดกับเขา “แกกล้าขู่ฉันหรือ แกเห็นฉันเป็นคนอย่างไรกัน” ท่าทางของเฉินจู้นโมโหสุดๆ “ใช่ ฉันขู่นายแล้วไง นายจะหลบหรือไม่หลบ ถ้าไม่หลบฉันจะลงมือล่ะนะ ต่อให้เขวี้ยงไม่ตายก็จะให้นอนโรงพยาบาลหลายวัน”ผมพูดอย่างไม่ยอมอ่อนข้อแม้แต่น้อย “ก็ได้ ถือว่าแกแน่ คราวหน้าถ้าฉันเห็นแกอีก แกได้เห็นดีกันแน่”เฉินจู้นพูด พร้อมกับหลบทางให้จริงๆ เห็นทีแผนข่มขู่ของผมประสบความสำเร็จมากทีเดียว แต่ผมไม่ได้คิดจะหนีไปคนเดียว มิเช่นนั้นหลังจากที่ผมจากไปแล้ว พี่สะใภ้ต้องแย่แน่ๆ ถ้าจะไปก็ต้องพาพี่สะใภ้ไปด้วย จะทิ้งเธอไว้ในถ้ำเสือแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด หลังจากที่ผมจากไปแล้ว ไอ้หมอนี่ต้องระบายความแค้นทั้งหมดลงบนพี่สะใภ้แน่ๆ ไปทำร้ายร่างกายและกระทำชำเราพี่สะใภ้อย่างรุนแรง แค่คิดผมก็สงสารพี่สะใภ้มากแล้ว “เฉินเฉียง รีบไปเร็ว”ขณะที่ผมกำลังจะเรียกพี่สะใภ้ออกไปด้วยกัน นึกไม่ถึงว่าจุๆพี่สะใภ้ก็พุ่งมาข้างกายผม ลากผมและวิ่งออกไปนอกประตูทันที พวกเราวิ่งลงตึกไปอย่างรวดเร็ว ตลอดทางที่วิ่งลงไปนั้นไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมองด้วยซ้ำ แต่ที่โชคดีก็คือ อาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์เกิดขึ้นกะทันหันเกินไป เมื่อเฉินจู้นตั้งสติได้ก็ไล่ตามพวกเราไม่ทันแล้ว