ตอนที่4 จันทรัตร์เธอกลัวความมืด

ตอนที่4 จันทรัตร์เธอกลัวความมืด สุพจน์คิดว่าเธอแกล้งทำ เจตนาประจักษ์ต่อหน้ากรรณาราเช่นนี้ จับแขนจันทรัตร์อย่างแรง“ เธอทำแบบนี้หมายความว่าไง ไม่อร่อยจนขนาดนี้เลยหรือ จนให้เธออ้วก” จันทรัตร์ส่ายศีรษะ “อร่อยมาก แต่ฉันไม่ชินกับรสชาตินี้เท่านั้น ” สุพจน์พูดอย่างเหยียบย่ำดูถูก “หึงหวง ผมกับกรรณาราอยู่ด้วยกันมานานแล้ว ก็ไม่เคยเห็นเธอผิดปกติเช่นนี้ สวมนามของคุณนายสุพจน์ แต่ไม่ได้เป็นสามีภรรยาที่แท้จริง ไม่พอใจหรือ ” จันทรัตร์กับสุพจน์เติบโตมาด้วยกัน รู้จักกัน20กว่าปีแล้ว พ่อแม่พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดี และได้ให้สองคนหมั้นไว้ตอนเด็กๆ ตั้งแต่จันทรัตร์มีความจำ เริ่มรู้จักความรัก เธอก็ชอบสุพจน์ไม่มีวันเปลี่ยนใจ จนรักมา13ปี แต่สุพจน์มีความรู้สึกรักกับเธอตลอดมา ไม่เคยรู้ว่าเธอรักเขามานานมาก แม้จะเป็นหินที่แข็งแกร่งก็ควรจะละลายแล้ว แต่ก็ไม่สามารถละลายหัวใจที่เย็นชาของสุพจน์ได้ เพื่อเขาเธอทำเรื่องโง่ๆไปมากมาย เขาไม่เคยมองเห็น เขาสองคนได้แต่งงานได้สำเร็จอย่างราบรื่น เป็นเพราะพ่อของจันทรัตร์ ก่อนพ่อเธอจะเสียชีวิตได้ฝากจันทรัตร์แก่สุพจน์ดูไว้ และมอบทรัพย์สินทั้งหมดให้แก่เขา จันทรัตร์เติบโตด้วยความรักและความเอาใจใส่ ไม่รู้จักการบำรุงชีวิต พ่อจันทรัตร์กลัวว่าหลังเขาตายแล้วไม่มีคนดูแลจันทรัตร์ บังคับให้สุพจน์แต่งงานกับเธอ จันทรัตร์จับมือสุพจน์แน่น ยิ้มะแบบโล่งอก “พี่สุพจน์ ฉันมีเวลาแค่10เดือนแล้ว ต่อไปจะไม่มีคนมาพัวพันกับพี่แล้ว พี่วางใจได้ พี่จะได้รับอิสระ 10เดือนนี้กรุณาดีต่อฉันหน่อย ได้ไหมคะ” เธอพูดเหมือนว่าจะตายจากกัน สุพจน์สะบัดมือเธอออกอย่างรวดเร็ว ใช้แววตาที่สงสัยจ้องมองจันทรัตร์ เธอโล่งอกอย่างนี้ทำให้เขาหวาดกลัวขึ้นมา จันทรัตร์พัวพันกับเขามาหลายปี จะปล่อยมือง่ายๆอย่างนี้หรือ “จันทรัตร์ เธอโรคจิตหรือเปล่า” สุพจน์ด่าและเดินออกไปโดยความไม่เชื่อ เมื่อกี้สุพจน์ช่วยกรรณาราดูบาดแผล หลังของกรรณารามีแผลเป็นขนาดใหญ่ หลายปีก่อนกรรณาช่วยเขาได้รับแผลนี้มา ฉนั้นสุพจน์รู้สึกผิดมาตลอด สัญญาว่าจะดูแลเธอตลอกชีวิต 5ปีก่อน เขามีแผนจะแต่งงานกับกรรณารา แต่พ่อจันทร์ให้เขาแต่งงานกับจันทรัตร์กะทันหัน เรื่องนี้ก็เลยถูกดองไว้ กรรณาราเป็นเมียเขาโดยไม่มีนามมา5ปี “พี่สุพจน์ อีก10เดือน เราจะแต่งงานจริงหรือคะ” กรรณาราพูดอย่างไม่สงบใจ เธอกลัวว่าสิบเดือนนี้เป็นแค่กลลวง สุพจน์สงสัยไปด้วย พฤติกรรมของจันทรัตร์ในช่วงนี้เหมือนการลาตาย “ใช่ครับ” กรรณาราดีใจมาก ผลักสุพจน์นอนลงบนโซฟา จูบริมฝีปากเขา มือเข้าในเสื้อของสุพจน์ สุพจน์กอดเอวกรรณารา ตอบจูบโดยไม่ลังเล พลิกและกดเธอลงบนโซฟา ทันใดนั้น เขามองไปท้องฟ้าข้างนอก ดึกมากแล้ว มืดตึ๊ดตื๋อ เหมือนฝนจะตก นึกขึ้นว่าจันทรัตร์กลัวความมืด เขาไม่มีอารมณ์ที่จะทำต่อกับกรรณาราอีก “พี่สุพจน์” กรรณาราเรียก สุพจน์ปล่อยเธอ จัดสูทตัวเองเรียบร้อย “ดึกแล้ว ผมต้องกลับบ้าน ต่อไปเรามีเวลาอยู่ด้วยกันอีกมากมาย” สีหน้ากรรณาราเหมือนอารมณ์ไม่ดีมาก “พี่จะไปพบจันทรัตร์ใช่ไหม พี่สงสารเขาหรือไง” “ถึงแม้จะหย่ากัน ผมก็ต้องดูแลเธอ” นี่คือคำสัญญาที่สุพจน์ให้ไว้กับพ่อของจันทรัตร์ กรรณาราไม่พอใจ ถ้าจันทรัตร์ยังขวางอยู่ระหว่างเธอกับสุพจน์ เขาสองคนจะไม่มีวันอยู่ด้วยกันได้ ไฟในห้องส่องสว่างเกือบทุกด้านทุกมุม ข้างนอกฝนตกหนัก ฟ้าผ่าฟ้าร้องคะนองเป็นช่วงๆ จันทรัตร์กอดขาทั้งสองข้างไว้ ตึงร่างให้แน่นนั่งอยู่บนโซฟา เธอไม่ชอบสภาพอากาศฝนตกฟ้าร้องคะนองอย่างนี้ จำได้มีครั้งหนึ่ง สภาพอากาศเลวร้ายเช่นนี้ เธอเปียกโชกทั้งตัวไปหาสุพจน์ เพื่อที่จะส่งขนมคุกกี้ที่เธอทำเองให้เขา หน้าประตู ฟ้าผ่าลงตรงหน้าเธอเลย ทำให้วงจรไฟฟ้าในบ้านถูกตัดหมด ฟ้าร้องดังมากทำให้จันทรัตร์หูหนวกไปสามวัน คุกกี้ที่เธอทำเองเน่าไปหมดโชคดีที่เธอไม่เป็นอะไรไป แต่ประสบการณ์นี้ทำให้เป็นเงาที่ลบไม่ออกในความทรงจำของวัยรุ่น ไฟแลบ ไฟดับ จันทรัตร์ตกใจเงยหน้าขึ้น ห้องรับแขกที่มืดดำเหมือนไม่มีสักคน จันทรัตร์รีบเอามือถือมาส่อง อยากโทรหาสุพจน์เป็นคนแรก แต่คิดไปแล้ว มันก็คงอันตรายมากที่รีบร้อนจากบริษัทกลับมาบ้านก็อันตราย เธอก็หยุดโทร กอดตัวอยู่มุมโซฟา จันทรัตร์ปิดตาสนิท รู้สึกว่ามีเสียงเข้ามา จันทรัตร์เงยหน้าขึ้น ตกใจไปใหญ่ ร่างใหญ่ยืนอยู่หน้าเธอ จันทรัตร์เกือบกรี๊ดออกมา แต่อีกฝ่ายเปิดไฟฉายก่อน เสียงหมองคล้ำพูดว่า “ผมเอง”