บทที่3 ห้อเทียนชิน

บทที่3 ห้อเทียนชิน ตอนเช้าพอซ่งเมียวตื่นขึ้นมา เธอมองไปยังห้องอันว่างเปล่าด้วยความตกตะลึง วันเกิดครบรอบยี่สิบสี่ปีของเธอเมื่อวาน หชู่ซ่าวเหยนลืมมันจริงๆ หรือว่า จริงๆแล้วเขาไม่เคยจำมันเลย เขาถือช่อดอกกุหลาบและไปค้างคืนกับผู้หญิงคนอื่น และหันหลังให้เธออย่างเลือดเย็น เธอแต่งตัวและเดินลงบันไดมา หยางฉิงเดินเข้ามาต้อนรับ “เมียวเมียว ข้าวเช้าเสร็จแล้ว รีบมาทานกัน” หยางฉิงน่าจะเป็นเพียงความหวังเดียวในบ้านหลังนี้ของเธอ ซ่งเมียวไม่ต้องการเผยอารมณ์แย่ๆของเธอต่อหน้าหล่อน เธอพยักหน้า และเข้าไปนั่งในห้องทานข้าว “เมียวเมียว แม่รู้ว่าเมื่อวานนี้ซ่าวเหยนทำให้เธอเจ็บช้ำหนำใจอีกแล้ว อย่าเสียใจไป แม่อยู่ข้างเธอเสมอ ซ่าวเหยนเขาจะต้องเข้าใจ ว่าใครคือคนที่เขาควรจะอยู่ด้วย” หยางฉิงปลอบโยนด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย นัยน์ตาซ่งเมียวร้อนผ่าว เธอไม่ได้ตอบอะไร หยางฉิงถอนหายใจอีกครั้ง คีบตะเกียบไว้ในมือ “ทานเถอะ ซ่าวเหยนบอกว่ามีธุระออกไปแต่เช้า เดี๋ยวแม่จะให้คนขับรถไปส่งเธอ” พอคำพูดจบลง ป้าซูก็นำหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งเดินเข้ามา “คุณนาย หนังสือพิมพ์ที่คุณนายต้องการค่ะ” ป้าซูเพิ่งจะเอาหนังสือพิมพ์วางลงบนโต๊ะ เธอก็เห็นว่าสีหน้าของหยางฉิงเปลี่ยนไป เธอต้องการที่จะเก็บหนังสือพิมพ์กลับไป แต่ว่าก็ไม่ทันเสียแล้ว สายตาของซ่งเมียวเพ่งมองไปที่หน้าแรกบนหนังสือพิมพ์ ด้านบนเป็นภาพผู้ชายที่เมื่อวานนี้ยังอยู่ที่บ้านจูบกับดาราสาวคนหนึ่ง สถานที่ที่โดนแอบถ่ายนั้นคือโรงแรม แน่นอนล่ะ--- หชู่ซ่าวเหยนเมื่อคืนนี้ไม่ได้กลับมาบ้าน “เมียวเมียว——” “แม่คะ หนูอิ่มแล้ว ไปบริษัทก่อนนะคะ” ซ่งเมียวลุกขึ้นพร้อมสีหน้าไร้ความรู้สึก เธอหยิบกระเป๋าและเดินออกไป หยางฉิงตอบสนองช้า เธอได้แต่ยืนมองซ่งเมียวขับรถออกไปอยู่ที่หน้าประตู ป้าซูเดินมาด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน “คุณนาย ฉันไม่ดีเอง” “ไม่โทษเธอหรอก” หยางฉิงถอนใจ ขณะที่หันไปสีหน้าก็ขึงขังขึ้นมา “เดี๋ยวโทรหาซ่าวเหยน บอกเขาว่าเย็นนี้ต้องกลับมาหาฉัน ไม่อย่างนั้นแล้วเขาไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีก!” ป้าซูพยักหน้าอย่างรีบร้อน “ค่ะ” … ตอนแรกด้วยเหตุผลต่างๆนานา การแต่งงานของซ่งเมียวกับหชู่ซ่าวเหยนนั้นไม่ได้เป็นที่เอิกเกริก น้อยคนมากที่จะรู้ว่าทายาทของตระกูลส้งแต่งงานกับผู้สืบทอดของตระกูลหชู่ แม้แต่ในบริษัทตระกูลหชู่ ทุกคนก็รู้เพียงแต่ว่าเธอคือหัวหน้าสถาปนิกทีมAเพียงเท่านั้น “ซ่งเมียว ขอโทษค่ะ กลางวันฉันมีนัดคุยงานกับประธานหชู่ ช่วงนี้ไปทานข้าวกับพวกคุณไม่ได้” ฟางซินพูดขอโทษ แต่สีหน้านั้นทั้งยิ่งทะนงและภาคภูมิใจ ก่อนเลิกงานชั่วโมงหนึ่งหล่อนก็ไปหมกอยู่ในห้องน้ำ พอออกมา ปากก็แดงแจ๋แยงเข้าตาซ่งเมียว พูดจบ หล่อนก็หยิบกระเป๋า เดินบิดตูดตรงไปยังลิฟต์ที่ใช้สำหรับขึ้นชั้นบนของตระกูลหชู่โดยเฉพาะ “เห็นเราตาบอดกันหรือยังไง กลัวคนทั้งบริษัทจะไม่รู้ ว่าตำแหน่งหัวหน้ากลุ่มBที่เธอได้มานั้นมีที่มายังไง!” ผู้หญิงข้างๆกระแนะกระแหนขึ้นมา ซ่งเมียวสีหน้าซีดขาว เธอหยิบกระเป๋าไม่เถียงสักคำและเดินตามไปที่ลิฟต์ ทานข้าวกลางวันเสร็จกลับมาแล้วยังเป็นเวลาพักกลางวันอยู่ ตอนนี้ทุกคนพากันจับกลุ่มมาคุยเรื่องสนุกกัน “พี่ส้ง รีบมาดูเร็วค่ะ ทายาทอันสูงศักดิ์ของตระกูลห้อกลับประเทศมาแล้ว เข้ามาดูแลตระกูลห้ออย่างเป็นทางการแล้ว” ฉินเซียวเซียวซึ่งเพิ่งจะเข้ามาฝึกงานที่แผนกออกแบบหยิบนิตยสารซุบซิบขึ้นมาสู่สายตาซ่งเมียว ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้นที่งานเลี้ยง มีแค่เพียงเด็กสาวคนนี้เท่านั้นที่ปฏิบัติต่อเธอเช่นแต่ก่อน “อั๊ยย่ะ ห้อเทียนชิน ช่างเป็นตำนานของโลกธุรกิจ ไปต่างประเทศตอนอายุสิบแปด อายุยี่สิบสองก็เข้าคณะบริหารจัดการของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดได้ ควบปริญญาเอกเศรษฐศาสตร์ไปด้วย อายุยี่สิบหกก็ก่อตั้งอาณาจักรธุรกิจของตัวเองบริษัทชินหยู่ที่สหรัฐอเมริกา ตอนนี้ในประเทศไม่มีใครตีเสมอได้ ตอนนี้กลับมาประเทศจัดการตระกูลห้อ...คุณพระช่วย ที่สุดยอดก็คือ เขาหล่อหมดจดและยังไม่เคยมีเรื่องฉาวโฉ่มาก่อน! ตอนนี้อายุจะสามสิบห้าแล้ว และยังโสดอยู่เลย!” ฉินเซียวเซียวสองมือประสานเข้าด้วยกัน คร่ำครวญต่อพระเจ้า ซ่งเมียวเห็นดวงตาเปล่งประกายของเธอทั้งสองข้าง ก็ช่วยให้หายจากความซึมเศร้าได้ไม่น้อย “เธอจะจีบเขาหรอ” คำเดียวเท่านั้นก็ทำให้ฉินเซียวเซียวสงบลง เธอลูบหูตัวเอง “จะเป็นไปได้ยังไง เทพเจ้ามีไว้มองจากที่ไกลๆเท่านั้น อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก” “ถ้าอย่างนั้นก็ตื่นเต้นฟรีน่ะสิ” ซ่งเมียวเหลือบไปยังปกนิตยสารแวบหนึ่ง