บทที่1 อายที่คิดไปเอง

บทที่1 อายที่คิดไปเอง เมื่อภรรยาและคนรักตกลงไปในน้ำพร้อมกันคุณจะเลือกช่วยใคร ซ่งเมียวนึกขึ้นได้ถึงคำพูดของเพื่อนเมื่อหลายวันก่อน เธอหอบหายใจอย่างเป็นทุกข์อีกครั้ง ซ่งเมียวยืนตัวแข็งทื่ออยู่ในห้องจัดเลี้ยงเหมือนกับไก่แช่แข็ง กระโปรงสุภาพสีฟ้าอ่อนแนบชิดติดกับลำตัว อึดอัดไปทั้งร่างแทบทนไม่ไหว รอบๆก็เป็นเสียงซุบซิบของพนักงานบริษัทซึ่งชอบดูถูกและนินทา ไม่ต้องตั้งใจฟัง เธอก็รู้ว่าพวกหล่อนเมาส์อะไรกันลับหลังเธอ เพ้อฝันอยากจะยั่วยวนท่านประธานของพวกเราล่ะสิ… โหดร้ายจนผลักผู้หญิงของท่านประธานลงไปในน้ำ… เห็นปกติก็ดูติ๋มๆดูมีการศึกษา ที่แท้ก็หน้าไม่อาย… เพิ่งอยู่ที่สวนหลังของเซิ่งเย่ เธอก็ถูกคนรักใหม่ของหชู่ซ่าวเหยน ซึ่งตอนนี้เหมือนดาราสาวที่กำลังถูกปั้นให้รุ่งเคอนาเข้ามาขวางทางเอาไว้ “ซ่งเมียว ฉันรู้ว่าภรรยาคนที่ออกหน้าของซ่าวเหยนก็คือเธอ ถ้าหากฉันเป็นเธอ ฉันคงอายจนหย่ากับเขาไปนานแล้ว ทุกวันต้องมานั่งทนเห็นเขากับผู้หญิงคนอื่นอยู่ด้วยกัน มันใช่เรื่องที่ไหน” ละครฉากนี้ มีมาอย่างต่อเนื่องตลอดตั้งแต่แต่งงานกับหชู่ซ่าวเหยนมา ซ่งเมียวเจ็บปวดใจ อยากจะพูดอะไร แต่พอเห็นสีหน้าหล่อนเปลี่ยนไป ความรู้สึกอันท่วมท้นนั้นก็อ่อนลงในทันที “ซ่งเมียว ฉันรู้ว่าเธอเองก็ชอบซ่าวเหยน ถ้าหากว่าซ่าวเหยนก็ชอบเธอเหมือนกัน ฉันเองก็จะไม่เข้าไปแทรกแซงระหว่างพวกเธอ แต่ว่าซ่าวเหยนเขาไม่ชอบเธอ เธอ….อ๊ะ! ช่วย--” คำหลังนั้นยังไม่ทันได้พูดออกมา ทั้งตัวซ่งเมียวก็ถูกผู้หญิงตรงหน้าดึงลงน้ำไป ที่ด้านหลังปรากฏภาพสุภาพบุรุษช่วยสาวงามขึ้นมา เสียดายที่นางเอกไม่ใช่เธอ ซ่งเมียวยกมือขึ้นปาดไปที่มุมขอบตา ปาดจนไม่เหลือร่องรอยของน้ำตาแม้แต่หยดเดียว สายตาเธอจับจ้องไปทางประตูหน้าของงานเลี้ยงซึ่งอยู่ไม่ไกล เธอมองไม่เห็นทางด้านหน้าอาคาร แค่เห็นเงาหลังของหชู่ซ่าวเหยนยืนตรงอยู่ เขากำลังโอบเคอนาเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างอบอุ่นและระมัดระวัง บรรจงจูบหน้าผากของหล่อน ไม่ต้องเดา ซ่งเมียวพอจะนึกหน้าสีหน้ารักทะนุถนอมของหชู่ซ่าวเหยนตอนนี้ออก เขายังคิดด้วยว่าเธอเป็นคนที่ผลักเคอนาตกลงไปในน้ำด้วยล่ะสิ ใจเธอนั้นเหมือนกับโดนคนสาดกรดกำมะถันใส่ ซ่งเมียวออกแรงกดลงตรงจุดนั้น กำมือแน่น จนเล็บกลายเป็นสีขาว ….. พอกลับถึงบ้าน พี่เลี้ยงก็ต้อนรับเธอด้วยรอยยิ้ม “คุณหญิงน้อย คุณกลับมาแล้ว” “อื้อ” ซ่งเมียวพยักหน้า สายตาเธอไปตกลงบนรองเท้าหนังสีดำคู่หนึ่งในตู้เก็บรองเท้า ป้าซูยิ้มอย่างคลุมเครือ “คุณนายไปเล่นไพ่ค่ะ คุณผู้ชายเพิ่งกลับมา คุณท่านบอกว่าคุณหญิงน้อยกลับมาแล้วให้ไปหาท่านที่ห้องหนังสือ” วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ ซ่งเมียวเห็นสีหน้าท่าทางของป้าซู ก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมาทันที “อ้อ! คุณหญิงน้อย ทำไมคุณถึงได้เปียกปอนแบบนี้ล่ะคะ รีบขึ้นไปอาบน้ำก่อนดีกว่า” ซ่งเมียวพยักหน้า ขึ้นไปชั้นบน ตอนที่เดินผ่านหน้าประตูห้องหนังสือของหชู่ซ่าวเหยน ฝีเท้าเธอก็หยุดนิ่ง ก่อนจะหลับตาเดินผ่านไป เธออาบน้ำอย่างลวกๆ ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั้น ซ่งเมียวเผลอเลือกชุดกระโปรงสั้นยาวเสมอเข่าฟื้นหลังสีฟ้าอ่อน มีดอกมะลิกระจุกน้อยๆปักอยู่บริเวณเอวโดยไม่รู้ตัว เมื่อครู่ตอนที่ป้าซูยื่นผ้าเช็ดตัวให้เธอหล่อนแอบบอกเธอไว้ ว่าวันนี้ซ่าวเหยนซื้อช่อดอกไม้สีน้ำเงินมาวางอยู่ในห้องหนังสือ ซ่งเมียวรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง เธอยังไม่ทันได้เปิดประตู ประตูห้องหนังสือก็เปิดออกก่อนก้าวหนึ่ง หชู่ซ่าวเหยนยืนอยู่ที่ประตูห้องหนังสืออย่างไร้อารมณ์ สีหน้าเขาบึ้งตึง ทำให้คนพลอยรู้สึกเกร็งไปด้วย สายตานั้นแคบยาว ชัดๆว่าเป็นดวงตาอันน่าหลงใหล แต่สายตากลับเฉยชาอยู่เสมอ เขายังไม่ถอดเปลี่ยนชุดสูท ชุดสูทนั้นขับออร่าของเขาเป็นอย่างยิ่ง ทำให้ยิ่งดูน่าเกรงขาม “กลับมาแล้วทำไมไม่รีบมา” ซ่งเมียวตะลึง หูเธอร้อนขึ้นเล็กน้อย “...เมื่อกี๊ที่งานเลี้ยงชุดฉันเปียก ฉันเลยไปอาบ…” ยังพูดไม่ทันจบ ชายคนนั้นก็ไม่รอเดินเข้าห้องหนังสือไป ทิ้งซ่งเมียวไว้กับแผ่นหลังอันเย็นชา ซ่งเมียวอ้าปากค้าง เธอเดินตามเขาไปเงียบๆ ห้องหนังสือถูกออกแบบไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยตามสไตล์ของหชู่ซ่าวเหยน และยังไม่พลาดกลิ่นไอของความหรูหราเอาไว้ด้วย ทั้งห้องตกแต่งเป็นโทนสีน้ำตาลเข้ม การตกแต่งนั้นกลมกลืนกันทั้งห้อง นอกจากช่อดอกไม้สีน้ำเงินซึ่งวางอยู่บนโต๊ะเท่านั้น ซ่งเมียวมองช่อดอกไม้นั้น เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินเข้าหาชายซึ่งกำลังจัดการกับเนคไทของตนเองอยู่ “ซ่าวเหยน ฉันคิดว่าคุณจำไม่ได้ซะอีกว่าวันนี้เป็นวันเกินฉัน” ความข้องใจจากงานเลี้ยงจางหายไปไม่น้อย ขณะที่ซ่งเมียวกำลังจะรับเนคไทจากหชู่ซ่าวเหยนมา เขาก็ทำให้เธอตาสว่าง “วันเกิดคุณรึ” นั่นทำให้หชู่ซ่าวเหยนสังเกตเห็นชุดกระโปรงสั้นของซ่งเมียว เขามองไปที่ดอกกุหลาบซึ่งอยู่ไม่ไกลนั้น ก่อนจะหันกลับไปยิ้มเจื่อนๆให้ซ่งเมียว “คุณคงไม่ได้คิดว่า ดอกไม้ช่อนั้น ผมเอามาให้คุณหรอกใช่มั้ย”