บทที่4 ผู้ชายที่ไปแล้วไปลับ

บทที่4 ผู้ชายที่ไปแล้วไปลับ ตระกูลห้อเป็นตระกูลใหญ่อันดับต้นๆในเมืองB ตัวเธอนั้นเป็นคนของตระกูลส้ง แน่นอนว่าเธอรู้จักตระกูลห้อ ห้อเทียนชินคนนี้ เป็นลูกคนที่สี่ของตระกูลห้อ มีพี่สาวหนึ่งและพี่ชายอีกสอง พี่สาวแต่งงานออกไปแล้ว พี่ชายเข้าเกณฑ์ทหาร มีแต่เขาเท่านั้นที่ชอบทางด้านการค้า เขาเป็นหลานชานคนโปรดของท่านเฒ่าห้อ แต่ได้ยินว่าหลายปีก่อนหน้านี้ เขาเริ่มออกนอกลู่นอกรอย ไม่ยอมสืบทอดตระกูลห้อ ต่อมาไม่รู้เป็นเพราะอะไร ถึงได้กลับประเทศมารับช่วงต่อตระกูลห้อ ในฐานะที่เป็นทายาทของตระกูลห้อ และมีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา ร่างกายสูงใหญ่กำยำ บวกกับฐานะด้วยแล้ว แน่นอนว่าย่อมเป็นที่หมายตาของบรรดาสาวๆ สำหรับดวงตาคู่นั้น ช่างดูคุ้นเคย… ---ราวกับว่าห่างเหิน นั่นทำให้เขานึกถึงหชู่ซ่าวเหยน พอนึกถึงหชู่ซ่าวเหยน หน้าของฟางซินก็ผุดขึ้นมาในหัวสมอง ซ่งเมียวข่มใจลง เก็บกดความไม่สบายใจเอาไว้ “เหอเหอ เห็นผู้ชายหล่อ ค่อยสดชื่นขึ้นหน่อย ชีวิตมันยากอยู่แล้ว หาเรื่องให้ใจชุ่มชื้นซะหน่อย” ซ่งเมียวหัวเราะคิกคัก เธอจัดระเบียบเอกสารที่เพิ่งจะดูให้เข้าที่ ก่อนจะวางมันไว้ในอ้อมแขนฉินเซียวเซียว “ไปกัน ไปบริษัทเทพเจ้าของเธอ จะได้ช่วยให้ชีวิตอันยากเข็ญของเธอได้เบิกบานขึ้นมาบ้าง” ฉินเซียวเซียวตกตะลึง แต่พอครู่หนึ่งผ่านไปหล่อนก็ยิ้มอย่างกับดอกไม้บาน “โว้ พี่ส้ง ใช่โครงการในชุมชนระดับสูงของตระกูลห้อมั้ยคะ พี่จะรอพี่ฟางมาก่อนค่อยไปคุยไม่ใช่หรอคะ” “รอเขาไม่ไหวแล้ว วันนี้เธอไปแทนหล่อนทีก็แล้วกัน” ดูท่าว่าตอนนี้หล่อนคงจะอยู่กับหชู่ซ่าวเหยน คงจะไม่มีกะจิตกะใจไปตระกูลห้อแล้วล่ะ ซ่งเมียวหัวเราะเยาะตัวเอง “ได้เลย! ฉันจะแสดงฝีมือเต็มที่!” …. เมื่อถึงลานจอดรถใต้ดินของตระกูลห้อ ซ่งเมียวเพิ่งจะขับBMWสีขาวของเธอเข้าไป รถเบนท์ลี่ย์สองคันออกมาสวนกับรถของเธอออกมา เบนท์ลี่ย์ มูซาน คันนำหน้านั้นสะดุดตามาก ถ้าหากว่าซ่งเมียวจำไม่ผิด มันคือรุ่นที่เปิดตัวอย่างโดดเด่นในงานแสดงสินค้าที่ลอนดอนเมื่อปีที่แล้ว ทั้งโลกมีแค่เพียงคันเดียวเท่านั้น ได้ยินว่ามันถูกนักธุรกิจลึกลับซื้อไป ระหว่างที่สายตาประสานกันนั้น ซ่งเมียวเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ด้านหลังของรถเบนท์ลี่ย์ มูซานคันนั้น แสงไฟสลัว เห็นแค่เพียงเค้าโครงเงาดำๆ เยือกเย็นและโดดเด่น ราวกับสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ชายคนนั้นอยู่ๆก็เปิดเปลือกตาขึ้น--- รถของซ่งเมียว ผ่านเงาร่างของเขาไปแล้ว เธอหมุนรถไปรอบหนึ่งในลานจอดรถจึงพบที่จอดสำหรับแขกธรรมดาเท่านั้น พอเข้าลิฟต์ไป ประตูลิฟต์ก็ปิดลง อยู่ๆก็มีมือพุ่งเข้ามาหยุดประตูลิฟต์ไว้ และหยุดไม่ได้ให้ประตูลิฟต์ปิด “ขอโทษครับ ขอขึ้นไปด้วยนะครับ” ที่ด้านนอกมีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินมา ทุกคนใส่สูทและรองเท้าหนัง ท่าทางขึงขัง ช่างเป็นงานที่เท่ห์ชะมัด ชายคนที่พูด มองซ่งเมียวด้วยความสุภาพ ซ่งเมียวนิ่งไป ก่อนจะส่ายหน้า ชายคนนั้นยิ้มให้เธอ ก่อนจะถอยร่นไป ถอยไปยังด้านหลัง เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นบุคคลระดับผู้ช่วยเท่านั้น เพียงได้ยินเสียงสูดลมหายใจของฉินเซียวเซียวที่ด้านหลังเท่านั้น และหล่อนยังใช้นิ้วจิ้มหลังเธออีก ซ่งเมียวเงยหน้าขึ้น ครู่นั้น สายตาเธอก็ประสบเข้ากับนัยน์ตาลุ่มลึกอันสงบนิ่งคู่หนึ่ง เจ้าของดวงตาคู่นั้น ดูหล่อเหลาและมีวุฒิภาวะที่สุดในบรรดากลุ่มคนตรงนั้น และยังสูงที่สุดอีกด้วย ดูแล้วน่าจะอายุสักสามสิบสี่สามสิบห้า เขาสวมชุดสูทสีดำฝีมือการตัดเย็บอย่างดี ยิ่งทำให้ร่างกายดูกำยำ เขาดูนิ่งมาก มีกลิ่นไอของความเร่งรีบอยู่เล็กน้อย แต่ดูเขาเหมือนสะกดมันเอาไว้ไม่เผยออกมา คู่กับเสื้อเชิ้ตขาวทางด้านใน หมดจดจนคนไม่อาจจะละสายตาได้ แน่นอนว่านั่นคือท่านประธานคนใหม่ของตระกูลห้อ ห้อเทียนชิน! สัมผัสได้ว่าถูกสายตาของซ่งเมียวจับจ้องอยู่ สายตาของชายคนนั้นก็กวาดไปทางซ่งเมียว ในขณะที่ขาเหยียบย่างเข้าในลิฟต์ ลมหายใจเย็นยะเยือกทำให้ซ่งเมียวกล้ากระดิกแม้เส้นผม “ห้อ……ห้อ……ห้อ……อือ！” ก่อนที่ฉินเซียวเซียวจะสติหลุด ไหล่ของซ่งเมียวก็ผละไปทางด้านหลัง เพราะเธอได้ยินเสียงพึมพำ จึงดึงฉินเซียวเซียวไปทางซ้ายสองก้าว คนกลุ่มหนึ่งพากันเดินตามกันเข้าไปในลิฟต์ “พี่ส้ง เทพเจ้าห้อเทียนชิน!” ฉินเซียวเซียวกระซิบน้ำเสียงตื่นเต้นไปที่ข้างหูของซ่งเมียว ซ่งเมียวหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอได้ยินผู้ช่วยคนนั้นกระแอมขึ้นมาเสียงหนึ่ง เธอมองไปที่ชายไร้อารมณ์ผู้นั้นอย่างเขินอาย เป็นเพราะพวกเขายืนเรียงแถวกัน ดังนั้นซ่งเมียวจึงเห็นชัดแค่เพียงด้านข้างเท่านั้น คมราวกับใบมีด ท่าทางเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ถ้าหากว่าเธอจำไม่ผิด บุคคลเช่นห้อเทียนชินนั้น น่าจะมีลิฟต์พิเศษเอาไว้ใช้โดยเฉพาะ ทำไมถึงได้มาใช้ลิฟต์สาธารณะ….