บทที่6 เขาพ่นควันออกมาใส่หน้าเธอ

บทที่6 เขาพ่นควันออกมาใส่หน้าเธอ ตระกูลห้อโทรกลับมาอย่างที่ซ่งเมียวไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ว่าไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ที่ปลายสาย วันนี้ผู้จัดการแผนกโครงการที่ซ่งเมียวมอบแบบร่างให้สุภาพมาก “คุณหนูส้ง ความคืบหน้าของโครงการเทียนฉิงครั้งนี้ ประธานห้อเป็นผู้รับผิดชอบ ท่านได้ดูแบบร่างของตระกูลส้งแล้ว จึงอยากจะนัดคุณหนูส้งมาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับโครงการนี้” ซ่งเมียวประหลาดใจ โครงการที่ตระกูลห้อมีมากมายเหมือนจำนวนขนตามตัว โครงการเทียนฉิงถึงกับให้ประธานของตระกูลห้อมารับผิดชอบดูแลเองเลยหรอ “ผู้จัดการหลิว...” ซ่งเมียวนิ่งไป ครั้งนี้ได้รับการส่งเสริมสนับสนุนจากผู้จัดการหลิว ไว้มีโอกาส ฉันในฐานะตัวแทนของตระกูลหชู่จะต้องตอบแทนผู้จัดการหลิวอย่างดีแน่ค่ะ” เมื่อผู้จัดการหลิวได้ยิน ก็ทราบว่าเธอเข้าใจผิดแล้ว จึงรีบพูดขึ้นว่า “ไม่จำเป็นต้องตอบแทนหรอก ผมแค่ได้ยินเลขาเฉินบอกว่าประธานห้อเย็นนี้มีเวลาว่าง คุณหนูส้งก็อย่าพลาดโอกาสนี้ซะล่ะ” โครงการเทียนฉิงเป็นโครงการที่มาแรงมากตั้งแต่ต้นปีนี้ ตั้งแต่ที่ตระกูลห้อประกาศออกไป ตระกูลหชู่คว้าโครงการนี้เอาไว้ได้ สำหรับบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่เพิ่งจะเข้าตลาดมาได้สองปีเท่านั้น นับว่าเป็นก้าวสำคัญอย่างยิ่ง ซ่งเมียวตอบตกลงโดยไม่ลังเล เธอนัดแนะว่าเย็นนี้จะคุยกันเรื่องแบบร่างของโครงการที่โรงแรมหาวถิง ก่อนจะวางสายไป ฉินเซียวเซียวพอกลับมาตอนบ่ายก็มีธุระของตัวเอง และตั้งแต่กลางวันเป็นต้นมา ซ่งเมียวก็ไม่เห็นฟางซินเข้ามาอีกเลย โทรหาหล่อนก็ไม่รับ เธอจึงถือแบบร่างด้วยตัวเองเดินไปยังลานจอดรถ พอถึงหาวถิง เธอก็เห็นว่าผู้จัดการหลิวรออยู่ที่นั่นแล้ว พอเห็นเธอ รอยยิ้มประจบสอพลอก็ผุดขึ้นมา “คุณหนูส้ง คุณมาแล้ว รีบมากับผมเร็ว ประธานห้อรออยู่ในห้องส่วนตัวแล้ว” “ขอโทษด้วยนะคะ ที่มาช้า” ซ่งเมียวรีบตามผู้จัดการหลิวไป พอใกล้ถึง ผู้จัดการหลิวก็หยุดฝีเท้าลง และหันไปมองซ่งเมียวอย่างยิ้มๆ “คุณหนูส้ง ถ้าหากว่าโครงการนี้ติดปัญหาตรงไหนบอกผมได้เลยนะครับ” ซ่งเมียวตกใจกับความกระตือรือร้นของผู้จัดการหลิว ผู้จัดการหลิวกระแอมเสียงหนึ่ง “ผมดูแบบร่างของตระกูลส้งแล้ว คุณหนูส้งอายุยังน้อยแต่กลับมีพรสวรรค์ ผมรู้สึกชื่นชมจริงๆ” พูดจบ สายตาซ่งเมียวยังคงงุนงงไม่เข้าใจ ท่าทีของเขาเปลี่ยนไป ก่อนจะเปิดประตูห้องส่วนตัวตรงหน้าด้วยความเคารพ ซ่งเมียวเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวด้วยสมองสับสน เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูทางด้านหลัง เธอก็รีบหันไปมอง ผู้จัดการหลิวไม่ได้ตามเข้ามาด้วย “นั่งสิ” เสียงทุ้มต่ำก้องกังวานจากเบื้องหน้า เหมือนกับเสียงเส้นสุดท้ายของเชลโล ซ่งเมียวหันไป ตอนที่เพิ่งเข้ามายังไม่ทันได้สังเกต ตอนนี้ถึงได้เห็น ในห้องส่วนตัวนี้ มีเพียงแค่ห้อเทียนชินนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เขาไม่ได้สวมชุดสูท เสื้อเชิ้ตสีขาวพับข้อมือขึ้นเล็กน้อย เน็คไทคลายออก เมื่อเปรียบกับตอนสวมสูทรองเท้าหนังตอนอยู่ในลิฟต์ ตอนนี้เขาดูสบายๆ มือซ้ายเขาคีบบุหรี่อยู่ มือขวาถือไฟแช็กพร้อมจุดไฟ พอจุดเสร็จ ใบหน้านิ่งเฉยนั้นก็เบลอไปด้วยหมอกควัน “ประธานห้อ ขอโทษด้วยค่ะ ที่ทำให้คุณรอนาน” ซ่งเมียวคิดว่าตระกูลห้อจะมากันหลายคน เธอคิดใคร่ครวญถึงคำถามมากมายที่อาจจะถูกซักถามและตระเตรียมคำตอบเอาไว้ในใจ ไม่คิดเลยกลับมีเพียงห้อเทียนชินคนเดียวเท่านั้น เธอยิ้มแห้งๆพร้อมกับลากเก้าอี้นั่งลงฝั่งตรงข้ามห้อเทียนชิน เธอมองไปเห็นข้าวปลาอาหารเต็มโต๊ะ เกิดกระอักกระอ่วนขึ้นมา ถ้าหากมีหลายคนหน่อยก็จะดี เผชิญหน้ากับห้อเทียนชินคนเดียว ไม่รู้จะยังไง รู้สึกถึงแรงกดดันอย่างที่อธิบายไม่ได้ ดวงตาคู่นั้น ราวกับว่าถ้าใครอยู่ตรงหน้าเขา อย่าคิดจะหลบหนีไปไหน “ประธานห้อ ฉันซ่งเมียว เป็นหัวหน้าสถาปนิกกลุ่มAของตระกูลหชู่ค่ะ และเป็นผู้รับผิดชอบหลักของโครงการเทียนฉิงทางตระกูลหชู่ นี่เป็นแบบร่างที่ฉันออกแบบ คุณลองดูก่อนค่ะ” หลังจากแนะนำตัวเสร็จ เธอก็ผลักแบบร่างไปที่ตรงหน้าของห้อเทียนชิน พอเธอปล่อยมือ ชายตรงหน้าก็เงยหน้าขึ้นมอง ควันบุหรี่ทำให้หน้าเธอเบลอไป ซ่งเมียวสำลักควันจนไอออกมา นัยน์ตาเขาดำขยับเช่นยามเที่ยงคืน เธอเอนตัวกลับไปยังเก้าอี้อย่างงุ่มง่าม สายตาของห้อเทียนชินค่อยๆตกลงบนกระดาษแผ่นนั้น นัยน์ตาไม่สื่อถึงอะไร ไม่รู้ว่าคิดอะไร จากนั้น ซ่งเมียวก็เห็นว่าเขาวางกระดาษไว้ที่ข้างหนึ่ง “ได้ยินว่าคุณหนูส้งแต่งงานแล้วใช่มั้ย” คำถามของเขาทำลายความสงบนิ่ง เขาเงยคางขึ้นอย่างไม่เป็นมิตร ท่าทางอวดดี