已经是第一章了
บทที่14 คิดถึงอนาคต
บทที่14 คิดถึงอนาคต
เมื่อเฉินห้าวไม่เต็มใจที่จะพูด ผมก็ไม่อยากรบเร้าถามต่อแล้ว ดูเหมือนต้องสืบประวัติของฉู่เจียวเจียวให้ชัดเจนเสียแล้ว ต้องหาโอกาสเพื่อเจอหน้าเธอสักครั้ง แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีโอกาส ยังมีเรื่องหลายอย่างที่รอผมจัดการอยู่
เอาชนะหวังเหล่ยได้ ทุกคนก็แยกย้ายกัน ผมก็กลับไปนอนในห้องนอนของตัวเอง พลิกตัวไปมานอนไม่หลับ เย็นวันนี้ผมชกหวังเหล่ยจนน่าเวทนา ดูจากนิสัยของเขาแล้ว ต้องหาโอกาสมาแก้แค้นอย่างแน่นอน ผมอาจจะหลบได้ครั้งหนึ่ง แต่ผมไม่สามารถหลบไปได้ตลอดชีวิต ไม่ว่ายังไงผมจะต้องหาวิธีที่ทนลำบากเพียงครั้งเดียวแล้วสบายไปตลอดให้จงได้
แม้ว่าตอนนี้ผมจะได้รับการคุ้มครองจากเฉินห้าว แต่ถึงอย่างไรก็เป็นการพึ่งกำลังของคนอื่นอยู่ดี มีหลายครั้งที่เฉินห้าวก็ไม่สามารถดูแลได้ และตอนที่เฉินห้าวสามารถช่วยผมได้ ก็เพียงแค่พาคนมาปกป้องผมทุกครั้งที่เกิดเรื่อง ถ้าครั้งไหนที่เขามาไม่ทัน ชีวิตผมคงจบเห่แน่
ผมคิดไปคิดมา รู้สึกว่าวิธีเดียวที่จะทำให้ผมสบายในภายภาคหน้าได้ก็คือ ต้องสร้างอำนาจให้กับตัวเอง จะพึ่งคนอื่นอีกต่อไปไม่ได้แล้ว มีแค่มือของตัวเองเท่านั้นที่สามารถใช้กำลังได้อย่างเต็มที่ ผมจึงสามารถปกป้องตัวเองได้ และสามารถปกป้องคนที่อยู่รอบข้างได้ แต่จะสร้างอำนาจให้ตัวเองยังไงล่ะ ผมคิดเรื่องนี้ทั้งคืนก็ยังคิดไม่ออก
เช้าวันรุ่งขึ้นผมไปที่ห้องเรียน ก็พบว่าในห้องเรียนคุยกันเสียงเกรียวกราว และกำลังพูดถึงผม มันทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อก่อนผมเป็นเหมือนอากาศธาตุในห้องเรียน แม้แต่เพื่อนร่วมชั้นยังมีไม่กี่คนที่จำชื่อผมได้ บางครั้งที่มีคนพูดถึงผม ก็มักจะพูดถึงเรื่องที่ผมถูกใครต่อยอะไรพวกนั้น
แต่ทว่าวันนี้ พวกเขากำลังพูดถึงผลการดวลของผม เมื่อวานเย็นผมชนะหวังเหล่ย เรื่องของผมถูกแพร่กระจายไปในโรงเรียน ตอนที่ผมเดินเข้ามาในห้องเรียน ผมรู้สึกได้ถึงความอิจฉาเล็กน้อยและสายตานับถือที่จ้องมองมาทางผม
“พี่เฉียง” ตอนที่ผมเพิ่งนั่งลงได้ไม่นาน ก็มีผู้ชายสองสามคนเดินมา มองผมด้วยใบหน้าเคารพแล้วพูดขึ้น ผมคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะมีวันที่ถูกคนอื่นเรียกว่าพี่
“ทำไม ตามหาฉันมีเรื่องอะไร” อีกฝ่ายเรียกผมว่าพี่เฉียง ผมก็ต้องแสดงท่าทางของพี่เฉียงที่แข็งแกร่งออกมา ผมตั้งใจกดเสียงต่ำลง แล้วทำท่าทางยากที่จะคาดเดา
“ไม่มีอะไรครับ พี่เฉียง เมื่อวานตอนเย็นพวกเรามีธุระพอดี เลยไม่ได้ไปดูการต่อสู้ของพี่ ถือว่าพลาดโอกาสมาก จึงอยากให้พี่เล่าให้พวกเราฟังด้วยตัวเอง ว่าพี่เอาชนะไอ้บ้าหวังเหล่ยนั่นได้ยังไง” หนึ่งในกลุ่มผู้ชายพูดขึ้น
“แบบนี้นี่เอง ได้สิ เล่าให้พวกนายฟังหน่อยแล้วกัน……” ผมพยักหน้ารับปาก แล้วเล่าให้พวกเขาฟัง คิดไม่ถึงว่าพอเล่าเสร็จ พวกเขาจะมองมาที่ผมด้วยสายตาประหลาดใจอย่างมาก เหมือนยิ่งนับถือผมมากขึ้นไปอีก
ในตอนนั้นเอง หวังเหล่ยก็เดินเข้ามาในห้องเรียน เขาถูกพันด้วยผ้าพันแผลทั้งตัว ดูแล้วเหมือนมัมมี่ เมื่อเพื่อนๆในห้องเรียนเห็นเขาก็ส่งเสียงโห่ขึ้นทันที ทุกคนหัวเราะเยาะเขา
“หุบปากเดี๋ยวนี้ พวกแกอยากตายหรือไง” หวังเหล่ยตวาดด้วยความโมโห และคว้าเอาผู้ชายที่อยู่ข้างๆเพื่อมาเชือดไก่ให้ลิงดูนั้น เพราะมันอยู่ไม่ไกลจากผม ผมจึงจับเขาไว้
“หวังเหล่ย เป็นเพื่อนห้องเดียวกันไม่ใช่หรือไง ทุกคนแค่ล้อเล่นเฉยๆ ทำไมนายต้องลงไม้ลงมือด้วย”
“นายว่าไงนะ เมื่อวานนายชนะฉันก็เพราะโชคช่วยเฉยๆหรอก กล้าดียังไงมาใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับฉัน ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม” หวังเหล่ยพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“ทำไม นายยังคิดจะสู้กับฉันอีกหรือไง ฉันว่านายเลิกคิดเถอะ จะได้ไม่ถูกฉันอัดอีกรอบ ถึงตอนนั้นแล้วมันคงไม่จบแค่การพันแผลหรอก” ผมพูดกับเขาอย่างเย็นชา
“แก” พอหวังเหล่ยได้ยินก็ยิ่งโกรธกว่าเดิม แต่ก็ไม่กล้าลงมือ ผมว่าเขาคงจะกลัวผมไปแล้ว และบวกกับร่างกายที่บาดเจ็บ จึงยิ่งไม่กล้าลงมือกับผม
“พี่เฉียง พูดได้ดีมาก เมื่อครู่พี่พูดได้ดุดันมาก” ผู้ชายที่ถูกผมช่วยไว้เดินมาข้างผม แล้วพูดกับผมด้วยใบหน้าที่นับถือ
“เรื่องเล็กน้อย เป็นเพื่อนกันนี่ ยังไงก็ไม่สามารถทนดูนายถูกรังแกได้หรอก” ผมพูดพร้อมโบกมือ ทำท่าทางสบายๆ พวกผู้ชายในห้องยิ่งนับถือผมมากขึ้นไปอีก
ในตอนนั้นเอง ผมก็คิดอะไรขึ้นได้ ว่าผู้ชายพวกนี้เหมือนผมเมื่อก่อนไม่มีผิด ล้วนมาจากชนบท ไม่มีกำลังหรือภูมิหลัง เป็นคนซื่อๆในโรงเรียน และถูกคนอื่นกลั่นแกล้งได้ง่ายๆ ถึงแม้พวกเขาจะมีจำนวนมาก แต่พวกเขาไม่รวมเป็นกลุ่มเดียวกัน พอมีหนึ่งคนถูกรังแกคนอื่นก็แค่ไปยืนดูเท่านั้น ดังนั้นคนอื่นถึงยิ่งกล้าที่จะรังแกพวกเขา
แต่ถ้าพวกเขารวมเป็นกลุ่มเดียว สร้างเป็นกลุ่มอำนาจใหม่ บางทีอาจจะกลายเป็นกลุ่มที่ทรงอำนาจที่สุดในโรงเรียนก็ได้ เพราะพวกผู้ชายแบบนี้ มีจำนวนเยอะที่สุดในโรงเรียน สองหมัดยากจะสู้สี่มือ มีจำนวนคนมากคือข้อได้เปรียบ
ไม่ผิด ความคิดนี้ไม่เลวจริงๆ ตั้งใจเรียนหนังสือไม่ใช่ทางออก อย่างน้อยสำหรับผม พ่อกับแม่เลี้ยงคงไม่ยอมให้ผมไปเรียนที่มหาวิทยาลัย ไม่ว่าคะแนนของผมจะดีขนาดไหน ผมก็ไปเรียนมหาวิทยาลัยไม่ได้ ดังนั้นในโรงเรียนมัธยมผมต้องสร้างกำลังให้กับตัวเอง หลังออกจากโรงเรียนไปแล้ว อาจจะยังมีประโยชน์กับผมอยู่ก็ได้ ถึงตอนนั้นผมก็ไม่ต้องกลัวใครหน้าไหนอีกแล้ว
ขณะที่ผมกำลังจินตนาการถึงอนาคตที่ยิ่งใหญ่ของตัวเองอยู่ ทันใดนั้นจ้าวชิงชิงก็เข้ามาในห้องเรียน เดินมาหาผมแล้วถามว่า: “เมื่อวานนายได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า ฉันซื้อปลาสเตอร์ยา ผ้าพันแผล และยาน้ำมาด้วย ถ้านายบาดเจ็บก็บอกฉันเลยนะ เดี๋ยวฉันช่วยทำแผลให้”
“ไม่เป็นไรๆ มีแค่แผลเล็กๆ ไม่มีปัญหาอะไร” ถึงแม้ผมจะซาบซึ้งใจมาก แต่ก็รีบโบกมือปฏิเสธ
“ดูสิ มือของนายมีเลือดออก ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก……” จ้าวชิงชิงพูด แล้วหยิบปลาสเตอร์ยามาติดให้ผม
“ชิงชิงคนสวยกลายเป็นแฟนของพี่เฉียงแล้วหรือ พวกเธอดูสนิทสนมกันจริงๆ” ตอนที่จ้าวชิงชิงช่วยติดปลาสเตอร์ยาให้ผม เพื่อนร่วมชั้นก็พูดขึ้นด้วยความอิจฉา
“พี่เฉียงคู่กับชิงชิงคนสวย หรือก็คือฮีโร่ที่คู่กับสาวสวย มีปัญหาอะไรล่ะ” ผู้ชายคนหนึ่งใช้จังหวะนี้พูดขึ้น
ผมฟังแล้วรู้สึกมีความสุขมาก ผมมองจ้าวชิงชิง แก้มของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย ท่าทางเขินอายอย่างมาก และดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีท่าทีปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย ยังตั้งใจใส่ยาให้ผม ให้ตายเถอะ หรือว่าวันของผมจะมาถึงแล้ว ไม่ใช่แค่พี่สะใภ้ แม้แต่จ้าวชิงชิงผมก็อาจจะมีโอกาส จ้าวชิงชิงไม่เหมือนกับพี่สะใภ้ เธอต้องเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ที่ยังไม่เคยจูบแรกแน่ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว
แต่ชั่วขณะผมก็คิดว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะครอบครองจ้าวชิงชิง ระหว่างพวกเราแม้แต่คนรักก็ยังไม่ใช่ จะก้าวเข้ามาในหัวใจของผมได้ ก็คงต้องใช้เวลาอีกนาน ดังนั้นในตอนนี้ผมจะยึดหลักความเป็นจริง จัดการกับตัวปัญหาใหญ่อย่างหวังเหล่ยให้ได้ ผมไม่อยากให้เขาเข้ามาขัดขวางผมในช่วงเวลาที่สำคัญ
已经是最新一章了
加载中
