บทที่5 ผู้หญิงสองคนนั้น...มาทำอะไร

บทที่5 ผู้หญิงสองคนนั้น...มาทำอะไร “ติ๊ด” หนึ่งเสียง ลิฟต์สั่นสะเทือนเล็กน้อย ซ่งเมียวยังไม่ทันได้สติ ตัวบิดไปมา อยู่เธอก็ล้มลงใส่ชายข้างๆไป เธอตกใจ คว้าจับราวลิฟต์เอาไว้ไม่ทัน คว้าปกคอเสื้อของชายด้านข้างจนหน้าผากเข้าประชิด ใกล้กันมาก จนซ่งเมียวได้กลิ่นตัวของผู้ชายคนนั้น เย็นและสดชื่น ตามมาด้วยกลิ่นบุหรี่จางๆ “พี่ส้ง!” ฉินเซียวเซียวที่ยืนอยู่ทางด้านหลังเห็นสถานการณ์ของซ่งเมียว หล่อนตกใจ รีบดึงเธอขึ้นมา เมื่อครู่ที่ล้มลงไป ซ่งเมียวสัมผัสได้ว่ามีมือหนึ่ง คว้าจับเอวเธอไว้อย่างคล่องแคล่ว ข้อต่อนั้นสัมผัสได้ว่ามือนั้นทรงพลังมาก “พี่ส้ง พี่ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ” ฉินเซียวเซียวถามด้วยความเป็นห่วง โชคดีที่ชายทางด้านหน้าคว้าเธอเอาไว้ได้ทัน เลยยังไม่ถึงกับล้มลงไป ซ่งเมียวไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับชายใดยกเว้นหชู่ซ่าวเหยนมาก่อน เธอรีบยืนหยัดขึ้นอย่างมั่นคง พร้อมส่ายหัวให้ฉินเซียวเซียว และมองไปที่ชายด้านหน้า เธอก็ไม่เห็นว่าสีหน้าของห้อเทียนชินจะมีการแสดงออกใดๆแต่ว่า--- มือของเขา ยังอยู่บนเอวของเธอ อุณหภูมิบนฝ่ามือ สัมผัสอันแผดเผา ทำให้ร่างของซ่งเมียวแข็งเกร็ง “ประธานห้อ...” ซ่งเมียวเขินอายอยู่บ้าง การชนกันในลิฟต์นั้นเป็นเรื่องธรรมดา ไม่เห็นเธอจะต้องตกอกตกใจ แต่ว่ามือนั้น… เดิมชายที่ไม่แม้แต่จะเหลียวมอง ดูเหมือนว่าจะเพิ่งสังเกตเห็นมือตัวเอง เขาเหลือบมองหน้าซ่งเมียว ก่อนที่จะเก็บมือกลับไป สีหน้ายังคงเพิกเฉย คนในลิฟต์ไม่มีใครตกใจ ซ่งเมียวเองก็รู้สึกไม่ดีที่จะพูดอะไรออกมา พอออกจากลิฟต์ ฉินเซียวเซียวยังคงเหม่อลอยมองตามประตูลิฟต์ที่กำลังปิดไป เธอทุบหน้าอกก่อนจะกล่าวว่า “แน่ล่ะ เทพเขามีไว้ชื่นชมไกลๆก็พอแล้ว ถ้าทุกวันต้องอยู่กับก้อนน้ำแข็งแบบนี้ คงต้องตายไปแล้วไม่รู้กี่หน” ซ่งเมียวอมยิ้ม เมื่อหัวสมองแวบไปนึกถึงชายเมื่อสักครู่ ดวงตาก็กลายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ก่อนที่จะส่ายหัว และเดินนำฉินเซียวเซียวไปยังแผนกโครงการของตระกูลห้อ ลิฟต์ขึ้นไปต่อ พอถึงชั้นที่หมายชายกลุ่มหนึ่งก็ก้าวย่างออกมา เฉินเหล่นซึ่งกดลิฟต์ขึ้นไปที่ชั้นบน พอหันกลับมาเขาก็กระซิบ ห้อเทียนชินมองไปยังเสื้อเชิ้ตสีขาวตรงหน้าของตน ที่หน้าอกมีรอยลิปสติกอยู่ เหมือนดอกกุหลาบที่กำลังเบ่งบาน “ประธานห้อ...” เฉินเหล่นกระอักกระอ่วน ประธานห้อบริสุทธิ์ผุดผ่อง โดยปกติแล้วผู้หญิงไม่น่าจะเข้าใกล้เขาได้ภายในระยะหนึ่งเมตร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงเมื่อครู่ที่ล้มใส่เขา ห้อเทียนชินเหลือบมองเขา “ไปตรวจสอบดู ผู้หญิงสองคนเมื่อครู่นี้มาตระกูลห้อทำไม” “แล้วเสื้อของคุณ…” ห้อเทียนชินลูบบริเวณรอยลิปสติก สีหน้าเอานิ่งเฉย ไม่ได้สนใจตอบ และเดินออกจากลิฟต์ไป “...” เฉินเหล่นมองดูด้วยสีหน้า “เสียดาย” ติดถึงว่าเมื่อครู่เขาให้ตัวเองเดินมารูดบัตรที่ลิฟต์… เขารู้สึกกลัวว่าตัวเองจะรู้เรื่องอะไรบางอย่าง! ผู้หญิงสองคนนั้น...มาทำอะไร ….. นี่เป็นครั้งแรกที่มานำเสนองานที่ตระกูลห้อ ดังนั้นซ่งเมียวจึงไม่ได้คาดหวังว่าสามารถตัดคู่แข่งรายอื่นออกไปได้ ผู้จัดการฝ่ายโครงการของตระกูลห้อออกมาต้อนรับอยู่ครู่หนึ่ง ซ่งเมียวก็พาฉินเซียวเซียวกลับไปที่ตระกูลหชู่ ตอนที่รถกำลังเข้าใกล้ลานจอดรถอยู่นั้น เธอก็เห็นลัมโบกินี่สีดำอันคุ้นตาขับผ่านหน้าไป ใกล้แค่เพียงฝ่ามือ ซ่งเมียวเห็นผู้หญิงเซ็กซี่มีเสน่ห์อยู่ในห้องโดยสารรถ กำลังจูบบนใบหน้าของชายที่กำลังขับรถอยู่อย่างดูดดื่ม คนในรถไม่ใช่เคอนา แต่กลับกลายเป็นฟางซินแล้ว บางที เขาอาจจะเก็บพวกหล่อนไว้ทั้งสองคน เขาก็แค่ ไม่แตะต้องตัวผู้ที่เป็นภรรยาของเขาก็เท่านั้น เสียงเบรกกะทันหันดังขึ้น ฉินเซียวเซียวที่ด้านข้างตกอกตกใจ “พี่ส้ง พี่ไม่เป็นไรใช่มั้ย” ตอนนี้สีหน้าซ่งเมียวไร้ความรู้สึกใด แต่กลัวขาวซีดจนน่าตกใจ ที่จริงแล้วเธอก็เคยคิดที่จะยุติการแต่งงานครั้งนี้ ความพยายามไล่ตามหลายปีมานี้ ชินชากับผู้ชายที่ตนเองชอบ เธอปล่อยมือไปไม่ได้ หยางฉิงบอกเธอเสมอ ว่าซ่าวเหยนจะต้องเข้าใจเธอในที่สุด เห็นถึงความดีของเธอ ตอนนี้เธอเหมือนคนที่จมอยู่ในทะเล ในมีคว้าไว้ได้แค่เพียงเศษไม้ท่อนนี้… “ไม่เป็นไร เราขึ้นไปกันเถอะ”